Prawdę mówiąc, spodziewałam się bardziej czegoś po kątem smaczków językowych, a tymczasem to taka rozmowa znanej pary, z której dowiadujemy się pewnych szczegółów ich pożycia małżeńskiego. Trochę się zawiodłam.

Prawdę mówiąc, spodziewałam się bardziej czegoś po kątem smaczków językowych, a tymczasem to taka rozmowa znanej pary, z której dowiadujemy się pewnych szczegółów ich pożycia małżeńskiego. Trochę się zawiodłam.

A ja się spodziewałam więcej smaczków językowych, interpretacyjnych, pochodzeniu słów. Przeczytałam rozmowę dwojga starszych ludzi o tym, co dla nich ważne, jak każde z nich tłumaczy sobie świat. Subiektywny obraz z wnętrza związku.
Piękne słowo na tytuł.

A ja się spodziewałam więcej smaczków językowych, interpretacyjnych, pochodzeniu słów. Przeczytałam rozmowę dwojga starszych ludzi o tym, co dla nich ważne, jak każde z nich tłumaczy sobie świat. Subiektywny obraz z wnętrza związku.
Piękne słowo na tytuł.

Mam wrażenie, że tak książka lepiej by do mnie dotarła w formie audiobooka, bo jest rozmową trzech osób, w tym małżeństwa, które czasami się przekomarza, co zdecydowanie lepiej by się słuchało niż się czytało. W dodatku trochę mnie nużyło odjazdy w stronę psychologii związków. Świetnie są przygotowane poszczególne rozdziały, omawiające słowa używane w miłosnej relacji od samego początku zapoznania się, przez zróżnicowany środek (ochy i achy oraz kłótnie i awantury),po koniec związku. Tutaj książka całkowicie spełnia swój cel.

Mam wrażenie, że tak książka lepiej by do mnie dotarła w formie audiobooka, bo jest rozmową trzech osób, w tym małżeństwa, które czasami się przekomarza, co zdecydowanie lepiej by się słuchało niż się czytało. W dodatku trochę mnie nużyło odjazdy w stronę psychologii związków. Świetnie są przygotowane poszczególne rozdziały, omawiające słowa używane w miłosnej relacji od...

O miłości w języku i w życiu.

[Ocena mówi sama za siebie, więc nie ma co strzępić języka. Trzeba przeczytać, a potem czytać jeszcze wielokrotnie.]

O miłości w języku i w życiu.

[Ocena mówi sama za siebie, więc nie ma co strzępić języka. Trzeba przeczytać, a potem czytać jeszcze wielokrotnie.]

Nie wiedziałem, że miłość można rozebrać na tyle czynników pierwszych. Musiałem kilka razy przeczytać niektóre akapity, aby treść do mnie dotarła. Momentami humorystyczna, czasem dosadna, a najczęściej uprzejma - tak postrzegam dyskusję w tej książce. Czyli prawie, jak miłość...

Nie wiedziałem, że miłość można rozebrać na tyle czynników pierwszych. Musiałem kilka razy przeczytać niektóre akapity, aby treść do mnie dotarła. Momentami humorystyczna, czasem dosadna, a najczęściej uprzejma - tak postrzegam dyskusję w tej książce. Czyli prawie, jak miłość...

Jerzego Bralczyka nikomu przedstawiać nie trzeba. Językoznawca, mówca i erudyta - to bardzo mało powiedziane. Tu z żoną, Lucyną Kirwil, w wywiadzie-rzece Karoliny Oponowicz - czyli pozycji do delektowania się, choć to też bardzo mało powiedziane.
Język miłości - czy ktoś oprócz poetów kiedyś się nad tym zastanawiał? Jak mówimy, kiedy się zakochujemy, kiedy prawimy sobie czułości, "czy platonicznie pragnąc, czy już sypialnie", jak w łóżku, a jak podczas kłótni? Czy ważne są słowa, jakieś konkretne, zdrobnienia, spieszczenia, czułości, a do czego potrzebujemy wulgaryzmów? Jak w związku język ewoluuje? Czy mamy świadomość, że inaczej rozmawiamy, kiedy związek ma przyszłość, a inaczej, gdy to tylko flirt (takie zapomniane słowo!)?
Będzie o misiaczkach, motylkach, serduszkach, kiczu, poznaniu niewiasty i zaznaniu męża. Będzie o dziurach, stosunkach, ciupcianiu i przynależeniu. Będzie o rymach męskich w tekstach piosenek disco polo, o tekstach Grzesiuka, o komplementach i komediach romantycznych. A także ubogacaniu, etymologii "kochać", "miłować" i "lubić", wyznawaniu, oświadczaniu, ślubowaniu, dochodzeniu, odchodzeniu, podrywaniu i zrywaniu, a nawet śląskim "przać" :)
A to wszystko w kontekście luźnej, mądrej rozmowy, okraszone przykładami z życia małżonków oraz dużą dawką taktu, dystansu do siebie i humoru. Jak tu się nie uśmiechnąć na słowa pani Lucyny: "Kiedyś powiedziałam do niego: Jureczku. A on mi na to: Mów mi Bralczyk"?
Lekkie, mądre i przyjemne, do delektowania się - quod demonstrandum est. Polecam.

