Pogoń za duchami

Kupiłam tę książkę już dawno i zakładam, że wtedy jeszcze sądziłam, że lubię Chmielewską. Teraz po nią sięgnęłam i przypomniałam sobie, że jednak nie, nie lubię, nie bawi mnie, wprawia jedynie w zażenowanie. Oraz drażni.

Zacznijmy od tego, że byłam przekonana, że to komedia kryminalna. Pełno w niej zdań, które chyba mają być zabawne, prócz tego cała historia jest prowadzona w taki sposób, jakby jej zadaniem było rozśmieszanie czytelników. Tymczasem to kryminał. Podczas czytania zastanawiałam się, czy odłożyć, czy dać szansę jeszcze paru stronom. Im lepiej poznawałam główne bohaterki, tym bardziej byłam zniechęcona.

O co chodzi w tej książce? Dwie kobiety, autorka kryminałów i dziennikarka, wybierają się na pewną wyspę, do pewnego zamku. Autorka ma urlop, a dziennikarka zamierza napisać za ekscentrycznego właściciela zamczyska jego autobiografię. Ma być – nomen omen – ghost writerką. Jest dziwnie, tajemniczo i trochę strasznie. Ktoś chyba czai się w szuwarach, a ktoś jest przetrzymywany w lochach. Chyba, do takich wniosków dochodzą obie panie. Postanawiają to sprawdzić, choć jednocześnie się boją. Bo, wiecie, jest dziwnie, tajemniczo i trochę strasznie. Obie są głupiutkie, lekkomyślne, no, takie urocze z nich gapcie i trzpiotki. I tak prowadzą sobie swoje amatorskie śledztwo, z którego przez pół książki niewiele wynika.

Ech, nie mam pojęcia, czemu bohaterki tego typu książek zawsze muszą być kretynkami. Chętnie zapytałabym o to miłośniczki, jak już ustalę, czy jestem ciekawa zakończenia, czy jednak lepiej nie marnować więcej czasu. Na razie odkładam na pralkę, żeby mieć pod ręką w razie dłuższej wizyty tam, gdzie królowa chadza piechotą.

EDIT:
Dokończyłam i podtrzymuję swoją opinię. Durne to jak fiks.

Kupiłam tę książkę już dawno i zakładam, że wtedy jeszcze sądziłam, że lubię Chmielewską. Teraz po nią sięgnęłam i przypomniałam sobie, że jednak nie, nie lubię, nie bawi mnie, wprawia jedynie w zażenowanie. Oraz drażni.

Zacznijmy od tego, że byłam przekonana, że to komedia kryminalna. Pełno w niej zdań, które chyba mają być zabawne, prócz tego cała historia jest...

33/180/2022
Wyzwanie LC marzec 2022 – Wschodnia Europa
Tak samo durne jak "Pułapka na sponsora". Zamek na wyspie. Luksusy. Ochroniarze. Zdziwaczały właściciel. Bohaterki najpiękniejsze na świecie, nie mogą się od adoratorów opędzić. Jęki potępieńcze w lochu. Atmosfera niby groźna (chyba tylko dla tych gąskowatych głównych bohaterek). Brodacz w krzakach. W końcu pojawia się trup. W jeziorze. W piwnicy. Na kamieniach. Gdzieś tam jeszcze. Sorry, nie zapamiętałam, bo poziom durnoty mnie otumanił. A na deser brat bliźniak i policjant incognito. Ani to śmieszne, ani kryminalne. Do widzenia pani autorce i bohaterkom, żegnam ozięble i na zawsze.

33/180/2022
Wyzwanie LC marzec 2022 – Wschodnia Europa
Tak samo durne jak "Pułapka na sponsora". Zamek na wyspie. Luksusy. Ochroniarze. Zdziwaczały właściciel. Bohaterki najpiękniejsze na świecie, nie mogą się od adoratorów opędzić. Jęki potępieńcze w lochu. Atmosfera niby groźna (chyba tylko dla tych gąskowatych głównych bohaterek). Brodacz w krzakach. W końcu pojawia się...

Całkiem zabawny kryminał. Z chęcią zapoznam się z innymi książkami autorki.

