Książka to wybór opowiadań Iwana Turgieniewa z 1852 roku, które w gruncie rzeczy są migawkami z wiejskiego życia rosyjskiego szlachcica. Po przeczytaniu "Europejczyków" Orlando Figesa miałem dużą chętkę na twórczość tego pisarza, ale tym zbiorem jest trochę rozczarowany. Tematyka jest różna, od polowań poprzez rozmowy z chłopami, przedstawienie innych szlacheckich postaci i ich przygód aż po konwersacje dotyczące wierzeń ludowych. Wielką zaletą jest umiejętność opisywania otaczającego świata przez Turgieniewa, czuć tę sielskość w powietrzu i aż chciałoby się znaleźć w miejscach przedstawianych przez pisarza. Fragmenty dotyczące natury są naprawdę przepiękne i ujmujące, cała reszta jednak jest delikatnie mówiąc nudna. Najbardziej spodobały mi się opowiadania o miłości czyli "Trzy spotkania" i "Pieśń triumfującej miłości", gdzie Turgieniew prezentuje w pełnej krasie romantyczne spojrzenie. W każdym razie i tak był to miły przerywnik od innych lektur.

Książka to wybór opowiadań Iwana Turgieniewa z 1852 roku, które w gruncie rzeczy są migawkami z wiejskiego życia rosyjskiego szlachcica. Po przeczytaniu "Europejczyków" Orlando Figesa miałem dużą chętkę na twórczość tego pisarza, ale tym zbiorem jest trochę rozczarowany. Tematyka jest różna, od polowań poprzez rozmowy z chłopami, przedstawienie innych szlacheckich postaci i...

Co za piękne opisy! Nie wiem czy w jakiejkolwiek innej książce aż tak działały mi one na wyobraźnię, tutaj nastrój jest wręcz namacalny. Szalenie podobało mi się to moje pierwsze spotkanie z Turgieniewem. W przeciwieństwie do tego co sugeruje tytuł, polowania są tu jedynie pretekstem do opowieści o ludziach i ich życiu w XIX-wiecznej carskiej Rosji. Turgieniew miał olbrzymi talent do krótkiej formy, czytało się to rewelacyjnie. Jak miło w tak udany sposób czytelniczo zakończyć rok!

Co za piękne opisy! Nie wiem czy w jakiejkolwiek innej książce aż tak działały mi one na wyobraźnię, tutaj nastrój jest wręcz namacalny. Szalenie podobało mi się to moje pierwsze spotkanie z Turgieniewem. W przeciwieństwie do tego co sugeruje tytuł, polowania są tu jedynie pretekstem do opowieści o ludziach i ich życiu w XIX-wiecznej carskiej Rosji. Turgieniew miał olbrzymi...

Jeśli chcieć przedzierać się przez "Zapiski myśliwego" prowadzącą zawsze donikąd, choć klarowną i dynamiczną ścieżką tego słynnego i wyświechtanego "jakbym tam był" (dodajmy, że przez krzaki dość nijakiej prozy),to rzeczywiście, było jak na polowaniu. Przede wszystkim dlatego, że jest to zbiór finezyjnych opisów, okazów godnych wyłącznie prawdziwych artystów potrafiących złowić zapomnianego motyla objawienia i oderwać się na chwilę od rzeczywistości nawykowej. Okazów łatwo zauważalnych — wiercących się to tu, to tam w gęstych zaroślach rozmów prowadzonych w malowniczych sceneriach: są to długie, długie, długie konwersacje przerywane zachwycająco lakonicznymi biografiami bohaterów i wyszukanymi opisami sielskiego krajobrazu — na tle sztucznych i nieprzekonujących opowieści. Plastyczność i muzyczna płynność dobywające się z niektórych zdań Turgieniewa, rzeczywiście mogą nasuwać skojarzenia z "jaszczurką wygrzewającą się na słońcu", choć ta jaszczurka z podwiniętym ogonkiem na końcu każdego opisu może zgubić się w zalewie zygzaków wyskrobanych na kamieniu przesadnego mistycyzmu, pełnego całej tej rekwizytorni uwielbianej przez gawiedź. Nie można rzecz jasna odmówić Turgieniewowi, że przedstawiając całą galerię wzruszająco ludzkich postaci chłopów pańszczyźnianych, górujących swym człowieczeństwem nad bezdusznymi panami, chciał obnażyć... ale po co to komu, ważniejsze jest, że unika rozbudowanych partii narracyjnych, jakby przeczuwając w nich swoją największą słabość i prawdopodobieństwo poniesienia fiaska, a jest świetny za to w malowaniu małych, barwnych obrazków przypominających karykatury, jakie zdobiły ziemiańskie kluby, no i te skąpo przyodziane dziewoje, skąpo przyodziane dziewoje. Mimo pewnej idealizacji wieśniaków (ten idealizm prowadzi go często w grzęzawisko syropu mocno przesłodzonych opisów, gdy zbacza z drogi, aby poszukać piękna poza starymi Rosyjskimi ogrodami) książka ta ukazuje najbardziej w prozie autora autentyczne, najbardziej przekonujące postacie (pomimo że gdy ma ochotę za nimi dłużej podążać, powłóczyć się za nimi, to utyka jakby na jedną nogę) i kilka wyjątkowo satysfakcjonujących opisów sytuacji, ludzi i oczywiście przyrody.

