Aniołek

Nie da się czytać tej książki, nie myśląc o tragicznej śmierci jej autorki, zanim powieść trafiła do czytelników. Zwłaszcza, że tematyka utworu dotyczy śmierci. Od pierwszej do ostatniej strony. A nawet wcześniej, bo od wiersza stanowiącego motto. A zaczynającego się od słów:
"Ci, którzy umarli, nigdy nie odeszli:
Są tutaj w gęstniejącym cieniu."


Beata Pawlak w tej niewielkiej książeczce pokazała talent literacki. Do tematu podeszła z lekkością i poczuciem humoru, co dało efekt - zapewne przez nią zamierzony - groteski. Jednak w miarę czytania czułam coraz większe zniechęcenie i zniesmaczenie takim postawieniem sprawy.
I tak na koniec: przyszło mi do głowy, że jednak śmierć bywa na ogół na serio i nie pozwala na żarty.

Nie da się czytać tej książki, nie myśląc o tragicznej śmierci jej autorki, zanim powieść trafiła do czytelników. Zwłaszcza, że tematyka utworu dotyczy śmierci. Od pierwszej do ostatniej strony. A nawet wcześniej, bo od wiersza stanowiącego motto. A zaczynającego się od słów:
"Ci, którzy umarli, nigdy nie odeszli:
Są tutaj w gęstniejącym cieniu."


Beata Pawlak w tej...

Sięgnęłam po tę krótką książeczkę po tym, jak poznałam historię jej autorki, co stało się po przeczytaniu książki Wojciecha Tochmana pt. "Córeńka" - i już sama kaskada tych zdarzeń jest dla mnie zadziwiająca. "Aniołek" nie podbił rynku czytelniczego i to się raczej nie zmieni, nie ma takiego potencjału, a jednak mnie ujął. Sposób, w jaki autorka pisze o utracie bliskiej osoby, radzeniu sobie z żałobą i starością jest naprawdę oryginalny. W "Córeńce" splatała się opowieść o autorce i fragmenty książki, której ona sama nie zdążyła skończyć, i w tym zestawieniu z "Aniołkiem" widać wyraźnie pewne zabiegi pisarskie i pewne myśli, które autorkę przepełniały. Myślę, że gdyby miała możliwość, powiedziałaby jeszcze niejedno w polskiej literaturze.

Sięgnęłam po tę krótką książeczkę po tym, jak poznałam historię jej autorki, co stało się po przeczytaniu książki Wojciecha Tochmana pt. "Córeńka" - i już sama kaskada tych zdarzeń jest dla mnie zadziwiająca. "Aniołek" nie podbił rynku czytelniczego i to się raczej nie zmieni, nie ma takiego potencjału, a jednak mnie ujął. Sposób, w jaki autorka pisze o utracie bliskiej...

To książka w zasadzie na jeden wieczór, praktycznie nowela, ale poruszająca trudny temat jakim jest umieranie i również przygotowywanie się do śmierci. Sięgnęłam po nią, bo leżała już na mojej półce dobrych kilka lat z przekonaniem, że skoro jest to dodatek do gazety, to raczej nie urzeknie mnie niczym. I faktycznie, nie jest to do końca moja literatura, ale w pewien sposób ujęła mnie, głównie poczuciem humoru i dystansu w kwestii umierania.

Karolina ma już 70 lat, chociaż duchem wciąż czuje się młodo. Ma męża, dzieci lecz nie do końca jest zadowolona z życia, które ma za sobą. Wydaje jej się, że już nic na nią też nie czeka. Pewnej nocy, i tak właśnie rozpoczyna się książka, Karolinie przyśniło się, że jest trupem i to ten sen właśnie sprawia, że zaczyna zastanawiać się, jak umrze, czy przypadkiem ktoś nie zastanie jej martwej z podwiniętą koszulą nocną i odsłoniętymi pośladkami, i że jaki byłby to wstyd. Jest poniekąd przekonana, że sen ten jest proroczy i oznacza, że niebawem umrze. Staje się jednak inaczej, najpierw umiera jej mąż. Umiera, lecz nie zupełnie odchodzi, bo staje się obecny w snach ludzi z całego w zasadzie miasteczka. Jest również obecny w życiu Karoliny, bo ta prowadzi z nim ciągłe monologi jakby wciąż był obecny, choć wiele ma mu za złe. Zabawne są również rozmowy Karoliny z Aniołem Stróżem.

