Waldemar Łysiak bardzo rzadko zgadza się, by napisać kilka zdań na okładce, ale blurb jego autorstwa można przeczytać na okładce "Niewidzialnych" Sebastiana Reńcy. Wyjątkowa rekomendacja. Gratulacje dla autora "Niewidzialnych" (zresztą nominowanych do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza).
Waldemar Łysiak: „Doskonała lektura. Świetnie literacko zaprezentowana ohyda finałowej dekady priwiślińskiego czerwonego totalitaryzmu, gdy «niewidzialni» esbecy bezkarnie mordowali kogo chcieli i brutalnie kaleczyli żywoty tysiącom Polaków. Kubeł zimnej wody dla głupawych nostalgików, ciepło wspominających gierkowszczyznę, jaruzelszczyznę i całą PRL”.

Waldemar Łysiak bardzo rzadko zgadza się, by napisać kilka zdań na okładce, ale blurb jego autorstwa można przeczytać na okładce "Niewidzialnych" Sebastiana Reńcy. Wyjątkowa rekomendacja. Gratulacje dla autora "Niewidzialnych" (zresztą nominowanych do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza).
Waldemar Łysiak: „Doskonała lektura. Świetnie literacko zaprezentowana ohyda...

Autor potrafi tak operować słowem, by wciągnąć czytelnika w historię. Mnie od początku wciągnęło. Połykałem kolejne rozdziały i oczyma wyobraźni widziałem losy bohaterów. Historia nieco przypominała inne opowiedziane na ten temat. Przypomniał mi się klimat książek Wildstaina, Gadowskiego, Ziemkiewicza, Wolskiego. Przypomniały mi się też od razu moje zastrzeżenia do historii opowiadanych przez mieniących się jako prawicowi publicyści autorów. Czy na prawdę tym, co łączy każdego przeciwnika komuny w Polsce jest przygodny seks, alkohol i papierosy? Z tych powieści tak wynika. Rozumiem, że świat w książkach nie może być cukierkowy i oderwany od rzeczywistości, ale może warto czasem pokusić się o to, co robił choćby Sienkiewicz - stworzyć bohaterów, którzy mogą być wzorcami osobowymi. Czy życie dziennikarzy jest rzeczywiście tak smutne, że nie mogą nawet stworzyć bohatera, który ma jedną kobietę, której jest wierny, który nie sypia z każdą napotkaną kobietą, który żywi się czymś ponad kawę, papierosy i alkohol? Nie potrafię tego pojąć. I czemu takie książki promuje księgarnia multibook, która jest przecież najlepsza po prawej stronie internetu?

Sama kwestia nierozliczenia z dawnym systemem ukazana w bardzo dobitny sposób. Mimo pewnych zastrzeżeń z przyjemnością poczytam inne książki autora.

Autor potrafi tak operować słowem, by wciągnąć czytelnika w historię. Mnie od początku wciągnęło. Połykałem kolejne rozdziały i oczyma wyobraźni widziałem losy bohaterów. Historia nieco przypominała inne opowiedziane na ten temat. Przypomniał mi się klimat książek Wildstaina, Gadowskiego, Ziemkiewicza, Wolskiego. Przypomniały mi się też od razu moje zastrzeżenia do historii...

Moja recenzja na blogu: http://weszlowoko.blogspot.com/2017/05/sebastian-renca-miasto-umarych-wywazone.html

Moja recenzja na blogu: http://weszlowoko.blogspot.com/2017/05/sebastian-renca-miasto-umarych-wywazone.html

Reńca to kolejny twórca, który przywraca pamięć. O kanaliach i przede wszystkim o ich ofiarach.

Reńca to kolejny twórca, który przywraca pamięć. O kanaliach i przede wszystkim o ich ofiarach.

