Młodość Martina Bircka

Trzy stadia rozwoju osobowości,

trzy zbiory kompletnie różnych wyzwań. Ale zawsze dotyczących prawdy, uczuć, zgody z własnym sumieniem. Powieść oparta na wątkach autobiograficznych zawiera sporo interesujących przemyśleń, które wywołują dość wyraźne emocje podczas czytania. Niestety, tylko wtedy. Wystarczyło bowiem kilka dni, abym kompletnie zapomniał, o czym czytałem...

Trzy stadia rozwoju osobowości,

trzy zbiory kompletnie różnych wyzwań. Ale zawsze dotyczących prawdy, uczuć, zgody z własnym sumieniem. Powieść oparta na wątkach autobiograficznych zawiera sporo interesujących przemyśleń, które wywołują dość wyraźne emocje podczas czytania. Niestety, tylko wtedy. Wystarczyło bowiem kilka dni, abym kompletnie zapomniał, o czym czytałem...

Od pierwszej do ostatniej strony z niezwykłą ostrożnością opowiadającego, zaglądamy w życie człowieka dojrzewającego w surowym wizerunku ulic Sztokholmu. Chłopca pielęgnującego swoje wewnętrzne drzewo od zasiania do listowia obfitości, które okrywając się śnieżnym płaszczem wyznacza czas Bożego Narodzenia, a wraz z pojawieniem się pierwszych pąków, przynosi nadzieję nadchodzącej dorosłości. Wymarzonej i wyśnionej historii przyszłego, poważanego poety, kąpiącego swe poematy w promieniach radości, które niczym świetliki krążą odbijając się od szkieł w oknach starego, rodzinnego domu.
Martin od najmłodszych lat filozofował, a jego rozważania opierały się na emocjach jakie wywoływały rozmowy, którym się przysłuchiwał.
“Sprzedać fortepian! Brzmiało to w jego uszach jak coś niemożliwego. Niemal tak, jakby słyszał rodziców rozważających spokojnym głosem, czyby nie sprzedać babci i nie kupić w zamian ciotki.”
Miał pogodną, ale skrytą naturę, niechętnie rozmawiał, idąc w ślady ojca dla którego milczenie było złotem, szczędził słów, których potokiem zalewała go matka. Nadopiekuńcza rodzicielka, nie powstrzymywała języka, nie przebierając w przestrogach upominała, że rozpusta na złą drogę prowadzi, a przypadkowo spotkanych kobiet, to nawet oddech jest zatruty i przez samą rozmowę na ulicy może nabawić się choroby, której żaden lekarz nie wyleczy.
“Martinku, gdybym tylko wiedziała, że trzymasz się Boga i o nim myślisz, nie niepokoiłabym się o ciebie, ale wiem, że jest inaczej.”
I było inaczej, Martin nie odnajdywał Boga stworzonego na obraz człowieka, mieszkającego w błękitnym nieboskłonie. Nie! jego Bóg nie był z krwi i kości powstałym, był nieokreślonym, mieszkającym w nim samym, obdarowującym go mądrością i snami bytem. Siłą którą czuł, ale nie potrafił zmaterializować. Posiadał bogate wnętrze, otwarte drzwi do umysłu i bukiet emocji, jakim nikt w jego otoczeniu się nie wyróżniał. Odegrał rolę w marnej komedii nazywanej egzaminem dojrzałości, będącej niczym zaślubiny z własnym życiem, przepustką do dorosłości. Rozpoczął nowe życie. Podjął pracę. Los podążał z nim zimowym krajobrazem Szwecji, niekończącą się chłodną ciemnością, gdzie zamarzły jego sny, a marzenia pod śniegiem spoczęły. Nie narzekał, nie żalił się, życie dało mu towarzyszkę z którą wszedł w nigdy nie rozpraszającą się mgłę. Był szczęśliwy.
“Wieczne jest tylko to, co istniało od zawsze. To, co kiedyś powstało, musi kiedyś przestać istnieć: takie jest prawo bytu.”

Od pierwszej do ostatniej strony z niezwykłą ostrożnością opowiadającego, zaglądamy w życie człowieka dojrzewającego w surowym wizerunku ulic Sztokholmu. Chłopca pielęgnującego swoje wewnętrzne drzewo od zasiania do listowia obfitości, które okrywając się śnieżnym płaszczem wyznacza czas Bożego Narodzenia, a wraz z pojawieniem się pierwszych pąków, przynosi nadzieję...