Nie ma tu jakiejś rozwiniętej fabuły ani akcji, jest to raczej stopniowe odkrywanie symboliki życia i śmierci, miłości z różnymi jej obliczami i wadami. Historia, która mówi, że nigdy nie jest na nic za późno.

To książka w zasadzie na jeden wieczór, praktycznie nowela, ale poruszająca trudny temat jakim jest umieranie i również przygotowywanie się do śmierci. Sięgnęłam po nią, bo leżała już na mojej półce dobrych kilka lat z przekonaniem, że skoro jest to dodatek do gazety, to raczej nie urzeknie mnie niczym. I faktycznie, nie jest to do końca moja literatura, ale w pewien sposób...

Smutna ale nie przygnębiająca. Na koniec można się trochę uśmiechnąć.

Smutna ale nie przygnębiająca. Na koniec można się trochę uśmiechnąć.

Jedyne, co mi się nasuwa po przeczytaniu tej książki to to, że "śmierć i sr.nie- gdzie zastanie". Nawet z goła pupą w łóżku.Zapowiadała się ciekawie, ale to nie dla mnie lektura.

Jedyne, co mi się nasuwa po przeczytaniu tej książki to to, że "śmierć i sr.nie- gdzie zastanie". Nawet z goła pupą w łóżku.Zapowiadała się ciekawie, ale to nie dla mnie lektura.

Książka, którą się pamięta, którą się wspomina. Przeczytałam ją z siostrą na głos, podczas jakiegoś przeziębienia. Cały dzień spędziłyśmy w łóżku, czytając sobie nawzajem. Zapomniałyśmy nawet o jedzeniu. Piękne wspomnienie.

Książka, którą się pamięta, którą się wspomina. Przeczytałam ją z siostrą na głos, podczas jakiegoś przeziębienia. Cały dzień spędziłyśmy w łóżku, czytając sobie nawzajem. Zapomniałyśmy nawet o jedzeniu. Piękne wspomnienie.

Beznadziejna! Szkoda oczu......

Beznadziejna! Szkoda oczu......

Doczytałam do 26 strony. Denerwująca humorystyczna maniera. Karolina zupełnie nieprzekonująca, jak 30 letnia Briget Jones, a ma 70 tkę ponoć i jest obarczona rodziną. Jakaś zakłamana psychologicznie i wysilona opowieść, rzuciłam i nie chce mi się wracać, mimo smutnej i krótkiej biografii autorki.

Doczytałam do 26 strony. Denerwująca humorystyczna maniera. Karolina zupełnie nieprzekonująca, jak 30 letnia Briget Jones, a ma 70 tkę ponoć i jest obarczona rodziną. Jakaś zakłamana psychologicznie i wysilona opowieść, rzuciłam i nie chce mi się wracać, mimo smutnej i krótkiej biografii autorki.

Z wielką przyjemnością przeczytałam tą opowieść o życiu i śmierci, o podsumowaniu tego co życie przyniosło oraz o tym że seniorzy mają tyle przed sobą szans do wykorzystania.

Z wielką przyjemnością przeczytałam tą opowieść o życiu i śmierci, o podsumowaniu tego co życie przyniosło oraz o tym że seniorzy mają tyle przed sobą szans do wykorzystania.

Szkoda,że autorka już nie żyje.
Bo stworzyła,fajną i momentami zabawną książkę.
Może,to nie jest moja ukochana literatura.
Ale,było miło poczytać.

Szkoda,że autorka już nie żyje.
Bo stworzyła,fajną i momentami zabawną książkę.
Może,to nie jest moja ukochana literatura.
Ale,było miło poczytać.