Moje dni

Memuary świetnego, dziś odrobinę - niesłusznie - zapomnianego pisarza, zapomnianego u nas, bo w anglojęzycznym świecie jego proza jest stale obecna w księgarniach i w rękach czytelników. Memuary po angielsku ciepłe, lekkie, wspominające o problemach życiowych jakby niechcący, skonstruowane łatwo, bez wątpienia przystępnie i odpoczynkowo. Memuary opowiadają o Indiach, i Indii jest tam sporo, również w postaci dietetycznej, zatem lekkostrawnej. Dla zainteresowanych Azją - rozkosz. Dla zainteresowanych literaturą od strony żywotów pisarzy - również. Dla lubiących odpocząć przy lekturze - gratka.
Dla mnie - bomba, bo pisarz tamilski, mimo że po tamilsku chyba ani słowa nie napisał (poza odrabianiem lekcji czasach szkolnych).
Wydawcy, wróćcie do Narayana, bo to świetny autor nietrudnej i ciepłej, ale mądrej prozy. Skoro lubią go na wyspach, to i w Polsce polubią, a wiedza o Indiach nie jest do czytania go potrzebna.

Memuary świetnego, dziś odrobinę - niesłusznie - zapomnianego pisarza, zapomnianego u nas, bo w anglojęzycznym świecie jego proza jest stale obecna w księgarniach i w rękach czytelników. Memuary po angielsku ciepłe, lekkie, wspominające o problemach życiowych jakby niechcący, skonstruowane łatwo, bez wątpienia przystępnie i odpoczynkowo. Memuary opowiadają o Indiach, i...

Biorąc książkę z półki, którą ktoś zostawił w bibliotece nic nie wiedziałam o autorze, ani nie czytałam jego wcześniejszych książek. Zaciekawiła mnie okładka i opis z tyłu książki, że autor jest Hindusem. Ciekawił mnie obraz Indii, ich kultury, tradycji i zwyczajów. Później przeczytałam , że był jednym z głównych twórców XX-wiecznej literatury indyjskiej w języku angielskim. Gzie indziej przeczytałam określenie: pisarz indyjsko-angielski. Pochodził z kasty braminów, a jego ojciec był dyrektorem szkoły, czyli ze średniej warstwy. W domu głównie mówiono po angielsku i jego kształcenie było bardzo brytyjskie. Pisał powieści częściowo autobiograficzne, stworzył fikcyjny świat indyjskiego miasteczka Malgudu. Żeby utrzymać rodzinę był też dziennikarzem, pisał felietony i eseje. Pragnął wydawać swoje książki wyłącznie w Anglii , gdzie dzięki pomocy przyjaciół i wstawiennictwu Grahama Greene’a ( później się z nim zaprzyjaźnił) w 1935 roku ukazała się w Anglii jego pierwsza książka. Później publikuje w Anglii i innych krajach Europy, jak i w Stanach. W autobiografii autor skupił się na swoim codziennym życiu. Mimo, że żył w czasie olbrzymich przemian na świecie i w Indiach nie znajdziemy o nich nic. Jedyna wzmianka, że z powodu II wojny światowej i odcięcia od Anglii otworzył własne wydawnictwo. Nie ma nic o uzyskaniu niepodległości przez Indie. W latach 60-dziesiątych pod wpływem dużego zainteresowania kulturą Indii pisze historie oparte na hinduskich eposach i tłumaczy największe eposy na język angielski. Jednak w życiu codziennym był tradycjonalistą i dzięki temu możemy poznać życie codzienne klasy średniej w Indiach. Ciekawe jest jak olbrzymi wpływ miała kultura i styl życia Anglii na klasę średnią w Indiach.
Interesująca, choć nie porywająca.

Biorąc książkę z półki, którą ktoś zostawił w bibliotece nic nie wiedziałam o autorze, ani nie czytałam jego wcześniejszych książek. Zaciekawiła mnie okładka i opis z tyłu książki, że autor jest Hindusem. Ciekawił mnie obraz Indii, ich kultury, tradycji i zwyczajów. Później przeczytałam , że był jednym z głównych twórców XX-wiecznej literatury indyjskiej w języku...

Czytanie autobiografii Narayana było jak spacer z autorem w słoneczny dzień. Niespieszny, spokojny i przyjemny. Spacer nie jak jeden z wielu, ale taki, do którego wraca się we wspomnieniach.

Czytanie autobiografii Narayana było jak spacer z autorem w słoneczny dzień. Niespieszny, spokojny i przyjemny. Spacer nie jak jeden z wielu, ale taki, do którego wraca się we wspomnieniach.