Wolałabym chyba oglądnąć adaptację filmową. Może by się nie ciągnęło jak flaki z olejem.

Wolałabym chyba oglądnąć adaptację filmową. Może by się nie ciągnęło jak flaki z olejem.

Nie mogłam się oderwać lecz dopiero po przekroczeniu połowy. Pierwsza połowa tak zagmatwana, że odechciało się czytać. Jednak wytrwałość zostaje na końcu nagrodzona zupełnie nieprzewidzianym zakończeniem!

Nie mogłam się oderwać lecz dopiero po przekroczeniu połowy. Pierwsza połowa tak zagmatwana, że odechciało się czytać. Jednak wytrwałość zostaje na końcu nagrodzona zupełnie nieprzewidzianym zakończeniem!

Z początku nie potrafiłam się w nią wciągnąć. Dopiero gdy przebrnęłam przez 150 stron wreszcie czułam że nie mogę przerwać bo coś dalej może się stać i wtedy już mnie to nie zaskoczy. Czytanie utrudnia trochę to, że rozdziały są z różnych perspektyw i ciągle są przeplatane. W moim przekonaniu gorzej się czyta, gdyż rozdział jest kończony w środku akcji kolejny jest spokojny i nim przez niego przebrniemy emocje z działu poprzedniego zdążą w nas opadnąć i z mniejszym szokiem będziemy czytać ciąg dalszy przerwanej akcji.

Pomysł na fabułę jest genialny a to co działo się pod koniec zaskoczyło mnie. Smuci mnie fakt, że nie dowiadujemy ci manuskrypt został ostatecznie wydany po ucichnięciu.

Z początku nie potrafiłam się w nią wciągnąć. Dopiero gdy przebrnęłam przez 150 stron wreszcie czułam że nie mogę przerwać bo coś dalej może się stać i wtedy już mnie to nie zaskoczy. Czytanie utrudnia trochę to, że rozdziały są z różnych perspektyw i ciągle są przeplatane. W moim przekonaniu gorzej się czyta, gdyż rozdział jest kończony w środku akcji kolejny jest spokojny...

Najbardziej brakowało mi w tej książce emocji. Niby dużo się działo ale wszystko pisane tak "na zimno". Historia sama w sobie ciekawa, a trup ściele się gęsto. Zakończenie otwarte.

Najbardziej brakowało mi w tej książce emocji. Niby dużo się działo ale wszystko pisane tak "na zimno". Historia sama w sobie ciekawa, a trup ściele się gęsto. Zakończenie otwarte.

Dość wolno sie rozkręca, a na dodatek mamy mnóstwo wątków, w których można się pogubić. Uwielbiam historie o tajemniczych manuskryptach, książkach, które zawierają rewelacje nie przeznaczone dla szerszego grona, i tutaj też pojawia się ten wątek. Isabela otrzymuje anonimowy tekst, w którym skrzętnie opisano wszelkie machlojki potentata finansowego, Charliego Wolfe'a. Jest on zdeterminowany popełniać serię morderstw, byle tylko książka nie ukazałą się drukiem.
Redaktorka Camilla przechwytuje tekst, tym samym wystawiając się na cel morderców. Były agent CIa też jest zamieszany w tę sprawę. Isabel musi dobrze to rozegrać, bo stawką jest jej życie. Kady ma swoją włąsną motywację by dorwać książkę. Największym atutem ksiażki jest niewątpliwie nakreślenie portretu środowiska wielkich koncernów medialnych i opisanie machinacji dyrektorów, manipulacji informacją, jakich dopuszczają się także szeregowi redaktorzy.
Zdecydowanie za mało dialogów, które popchnęłyby akcję do przodu w początkowej częsci powieści. Trochę za dużo zapożyczeń z klasyki gatunku, za dużo przewidywalnego rozwoju fabuły. Lekturę mogę uznać za dobrą mimo kilku niedociągnięć. Po pierwszym spotkaniu z nowym autorem daję mu zazwyczaj kredyt zaufania, mam więc apetyt na więcej.

