Samobójca

Do wypożyczenia „Samobójcy” nakłoniła mnie przede wszystkim okładka. Elegancka, minimalistyczna, wydawała się dobrze wróżyć temu, co znajdę w środku. No właśnie. Powiedzenie „nie oceniaj książki po okładce” w tym przypadku sprawdziło się doskonale, jednak w zupełnie odwrotnym znaczeniu.

Główna bohaterka, Flora, nie wyróżnia się absolutnie niczym. Jest „szarą myszką”, nie wyróżnia się spośród innych i ma za sobą traumę w postaci śmierci brata, o którą się obwinia. Do tego dołączają jeszcze problemy między jej rodzicami, słowem, nie najciekawsza sytuacja, jednakże dość schematyczna, jeśli porównać to z innymi książkami młodzieżowymi. Momentami jest irytująca w swojej bezradności, ale podejrzewam, że nie jest to łatwe do uniknięcia, gdy pisze się taką postać.

Za to główny bohater, Felis, nie mogę go przeboleć! Został wykreowany fatalnie i przysięgam, że nigdy nie chciałabym mieć takiego chłopaka jak on. A chyba celem romansów jest to, żeby czytelniczki ubóstwiały głównego bohatera? W każdym razie, tutaj absolutnie nie może być o tym mowy, ponieważ mówimy tutaj o chłopaku, który nie potrafi zapanować nad agresją, nie pozwala swojej dziewczynie zadawać się z innymi chłopakami (pojawiają się nawet nieuzasadnione przebłyski zazdrości, gdy Flora spędza czas z jego własnymi przyjaciółmi),w dodatku przejawia mocne poglądy dosyć antyfeministyczne, co jest dla mnie ostatecznym powodem, do znielubienia go. W swojej narracji ocenia, a wręcz obraża dziewczyny noszące mocniejszy makijaż, niejednokrotnie mamy do czynienia również ze slut-shamingiem wobec dziewcząt, które próbują go poderwać. Co więcej, kazał Florze wydłużyć swoją spódniczkę od mundurka, którą zawsze podwijała, bo tak bardziej jej się podobało, tylko dlatego, że „teraz już nie jest wolna”. Wydaje się mocno protekcjonalny wobec swojej dziewczyny, myśli, że może za nią podejmować decyzje, a to wszystko pod woalem „zapewnienia jej bezpieczeństwa”. Nie ulega wątpliwości, że ten związek jest po prostu toksyczny, a co gorsza, nie byłam w stanie wyczuć w nim jakiejkolwiek głębszej więzi czy chemii między bohaterami, miałam wrażenie, że zakochali się w sobie ot tak, z marszu, bo autorka tego chciała. Nie ma to zbyt mocnych fundamentów, a wręcz można powiedzieć, że jest to kolos na glinianych nogach, zwłaszcza, że ich relacja zaczęła się od tego, że Felis kazał Florze być swoim „zwierzakiem” (bardzo… niefortunne określenie) w zamian za przysługę.

Ogólnie rzecz biorąc, książka bardzo mnie zawiodła. Wątek fantastyczny stanowi bardziej tło, a nie sedno historii i uważam wręcz, że gdyby go nie było, książka nie straciłaby na tym wiele, gdyż nie jest on wybitnie poprowadzony. Mamy tu do czynienia z dość typowymi elementami fabuły, stereotypowo wykreowanymi realiami liceum (prywatna szkoła, w której bogate dziewczyny dręczą słabszych). W tej książce generalnie nie dzieje się nie dzieje się nic, czego już wcześniej nie było.

Sam sposób napisania również pozostawia wiele do życzenia, gdyż sprawia on wrażenie, jakby powieść ta powstawała „na kolanie”. Refleksje bohaterów są dosyć płytkie i niezbyt rozbudowane. Nie pozwoliło mi to wczuć się w tak historię tak, jak miało to miejsce w przypadku książek, które naprawdę lubię.

Za każdym razem, gdy trafiam na powieść tego pokroju, nasuwa mi się pytanie: „Kto zgodził się to wydać?”. Powoli zaczynam uświadamiać sobie, że w dzisiejszych czasach chyba trochę zbyt łatwo jest zostać pisarzem.

Po więcej recenzji zapraszam na mój Instagram: bookietwrazen

Do wypożyczenia „Samobójcy” nakłoniła mnie przede wszystkim okładka. Elegancka, minimalistyczna, wydawała się dobrze wróżyć temu, co znajdę w środku. No właśnie. Powiedzenie „nie oceniaj książki po okładce” w tym przypadku sprawdziło się doskonale, jednak w zupełnie odwrotnym znaczeniu.

