Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sądząc ze źródeł, Król Filip Wysoki rządzi we Francji wcale sprawnie. Niestety, trucicielstwo tak mocno weszło królewskiej rodzinie w krew, że władca utruwa się sam. Zepsutą wodą, zapewne z milionami śmiercionośnych zarazków. Tron przypada następnemu pięknisiowi – lekkoduchowi bez kręgosłupa, z którym lepiej jest wysuszyć dzban wina lub zapolować niż radzić o sprawach kraju. Francja przeżywa trudne lata – głodu, epidemii i Krucjaty Pastuszków – rzecz uroczo brzmiąca lecz niesłychanie groźna dla kraju pustoszonego przez bandy bezprizornej młodzieży.
Akcja zahacza mocno o sprawy angielskie – słabego króla Edwarda II i jego silnej małżonki – Izabeli francuskiej. Już na wstępie, przy obrazowym odmalowaniu lodowatej, zimnej i surowej twierdzy Tower, można się przekonać, że średniowiecze angielskie było jeszcze bardziej ponure od tego francuskiego. Aż strach pomyśleć, czym żywiły się wówczas te sławetne kruki z Tower!
A Królowa Izabela ma taką charyzmę i siłę, że poczyna sobie ryzykownie i wręcz bezczelnie i, o dziwo – wychodzi na swoje. Wszak to ona była sprawczynią ujawnienia zdrady na królewskim dworze i srogiego ukarania wszystkich winnych. Tymczasem sama, nieroztropnie wdając się w pozamałżeński romans, z wdziękiem unika kar a wręcz zyskuje uznanie i szacunek.
Zbójecka parka – hrabina d’Artois i jej bratanek nadal nadają ton w knowaniach i intrygach. Aż odczuwam niezdrową radość w kibicowaniu to jednemu, to drugiemu w ich wzajemnej nienawiści. Kochana rodzinka…
Wątek z Pogrobowcem bardzo wzrusza i urzeka. Coraz bardziej mi żal wszystkich zaplątanych w tę intrygę, od Lombardów i Marii aż po boleściwą Klemencję. W ogóle, jak się pomyśli o tych wszystkich królach i książętach, królowych, które grubo przed trzydziestką były już dawno żonami, matkami, wdowami, lub… martwe, to widać, że dzieli nas od nich przepaść. Dzisiejsi my - którzy mając koło trzydziestki, jesteśmy o wiele za młodzi na związek, zastanawiamy się czy wziąć kota, wyprowadzić się od rodziców, czy może zacząć piąte niepotrzebne studia albo pomedytować gdzieś w Nepalu – hi hi, piękni byliby z nas Królowie!
No i w końcu wydaje się, że dochodzimy do początków legendarnej „szorstkiej przyjaźni” między Francją a Anglią, która niedługo doprowadzi do wojny stuletniej, parę wieków później wybuchnie pod Waterloo, i która jest do dziś przyczyną funkcjonalnej głuchoty Francuzów na dźwięk angielszczyzny… No fajny ten Druon!

Sądząc ze źródeł, Król Filip Wysoki rządzi we Francji wcale sprawnie. Niestety, trucicielstwo tak mocno weszło królewskiej rodzinie w krew, że władca utruwa się sam. Zepsutą wodą, zapewne z milionami śmiercionośnych zarazków. Tron przypada następnemu pięknisiowi – lekkoduchowi bez kręgosłupa, z którym lepiej jest wysuszyć dzban wina lub zapolować niż radzić o sprawach...