Całkiem zabawny kryminał. Z chęcią zapoznam się z innymi książkami autorki.

Zwariowany kryminał, ale naprawdę można się odstresować i całkiem głośno pośmiać. No i te imiona... boskie.

Zwariowany kryminał, ale naprawdę można się odstresować i całkiem głośno pośmiać. No i te imiona... boskie.

Opis tej książki jest niestety bardziej ekscytujący, niż książka per se. To lekki jak wydmuszka kryminał na plażę, napisany skrótowo, ewidentnie po to, żeby czytelnik nie zdążył się znudzić zanim dobrnie do ostatniego rozdziału. Złapałam go w przelocie nie mając wcześniej pojęcia o istnieniu jego autorki, a skusił mnie właśnie opis i okładka - co prawda kryminały kompletnie mnie nie podniecają, ale liczyłam na klimat rodem z opowieści niesamowitych, tajemnicę nawiedzonego zamku, takie tam mroczne atrakcje. Niestety, to kompletnie nie ten adres. Klimatu niesamowitości autorka kompletnie tworzyć nie potrafi, acz, trzeba jej oddać, właściwie nie próbuje: chce sprzedać przede wszystkim wartką historyjkę z nutką humoru, opartą w przeważającej mierze na dialogach, z opisami okrojonymi do minimum.

Trochę jest to strata czasu dla nie-konesera. Dla mnie bardziej zadziwiające niż historia kryminalna były aspekty socjologiczne - Rosja to ewidentnie tyleż kraj, co mentalność. Za zabójstwo grozi mordercy góra dziesięć lat? Główną bohaterkę, która nie kryje się z tym, że jest mężatką, podrywa jeden z lokatorów zamku, a "podryw" ten to nic innego jak mieszanka gróźb i jawnego molestowania seksualnego, i dla niej to jest najwyraźniej kompletnie normalne i akceptowalne? Bohaterki są świadkami czegoś, co nosi wszelkie cechy gwałtu zbiorowego, ale zupełnie nie robi to na nich wrażenia, kwitują to hasłem "patrz, jak się zabawiają" i idą dalej rozwiązywać "prawdziwą" kryminalną zagadkę? No ja nie wiem. Wydawało mi się, że Rosja tak współcześnie nie wygląda, ale skoro pisała powyższe Rosjanka, to chyba wie lepiej? Dziwne, bardzo dziwne.

Książka jako taka nie jest zła, ale rozważyć sięgnięcie po nią mogą przede wszystkim koneserzy gatunku, nie wyłączając osób, którym znudziło się czytanie Chmielewskiej po raz enty (wszyscy inni niech lepiej poczytają Chmielewską, jak już coś).

Opis tej książki jest niestety bardziej ekscytujący, niż książka per se. To lekki jak wydmuszka kryminał na plażę, napisany skrótowo, ewidentnie po to, żeby czytelnik nie zdążył się znudzić zanim dobrnie do ostatniego rozdziału. Złapałam go w przelocie nie mając wcześniej pojęcia o istnieniu jego autorki, a skusił mnie właśnie opis i okładka - co prawda kryminały kompletnie...

Trzpiotowata, nieco hipochondryczna główna bohaterka i jej nieco szalona psiapsiółka organizacyjnie pozbierana stanowią doskonały team co rusz pakujący się w prześmieszne i oczywiście niezawinione przez siebie kłopoty, z których musi wyciągać je mąż jednej z nich, będący przypadkowo zarazem żołnierzem Specnazu o rozległych znajomościach.
Pogodna historyjka, dla rozrywki, ładnie napisana.

Trzpiotowata, nieco hipochondryczna główna bohaterka i jej nieco szalona psiapsiółka organizacyjnie pozbierana stanowią doskonały team co rusz pakujący się w prześmieszne i oczywiście niezawinione przez siebie kłopoty, z których musi wyciągać je mąż jednej z nich, będący przypadkowo zarazem żołnierzem Specnazu o rozległych znajomościach.
Pogodna historyjka, dla rozrywki,...

Bym nazwała: gniazdo sinobrodych.
W sumie zmarnowany potencjał i rażący brak konsekwencji - powiedzmy szczerze: dwie babki w zamku pełnym gwałcicieli. I co? I nic, wzruszenie ramion, a co tam, ochroniarzom wolno robić co się im podoba.
Czy w Rosji nie ma feministek czy co?

