Mądrość wiedźmy

Powiedziałbym takie pół na pół ( już druga w ostatnim czasie - no ale cóż... ). Z jednej strony ogromny świat, dość ciekawy pomysł i celtyckie klimaty, z drugiej realizacja - no cóż, czytając miałam wrażenie jakby autor chciał wcisnąć do opowiadania sagę wielkości Władcy Pierścieni. I warsztat pisarski - koniecznie do szlifowania! Bo nawet najlepsze pomysły umrą, jak się je słabo przełoży na papier. Dla mnie to bardziej taki konspekt - zwłaszcza w dalszej części, dopiero do wypełnienia treścią.

Powiedziałbym takie pół na pół ( już druga w ostatnim czasie - no ale cóż... ). Z jednej strony ogromny świat, dość ciekawy pomysł i celtyckie klimaty, z drugiej realizacja - no cóż, czytając miałam wrażenie jakby autor chciał wcisnąć do opowiadania sagę wielkości Władcy Pierścieni. I warsztat pisarski - koniecznie do szlifowania! Bo nawet najlepsze pomysły umrą, jak się je...

Okładka
nudna

skąd
biblioteeka

fabuła
Normanowie,czary.Trudno opisać

Moja opinia

O niczym,poplątanwe z pomieszaniem.Gdzie tu fantasty,mało coś.W bibliotece stało.
W fantastyvce.
Dla mnie,to powieść może być.

Okładka
nudna

skąd
biblioteeka

fabuła
Normanowie,czary.Trudno opisać

Moja opinia

O niczym,poplątanwe z pomieszaniem.Gdzie tu fantasty,mało coś.W bibliotece stało.
W fantastyvce.
Dla mnie,to powieść może być.

//Opinia do przeczytania również na: http://kaginbooks.blogspot.com/2016/11/madrosc-wiedzmy-marek-pietrachowicz.html