Dość wolno sie rozkręca, a na dodatek mamy mnóstwo wątków, w których można się pogubić. Uwielbiam historie o tajemniczych manuskryptach, książkach, które zawierają rewelacje nie przeznaczone dla szerszego grona, i tutaj też pojawia się ten wątek. Isabela otrzymuje anonimowy tekst, w którym skrzętnie opisano wszelkie machlojki potentata finansowego, Charliego Wolfe'a. Jest...

Temat był ciekawy, natomiast książka była moim zdaniem zbyt chaotyczna. Każdy rozdział opisywany był z perspektywy innej osoby, rozdziały przerywane były w kulminacyjnych momentach i kiedy wracał wątek danej osoby, trzeba było sobie przypominać, co tam się wydarzyło.

Temat był ciekawy, natomiast książka była moim zdaniem zbyt chaotyczna. Każdy rozdział opisywany był z perspektywy innej osoby, rozdziały przerywane były w kulminacyjnych momentach i kiedy wracał wątek danej osoby, trzeba było sobie przypominać, co tam się wydarzyło.

Książka, od której nie można się oderwać! Ciekawa historia z mnóstwem zwrotów akcji i zaskakującym zakończeniem. Po prostu świetna.

Książka, od której nie można się oderwać! Ciekawa historia z mnóstwem zwrotów akcji i zaskakującym zakończeniem. Po prostu świetna.

Jedna z lepszych książek, jakie ostatnio czytałam. Wciągająca niemal od pierwszej strony. Tajemniczy manuskrypt, którego anonimowy autor postanawia ujawnić wstrząsającą prawdę na temat wpływowego potentata z branży mediów. Sam zainteresowany oczywiście próbuje nie dopuścić do publikacji. Agentka literacka, w której ręce trafił manuskrypt nie wie, że jej życiu zagraża niebezpieczeństwo.
Niby thriller jakich wiele, ale naprawdę nie mogłam się od tej książki oderwać.

Jedna z lepszych książek, jakie ostatnio czytałam. Wciągająca niemal od pierwszej strony. Tajemniczy manuskrypt, którego anonimowy autor postanawia ujawnić wstrząsającą prawdę na temat wpływowego potentata z branży mediów. Sam zainteresowany oczywiście próbuje nie dopuścić do publikacji. Agentka literacka, w której ręce trafił manuskrypt nie wie, że jej życiu zagraża...