Jak to miło być hobbystą, czytać mądre książki i nie musieć zaliczać ich na kolokwium albo tworzyć prac na ich podstawie! Bo ten Kandinsky z Bauhausu to z jednej strony solidny podręcznik z dziedziny malarstwa i grafiki - chudy ale gęsty od treści (złoty, a skromny - jak mówi mój znajomy), a z drugiej cudny materiał do przemyśleń o sztuce współczesnej i świecie w ogóle. Do tego napisany bardzo przystępnie. Do tego mój egzemplarz biblioteczny opatrzony ołówkowymi notatkami jakiegoś pasjonata - raj! (i nie wmawiajcie mi, Obywatele, że po książkach się nie maże, bo to cud prawdziwy napotkać w starym tekście notatki mądrego czytelnika!)
Podobno W. Kandinsky był zwolennikiem teorii syntezy sztuk - czyli wszystko kojarzyło Mu się ze wszystkim; malarstwo abstrakcyjne z muzyką, muzyka z matematyką, matematyka z geometrią, geometria z kolorami, kolory z dynamiką przekazu, dynamika z układem punktów, punkty z zapisem nutowym, zapis z liniami, linie z kątami i łukami, te z kolei z liryzmem i dramatyzmem, stąd już blisko do tańca; jeszcze pasywność i aktywność, gęstość, ciężar i lekkość, niebyt, zimno i gorąco, smutek i radość; dodajmy jeszcze pasywne (niebieski), aktywne (żółty) i nieme (czarny-biały) kolory - uffff! Mamy cudną teorię współczesnego malarstwa, która pewnie zatruła żywot niektórym studentom a innym laikom nieco otworzyła oczy na fenomen ciapków, bryzgów, kątów prostych i rozwartych, kwadratów Malewicza, punktów i linii, które na abstrakcyjnych dziełach wcale nie są kakofonią kolorowych przychlastów, przypadkowych zestawień, tworzonych zapewne pod wpływem substancji zakazanych. Twórco - uważaj, gdzie stawiasz kleksa, Widzu - bądź wrażliwy na kierunki linii na płaszczyźnie i wzbogacaj się nimi!

Jak to miło być hobbystą, czytać mądre książki i nie musieć zaliczać ich na kolokwium albo tworzyć prac na ich podstawie! Bo ten Kandinsky z Bauhausu to z jednej strony solidny podręcznik z dziedziny malarstwa i grafiki - chudy ale gęsty od treści (złoty, a skromny - jak mówi mój znajomy), a z drugiej cudny materiał do przemyśleń o sztuce współczesnej i świecie w ogóle. Do...

Kolejny tom „Przeklętych”, w którym okazuje się, że królewski tron we Francji to jakby „komórka do wynajęcia”, w dodatku na bardzo szybko kręcącej się karuzeli. Co prawda z ust największej hrabiowskiej zołzy padają słowa, że jeden król na rok to dość, jednak okoliczności kuszą, żeby nieco zmodyfikować kolejkę do francuskiej korony. Ledwo na tronie siądzie Filip V Wysoki, możni tego świata modyfikują prawa tak, żeby uniemożliwić kobietom dziedziczenie tego najwyższego zaszczytu. Wszak królewskie „lilie nie mogą prząść”, berła nie powinna dźwigać słaba niestabilna psychicznie niewiasta, która wciąż jest albo w miesięcznej słabości albo w ciąży. Co prawda przykład Hrabiny Mahaut pokazuje, że białogłowa jednak potrafi trząść królestwem a i charakter ma nieustająco stabilny (hrabina akurat - niezmiennie podły, jak taka wielka, tłusta i groźna Alexis albo cioteczka Jilly).
Chrześcijański świat w końcu oddycha z ulgą – w wyniku hojnego potrząsania kiesą i mnóstwa dyplomatycznych, mniej lub bardziej delikatnych zabiegów, w wyniku których grono kardynałów po prostu dosłownie „zamurowało”, wreszcie wybrano Papieża. I dziwnym trafem jest to duchowny bardzo sprzyjający hrabiemu Poitiers. W każdym razie wybór „na umierającego” okazał się jedynym skutecznym wybrnięciem z pata, w jaki popadło Konklawe.
No i w końcu okazuje się, że romans uroczego Guccia to nie żadne ubarwienie historycznych zdarzeń ale niezwykle ważna dla dalszej historii okoliczność. Dla Lombarda i jego ukochanej nie znajdzie się już ni krztyna szczęścia – cóż jednak robić, kiedy parę rozdziela nie tylko niechęć rodziny ale – dosłownie – całe Królestwo! Biedna, biedna Maria i nieszczęsne dzieciątko!
To pędzimy po ciąg dalszy tego Diabelskiego Młyna!

Kolejny tom „Przeklętych”, w którym okazuje się, że królewski tron we Francji to jakby „komórka do wynajęcia”, w dodatku na bardzo szybko kręcącej się karuzeli. Co prawda z ust największej hrabiowskiej zołzy padają słowa, że jeden król na rok to dość, jednak okoliczności kuszą, żeby nieco zmodyfikować kolejkę do francuskiej korony. Ledwo na tronie siądzie Filip V Wysoki,...