Jeśli chcieć przedzierać się przez "Zapiski myśliwego" prowadzącą zawsze donikąd, choć klarowną i dynamiczną ścieżką tego słynnego i wyświechtanego "jakbym tam był" (dodajmy, że przez krzaki dość nijakiej prozy),to rzeczywiście, było jak na polowaniu. Przede wszystkim dlatego, że jest to zbiór finezyjnych opisów, okazów godnych wyłącznie prawdziwych artystów potrafiących...

Zapiski myśliwego nie okazały się, na szczęście, podręcznikiem łowieckim, czego bym nie ścierpiał. Co nie znaczy że autor, czy też ściślej narrator, wyrzekł się polowania. Polował, oczywiście, tyle że na… ludzi. Nie, to nie horror. Turgieniewowi, tak mi się wydaje, nie za bardzo służyło drążenie meandrów ludzkiej psychiki, za to okazał się całkiem niezłym … reportażystą. Wypuszczając się na łowy na cietrzewie ( biedne ptaki) widać uważał, że nie ma takiego grajdołka na łuku Kurskim który nie byłby interesujący, nie ma takiego człowieka, którego historia życia nie byłaby godna opowiedzenia. I opisuje te dzieje, raz śmieszne, raz smutne, raz tragiczne, bo życie w pierwszej połowie XIX wieku nie było łatwe, ale i radość można było znaleźć w tych trudnych czasach. To co uderza, nas po 200 latach, to fatalizm tych ludzi, każdy poddaje się nieuniknionym boskim wyrokom, a także rzecz zadziwiająca, to głębokie poczucie jedności, to przekonanie że wszyscy są wspólnotą, mimo że oddaleni nieraz o setkę wiorst ( do sprawdzenia znaczenia w Wikipedii) sąsiedzi wiedzieli o sobie więcej niż np. ja wiem o sąsiadach zza ściany. Jeżeli ktoś uważa się za fana reportażu, wydaje mi się, że może z korzyścią sięgnąć do reportaży z czasów nie znających tego terminu i pisarza umiejącego w reportażach zakląć piękno słowa.

Zapiski myśliwego nie okazały się, na szczęście, podręcznikiem łowieckim, czego bym nie ścierpiał. Co nie znaczy że autor, czy też ściślej narrator, wyrzekł się polowania. Polował, oczywiście, tyle że na… ludzi. Nie, to nie horror. Turgieniewowi, tak mi się wydaje, nie za bardzo służyło drążenie meandrów ludzkiej psychiki, za to okazał się całkiem niezłym … reportażystą....

Turgieniew (1818 – 1883) – jeden z głównych przedstawicieli rosyjskiego realizmu krytycznego, mistrz analizy psychologicznej; klasyk. A jednak dla mnie "ten trzeci", bo jednak miłość do Dostojewskiego i uznanie dla Tołstoja, zdominowały moje gorące uczucia do literatury rosyjskiej. Recenzowałem tylko zbiór "Poezje prozą", któremu oczywiście dałem 10 gwiazdek.