„Mądrość Wiedźmy” Marka Pietrachowicza to – czytając opis z okładki - pełne celtyckiego kolorytu i iryjskich wierzeń, dzieje bohaterki – nastoletniej, rezolutnej wiedźmy Raiany – która wbrew swej woli i przekonaniom wyrusza na niebezpieczną przygodę, mającą odmienić losy świata – i jej własne. W międzyczasie snuje całkiem dojrzałe przemyślenia, niosące otuchę i odwagę. Autor zgrabnie i kunsztownie połączył formę fantastyczną z czasem historycznym. Zastosował wiele staro-językowych określeń. Co więcej, fabuła jest wielowątkowa, dzięki czemu czytelnik spotyka się z elementami legendarnych stworów, wojowniczych walk, romantycznej miłości, etnograficznej różnorodności, spisków i intryg, wielości bohaterów, czy nawet starodawnych pogańskich wierzeń i ludowej mądrości. Dla niektórych czytelników może okazać się to szczególnie atrakcyjną zachętą, dzięki której wybiorą się w etymologiczną podróż i spróbują badać źródłosłów.
Nie powiem. Debiutancka powieść nieznanego pisarza, która w dodatku jest taka cieniutka… bo raptem nieco ponad 150 stron? Wzbudziło to we mnie spore zainteresowanie, ale i cień obawy, że może autor nie podołać oczekiwaniom czytelniczym.
Co się okazało…? ano, że… nawet podobał, acz bardziej było to opowiadanie, niż książka. Opowiadanie, bo objętościowo jest dość mało stron, całej historii nie da się więc opowiedzieć, co było widać, a i warsztat był nieco prosty i ubogi. Ale to nic, wszystko przed panem Markiem ;)
Z plusów: opowieść czyta się bardzo lekko, łatwo i przyjemnie. Mamy historię młodej wiedźmy (w sumie, nastolatki),która wyrusza w szeroki świat nie do końca z własnej winy. Akcja toczy się wartko, postacie zaskakują, a poszukiwania (między innymi) meteorytu, z którego ludy północy wytwarzają swe miecze - to pomysł interesujący, zgrabny i wcale nie tak oklepany, jak można by sądzić. Można by z tego zrobić bardzo, ale to bardzo dobrą książkę...
...i tu na scenę wkraczają minusy. Niestety, jest ich znacznie więcej, niż plusów, co mówię z niejaką przykrością, bo choć całość jest dobra, to jednak... troszkę był przerost formy nad treścią.
Przede wszystkim, i to chyba największy zarzut: zbytnia ogólnikowość. Duży i interesujący świat, jaki autor wykreował, przedstawiony jest niczym kilka maźnięć farbą: to tu, to tam, czytelniku, domyśl się sam! teoretycznie wspomagać ma mapka - tu plus za nią - jednak użycie nie do końca przemyślanej czcionki na niej, jak i zostawienie jej samej sobie, bez fabularnego opisu niektórych choćby państw... to duży mankament, który wprowadza olbrzymie zamieszanie. Często musiałam w trakcie czytania cofać się do niej, odszukiwać, gdzie w jakim miejscu, jest to, o czym była mowa. brakowało fabularnego umiejscowienia, namacalności niemalże świata.
Drugą ogólnikowością jest... no właśnie. Sama fabuła i bohaterowie. Sam pomysł na fabułę jest bardzo dobry i śmiało można go by rozwinąć w coś o wiele grubszego, niż te 150 stron. Miałam wrażenie, że pan Marek momentami bał się rozwijać wyobraźnię, ruszając utartym schematem: tak i tak, i basta, nie wychylę się poza ścieżkę, bo tam jest krokodyl i mnie zje. Straszliwy niedosyt zostaje, bo idea to bardzo opasłe tomisko - śmiało by można takie stworzyć na podstawie zamysłu. A wyszło... no, cieniutko ;)
No i przechodzimy do bohaterów. Pomijając już fakt, że wszyscy poza Raianą są w zasadzie po macoszemu traktowani, a ich wzajemne relacje są płaskie i bardzo nierealne (poznali się, zakochali, bum, albo zobaczyli się i już się nienawidzili - uproszczenie, ale w miarę oddaje to, jakie relacje w książce były). Sama główna bohaterka... miałam do niej mieszane uczucia. Z jednej strony kreowana jest na nastolatkę, ale z drugiej jej przemyślenia i spostrzeżenia wydają się pochodzić od staruszki. I nie, nie wierzę, że nastolatka może taką wiedzę mieć ot tak, z kaprysu -= czy tam przebywania z dorosłymi 24/dobę. To bolało. Bardzo. A skoro o wiedzy mowa... to i język, jakim się postacie posługują, nie do końca jest przemyślany. Niby kreowany na historyczny, niby wstawki łacińskie, niemieckie, francuskie (bez tłumaczenia, co dane słowo znaczy... a szkoda),ale tak trochę czasem było to wszystko nie na miejscu, jakby na siłę dodane, napisane, byle tylko zapchać dziurę i dorobić objętości.
Nie będę owijać w bawełnę: przed autorem jest jeszcze masa pracy. "Mądrość wiedźmy" ma olbrzymi potencjał i wierzę, że kolejne części będą znacznie lepsze, przemyślane i poprawione. Tu - miałam wrażenie, że dostałam tylko szkic, zarys, nie wiem... brudnopis, który ma olbrzymi potencjał, ale napisany jest w sposób zrozumiały tylko dla autora. Czytelnik musi się obejść smakiem (jak ten pies, co za szybą szynkę widzi, a zjeść jej nie może). Ale jest to smak przyjemny, sugerujący, że z czasem dostanie kawał soczystej fantastyki, która w pełni zaspokoi jego głód na ambitną, dobrą i nieoczywistą fantastykę. Autor potrzebuje jeszcze trochę poprawić warsztat i popracować nad sposobem kreacji - ale wszystko przed nim! A ja mu szczerze kibicuję.
Ogólnie, książkę polecam. Jako coś lekkiego, niezobowiązującego do zapamiętania tysięcy postaci, skomplikowanych relacji między nimi i sugestii czegoś ciekawego w kolejnych tomach.
Warto po nią sięgnąć i wyrobić sobie swoją własną opinię. :) Ja swoją wyraziłam i gorąco kibicuję, by pan Marek Pietrachowicz zaskoczył wszystkich. Bo ma olbrzymie na to szanse! :)

Za możliwość zapoznania się z tą pozycją, serdecznie dziękuję wydawnictwu Psychoskok.

