Amy i Isabelle

Dawno nie czytałam tak - z jednej strony - subtelnej, a z drugiej, w jakiś sposób brutalnej literatury obyczajowej. Subtelnej, bo Strout pisze pięknie, drobiazgowo, zwraca uwagę na najmniejsze szczegóły najzwyklejszej codzienności. Każdy promień słońca ma tam swoje zdanie. Każdy ruch powietrza ma swój moment. Urzekło mnie to bardzo. Czułam prawie namacalnie zmiany pór roku, widziałam na własne oczy światło opierające się o ścianę w salonie domu kobiet.
Brutalnej, bo prawdziwej. A prawdziwej znaczy trudnej. Relacje matki i córki są skomplikowane, pełne niedopowiedzeń, często wrogości i zniechęcenia. Postaci po brzegi wypełnione wzajemnym niezrozumieniem, ale też tęsknotami, pragnieniami, żalem, a jednocześnie resztką nadziei.
Czytałam tę książkę bardzo długo. Przeplatałam łatwiejszymi pozycjami. Smakowałam jej i nie chciałam kończyć. Z drugiej strony tak bardzo życzyłam im happy endu. Czy tak się stało? Czy udało im się znaleźć swoje miejsce? Sprawdźcie. Zakończenie w żadnym wypadku nie zawodzi ✨

Dawno nie czytałam tak - z jednej strony - subtelnej, a z drugiej, w jakiś sposób brutalnej literatury obyczajowej. Subtelnej, bo Strout pisze pięknie, drobiazgowo, zwraca uwagę na najmniejsze szczegóły najzwyklejszej codzienności. Każdy promień słońca ma tam swoje zdanie. Każdy ruch powietrza ma swój moment. Urzekło mnie to bardzo. Czułam prawie namacalnie zmiany pór roku,...

Okładka zapewnia, że to z humorem napisana powieść o odwadze i trudnych wyborach. Humoru wiele nie ma. Za to trochę będzie o dorastaniu oraz o tym, co rzeczywiście wiedzą rodzice o swoich dzieciach. Tematyka nie jest może wyjątkowo odkrywcza, czy nowatorska, za to styl autorki ma w sobie sporo uroku. Naprawdę czuje się ciepło letnich dni. Akcja toczy się sennie, a jednak przykuwa uwagę. I to pomimo tego, że jesteśmy w stanie przewidzieć ciąg dalszy. Miła lektura, która raczej nie stanie się kamieniem milowym światowej literatury, lecz może sprawi, że czytelnik na chwilę zaduma się nad własnym życiem i postępowaniem. A na zachętę cytat: "Skoro wszystkie robimy się w końcu podobne do matek, to po co się starać?". Polecam

Okładka zapewnia, że to z humorem napisana powieść o odwadze i trudnych wyborach. Humoru wiele nie ma. Za to trochę będzie o dorastaniu oraz o tym, co rzeczywiście wiedzą rodzice o swoich dzieciach. Tematyka nie jest może wyjątkowo odkrywcza, czy nowatorska, za to styl autorki ma w sobie sporo uroku. Naprawdę czuje się ciepło letnich dni. Akcja toczy się sennie, a jednak...

Skomplikowane relacji matki z córką, które w rzeczywistości są do siebie podobne.

Skomplikowane relacji matki z córką, które w rzeczywistości są do siebie podobne.

Nie spodziewałam się takich emocji po tej książce - wybrałam ją jako głęboki oddech po ostatnich 3 pozycjach, w których królowała kobiecość jako znój, trud i wszechobecne zakazy. Chciałam odetchnąć i wyciszyć się a Amy i Isabelle jawiły się jako książka do podusi - niezobowiązująca i prosta.

Powieść jest cenna na wielu płaszczyznach. Mamy samotne macierzyństwo, trudności etapu dorastania, potrzeba przynależności, tajemnice kładące się cieniem na relacji matki i córki, miażdżącą samotność. Postaci zarówno Amy jak i Isabelle skonstruowane są w sposób bardzo złożony co jest sporym atutem podczas wsłuchiwania się w powieść z perspektywy głównych bohaterek… Na uwagę zasługuje opis postaci i ich wzajemny odbiór - Amy odbierana niekiedy jako ironiczna i buńczuczna, tkwi w rzeczywistości w swojej nieśmiałości i silnej potrzebie bycia kochaną. Matka natomiast ukazana jako płochliwa i niepewna swoich wyborów jawi się córce jako despotyczna i nakazująca. Czy to nie tak właśnie czasem wyglada relacja rodzica i dziecka a nawet i małżeństw? Narzucamy własne przekonania reakcjom podczas kiedy nasze intencje zawoalowane są w troskę, strach czy smutek. Czy nasze dzieci o tym wiedzą?
Tło dla wydarzeń głównych jest równie interesujące - reszta bohaterów także budzi sympatię. Bogate słownictwo i genialne tłumaczenie powieści sprawia, że niektóre opisy tworzą wielobarwne obrazy przed oczami.
Jestem zafascynowana tym piórem i fabułą. A panią Strout przyjmuje do grona ulubionych 😊

Nie spodziewałam się takich emocji po tej książce - wybrałam ją jako głęboki oddech po ostatnich 3 pozycjach, w których królowała kobiecość jako znój, trud i wszechobecne zakazy. Chciałam odetchnąć i wyciszyć się a Amy i Isabelle jawiły się jako książka do podusi - niezobowiązująca i prosta.

