Prosta opowieść z czasów pierwszej wojny światowej, snuta przez dorastającego wrażliwego chłopca z małego walijskiego miasteczka, zaszytego gdzieś w górach.

Prosta? Więc niech mi ktoś powie, jak właściwie kończy się ta historia? Bo ja, na przykład, nie wiem, co się stało z Małą Jini ze Skraju Pola i co ma z tym wspólnego narrator, który zapewnia (jakby mimochodem i niezobowiązująco): „nigdy by mnie nie złapali, gdyby nie to, że ten facet, który podrzucił mnie za Glanaber, zapytał, skąd jestem, a potem zatrzymał ciężarówkę koło Liverpoolu i pogadał z policjantem”.

Księżycowa noc, księżyc rozgościł się na niebie. Ale przecież nie świeci tak jasno jak słońce. Ba! Księżyc w ogóle nie świeci!

Jeszcze raz przeczytam ostatni rozdział. Może uda mi się zobaczyć trochę więcej?

Prosta opowieść z czasów pierwszej wojny światowej, snuta przez dorastającego wrażliwego chłopca z małego walijskiego miasteczka, zaszytego gdzieś w górach.

Prosta? Więc niech mi ktoś powie, jak właściwie kończy się ta historia? Bo ja, na przykład, nie wiem, co się stało z Małą Jini ze Skraju Pola i co ma z tym wspólnego narrator, który zapewnia (jakby mimochodem i...

„Kuzyn Joniego Beczki Piwa też miał na imię Joni, więc żeby odróżnić, o kim mowa, po tym jak zatrzymał się w Niebieskim Dzwonie, nazwaliśmy go Joni Południowiec. To dlatego, że był chłopakiem z Południa, a kiedy do Miasteczka przyjeżdżał ktoś z Południa, wszyscy na Ulicy gapili się na niego, jakby rosły mu na głowie rogi, i śmiali się z jego sposobu mówienia, bo ten ich południowy walijski jest przezabawny.
Wiesz jak mówią na fajkę? - zapytał Huw.
Nie.
Pipa. A jak chce zapalić, mówi: „Idę zapipać”. No co ty - powiedziałem i wybuchnąłem śmiechem.
Jezu, ci z Południa dziwnie gadają, co nie? - powiedział Moi, kiedy odwiedziliśmy go dzień później. - Podaj mi jeszcze nocnik.
I biedak dalej leżał w łóżku i pluł krwią.”

Pierwsza i jedyna powieść w karierze walijskiego pisarza. Książka przenosi nas do tamtejszego miasteczka w okresie I wojny światowej.

To zamknięte uniwersum stopniowego rozpadu świata dziesięcioletniego chłopca, który jest tutaj narratorem. Autor na wpół autobiograficznie rozlicza się również z obłędem matki oraz dorastaniem w miejscu, gdzie pisana jest ci praca na farmie bądź w kamieniołomach.

Narracja snuje się, bije swoim rytmem, płynie własnym, wartkim strumieniem, który przemówi do czytelnika bądź nie. Mnie przede wszystkim urzekł język i specyficzna melodyczność walijskiego. Jest tutaj też coś czułego, nieuchwytnego, co czai się w stagnacji lokalnej społeczności. Coś, co idealnie nadaje się na wieczorną lekturę.

„Kuzyn Joniego Beczki Piwa też miał na imię Joni, więc żeby odróżnić, o kim mowa, po tym jak zatrzymał się w Niebieskim Dzwonie, nazwaliśmy go Joni Południowiec. To dlatego, że był chłopakiem z Południa, a kiedy do Miasteczka przyjeżdżał ktoś z Południa, wszyscy na Ulicy gapili się na niego, jakby rosły mu na głowie rogi, i śmiali się z jego sposobu mówienia, bo ten ich...

Od czytania Pricharda można dostać halucynacji. Mylą się czasy i osoby, żywe z nieożywionym, głosy z ciszą, przeszłość z przyszłością. Przez zamknięty światek małego walijskiego miasteczka prowadzi mnie dziesięcio-, może dwunastoletni chłopiec. Prowadzi mnie doskonale sobie znanymi ścieżkami, ale ja się nieco gubię.

Wyjątkowa książka. Więcej na: http://www.parapetliteracki.pl/jedna-ksiezycowa-noc-caradog-prichard/

Od czytania Pricharda można dostać halucynacji. Mylą się czasy i osoby, żywe z nieożywionym, głosy z ciszą, przeszłość z przyszłością. Przez zamknięty światek małego walijskiego miasteczka prowadzi mnie dziesięcio-, może dwunastoletni chłopiec. Prowadzi mnie doskonale sobie znanymi ścieżkami, ale ja się nieco gubię.