Zakupiłem, gdyż polecał ją Waldemar Łysiak, który jest moim ulubionym pisarzem. Plusami książki są; przyjemny styl S.R., ciekawa fabuła, przybliżenie realnego problemu braku rozliczenia z poprzednią epoką, a zwłaszcza z konfidentami, esbekami, agentami, milicją, i całym tym ścierwem. Niestety, tylko tyle plusów, opowieść S.R. tonie w papierosowym dymie, a bohater cały czas zajmuje się paleniem, piciem kawy i wódką/piwem, a rozwiązanie sprawy to przy okazji. Książkę czyta się podobnie jak oglądało się kiedyś slajdy (ach te dzieciństwo):. W książce nie łączy się przez to fabuła, opisywanie postaci i wnikanie w ich życiorys po to, aby za chwile o nich zapomnieć, gdyż się więcej nie ukażą jest chybionym pomysłem. Jedynie ostatnie 30 stron warte są zainteresowania. A główny bohater (dziennikarz) jest tak groteskowy, absurdalny, i pełne sprzeczności, iż mógłby pracować chyba tylko łopatą nie mózgiem. Gdyż przy łopacie to i wypić i zapalić jest łatwiej, co zresztą jest esencją życia "bohatera" książki S.R.

Zakupiłem, gdyż polecał ją Waldemar Łysiak, który jest moim ulubionym pisarzem. Plusami książki są; przyjemny styl S.R., ciekawa fabuła, przybliżenie realnego problemu braku rozliczenia z poprzednią epoką, a zwłaszcza z konfidentami, esbekami, agentami, milicją, i całym tym ścierwem. Niestety, tylko tyle plusów, opowieść S.R. tonie w papierosowym dymie, a bohater cały...

„Jedynie prawda jest ciekawa”. Józef Mackiewicz.

Zdarza się w naszym życiu czasami tak, że błahe i z pozoru zupełnie nie związane ze sobą wydarzenia (niekiedy bardzo odległe jeśli chodzi o czas i miejsce w których się rozgrywają) potrafią zogniskować wokół siebie grupę obcych sobie ludzi, tworząc przyczynowo –skutkowy ciąg zdarzeń których finał jest naprawdę trudny do przewidzenia. Tak jest też właśnie w nowej i bardzo dobrze napisanej powieści Sebastiana Reńca ”Niewidzialni”. Bo cóż takiego łączyć może umierającego (w wyniku przedawkowania narkotyków) polskiego emigranta w holenderskiej dzielnicy nędzy, zmagającego się z traumą osobistych przeżyć i alkoholem polskiego dziennikarza śledczego, wyrwaną z sekty, mieszkającą w Wilnie młoda litewską malarkę, przytłoczonego pracą doświadczonego policjanta, szanowanego akademickiego wykładowcę z poplątana i niejasną przeszłością, wciąż nie mogącego się pogodzić z tragiczną śmiercią córki styranego życiem ojca, odnoszącą zawodowe sukcesy szefową dużego wydawnictwa i dziewczynę szukającą prawdy o swoim pochodzeniu. Okazuje się że całkiem sporo, a wspólnym mianownikiem okazuje się bardzo tajemnicze samobójstwo sprzed lat, młodej polskiej opozycyjnej działaczki. Tak zawiązuje się niezwykle ciekawa intryga, która od początki chwyta czytelnika za przysłowiowe gardło, trzymając w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.