Powieść jest cenna na wielu płaszczyznach. Mamy samotne macierzyństwo, trudności...

Przepięknie napisana książka o życiu, o błędach przeszłości i o tym jak sobie z nimi radzić. O wzajemnym zrozumieniu, o córce i matce i ich trudnej miłości... Polecam

Przepięknie napisana książka o życiu, o błędach przeszłości i o tym jak sobie z nimi radzić. O wzajemnym zrozumieniu, o córce i matce i ich trudnej miłości... Polecam

Informacja na okładce "napisana z humorem" długo mnie zniechęcała do tej pozycji. Jedyny specyficzny humor toleruje w książce "Mężczyzna imieniem Ove". Bardzo się cieszę, że odważyłam się sięgnąć- mimo mylnej informacji na okładce- po Amy i Isabell. Mądra, momentami trudna opowieść o matce i córce. Zmusza do myślenia. Ambitna lektura, a nie jakaś tam lekturka z humorem. Bardzo dobrze się czyta. Polecam!

Informacja na okładce "napisana z humorem" długo mnie zniechęcała do tej pozycji. Jedyny specyficzny humor toleruje w książce "Mężczyzna imieniem Ove". Bardzo się cieszę, że odważyłam się sięgnąć- mimo mylnej informacji na okładce- po Amy i Isabell. Mądra, momentami trudna opowieść o matce i córce. Zmusza do myślenia. Ambitna lektura, a nie jakaś tam lekturka z humorem....

"Amy i Isabelle" to moje pierwsze i na pewno nie ostatnie spotkanie z prozą amerykańskiej pisarki Elizabeth Strout. Książka ta skupia się na relacji odrobinę sztywnej i neurotycznej samotnej matki Isabelle z jej nastoletnią córką, która przechodzi okres buntu i przeżywa pierwsze miłości. Nie są to jednak jedyne bohaterki powieści, doskonale zarysowane są również liczne postaci drugoplanowe, głównie kobiece. A całość dzieje się w małym amerykańskim miasteczku w czasie wyjątkowo gorącego lata.
Spodziewałam się, że "Amy i Isabelle" będzie typową opowieścią na pograniczu dramatu i powieści obyczajowej. Pozytywnie się zdziwiłam, gdy po kilkudziesięciu stronach odkryłam, że ta książka aż kipi od bardzo subtelnego humoru. Humor ten nie jest oczywisty, nie rzuca się w oczy, ale tam jest i gdy się go dostrzeże, książka nabiera dodatkowego uroku. Fragmenty, w których Isabelle decyduje się na zapełnienie luk w swoim wykształceniu to prawdziwy majstersztyk.
Nie ma tutaj wiele akcji, ale książka aż kipi od emocji, które bohaterowie starannie ukrywają nawet przed swoim najbliższym otoczeniem. Każdy stara się być normalny, a tak naprawdę wszyscy mają swoje problemy, dziwactwa, pragnienia i niepokoje. Każdy zdaje się każdego oceniać, każdy przejmuje się opinią członków społeczności, a tak naprawdę wszyscy przede wszystkim skupieni są na sobie i na próbie ukrycia, że czują się gorsi od innych.
Doskonała lektura. Do uśmiechu i do zadumy. Myślę, że każdy odnajdzie siebie w bohaterach tej powieści.

"Amy i Isabelle" to moje pierwsze i na pewno nie ostatnie spotkanie z prozą amerykańskiej pisarki Elizabeth Strout. Książka ta skupia się na relacji odrobinę sztywnej i neurotycznej samotnej matki Isabelle z jej nastoletnią córką, która przechodzi okres buntu i przeżywa pierwsze miłości. Nie są to jednak jedyne bohaterki powieści, doskonale zarysowane są również liczne...