//Opinia do przeczytania również na: http://kaginbooks.blogspot.com/2016/11/madrosc-wiedzmy-marek-pietrachowicz.html

„Mądrość Wiedźmy” Marka Pietrachowicza to – czytając opis z okładki - pełne celtyckiego kolorytu i iryjskich wierzeń, dzieje bohaterki – nastoletniej, rezolutnej wiedźmy Raiany – która wbrew swej woli i przekonaniom wyrusza na niebezpieczną przygodę, mającą...

"Mądrość Wiedźmy" jest debiutem Marka Pietrachowicza, który przenosi nas w magiczny i fantastyczny świat. Autor na dość małej objętości książki postarał się przedstawić bogaty i barwny świat, co wyszło mu całkiem udanie. Poznamy świat celtyckich i iryjskich wierzeń, gdzie toczą się losy wiedźmy Raiany. Dziewczyna postanawia wyruszyć w niebezpieczną podróż, aby odmienić tym samym swoje los, a może nawet losy całego świata...

Nastoletnia wiedźma ucieka ścigana listem gończym za paranie się magią. Podczas wędrówki poznaje sir Alberta z Westmoor, który jest sługą zakonu Rycerzy Świątynnych Wysp Ośmiu. Podróż, którą podjęli najeżona jest niebezpieczeństwami, knowaniami i spiskami. Tylko spryt i czujność mogą ich uratować od raptownej utraty życia... Gdzieś daleko w północnym Ongarze istnieje lud, który wykuwa broń z dziwnego metalu, który spadł z nieba. Tajemniczy metal może odegrać jeszcze ogromną rolę w dziejach świata jak i samej Raiany.

Książkę przeczytałem w mgnieniu oka, między innymi ze względu na jej niewielką objętość. Autor na tak niewielu stronach zmieścił świat tak bogaty i barwny, że starczyłby na grube i opasłe tomiszcze. Trochę szkoda, że Marek Pietrachowicz nie podjął takiego kroku i nie napisał książki nieco dłużej. Choć i tak nie jest źle. Świat jest spójny, intryga wisi w powietrzu, a bohaterowie zdają się realistyczni i prawdziwi. Z przyjemnością czytałem losy młodej wiedźmy i chłonąłem wątki zaserwowane przez autora. Powieść jest ciekawa i oryginalna, która wręcz prosi się o dłuższą kontynuację. Pióro autora również przypadło mi do gustu i nie dopatrzyłem się większych potknięć. Mapka zawarta w książce pozwala lepiej zapoznać się ze światem przedstawionym, a okładka również cieszy oczy. Po kontynuację sięgnę z jak największą ochotą.

"Mądrość Wiedźmy" jak na swą małą objętość przyjemnie mi się czytało i mój apetyt został dopiero rozbudzony. Mam nadzieję że, że autor jak najszybciej napisze kontynuacje losów Raiany. Ponieważ jest to postać wyrazista, żywiołowa i po prostu ciekawa. Świat fantasy wykreowany przez autora zaciekawił mnie i zachęcił do dalszego poznania podczas kolejnych pozycji. Czytanie dostarczyło mi wielu niezapomnianych i silnych wrażeń. Książka posiada ogromny potencjał, a autor niewyczerpaną wyobraźnię. Jest to rasowa fantastyka, która powinna przypaść do gustu fanom gatunku. Polecam.

"Mądrość Wiedźmy" jest debiutem Marka Pietrachowicza, który przenosi nas w magiczny i fantastyczny świat. Autor na dość małej objętości książki postarał się przedstawić bogaty i barwny świat, co wyszło mu całkiem udanie. Poznamy świat celtyckich i iryjskich wierzeń, gdzie toczą się losy wiedźmy Raiany. Dziewczyna postanawia wyruszyć w niebezpieczną podróż, aby odmienić tym...