Książka nie jest łatwa do oceny, bo z jednej strony mamy do czynienia z ładną literaturą o języku eleganckim i wysmakowanym, jest też trochę prawd życiowych i niezbyt wesołe przesłanie, jak to podążając bezpieczną drogą wskazaną przez rodziców, człowiek traci swoje ideały i zapomina o niedawnych marzeniach.
Z drugiej jednak, całość jest zwyczajnie nudna i z prawdziwym utęsknieniem czekałam, na moment, kiedy uda mi się dobrnąć do końca. Z pozoru nie powinna to być specjalnie trudna sztuka (książka liczy sobie raptem nieco ponad 100 stron),ale ja potrzebowałam tygodnia na przeczytanie całości. Z tego powodu daję tak niską ocenę.
Bo przecież nie dla siebie samych tworzą pisarze, lecz dla czytelników. Których wypadałoby czymś zaintrygować, zadziwić, wciągnąć w wir wydarzeń. Tutaj zaś melancholia miesza się ze smutkiem, brakiem działania i co gorsza chyba też z pewną niechęcią naszego bohatera do uczynienia choćby jednego kroku, najmniejszego gestu aby zmienić swój los... I tak od pierwszej po ostatnią stronę...
Według mnie, jest to lektura dla wytrwałych.

Książka nie jest łatwa do oceny, bo z jednej strony mamy do czynienia z ładną literaturą o języku eleganckim i wysmakowanym, jest też trochę prawd życiowych i niezbyt wesołe przesłanie, jak to podążając bezpieczną drogą wskazaną przez rodziców, człowiek traci swoje ideały i zapomina o niedawnych marzeniach.
Z drugiej jednak, całość jest zwyczajnie nudna i z prawdziwym...

Po opisie na okładce spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Jakiejś intrygi, konfliktów moralnych, a cała fabuła to po prostu problemy egzystencjalne głównego bohatera.
Książka może nie najgorsza, jednak miejscami nieco nudna.

Po opisie na okładce spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Jakiejś intrygi, konfliktów moralnych, a cała fabuła to po prostu problemy egzystencjalne głównego bohatera.
Książka może nie najgorsza, jednak miejscami nieco nudna.

Książka opowiada o dorastaniu, ale nie jest to umoralniająca powieść dla młodzieży. Napisana jest z punktu widzenia dojrzewającego chłopaka, który próbuje odkryć sens życia. Nie ma tu fascynujących przygód, podróży, tylko przemyślenia o religii, pracy i karierze, ale mimo to wciąga.
Uderzające jest to, jak podobne są dzisiejsze problemy do ówczesnych. Dzięki temu bardzo łatwo utożsamić się z bohaterem.

Książka opowiada o dorastaniu, ale nie jest to umoralniająca powieść dla młodzieży. Napisana jest z punktu widzenia dojrzewającego chłopaka, który próbuje odkryć sens życia. Nie ma tu fascynujących przygód, podróży, tylko przemyślenia o religii, pracy i karierze, ale mimo to wciąga.
Uderzające jest to, jak podobne są dzisiejsze problemy do ówczesnych. Dzięki temu bardzo...

Smutna książka jak w codzienności powoli godzimy się na zwyczajność i rezygnujemy ze swoich pragnień i aspiracji. Czyta się to z ciężkim sercem, dostrzegając prawdę przebijającą z każdego słowa.

Smutna książka jak w codzienności powoli godzimy się na zwyczajność i rezygnujemy ze swoich pragnień i aspiracji. Czyta się to z ciężkim sercem, dostrzegając prawdę przebijającą z każdego słowa.

Czytalem wiele ksiazek, w ktorych wydarzenia przedstawione byly z punktu widzenia dziecka. Ta ksiazka jest tak dobra, ze podczas czytania, przypomnialem sobie wiele z wlasnych dzieciecych doswiadczen, na zawsze jak mi sie zdawalo zapomnianych. Niesamowita ksiazka i zdecydowanie niedoceniona przez czytelnikow jak sie zdaje. Goraco polecam!

Czytalem wiele ksiazek, w ktorych wydarzenia przedstawione byly z punktu widzenia dziecka. Ta ksiazka jest tak dobra, ze podczas czytania, przypomnialem sobie wiele z wlasnych dzieciecych doswiadczen, na zawsze jak mi sie zdawalo zapomnianych. Niesamowita ksiazka i zdecydowanie niedoceniona przez czytelnikow jak sie zdaje. Goraco polecam!

taka sobie

taka sobie

To na pewno dobra literatura. Coś w niej jest magicznego, choć jest z drugiej strony do bólu realistyczna momentami i gorzka. Po zamknięciu książki jestem ciekawa jak ułożyły się dalej losy bohatera. Będę szukać jego następnych książek.

To na pewno dobra literatura. Coś w niej jest magicznego, choć jest z drugiej strony do bólu realistyczna momentami i gorzka. Po zamknięciu książki jestem ciekawa jak ułożyły się dalej losy bohatera. Będę szukać jego następnych książek.