Matki bardzo często mają przekonanie, że one wszystko przeżyły i dlatego wiedzą lepiej jak powinny żyć ich córki – nastolatki. W zawiązku z tym, chcąc chronić swoje córki, dają im gotowe rozwiązania, albo narzucają swoje zdanie. Fałszywe jest przekonanie o tym, że dojrzewanie, którego doświadczyła matka jest tym samym doświadczeniem, które przechodzi teraz jej córka. Relacja między matką a córką może być równie piękna, jak i trudna. Od tego jak jest kształtowana we wczesnym dzieciństwie i okresie dojrzewania zależy bardzo wiele. Więź z matką wpływa na poczucie wartości czy kontakty z mężczyznami.

Isabelle Goodrow od 14 lat wraz z córką wynajmuje domek w Shirley Falss. Przybyła tu wraz z dwuletnią wtedy Amy, tak właściwie nie wiadomo skąd i dlaczego akurat tutaj.
W nowym miejscu chce zmienić swoje życie. Zamierza być przyjacielska, otwarta, komunikatywna. Chce dostać się do kręgu życia towarzyskiego kościoła kongregacjonalistów.
Tymczasem odczuwa ciągły wstyd, niezadowolenie ze swojego życia. Nie ma wyższego wykształcenia, pracuje wciąż w tej samej fabryce, jako sekretarka Avery'ego Clarka, za którym ciągle wodzi oczami, nie czyta książek, nie prowadzi życia towarzyskiego, a do tego na każdym kroku strofuje swoją nastoletnią córkę.

Amy ma 16 lat i ogromną burzę jasnych loków na głowie. Nie znosi swojego życia, a przede wszystkim jak mówi, swojej matki. Tęskni za miłością, dobrym słowem, uczuciem bycia potrzebną. Chce żyć jak większość nastolatek. Iść do fryzjera, pomalować usta, iść na imprezę. Tymczasem wstydzi się podnieść głowę na lekcjach, zgłosić się do odpowiedzi. Chowa ciągle twarz i oczy za bujną fryzurą.

"Amy i Isabelle" to niby zwyczajna powieść o zwyczajnym życiu dwóch kobiet. Jednak jak to u Elizabeth Strout bywa opowieść ta naszpikowana jest wieloma problemami i emocjami. Mimo, że większość wątków dotyczy głównie tylko dwóch bohaterek nie brakuje problemów z którymi ciągle się borykają.

Ciężkie, smutne i mało realne jest to, że w życiu tych kobiet nie było praktycznie dobrych momentów, słów, wydarzeń. Ciągłe wytykanie błędów, często padające słowo "nienawidzę", krytyka, strofowanie, narzekanie, pogoń za utraconymi marzeniami, tęsknota za miłością innym życiem.

Isabelle dusi się w swoim nieszczęśliwym życiu, które sama sobie stworzyła. Zazdrości swojej dojrzewającej córce młodości, pierwszych kontaktów z mężczyznami, tego że może być przez nich podziwiana. Tym zgorzknieniem zatruwa córkę, której odbiera chęć do życia, ale również powoduje, że Amy błądzi i popełnia głupstwa. Nie znaczy to, że jej nie kocha. Kiedy Amy nie wraca na czas do domu, Isabelle odchodzi od zmysłów. Kocha, ale nie umie tego okazać, boi się swoich uczuć.

Powieść "Amy i Isabelle " nie urzekła mnie tak bardzo jak opowieść o Olive od której zaczęłam swoją przygodę z autorką. Może dlatego, że styl w jakim jest napisana książka jest troszkę inny, może problemy w niej poruszane są mi obce, bo wychowywałam synów nie córkę, a może dlatego, że jest przepełniona pesymizmem.

„Amy i Isabelle” to historia o tajemnicach, które skrzętnie chowamy i nie chcemy aby wyszły na światło dzienne, bo ukażą naszą słabość i prawdziwe oblicze. O miłości i nienawiści, które w tym przypadku idą ze sobą w parze. O trudnym rodzicielstwie, braku komunikacji międzyludzkiej, braku dialogu w rodzinie. To opowieść, która może być odzwierciedleniem niejednej polskiej rodziny.

Matki bardzo często mają przekonanie, że one wszystko przeżyły i dlatego wiedzą lepiej jak powinny żyć ich córki – nastolatki. W zawiązku z tym, chcąc chronić swoje córki, dają im gotowe rozwiązania, albo narzucają swoje zdanie. Fałszywe jest przekonanie o tym, że dojrzewanie, którego doświadczyła matka jest tym samym doświadczeniem, które przechodzi teraz jej córka....

Świetna!

Świetna!

Przeczytałam w dwa dni. Pięknie napisana, autorka ujęła mnie swoim stylem, z pewnością będę sięgać po jej książki jesli tylko będą w bibliotece lub na Legimi !
Polecam.

Przeczytałam w dwa dni. Pięknie napisana, autorka ujęła mnie swoim stylem, z pewnością będę sięgać po jej książki jesli tylko będą w bibliotece lub na Legimi !
Polecam.