Mądrość Wiedźmy to debiut Marka Pietrachowicza i gdy pierwszy raz przeczytałem opis tej książki, to zainteresowała mnie a zarazem wzbudziła moją wątpliwość. Bowiem jest to raptem 150 stronicowa książka i od razu nasunęło mi się pytanie: czy aby na pewno da się przedstawić dobrze tę historię w tak krótkiej powieści? Niestety nie da się... i to widać. Zanim jednak opowiem dlaczego, kilka słów o czym jest Mądrość Wiedźmy.

Książka jest historią młodej, właściwie nastoletniej wiedźmy Raiany. Wyrusza ona wbrew swojej woli i przekonaniom w daleką podróż. Mając do wyboru być ściganą listem gończym za uprawianie magii, lub wyruszyć z tajną misją, wybiera oczywiście to drugie. W międzyczasie przyłącza się do napotkanej wyprawy sir Alberta z Westmoor, sługi zakonu Rycerzy Świątynnych Wysp Ośmiu. Nie będzie to łatwa ani bezpieczna podróż - pełna niebezpieczeństw, pułapek, zdrad, oraz intryg, W tle powieści pojawia się jeszcze jeden ciekawy element a mianowicie tajemniczy meteor, który spadł w górach, w północnym Ongarze, z którego ludy Północy wytwarzają swoje sławne żelazne miecze. Jak się szybko okaże za tym znaleziskiem kryje się coś zupełnie innego niż wszyscy myślą...

Choć książkę przeczytałem szybko, co wynika także z jej niewielkiej objętości, to miałem wrażenie, że jest ona bardzo niedopracowana. Przede wszystkim autor stworzył bardzo rozległy świat, który niestety opisuje jednak dość ogólnikowo i nie sposób dobrze go poznać. By uzmysłowić sobie skalę tego świata dołączono mapkę, która przedstawia niezliczone miasta, państwa i krainy. I mam problem - z jednej strony jest ona ciekawie i oryginalnie narysowana a z drugiej strony nazwy zostały napisana takim fontem, że nie sposób niektórych odczytać i trzeba się mocno domyślać. Zarzut ogólnikowości w równym stopniu dotyczy także bohaterów, jak i samej fabuły. Historia jaką snuje Pietrachowicz jest napisana, czy raczej stworzona pod opasłe tomisko a nie cieniutką książeczkę, aby wszystko dobrze przedstawić i opisać. Dlatego po przeczytaniu książki pozostaje mocne uczucie niedosytu, pomimo że mają być kolejne części...

Główna bohaterka - Raiana wydawała mi się z początku bardzo oryginalną, żywiołową i błyskotliwą osobą z ciętym językiem i nieszablonowym myśleniem. Niestety zmienia się to z czasem i nie zawsze jest to już tak dobrze zaakcentowane. Często wręcz autor kreuje ją jako zwyczajną i dość przeciętną osobę. W trakcie książki bohaterka nie raz i nie dwa raczy czytelnika swoimi przemyśleniami i mądrościami na różne tematy. Szkoda tylko, że w dużej mierze nie pasują one do treści rozmów, lub też ma się silne poczucie, że zostały tam wrzucone na siłę... Pomijając już akt, że jako nastolatka nie mogła zdobyć takiej wiedzy i praktyki, nawet ucząc się przez wiele lat... Skoro jesteśmy już przy bohaterach, to warto wspomnieć jeszcze o relacjach jakie ich łączą. Są one w większości przypadków bardzo uproszczone i przez to nienaturalne. Zabrakło mi kilku zdań, czy sytuacji w rozmowach, aby nabrały one większej naturalności. Jeśli zaś chodzi język jakim posługują się bohaterowie, to jest on konsekwentnie stylizowany na mowę dawną - stare zwroty i wyrażenia. Jednakże pojawiają się tutaj pewne słowa, czy całe wyrażenia, które są napisane po łacinie, francusku, bądź po niemiecku. Niestety używanie współczesnych języków w książce nijak nie pasowało mi do wykreowanego świata fantasy.