Autor po raz kolejny (jego wcześniejsza powieść „Z cienia” odnosi się do tematyki tzw. „Żołnierzy Wyklętych”) podejmuje i dotyka niezwykle bolesnej dla nas Polaków tematyki rozliczeń z własną przeszłością, nie zamkniętymi rozdziałami jej historii i wciąż straszącymi nas demonami komunistycznych czasów. Wiedzie nas od mrocznych czasów PRL-u lat osiemdziesiątych, gdzie walka z niepodległościową opozycją ( spod znaku KOR-u, „Solidarności”, KPN-u i innych organizacji) przybiera brutalną i bezpardonowa formę, aż po czasy nam współczesne, gdzie wiele z tych zbrodni wciąż okryte jest mgłą tajemnicy i zmową milczenia. Niestety, w obliczu słabości III Rzeczypospolitej, dawni oprawcy z UB i SB odpowiedzialni za szereg najohydniejszych zbrodni poprzedniego systemu, mający na rękach krew swoich rodaków, nadal czują się bezpieczni i bezkarni. Kolejne procesy sądowe umarzane są z braku wystarczających dowodów albo kończą się wyrokami uniewinniającymi (świadkowie nagle doznają amnezji, dowody winy giną, następuje przedawnienie, sędziowie są niezwykle pobłażliwi). Nadal są świetnie zorganizowani i zakonspirowani, przeniknęli niemal do wszystkich dziedzin życia politycznego i publicznego, posiadają rozległe wpływy i koneksje. W ich rękach znajduje się również rzecz najważniejsza, archiwum dawnych służb specjalnych, w którym znajduje się tysiące teczek i mikrofilmów, przez które wiele osobistości z elit władzy i pierwszych stron gazet nie może spać spokojnie. Wszyscy słyszeliśmy oczywiście o wielkich i głośnych mordach tego okresu, jak sprawa ks. Jerzego Popiełuszki czy Grzegorza Przemyka, lecz nikt z nas naturalnie nie wątpi iż było ich o wiele więcej, choć przez lata nie ujrzały światła dziennego i być może nie ujrzą go już nigdy. Opozycyjni działacze którzy nagle znikają bez śladu, popełniają samobójstwa, giną pod kołami pociągów i ciężarówek, wypadają z okien, zostają śmiertelnie pobici przez nieznanych sprawców (instytucja „nieznanych sprawców” stała się niestety w Polsce tego okresu już nie mam symboliczna). Jedno z takich właśnie wydarzeń (dotyczące autentycznej historii Joanny Kepińskiej) i prób odkrycia, po latach, prawdy stało się właśnie kanwą opisywanych w tej powieści wydarzeń.

Przyznam się szczerze iż książka Sebastiana Reńca jest jedną z lepszych pozycji, jakie ostatnio miałem okazję przeczytać. Uderza realizmem zdarzeń i zachowań, oraz dociekliwą obserwacją naszej rodzimej rzeczywistości. Autor znakomicie prowadzi intrygę, właściwie stopniuje napięcie i tworzy własną niepowtarzalną lekko mroczną aurę zagrożenia, która niczym gęsta tropikalna mgła oplata przedstawione w powieści postacie. Uderza dużą dbałością o szczegóły i dobrą znajomością historycznych realiów, zwłaszcza w odniesieniu do wydarzeń z najnowszej historii Polski . To obraz brutalnego, wynaturzonego, okrutnego i cynicznego świata PRL-owskich służ specjalnych( inwigilacja, tajni współpracownicy, podsłuchy , taśmy, donosy, anonimy, szantaże, zastraszanie, pobicia, tortury, więzienia i zwykłe polityczne mordy ). Wychodzą na jaw ciemne, skrzętnie przez lata skrywane tajemnice przeszłości, dotyczące ludzi, miejsc i zdarzeń które miały miejsce w komunistycznej Polsce, oraz po jej upadku w dobie tzw. demokracji. Za względu na bardzo ważny historyczny kontekst, wymowę oraz świetne pióro powieść ”Niewidzialni” to zdecydowanie jedna z tych pozycji literackich, która na długo zapadnie w naszą pamięć i zmusi (mam nadzieje) do pewnych głębszych refleksji. Polecam.

„Jedynie prawda jest ciekawa”. Józef Mackiewicz.

Zdarza się w naszym życiu czasami tak, że błahe i z pozoru zupełnie nie związane ze sobą wydarzenia (niekiedy bardzo odległe jeśli chodzi o czas i miejsce w których się rozgrywają) potrafią zogniskować wokół siebie grupę obcych sobie ludzi, tworząc przyczynowo –skutkowy ciąg zdarzeń których finał jest naprawdę trudny do...

Fajne, lekkie, ale jakoś nie mogłam ruszyć od pewnego momentu dalej.

Fajne, lekkie, ale jakoś nie mogłam ruszyć od pewnego momentu dalej.

Redakcja ewidentnie schrzaniła robotę (pomylone imiona, itd.). Ale ogólnie - trzyma klimat, dobry kryminał na rzadko poruszany temat.

Redakcja ewidentnie schrzaniła robotę (pomylone imiona, itd.). Ale ogólnie - trzyma klimat, dobry kryminał na rzadko poruszany temat.