Ciężko mi cokolwiek powiedzieć, z jednej strony ciekawie prowadzona narracja, osoby, która wylądowała na statku z duchami, z drugiej czegoś mi zabrakło.
Wydaje mi się również, że zasługuje na troszkę lepsze zakończenie - może jednak autor chciał Nam pokazać, że Nasz bohater w końcu zwariował i dlatego tak nagle urwało się to co pisał?

Ciężko mi cokolwiek powiedzieć, z jednej strony ciekawie prowadzona narracja, osoby, która wylądowała na statku z duchami, z drugiej czegoś mi zabrakło.
Wydaje mi się również, że zasługuje na troszkę lepsze zakończenie - może jednak autor chciał Nam pokazać, że Nasz bohater w końcu zwariował i dlatego tak nagle urwało się to co pisał?

Streszczenie, to pierwsza myśl po lekturze. To nie Joseph Conrad, to myśl druga. Nierealne, to myśl trzecia. To już 200 lat; myśl czwarta. Wtedy musiało być atrakcyjne; myśl piąta. W naszym "świecie" to wszystko to rzeczy wiadome, ale wtedy?; myśl szósta. Więc może nienajgorsze?; myśl siódma. Jednakże ząb czasu; myśl ósma. Tak, to historyjka do ówczesnych; ludzi arystokracji fantazjujacych o nieznanym; dziś? co najwyżej można spróbować docenić z perspektywy czasu; dziewiąta.

Pierwsze zetknięcie z Poem uważam za potknięcie. Kolejnym razem sięgnę po rzecz kanoniczną, by wyrobić pewniejszy osąd; myśl dziesiąta.

Streszczenie, to pierwsza myśl po lekturze. To nie Joseph Conrad, to myśl druga. Nierealne, to myśl trzecia. To już 200 lat; myśl czwarta. Wtedy musiało być atrakcyjne; myśl piąta. W naszym "świecie" to wszystko to rzeczy wiadome, ale wtedy?; myśl szósta. Więc może nienajgorsze?; myśl siódma. Jednakże ząb czasu; myśl ósma. Tak, to historyjka do ówczesnych; ludzi...

Można rzec- XIX wieczna creepypasta napisana przez Poe'go. Krótkie to to, nieco dziwne, ma jedną poważną dziurę fabularną. W sam raz na jesienny, słotliwy wieczór przy kominku.

Można rzec- XIX wieczna creepypasta napisana przez Poe'go. Krótkie to to, nieco dziwne, ma jedną poważną dziurę fabularną. W sam raz na jesienny, słotliwy wieczór przy kominku.

Język ładny, ale samo opowiadanie jakieś takie nijakie. Ani straszne, ani dziwne, ani zaskakujące.

Język ładny, ale samo opowiadanie jakieś takie nijakie. Ani straszne, ani dziwne, ani zaskakujące.

Przesłuchane jako audiobook, możliwe, że wykonanie lektora (Wiktor Korzeniewski) wpływa na ocenę.

Przesłuchane jako audiobook, możliwe, że wykonanie lektora (Wiktor Korzeniewski) wpływa na ocenę.

Niesamowite w jaki sposób są tu tworzone opisy. Mimo, że rozległe to nie są nudne, a wydają się ciekawe

Niesamowite w jaki sposób są tu tworzone opisy. Mimo, że rozległe to nie są nudne, a wydają się ciekawe

Z języka wylał się romantyzm w takim stopniu, że mnie zamroczyło. Niewiele zrozumiałam treści, nie pojęłam przekazu i celowości napisania tejże historii. Opowiadanie odstaje od twórczości, z jaką kojarzy się autor.

Z języka wylał się romantyzm w takim stopniu, że mnie zamroczyło. Niewiele zrozumiałam treści, nie pojęłam przekazu i celowości napisania tejże historii. Opowiadanie odstaje od twórczości, z jaką kojarzy się autor.

Morska nowelka Poego. Statek, burza i podróż z nieznanym ku nieznanemu. Opowiadanie klimatyczne, jak na Poego przystało, z dreszczykiem, strachem przed nieznanym i samotnością.

Morska nowelka Poego. Statek, burza i podróż z nieznanym ku nieznanemu. Opowiadanie klimatyczne, jak na Poego przystało, z dreszczykiem, strachem przed nieznanym i samotnością.

Niekoniecznie, od zachwytów do obojętności, tym razem zonk

Niekoniecznie, od zachwytów do obojętności, tym razem zonk

Od samego początku historia przypominała mi scenariusz filmu „Piraci z Karaibów”. Jest nawiązanie do statku pełnego upiorów. Historia lekko wciągająca, ale bez zakończenia. Nie wiadomo co dalej. NIE POLECAM

Od samego początku historia przypominała mi scenariusz filmu „Piraci z Karaibów”. Jest nawiązanie do statku pełnego upiorów. Historia lekko wciągająca, ale bez zakończenia. Nie wiadomo co dalej. NIE POLECAM