Pusta noc

"Pustą noc", czyli powieść fantasy, przeczytałem za namową mojej wychowawczyni z liceum, która studiowała razem z autorką.

Zazwyczaj nie czytam powieści young adult, ponieważ powielają ciągle ten sam schemat i często od siebie kopiują (wystarczy spojrzeć na Cassandrę Clare). "Pusta noc" jednak pozytywnie mnie zaskoczyła.

Książka napisana jest prosto, w sposób typowy dla tego gatunku, z poprawnie opisanymi scenami walki. Bestiariusz również jest ciekawy (słowiański, więc wielu czytelnikom raczej szerzej nieznany) i autorce jakimś cudem udało się zrobić dobrą ekspozycję bez przynudzania albo poświęcania na to całego rozdziału.

Czy książka powiela pewne schematy? Tak. Jednak robi to znacznie lepiej, niż większość książek YA. Wątek romantyczny jest zbudowany poprawnie i nie dominuje nad resztą fabuły; to samo można powiedzieć odnośnie walki z potworami, która występuje przez całą książkę, jednak zostawia dużo miejsca dla innych wątków. Początkowa relacja Magdy z Mateuszem również jest po prostu normalna - chłopak jej się podoba, ale nie pada mu do stóp i nie traktuje go wyłącznie jako obiektu pożądania. Nie jest to również enemies to lovers, a ich relacja od początku rozwija się pozytywnie (wiążą się z tym pewne spojlery, których jednak nie ujawnię).

Intryga nie jest jakoś mega skomplikowana, ale trzyma się kupy i chociaż nie wciąga nie wiadomo jak, to nie nazwę jej złą.

Przejdźmy jednak do wad - postacie są dość płaskie (mam nadzieję, że zmieni się to w następnych częściach) i Magda momentami mnie irytowała ciągłym mówieniem do siebie na głos w sytuacjach, kiedy można by to przedstawić w formie myśli.

Podsumowując: książka nie jest wybitna, ale nie jest też miałka i przedstawia większą wartość niż fanfiki do "Zmierzchu" z zagranicy (dalej mam traumę po "Mieście kości"). Całość jest zaskakująco ukrytą perełką i polecam ją - może niezbyt gorliwie, ale ze stuprocentową pewność, że nie jest źle to przeczytać, chociaż do życia nie jest to potrzebne.

"Pustą noc", czyli powieść fantasy, przeczytałem za namową mojej wychowawczyni z liceum, która studiowała razem z autorką.

Zazwyczaj nie czytam powieści young adult, ponieważ powielają ciągle ten sam schemat i często od siebie kopiują (wystarczy spojrzeć na Cassandrę Clare). "Pusta noc" jednak pozytywnie mnie zaskoczyła.

Książka napisana jest prosto, w sposób typowy dla...

Jak zwykle górnolotne recenzje.
Pierwsza połowa tak mi się dłużyła, że momentami miałam ochotę odłożyć książkę z powrotem na półkę. Jednak przebrnęłam, przeczytałam do końca. Okropnie denerwująca główna bohaterka,pozostałe postacie również takie trochę "mdłe".
Niezwykle przewidywalna, któż by się nie spodziewał takiego zakończenia?
Byle przebrnąć przez serie.

Jak zwykle górnolotne recenzje.
Pierwsza połowa tak mi się dłużyła, że momentami miałam ochotę odłożyć książkę z powrotem na półkę. Jednak przebrnęłam, przeczytałam do końca. Okropnie denerwująca główna bohaterka,pozostałe postacie również takie trochę "mdłe".
Niezwykle przewidywalna, któż by się nie spodziewał takiego zakończenia?
Byle przebrnąć przez serie.

Wciągająca fabuła, po skończeniu chce więcej przygód Magdy i Feliksa. Na szczęście na półce czekają kolejne tomy ich przygód :).

