Lew i lilie

Monumentalne to dzieło i absolutnie nie nadające się do czytania w przypadkowej kolejności tomów! Powoli trzeba było pożegnać wszystkich bohaterów opowieści, którzy siedzieli mi w głowie przez wiele tygodni. Dzieje okazały się małym moralitetem, bo wiele postaci „przestrzeliło się” z oczekiwaniami.
Hrabia Mortimer zatacza ogromne koło – z Tower do Tower. Niewykluczone, że pamiętają go jeszcze słynne więzienne kruki. Na nic brawurowa ucieczka, na nic panowanie u boku Wilczycy, na nic sława i bogactwo! Izabela i jej faworyt, jak to bywa u ludzi zbyt mocno uczepionych władzy, rozpanoszyli się ponad swój stan w pewności, że to do nich należy Anglia. Otrzeźwienie przyszło nieuchronnie i nieodwołalnie. Przy tym kolejny raz wyszła na jaw twarda reguła królewskiej brzemienności – to niemal zawsze ciąże najwyższego ryzyka, na które nie ma lekarstwa i które mogą skończyć się niezwykle niepomyślnie i dla mamy i dla dziecka – i bynajmniej nie z medycznych powodów!
Uroczy rudy hrabia Robert ręce sobie urobił po łokcie żeby odzyskać swoje prawa, nie zawahał się użyć fałszerstwa, czarów, trucizny, intryg i knowań; zyskał tyle, że przeżył ciotkę – Olbrzymkę i chyba… rozpętał wojnę Anglii z Francją. Niezły wynik jak na „skromnego” szlachcica, który nader często postępował nie po szlachecku.
Miałam cichą nadzieję, że nieszczęsnemu Gucciowi będzie dane po latach wyjaśnienie , dlaczego nie mógł cieszyć się urokami małżeństwa i szczęśliwego ojcostwa – niestety! Złamane serce pozostało do końca w nieświadomości, żalu i goryczy.
A wielką niespodzianką było się dla mnie, że wymieniany nieraz w niejednym tomie niejaki Bocaccio, okazał się TYM mistrzem słowa, autorem Dekameronu, pisanego ku pokrzepieniu towarzystwa chroniącego się przed zarazą. Piękne czytanie, dobrze spędzony czas, warto do niego wracać!

Monumentalne to dzieło i absolutnie nie nadające się do czytania w przypadkowej kolejności tomów! Powoli trzeba było pożegnać wszystkich bohaterów opowieści, którzy siedzieli mi w głowie przez wiele tygodni. Dzieje okazały się małym moralitetem, bo wiele postaci „przestrzeliło się” z oczekiwaniami.
Hrabia Mortimer zatacza ogromne koło – z Tower do Tower. Niewykluczone, że...

Kolejny tom....kolejny fascynujący wieczór nad lekturą. Polecam

Kolejny tom....kolejny fascynujący wieczór nad lekturą. Polecam

Większość bohaterów z wcześniejszych tomów poniosła śmierć w tej części (albo o tej śmierci dowiedzieliśmy się chociaż nie była częścią akcji). Czyni to ten tom smutnym , mimo, że bohaterów pozytywnych prawie tu nie ma.
Jestem fanką tej serii, rewelacyjnej jako praca historyczna, ale także czytanej z zapartym tchem jako powieść przygodowa.

Większość bohaterów z wcześniejszych tomów poniosła śmierć w tej części (albo o tej śmierci dowiedzieliśmy się chociaż nie była częścią akcji). Czyni to ten tom smutnym , mimo, że bohaterów pozytywnych prawie tu nie ma.
Jestem fanką tej serii, rewelacyjnej jako praca historyczna, ale także czytanej z zapartym tchem jako powieść przygodowa.

Koniec dynastii Kapetyngów był jednak dla mnie ciosem. Późniejsze losy, nawet na dworze francuskim, już nie są tak porywające. Królowa Izabela odchodzi w zapomnienie, powoli Robert d'Artois i jego wielki konflikt również. Stare odchodzi, przychodzi nowe, ale... czegoś brakuje. Nowe postaci nie jawią się już tak wyraziście, chociaż akcja i fabula zbliżająca się do wybuchu wojny stuletniej Już jak najbardziej. Niemniej, część jak najbardziej warta wspaniałej serii, stworzonej przez Maurice Druona.

Koniec dynastii Kapetyngów był jednak dla mnie ciosem. Późniejsze losy, nawet na dworze francuskim, już nie są tak porywające. Królowa Izabela odchodzi w zapomnienie, powoli Robert d'Artois i jego wielki konflikt również. Stare odchodzi, przychodzi nowe, ale... czegoś brakuje. Nowe postaci nie jawią się już tak wyraziście, chociaż akcja i fabula zbliżająca się do wybuchu...

Czy nieposkromione ambicje jednostki mogą być przyczyną katastrofy całego królestwa? W kolejnej nadzwyczajnej odsłonie Królów Przeklętych Maurice Druon odpowiada na to pytanie twierdząco. Robert d'Artois, do którego intryg - zdawałoby się - już przyzwyczailiśmy, jest o krok od osiągnięcia celu. Nie cofnie się przed niczym, nawet jeśli ceną za jego zwycięstwa byłaby zdrada króla i wojna, która pogrąży królestwo w ruinie. Absolutnie fantastyczna opowieść, pozycja obowiązkowa dla każdego, kto kocha historyczną powieść.