Lubię książki o książkach. Mam nawet własną teorie, że taka tematyka to swoista gwarancja jakości, nigdy nie trafił mi się gniot absolutny. Oczywiście nie każda powieść z książka w roli głównej to arcydzieło, większość to średniaki idealne na deszczowe sobotnie popołudnie. „Wypadek” Chrisa Pavone to kolejna pozycja potwierdzająca tą regułę.
Pavone napisał kolejna powieść sensacyjną, w żaden sposób odkrywczą w żadnym wypadku nie wybitna ale czyta się to dobrze. W mojej ocenie decydującym powodem jest usytuowanie fabuły w światku wydawców, światku dla mnie równie intrygującym i egzotycznym jak plemiona amazońskiej dżungli. Choć dużo czytam, ba nawet czasami kontaktuje się z wydawcami nie mam pojęcia jak ten biznes się kręci. To też właśnie tło w tej opowieści wydało mi się najciekawsze. Reszta jest już mniej ekscytująca.
W warstwie fabularnej mamy sprawdzony, ale i ograny przez co nudnawy, pomysł nagle wypływającej informacji. Jej szerokie upowszechnienie może być więcej niż niebezpieczne dla bardzo wpływowych ludzi. Tym razem nośnikiem informacji jest manuskrypt trafiający na biurko starzejącej się agentki wydawniczej. Rozpoczyna się gra, Ona – świadoma wagi informacji które posiada – zrobi wszystko by manuskrypt stał się książką i aby tajemnica przestała być tajemnica. Oni za wszelka cenę będą chcieli jej w tym przeszkodzić. Jest jeszcze druga zagadka, kto jest autorem owego manuskryptu i dlaczego trafiła właśnie na biurko tej agentki wydawniczej.
Powieść zapowiada się dobrze, niestety gdzieś przy stronie 50 zaczyna mocno zwalniać, przy stronie setnej czytelnik ma już wyraźne podejrzenia kto jest autorem. Potem przez kolejnych sto stron nie wiele się dzieje i dopiero w drugiej połowie zaczyna przyspieszać i wciągać. Niestety i wówczas pojawiają się niczym nie uzasadnione przesadnie długie opisy i monologi wewnętrzne. Brak natomiast dobrych dialogów, które posuwały by akcje do przodu. Dlatego gdyby skupić się tylko na fabule powieść jest zaledwie mierna.
Tym co ją ratuje to właśnie sugestywne przedstawienie machiny wydawniczej oraz celne uwagi na temat potęgi koncernów medialnych i ich wpływu na rzeczywistość. Równocześnie gdzieś w tle pada pytanie o to kto ma kontrolować czwarta władzę. Za te dość ważkie uwagi Chris Pavone zasłużył na pochwałę.
Drugim plusem jest fajnie skonstruowana postać pani Reed, głównej bohaterki która świetnie w rysie charakterologicznym łączy osobę po przejściach z kobietą sukcesu. Po prawdzie jest to kobieta sukcesu rozpoczynająca krzywą zjazdową (świetnie naszkicowana scena z Courtney) ale wciąż roztaczająca aurę osoby podejmującej decyzje. Isabel to z jednej strony silna osobowość, z drugiej słaba kobieta, to zestawienie cech sprawia, że potrafi w swoich działaniach zaskoczyć czytelnika.
Teraz dla równowago jeszcze jeden minus, zresztą będący wyrazem jakiejś swoistej maniery czy mody tłumaczy. W „Wypadku” po raz kolejny mamy narrację w czasie teraźniejszym zamiast przeszłym. Być może części czytelników to nie przeszkadza, ale dla mnie, osoby wychowanej na klasycznych powieściach, ta kalka z angielskiego jest męcząca. Po polsku opowiadamy w czasie przeszłym zgodnie ze schematem „Zosia weszła do pokoju po torebkę” a nie „Zosia wchodzi do pokoju po torebkę”. Potwierdzi to każdy, nie tylko językoznawca, ale również każdy komu było dane słuchać gawęd przy ognisku.
Jeżeli jednak szukacie dynamicznej powieści sensacyjnej której lektura wepchnie was w fotel a finał zaskoczy to „Wypadek” nie spełni waszych oczekiwań. Nie jest to arcydzieło a właśnie średniak mający umilić zbyt długi lot. Nie znudzi was, ale i nie zachwyci. Ani nie odradzam ani nie polecam.
Recenzja pierwszy raz ukazała sie na blogu http://blurppp.com/blog/chris-pavone-wypadek/

Lubię książki o książkach. Mam nawet własną teorie, że taka tematyka to swoista gwarancja jakości, nigdy nie trafił mi się gniot absolutny. Oczywiście nie każda powieść z książka w roli głównej to arcydzieło, większość to średniaki idealne na deszczowe sobotnie popołudnie. „Wypadek” Chrisa Pavone to kolejna pozycja potwierdzająca tą regułę.
Pavone napisał kolejna powieść...

Do połowy męcząca, potem dopiero zaczyna się coś dziać.
Za dużo wątków, za dużo opisów i przemyśleń, a zbyt mało dialogów. I im bliżej końca, tym więcej uproszczeń.
Książka dobra na ten czas, kiedy chce się coś przeczytać, ale akurat nic ciekawego nie ma pod ręką.

Do połowy męcząca, potem dopiero zaczyna się coś dziać.
Za dużo wątków, za dużo opisów i przemyśleń, a zbyt mało dialogów. I im bliżej końca, tym więcej uproszczeń.
Książka dobra na ten czas, kiedy chce się coś przeczytać, ale akurat nic ciekawego nie ma pod ręką.