Wyjątkowa książka. Więcej na:...

"Jedna księżycowa noc" to przyjemna powieść o pięknym i biednym żywocie w walijskim miasteczku sto lat temu, oczywiście z obowiązkowym dziecięcym narratorem. Moje doświadczenie czytelnicze było jednak specyficzne. Całe nieszczęście zaczęło się w momencie kiedy po raz pierwszy pojawiło się sformułowanie "nie kto inny, tylko...", używane potem przez narratora wielokrotnie. W rezultacie czytałem powieść w myślach głosem Dariusza Szpakowskiego. Nie wiem, czy się ze mną zgodzisz, Andrzej, ale nie tak powinno być.

"Jedna księżycowa noc" to przyjemna powieść o pięknym i biednym żywocie w walijskim miasteczku sto lat temu, oczywiście z obowiązkowym dziecięcym narratorem. Moje doświadczenie czytelnicze było jednak specyficzne. Całe nieszczęście zaczęło się w momencie kiedy po raz pierwszy pojawiło się sformułowanie "nie kto inny, tylko...", używane potem przez narratora wielokrotnie. W...

Nieco zawiodła mnie ta książka. Po entuzjastycznych opiniach na blogach, które cenię, spodziewałam się absolutnego arcydzieła, które mnie autentycznie poruszy. Faktycznie, powieść Pricharda jest naprawdę naprawdę dobra, a rozdział VIII. i liryczne zakończenie ocierają się o geniusz nie prozatorski, lecz poetycki.
Narratorem jest dziesięcioletni chłopiec, żyjący w biednej walijskiej wsi. To nie jest jednak jedna z wielu nostalgicznych historii o chłopięcym dorastaniu - problemy, z jakimi mierzy się bohater, nie powinny dotyczyć żadnego dziecka, ale w świecie "Jednej księżycowej nocy" nie ma czasu na dzieciństwo, ono się po prostu nie pojawia. Wyraźnie czuje się, że Prichard, w przeciwieństwie do wielu innych pisarzy, za swoimi najwcześniejszymi latami nie tęskni. Nad całą książką unosi się atmosfera szaleństwa, czegoś mrocznego, co czai się w ciemnościach, by zniszczyć ostatnie iluzje stałości świata.
To także dokument historyczny swoich czasów, opis początku końca pewnej epoki. Świat opisany przez Pricharda, sięgający swoimi korzeniami setki lat wstecz, odszedł jeszcze za życia autora. Prichard złożył mu godny hołd.
Książka nieoczywista, napisana pięknym językiem (ukłony w stronę tłumaczki, której zadanie było podwójnie trudne - to pierwszy przekład walijskiej prozy na polski i dlatego tłumaczka musiała polegać tylko na swojej intuicji). Warto się z nią zmierzyć.

Nieco zawiodła mnie ta książka. Po entuzjastycznych opiniach na blogach, które cenię, spodziewałam się absolutnego arcydzieła, które mnie autentycznie poruszy. Faktycznie, powieść Pricharda jest naprawdę naprawdę dobra, a rozdział VIII. i liryczne zakończenie ocierają się o geniusz nie prozatorski, lecz poetycki.
Narratorem jest dziesięcioletni chłopiec, żyjący w biednej...

Wiarygodnie przedstawiony obraz chłopięcego świata, pięknie napisana i pozwalająca na kilka przyjemnych chwil przenieść się do okresu własnego dzieciństwa książka. Koniecznie.

Wiarygodnie przedstawiony obraz chłopięcego świata, pięknie napisana i pozwalająca na kilka przyjemnych chwil przenieść się do okresu własnego dzieciństwa książka. Koniecznie.

Link do mojej recenzji pt. Cień indywidualny (z Nowych Książek):
https://pbn.nauka.gov.pl/sedno-webapp/getFile/30435
[do ściągnięcia tylko za dnia]

Link do mojej recenzji pt. Cień indywidualny (z Nowych Książek):
https://pbn.nauka.gov.pl/sedno-webapp/getFile/30435
[do ściągnięcia tylko za dnia]

Udana lektura! Lubię czasami sięgać po literaturę z tego zakresu. Inny świat, inne czasy ale często problemy takie same.

Udana lektura! Lubię czasami sięgać po literaturę z tego zakresu. Inny świat, inne czasy ale często problemy takie same.