Mądrość Wiedźmy nie jest książką złą, bardziej mocno niedopracowaną. Czytając ją miałem wrażenie, że czytam pierwszy szkic, jeszcze przed poprawkami - co jest dobre a co warto zmienić, a nie gotową książkę. W wielu aspektach książka mocno kuleje i bez solidnej pracy nie ma mowy o dobrej powieści. Nie polecam ani nie zniechęcam, zapraszam do wrobienia sobie własnej opinii.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Psychoskok!

http://hrosskar.blogspot.com/2016/04/madrosc-wiedzmy.html

Mądrość Wiedźmy to debiut Marka Pietrachowicza i gdy pierwszy raz przeczytałem opis tej książki, to zainteresowała mnie a zarazem wzbudziła moją wątpliwość. Bowiem jest to raptem 150 stronicowa książka i od razu nasunęło mi się pytanie: czy aby na pewno da się przedstawić dobrze tę historię w tak krótkiej powieści? Niestety nie da się... i to widać. Zanim jednak opowiem...

Fantastyka i historia, staro-językowe użycie słów, a do tego wielowątkowa fabuła to kunsztowne połączenie elementów tworzy doskonałą powieść. Wielki ukłon w stronę Autora, dla jego nieziemsko bogatej wyobraźni literackiej. Wojownicy, legendarne stwory, pogańskie wierzenia czy romantyczna miłość, wszystko doskonale sprecyzowane i bardzo obrazowo przedstawione.
Bardzo dobrze się czyta.

Fantastyka i historia, staro-językowe użycie słów, a do tego wielowątkowa fabuła to kunsztowne połączenie elementów tworzy doskonałą powieść. Wielki ukłon w stronę Autora, dla jego nieziemsko bogatej wyobraźni literackiej. Wojownicy, legendarne stwory, pogańskie wierzenia czy romantyczna miłość, wszystko doskonale sprecyzowane i bardzo obrazowo przedstawione.
Bardzo dobrze...

W niepewnych czasach wojny z Imperium, młodzi muszą dorastać zbyt szybko.

Dużo bardziej skłonna leczyć niż ranić, nastoletnia Raiana wycofała się w świat przyrody i wydała osobistą walkę systemowi wierzeń oraz praw, który popycha ludzi do konfliktów i wojen.

Raiana zaś niczego tak nie pragnęła jak nieść porozumienie i pokój, łagodzić i doradzać.

Opatrzność postanowiła spełnić jej życzenie, jednak nie bez swoistej ironii: to właśnie pokojowo nastawiona, młoda wiedźma otrzyma najbardziej doniosłe i niezwykłe zadanie, które każe jej opuścić swoje ukochane wrzosowiska i pośle ją aż za Sztormowe Morze. Tam, Raiana pozna zupełnie nowych przyjaciół - oraz kilku potężnych wrogów. Stawką zaś jest bezcenny skarb, mogący odmienić losy świata.

Cechą charakterystyczną powieści jest język zawierający stare zwroty, słowa, wyrażenia, podając kilka ilustracji choćby: jeno, wraży, wżdy, kromlech, nanizane, zali, alibo, atoli, niźli, zaiste, krom, przebóg, jejmościanka. Albo też przykłady całych fraz i zdań: „Widzę, że Waszeć za to dwornością wszelką i cnotami wojennymi bogaty” lub „aniśmy stracili chyżości”. Dla niektórych czytelników może okazać się to szczególnie atrakcyjną zachętą, dzięki której wybiorą się w etymologiczną podróż i spróbują badać źródłosłów.

W niepewnych czasach wojny z Imperium, młodzi muszą dorastać zbyt szybko.

Dużo bardziej skłonna leczyć niż ranić, nastoletnia Raiana wycofała się w świat przyrody i wydała osobistą walkę systemowi wierzeń oraz praw, który popycha ludzi do konfliktów i wojen.

Raiana zaś niczego tak nie pragnęła jak nieść porozumienie i pokój, łagodzić i doradzać.

Opatrzność postanowiła...