Kołysanka dla wisielca

Hubert Klimko-Dobrzaniecki znowu mnie porwał w jakieś w rejony odczuwania trochę depresyjnego, smutnego, ale cóż poradzić – po prostu lubię to. Melancholia i samotność przebija się mocno, ale jednocześnie jest kumpelskość, autor pięknie oddał hołd dwójce swoich przyjaciół. Jest też miejsce na miłość – ten wątek jest taki muśnięty, idealnie skrojony, jak wszystko w tej krótkiej opowieści.
Pięknie napisane, oddające próby życia po swojemu, przypominające co jest ważne, skłaniające do zatrzymania się i zastanowienia – bosz... ależ popadam w pretensjonalność, ale tu trzeba, bo ta opowieść była naprawdę dobra.

Hubert Klimko-Dobrzaniecki znowu mnie porwał w jakieś w rejony odczuwania trochę depresyjnego, smutnego, ale cóż poradzić – po prostu lubię to. Melancholia i samotność przebija się mocno, ale jednocześnie jest kumpelskość, autor pięknie oddał hołd dwójce swoich przyjaciół. Jest też miejsce na miłość – ten wątek jest taki muśnięty, idealnie skrojony, jak wszystko w tej...

Emocje, które zamieszkały we mnie po przeczytaniu tej książki, są największym wyznacznikiem tego, jaka ona była. Zapłakałam na koniec, choć pewnie czytając jedynie ostatnie zdanie, tak by się nie zdarzyło. To całość otworzyła we mnie morze emocji, które wezbrało wraz z ostatnimi słowy. Przepełniona radością i szaleństwem wespół ze smutkiem i żalem. Białe i czarne, góry i morze, a nic pomiędzy nie widać, ale to wszystko istnieje w szalonych pomysłach, marzeniach, spełnieniu. Ale tez podcina skrzydła, w dół zakopuje, świat czarny, niewidzialny przed oczami stawia, by na powrót ujrzeć jasność błękitnego nieba, która ze szczytami gór się brata. Niebieska kąpiel wśród połaci łubinu, falującego na wietrze niczym morze, jakie to szaleństwo i piękne doznanie jednocześnie. Poszukiwanie miłości, szczęścia, poszukiwanie siebie, na wyspie, która zaczyna być więzieniem, nieodparta chęć wyrwania się, uskrzydlania, wolności działania. Wszystko jest takie bliskie, codzienne, jednakowoż różne i nie z tego świata. Czytajcie proszę. Czytajcie Klimko, on potrafi prosto, z wyczuciem opowiadać o rzeczach błahych, a jednak najważniejszych dla człowieka.

Emocje, które zamieszkały we mnie po przeczytaniu tej książki, są największym wyznacznikiem tego, jaka ona była. Zapłakałam na koniec, choć pewnie czytając jedynie ostatnie zdanie, tak by się nie zdarzyło. To całość otworzyła we mnie morze emocji, które wezbrało wraz z ostatnimi słowy. Przepełniona radością i szaleństwem wespół ze smutkiem i żalem. Białe i czarne, góry i...

Nigdy nie lubiłam marnować czasu ale odkąd zostałam mamą każda minuta jest na wagę złota. Dlatego szkoda mi tych cennych minut na marną lekturę a za taką uważam 'Kołysankę dla wisielca'. Główni bohaterowie to artyści, którzy, moim skromnym zdaniem, do niczego w życiu nie doszli i niczym się specjalnie nie zasłużyli, i w zasadzie dalej żyją z dnia na dzień próbując alkoholem etc wypełnić pustkę.