Wciągająca fabuła, po skończeniu chce więcej przygód Magdy i Feliksa. Na szczęście na półce czekają kolejne tomy ich przygód :).

Pierwsze skojarzenia w trakcie lektury tej książki to uderzające podobieństwo żniwiarzy i ich walki z demonami do Wiedźmina. Natomiast styl pisania pani Pauliny pozostaje o lata świetlne za Sapkowskim. To co mi najbardziej przeszkadzało to potoczny język w dodatku naszpikowany błędami. Czasami miałam problem ze zrozumieniem wymiany zdań między bohaterami. Opisywanie krok po kroku tego co na co dzień robiła Magda też było nudne i w sumie to chyba niepotrzebne, bo nic nie wnosiło do historii a spowalniało tylko akcję. Nie za bardzo też umiałam odnaleźć się w wykreowanym przez autorkę świecie, bo za mało o nim pisała. Mimo mankamentów zakończenie na tyle ciekawe, że sięgnęłam po kolejny tom.

Pierwsze skojarzenia w trakcie lektury tej książki to uderzające podobieństwo żniwiarzy i ich walki z demonami do Wiedźmina. Natomiast styl pisania pani Pauliny pozostaje o lata świetlne za Sapkowskim. To co mi najbardziej przeszkadzało to potoczny język w dodatku naszpikowany błędami. Czasami miałam problem ze zrozumieniem wymiany zdań między bohaterami. Opisywanie krok po...

Niestety totalnie nie są to moje klimaty. Jakieś słowiańskie legendy, dużo fantastyki, no nie. Dużo rzeczy do przetworzenia i zrozumienia, a tematyka nie zachęca, ciężko mi się to czytało. Oddaje dalej w świat.

Niestety totalnie nie są to moje klimaty. Jakieś słowiańskie legendy, dużo fantastyki, no nie. Dużo rzeczy do przetworzenia i zrozumienia, a tematyka nie zachęca, ciężko mi się to czytało. Oddaje dalej w świat.

Sięgając po tę pozycję nie sądziłam, że wciągnie mnie ona od pierwszych stron. Bohaterowie fantastycznie wykreowani tak, że mogłam się z nimi łatwo utożsamić. Zakończenia można by się domyśleć, lecz mnie naprawdę zaskoczyło! Z przyjemnością sięgnę po następne tomy. Książka moim zdaniem zasługująca na porządną ekranizację.

Sięgając po tę pozycję nie sądziłam, że wciągnie mnie ona od pierwszych stron. Bohaterowie fantastycznie wykreowani tak, że mogłam się z nimi łatwo utożsamić. Zakończenia można by się domyśleć, lecz mnie naprawdę zaskoczyło! Z przyjemnością sięgnę po następne tomy. Książka moim zdaniem zasługująca na porządną ekranizację.

Jestem zawiedziona. Motyw, który na początku wydawał mi się tak ciekawy i widziałam w nim duży potencjał, nie został według mnie dobrze wykorzystany. Na początku powieść wydawała się intrygująca, ale z czasem staje się średnio ciekawa.

Wydarzenia w tej książce były bardzo rozwodnione, tak naprawdę niewiele stało się fabularnie podczas tej opowieści. Co do samej fabuły też mam zarzuty, jeśli chodzi o rozwiązanie całej akcji, to wyjaśnienia dlaczego dzieje się tak, a nie inaczej, nie były dla mnie satysfakcjonujące. Motywy działania Pierwszego wydają się mało przekonujące. Mogło to zostać wyjaśnione szerzej i bardziej dogłębnie. Powód brzmi dość błaho.

Było wiele rozdziałów, które nic nie wnosiły do całej akcji, były tylko jej przedłużeniem.

Co do bohaterów, to też nie uważam, żeby byli jakoś super napisani, nie wciągnęłam się za bardzo w historię. Postać Magdy mnie czasami irytowała swoimi odzywkami, nastoletnimi humorkami, robieniem na złość oraz swoją naiwnością. Dialogi między postaciami były dość sztywne, mało przekonujące.