Bym nazwała: gniazdo sinobrodych.
W sumie zmarnowany potencjał i rażący brak konsekwencji - powiedzmy szczerze: dwie babki w zamku pełnym gwałcicieli. I co? I nic, wzruszenie ramion, a co tam, ochroniarzom wolno robić co się im podoba.
Czy w Rosji nie ma feministek czy co?

Zaciekawił mnie ten kryminał, akcja znakomita wciąga od samego początku do końca, opowieść o przyjaciółkach, które chcą rozwiązać zagadkę w starym zamczysku, wywołało u mnie sporo emocji i dreszczy..spędziłam przy książce ciekawe chwile czytało się mi lekko, przyjemnie.. rewelacyjna!

Zaciekawił mnie ten kryminał, akcja znakomita wciąga od samego początku do końca, opowieść o przyjaciółkach, które chcą rozwiązać zagadkę w starym zamczysku, wywołało u mnie sporo emocji i dreszczy..spędziłam przy książce ciekawe chwile czytało się mi lekko, przyjemnie.. rewelacyjna!

Nigdy nie czytałam kryminałów, bo sądziłam, że to nie dla mnie. Jakże się myliłam :)"Pogoń za duchami" była przyczyną mojej nieprzespanej nocy. Myślę, że to dobra książka na początek z tym gatunkiem. Ciekawa akcja, mnóstwo zagadek, szczypta humoru i dreszczyk emocji. Finał może nie jakiś bardzo zaskakujący, ale trudno w trakcie lektury było mi wyniuchać kto jest dobry, a kto zły. Bardzo polubiłam główne bohaterki i na pewno sięgnę po kolejne książki z tek serii.

Nigdy nie czytałam kryminałów, bo sądziłam, że to nie dla mnie. Jakże się myliłam :)"Pogoń za duchami" była przyczyną mojej nieprzespanej nocy. Myślę, że to dobra książka na początek z tym gatunkiem. Ciekawa akcja, mnóstwo zagadek, szczypta humoru i dreszczyk emocji. Finał może nie jakiś bardzo zaskakujący, ale trudno w trakcie lektury było mi wyniuchać kto jest dobry, a...

Kolejna powieść Tatiany Polakowej z cyklu „Żenia i Anfisa” nie sprawiła mi zawodu. Dwie nieco zwariowane, ale bardzo sympatyczne przyjaciółki opętane żądzą przygody. Nieoczekiwany wyjazd do tajemniczego zamku zbudowanego na środku jeziora. Duchy, lochy, echa dawnych zbrodni – czegóż trzeba więcej, aby akcja się interesująco rozwinęła. Bogata, galeria postaci – słabowity Lew Nikołajewicz-właściciel zamku, wiecznie wystraszony Mścisław Naumowicz-adwokat. Oleg Mienszykow-biznesmen i groźny Rusłan Wawiłow-ochroniarz. Nie brakuje i kobiet – Luba, Natasza i demoniczna Olimpiada Nazarowna. Żeby było ciekawiej, prawie nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Akcja toczy się w zawrotnym tempie, duchy pojawiają się wystarczająco często, żeby zaintrygować zarówno czytelnika jak i dwie przyjaciółki. Im dalej czytelnik zagłębia się w treść książki, tym więcej niespodzianek napotyka. Emocje rosną. Zwłoki również się pojawiają, a wyjaśnienie zagadki zaskakuje, jak zwykle u Polakowej. Książkę dobrze się czyta i z niecierpliwością czekam na kolejne przygody Żeni i Anfisy.

Kolejna powieść Tatiany Polakowej z cyklu „Żenia i Anfisa” nie sprawiła mi zawodu. Dwie nieco zwariowane, ale bardzo sympatyczne przyjaciółki opętane żądzą przygody. Nieoczekiwany wyjazd do tajemniczego zamku zbudowanego na środku jeziora. Duchy, lochy, echa dawnych zbrodni – czegóż trzeba więcej, aby akcja się interesująco rozwinęła. Bogata, galeria postaci – słabowity ...