<i>Budzi mnie rano i każe wstawać , i mówi, że artyści też powinni żyć w dyscyplinie. Jeśli próbuję dalej drzemać, trąbi na całe osiedle i już nici ze spania. Przed drzwiami pracowni całuje mnie w czoło na pożegnanie, jak syna, wręcza kanapki i sok w kartonie. Dwadzieścia po piątej wracam odrywa od pracy, mówi żebym się pospieszył, bo musimy zdążyć z obiadem na szóstą. Obiad na szóstą...fuck me. Jezu, gdzie ja trafiłem? Boro prawie płakał do słuchawki. A kiedy jesteśmy już w domu, Helga gotuje, a mi każe się myć, bo ponoć śmierdzę chemikaliami. Potem jest obiad. Dużo jedzenia i deser, najczęściej arbuzy, bo gdzieś przeczytała, że Chorwaci uwielbiają arbuzy, ale to ona je pożera i siorbie. Zaczynam nie nienawidzić Helgi. Po obiedzie kładzie się na materacu i poklepuje ten obok niej, zaprasza. Przychodzę, bo co mam robić. Jak już leżę, włącza telewizor i ogląda dziennik. Po dzienniku rozbiera się i prosi, żebym przejechał jej tyłek. Robię to, bo wolę jej tyłek od telewizora. Kiedy skończę idzie się wypróżnić.(...)</i>

Resztę Wam daruję. Ja tu przestałam czytać. A Wy lepiej w ogóle nie zaczynajcie.

Nigdy nie lubiłam marnować czasu ale odkąd zostałam mamą każda minuta jest na wagę złota. Dlatego szkoda mi tych cennych minut na marną lekturę a za taką uważam 'Kołysankę dla wisielca'. Główni bohaterowie to artyści, którzy, moim skromnym zdaniem, do niczego w życiu nie doszli i niczym się specjalnie nie zasłużyli, i w zasadzie dalej żyją z dnia na dzień próbując alkoholem...

Jak dla mnie zbyt melancholijna, smutna, depresyjna, zwyczajnie nie dla mnie - w przeciwieństwie od osoby, która mi ją polecała określając mianem "pozytywnej", czyli ile ludzi, tyle odczuć. Nie umniejszam jednak ładnego łączenia wątków i wybranych "momentów" życia.

Jak dla mnie zbyt melancholijna, smutna, depresyjna, zwyczajnie nie dla mnie - w przeciwieństwie od osoby, która mi ją polecała określając mianem "pozytywnej", czyli ile ludzi, tyle odczuć. Nie umniejszam jednak ładnego łączenia wątków i wybranych "momentów" życia.

Świetna!

Świetna!

Uwielbiam wylapywac przecudne drobinki z tekstow pana Klimko-Dobrzanieckiego i czytac je po kilka razy, zapamietywac, smakowac.

Uwielbiam wylapywac przecudne drobinki z tekstow pana Klimko-Dobrzanieckiego i czytac je po kilka razy, zapamietywac, smakowac.

Ksiazka trochę psychologiczna...Nie jestem fanka takiej literatury...Ale z ciekawością czytałam do końca.

Ksiazka trochę psychologiczna...Nie jestem fanka takiej literatury...Ale z ciekawością czytałam do końca.

Inna narracja niż ta, z którą zapoznałam się do tej pory. Treść obrazowa,a za razem dwuznaczna, tajemnicza. Warto ją przeczytać, nawet jeżeli po skończeniu lektury stwierdzicie, że nie jest to lektura dla was.

Inna narracja niż ta, z którą zapoznałam się do tej pory. Treść obrazowa,a za razem dwuznaczna, tajemnicza. Warto ją przeczytać, nawet jeżeli po skończeniu lektury stwierdzicie, że nie jest to lektura dla was.

Smutna. Ale prawdziwa i poruszająca.

Smutna. Ale prawdziwa i poruszająca.

Trudno mi ocenić, ile w tej książce było faktów, a ile fikcji literackiej, jednak przeczytałam ją jednym tchem i przy okazji odkryłam piękną muzykę Szymona Kurana. Polecam!

Trudno mi ocenić, ile w tej książce było faktów, a ile fikcji literackiej, jednak przeczytałam ją jednym tchem i przy okazji odkryłam piękną muzykę Szymona Kurana. Polecam!