Sceny walki… łom i rzucanie ziołami. Lekka przesada.

Było dość dużo nieracjonalnych decyzji ze strony Magdy, typowych dla głupiutkich postaci oraz ignorowanie oczywistych wskazówek.

Domyśliłam się bardzo szybko dwóch głównych „plot twistów”, więc czytanie nie sprawiło mi szczególnej frajdy, a rozwiązanie akcji nie było zaskoczeniem.

Szkoda, że taki potencjał słowiańskiej mitologii nie został lepiej wykorzystany.

Jestem zawiedziona. Motyw, który na początku wydawał mi się tak ciekawy i widziałam w nim duży potencjał, nie został według mnie dobrze wykorzystany. Na początku powieść wydawała się intrygująca, ale z czasem staje się średnio ciekawa.

Wydarzenia w tej książce były bardzo rozwodnione, tak naprawdę niewiele stało się fabularnie podczas tej opowieści. Co do samej fabuły też...

Opowieść jest średnio ciekawa. Na początku buduje napięcie i ciekawość ale potem robi się już nudna. Końcówka trochę podbudowuje ale nadal jest za nudno i przewidywalnie. Magda jest niesamowicie irytująca. I naiwna. W świecie gdzie widzi się dziwne stwory i duchy powinno się być bardziej podejrzliwym.
Lepiej żeby historia skupiła się na Feliksie, skoro tytuł serii to Żniwiarz. Wątek Nadii zaciekawił mnie, ale zaraz był powrót do Magdy, więc i tak rozczarowanie. Nie pasuje mi ta bohaterka. Dam jeszcze szansę następnemu tomowi, może też trzeciemu ale marnie widzę tą historię. Pomysł słowiańskich potworów jest fajny, jednak dla mnie jest ich za mało, a rzucanie w nich ziołami jest dziecinne. Może bohaterzy budowali by jakieś bomby, petardy (oh nie bo wtedy był by wiedźmin, nie żniwiarz :p na jedno i tak wychodzi). Walka łomem i prętem- błagam, słabo to wypada. Sceny walki ogólnie mówiąc są nieciekawie opisane. Głównie opiera się to o ciągłe wywracanie i uderzanie się bohaterów o mury i murki (serio).

Opowieść jest średnio ciekawa. Na początku buduje napięcie i ciekawość ale potem robi się już nudna. Końcówka trochę podbudowuje ale nadal jest za nudno i przewidywalnie. Magda jest niesamowicie irytująca. I naiwna. W świecie gdzie widzi się dziwne stwory i duchy powinno się być bardziej podejrzliwym.
Lepiej żeby historia skupiła się na Feliksie, skoro tytuł serii to...

na początku nie byłam zbytnio przekonana ale potem nie mogłam się oderwać

na początku nie byłam zbytnio przekonana ale potem nie mogłam się oderwać

Wcześniej przeczytałem Zapomnianą księgę i na jej tle to Żniwiarz wygląda skromnie. Widać mniejsze doświadczenie autorki, o tyle, o ile całośc ma sens to momentami traciłem zainteresowanie. W Zapomnianej księdze natomiast to nie miało miejsca, mimo rozczarowującego zakonczenia reszta historii była bardzo wciągająca. Zobaczymy, póki co liczę na to że jakość będzie szła w górę wraz z nabieraniem doświadczenia przez autorkę.

Wcześniej przeczytałem Zapomnianą księgę i na jej tle to Żniwiarz wygląda skromnie. Widać mniejsze doświadczenie autorki, o tyle, o ile całośc ma sens to momentami traciłem zainteresowanie. W Zapomnianej księdze natomiast to nie miało miejsca, mimo rozczarowującego zakonczenia reszta historii była bardzo wciągająca. Zobaczymy, póki co liczę na to że jakość będzie szła w...