Czy nieposkromione ambicje jednostki mogą być przyczyną katastrofy całego królestwa? W kolejnej nadzwyczajnej odsłonie Królów Przeklętych Maurice Druon odpowiada na to pytanie twierdząco. Robert d'Artois, do którego intryg - zdawałoby się - już przyzwyczailiśmy, jest o krok od osiągnięcia celu. Nie cofnie się przed niczym, nawet jeśli ceną za jego zwycięstwa byłaby zdrada...

Masowo wykruszają się bohaterowie znani od pierwszego tomu. Sędziwy Tolomeo Tolomei umiera we własnym łóżku, ze dwie osoby otrute, jedna chyba zaduszona, ktoś na polu bitwy, papież po wyjątkowo długim jak na tamte czasy pontyfikacie... Guccio odchodzi w przerwie między główną akcją a epilogiem... No, właściwie to już wygląda na zakończenie cyklu. Pierwotnie chyba tak było, ale po kilku latach Autor dopisał jeszcze jeden, siódmy, tom.

Na arenie międzynarodowej w końcu wybucha wojna stuletnia. Edward III, wnuk Filipa Pięknego (umarł w pierwszym tomie) postanawia upomnieć się o swoje prawa do tronu Francji. Z drugiej strony Filip VI, najstarszy syn Karola de Valois (młodszy brat Pięknego) — władca mierny, ale przekonany o własnych zaletach. O dziwo, lud wydaje się podzielać tę wiarę. Do wojny pewnie by nie doszło, gdyby nie Robert d'Artois, który ciągle nie może odzyskać swojego hrabstwa. Nawet śmierć rywalki mu nie pomogła...

Więcej szczegółów tutaj: https://finklaczyta.blogspot.com/2019/05/lew-i-lilie-wielkie-wymieranie.html

Masowo wykruszają się bohaterowie znani od pierwszego tomu. Sędziwy Tolomeo Tolomei umiera we własnym łóżku, ze dwie osoby otrute, jedna chyba zaduszona, ktoś na polu bitwy, papież po wyjątkowo długim jak na tamte czasy pontyfikacie... Guccio odchodzi w przerwie między główną akcją a epilogiem... No, właściwie to już wygląda na zakończenie cyklu. Pierwotnie chyba tak było,...

Od kiedy zaczęłam czytać cykl o władcach Francji niezmiennie pozostawałam zachwycona fabuła, stylem autora i klimatem książki. Pierwsze tomy dosłownie pochłonęłam, nie mogąc doczekać się dalszych tomów. Tym razem było jednak inaczej. "Lew..." wciąż pozostaje pozycją bardzo dobrą, przede wszystkim zaś niezwykle potrzebną. W tym tomie możemy dowiedzieć się co ostatecznie stało się z większością postaci, w których zakochaliśmy się w poprzednich tomach. Mniej więcej od połowy tomu czuć, że ten tom będzie zamknięciem cyklu, a kolejne śmierci głównych bohaterów przygotowują czytelnika na pożegnanie się z serią. Mimo wszystko w niektórych momentach do książki wkrada się nuda, która nie zdarzała się w poprzednich częściach. Tym razem m.in wielostronicowy opis turnieju męczył mnie i sprawiał, że traciłam zapał do czytania. Dodatkowo smutek po utracie wielu postaci budził we mnie pewną melancholię.
Teoretycznie zdaję sobie sprawę, że autor zdecydował się na napisanie kolejnego tomu, jednak wydaje mi się, że przynajmniej na tą chwilę nie powinnam po niego sięgać. Nie mogę wyobrazić sobie Francji bez wielu moich ulubionych bohaterów, a świat bez Roberta wydaje mi się gorszym miejscem.
Coś czuję, że najbliższe dni upłyną mi na smutnym wspominaniu wspaniałego rycerza. Do zobaczenia Robercie, już niedługo na pewno spotkamy się ponownie, gdy znów sięgnę po pierwszy tom i przeżyję Twoje przygody raz jeszcze.

Od kiedy zaczęłam czytać cykl o władcach Francji niezmiennie pozostawałam zachwycona fabuła, stylem autora i klimatem książki. Pierwsze tomy dosłownie pochłonęłam, nie mogąc doczekać się dalszych tomów. Tym razem było jednak inaczej. "Lew..." wciąż pozostaje pozycją bardzo dobrą, przede wszystkim zaś niezwykle potrzebną. W tym tomie możemy dowiedzieć się co ostatecznie...

Czasy IX wieku Francja. Walka Roberta de Artois z Mahout o hrabstwo Artois

Czasy IX wieku Francja. Walka Roberta de Artois z Mahout o hrabstwo Artois

Swoją opinię dałem przy pierwszym tomie cyklu https://lubimyczytac.pl/ksiazka/74203/krol-z-zelaza/opinia/55463543#opinia5...

Swoją opinię dałem przy pierwszym tomie cyklu https://lubimyczytac.pl/ksiazka/74203/krol-z-zelaza/opinia/55463543#opinia5...

Ciągłe intrygi i ciągła walka o tron.
Królowie się zmieniają, intrygi pozostają.
Smutne czasy, ale bez walki, władzy się nie zdobędzie, ani nie utrzyma.

Ciągłe intrygi i ciągła walka o tron.
Królowie się zmieniają, intrygi pozostają.
Smutne czasy, ale bez walki, władzy się nie zdobędzie, ani nie utrzyma.