Jerzego Bralczyka nikomu przedstawiać nie trzeba. Językoznawca, mówca i erudyta - to bardzo mało powiedziane. Tu z żoną, Lucyną Kirwil, w wywiadzie-rzece Karoliny Oponowicz - czyli pozycji do delektowania się, choć to też bardzo mało powiedziane.
Język miłości - czy ktoś oprócz poetów kiedyś się nad tym zastanawiał? Jak mówimy, kiedy się zakochujemy, kiedy prawimy sobie...

Lubię słuchać Profesora Bralczyka, więc książkę przyjemnie mi się czytało jego głosem. Szkoda, że nie znałem głosu Pani Lucyny zanim przeczytałem.

Lubię słuchać Profesora Bralczyka, więc książkę przyjemnie mi się czytało jego głosem. Szkoda, że nie znałem głosu Pani Lucyny zanim przeczytałem.

W okolicach Walentynek, których nie lubię, postanowiłam przeczytać coś o miłości, ale nie typowy romans.
Padło na imiesłów przysłówkowy uprzedni czyli „Pokochawszy” w wykonaniu profesorskiego małżeństwa Kirwil-Bralczyk.

Jest to obszerny wywiad, a w zasadzie bardzo rozległa, luźna rozmowa z profesorem Bralczykiem i jego żoną, psycholog Lucyną Kirwil, o miłości i języku miłości. Jest to swobodny przekaz przemyśleń odnośnie miłości jako uczucia, emocji związanych z jej przeżywaniem, mniej lub bardziej konwencjonalnych metodach podrywania i wyznawania miłości, jest też o drodze do ewentualnego odkochania, o czułościach, kłótniach, a wreszcie o miłości dojrzałej, pełnej, pozwalającej poznać partnera jak przysłowiową „własną kieszeń”.

Pomiędzy tymi rozważaniami o miłości wszelakiej poznajemy też małżeństwo Kirwil-Bralczyk i jak to u nich wyglądało. Pełna przekomarzanek rozmowa małżonków, gierki słowne i mnóstwo wspominek o tym, jak to u nich było z tą miłością i jak przez lata to uczucie ewoluowało.

Publikacja nie jest szczególnie naukowa, powiedziałabym, że to taka bardziej humoreska bo poczucia humoru i dowcipnych wzajemnych ripost małżeństwu odmówić nie można. Jest mnóstwo anegdot, opowiastek i przekornych historii.
Było ciekawie, śmiesznie i lekko.

W okolicach Walentynek, których nie lubię, postanowiłam przeczytać coś o miłości, ale nie typowy romans.
Padło na imiesłów przysłówkowy uprzedni czyli „Pokochawszy” w wykonaniu profesorskiego małżeństwa Kirwil-Bralczyk.

Jest to obszerny wywiad, a w zasadzie bardzo rozległa, luźna rozmowa z profesorem Bralczykiem i jego żoną, psycholog Lucyną Kirwil, o miłości i języku...

Momentami dowcipna rozmowa małżeństwa Kirwil, Bralczyk o miłości i języku. W sumie niewiele różni się od wywiadów z małżeństwami w popularnych czasopismach ilustrowanych. Lekkie rozczarowanie, bo takie rzeczy już były setki razy. Nic oryginalnego.

Momentami dowcipna rozmowa małżeństwa Kirwil, Bralczyk o miłości i języku. W sumie niewiele różni się od wywiadów z małżeństwami w popularnych czasopismach ilustrowanych. Lekkie rozczarowanie, bo takie rzeczy już były setki razy. Nic oryginalnego.

Sezon ślubny w pełni, a u mnie książka „Pokochawszy”, czyli wywiad rzeka o miłości z prof. Bralczykiem i jego żoną, panią psycholog. Znajdziemy tu bardzo dużo psychologii związków, ciekawostek o języku miłości i wiele anegdot z życia profesora i jego żony. To bardzo wartościowa pozycja. Książka jest życiowa, czasem skłaniająca do myślenia, a czasem bawiąca do łez. Dla mnie to idealna alternatywa dla książek o genitaliach, którymi często obdarowuje się młode pary.

Sezon ślubny w pełni, a u mnie książka „Pokochawszy”, czyli wywiad rzeka o miłości z prof. Bralczykiem i jego żoną, panią psycholog. Znajdziemy tu bardzo dużo psychologii związków, ciekawostek o języku miłości i wiele anegdot z życia profesora i jego żony. To bardzo wartościowa pozycja. Książka jest życiowa, czasem skłaniająca do myślenia, a czasem bawiąca do łez. Dla mnie...