Jaka to rozkosz bezpośrednio po noblistce Munro poczytać Turgieniewa, który pisze o zwykłych ludziach, o pozornie błahych wydarzeniach, ale jak on to pisze!!! No cóż, talent jest rozdawany arbitralnie! W kilkustronicowych opowiadaniach, z których bije przede wszystkim miłość i chęć zrozumienia człowieka, mamy dziwy i strachy, a i także humor, jak w opowiadaniu pt „Dwaj ziemianie” (s.113):
„….nikt jeszcze nie przebił pewnego ważnego urzędnika petersburskiego, który widząc ze sprawozdań swojego ekonoma, że w jego majątku stodoły często narażone są na pożary, z którego to powodu marnuje się dużo zboża, wydał ścisły rozkaz: od tej pory nie ładować snopków do stodoły, dopóki ogień zupełnie nie ugaśnie. Ten sam dostojnik wymyślił sobie, żeby obsiać wszystkie swoje pola makiem, a to wedle bardzo prostego wyliczenia: mak jest droższy od żyta, a więc, jak z tego wynika, korzystniej jest posiać mak....”

Elementy „fantasy” mam m.in. w opowiadaniu pt „Bieżyńska mąka”, w którym autor podsłuchuje nocne rozmowy przy ognisku wiejskich chłopców pilnujących wypasu koni. Czego tam nie ma? Obok groźnych wodników i rusałek, nieboszczyków, topielców i ich zabłąkanych dusz, mamy i antychrysta – Triszkę, jak i „domowego” i „leszego”. A to wszystko w scenerii przerażających odgłosów lasu.

O przyjaźni i miłości też dużo, a najpiękniej w opowiadaniach pt „Czertopchanow i Niedopiuskin” oraz w „Koniec Czertopchanowa”. A i coś znajomego tj argumentacja nienawiści do Żyda identyczna jak w Polsce (s. 271):
„. — Chyba nasi chłopi Żyda biją.
— Jak to biją? Za co?
— Ja tam nie wiem, panocku. Widać mają za co. I jak tu go nie bić, przecież on, panocku, Chrystusa ukrzyżował!”

Turgieniew (1818 – 1883) – jeden z głównych przedstawicieli rosyjskiego realizmu krytycznego, mistrz analizy psychologicznej; klasyk. A jednak dla mnie "ten trzeci", bo jednak miłość do Dostojewskiego i uznanie dla Tołstoja, zdominowały moje gorące uczucia do literatury rosyjskiej. Recenzowałem tylko zbiór "Poezje prozą", któremu ...

Ktoś może powiedzieć, że to takie nienowoczesne... to niech nie czyta. Ja nie przepadam za opowiadaniem jako gatunkiem, ale i tak miałem ucztę! Co prawda, dziwi nieco stosowanie jednakowej metody dla wprowadzania każdego bohatera, ale ten język, spostrzegawczość i umiejętność łączenia opowieści w serię - wyborne. Można sobie odpuścić tylko opowiadanie o wierzeniach ludowych.

Ktoś może powiedzieć, że to takie nienowoczesne... to niech nie czyta. Ja nie przepadam za opowiadaniem jako gatunkiem, ale i tak miałem ucztę! Co prawda, dziwi nieco stosowanie jednakowej metody dla wprowadzania każdego bohatera, ale ten język, spostrzegawczość i umiejętność łączenia opowieści w serię - wyborne. Można sobie odpuścić tylko opowiadanie o wierzeniach ludowych.

Opowiadania Turgieniewa zawierają znakomite opisy przyrody, kolorów, zapachów, wrażeń wiosennych, letnich, jesiennych. Myśliwy opisuje ludzkie losy, zarówno szlacheckie jak i chłopskie łacząc je z krajobrazem i naturą dawnej Rosji.

Opowiadania Turgieniewa zawierają znakomite opisy przyrody, kolorów, zapachów, wrażeń wiosennych, letnich, jesiennych. Myśliwy opisuje ludzkie losy, zarówno szlacheckie jak i chłopskie łacząc je z krajobrazem i naturą dawnej Rosji.