Główna bohaterka, Flora, nie wyróżnia się absolutnie niczym. Jest „szarą myszką”, nie...

To nie książka dla Ciebie – usłyszałem. Nie ma się czemu dziwić, przecież nie przepadam za fantastyką, a i metryka mówi, że nie łapię się na New Adult.

Jestem jednak na tyle ciekawski, że nie mogłem nie sprawdzić na własnej skórze warsztatu pisarskiego tejże autorki. Nie będę owijał w bawełnę. Już na wstępie zauważyłem, że warsztat ten jest naprawdę bardzo dobry. „No nic, dobra autorka, to przemęczę się z tą tematyką” – pomyślałem.

Oczywiście muszę pomarudzić, bo zachodzę w głowę, dlaczego główna bohaterka nie zastanawiała się, jak ktoś dobierał się do jej szkolnej szafki, zamkniętej na klucz. W pewnym momencie miałem też wrażenie, że zagubiłem się gdzieś w ramach czasowych. Na szczęście na koniec książki utwierdzono mnie, że po bożemu i spójnie wyliczyłem kalendarzyk akcji.

Mimo że ta książka to fantastyka, przedstawiono w niej wręcz ogrom (poza zamkniętą szafką :D) prawdziwych problemów współczesnej młodzieży. Lista jest naprawdę długa. Rozwody, zdrady, alkoholizm, problemy rodzinne, wypadki, śmierć bliskich, depresja, ataki paniki, próby gwałtów, dyskryminacja w szkole, czy choćby mezalians. Oczywiście kaliber tych problemów jest bardzo różny, ale nie są one wyłącznie atrybutem fantasy. Dotykają ludzi w przyziemnej rzeczywistości.

Nie wiem, co bardziej spodobało mi się w tej książce. Analogia do filmu Niezgodna, czy poruszone tematy, o których wspominałem. Szczerze współczułem głównym bohaterom. Rozumiałem ich.

Autorce, bardzo dziękuję za tę dawkę świetnych emocji, ale nie daruję jej zakończenia tej książki! W związku z fabułą, w głowie pojawiło mi się kilka teorii spiskowych, ale zakończenie jest takie, że po prostu ZMUSZA do przeczytania kolejnej części.

PS. Żaden ze mnie klakier i lizus. Jestem raczej brzydki, zły i szczery, dlatego powiem Wam jedno: przeczytajcie tę książkę.

To nie książka dla Ciebie – usłyszałem. Nie ma się czemu dziwić, przecież nie przepadam za fantastyką, a i metryka mówi, że nie łapię się na New Adult.

Jestem jednak na tyle ciekawski, że nie mogłem nie sprawdzić na własnej skórze warsztatu pisarskiego tejże autorki. Nie będę owijał w bawełnę. Już na wstępie zauważyłem, że warsztat ten jest naprawdę bardzo dobry. „No nic,...

Książka przez którą się płynie. Przeczytałam w jeden wieczór. Jeśli ktoś lubi książki o miłości dla młodzieży to się nie zawiedzie. Opisane uczucie jest niewinne, momentami naiwne, ale za to do bólu prawdziwe.

Książka przez którą się płynie. Przeczytałam w jeden wieczór. Jeśli ktoś lubi książki o miłości dla młodzieży to się nie zawiedzie. Opisane uczucie jest niewinne, momentami naiwne, ale za to do bólu prawdziwe.

Książka jest fatalna już od samego początku. Styl pisania autorki kompletnie mnie nie przekonał. Jeśli chodzi o element fantastyczny w książce był on raczej tłem w historii. Najgorsze jednak jest to jak wykreowane zostały postacie. Felis jest tragiczny. Podejrzewam, że miał być bad boyem, który dla swojej dziewczyny zrobi wszystko. Jednakże jego zachowanie było egoistyczne, narcystyczne, agresywne a momentami wręcz obrzydliwe. Chłopak był również straszliwie zaborczy wobec swojej dziewczyny, miałam wrażenie. Relacja między nimi była okropnie toksyczna. Odczuwałam również wrażenie, że autorka posługiwała się w dużej mierze stereotypami. Bardzo nieprzyjemnie czytało mi się całość. Uważam, że ta książka jest bardzo szkodliwa. Absolutnie nie polecam, szkoda czasu, pieniędzy i nerwów.

Książka jest fatalna już od samego początku. Styl pisania autorki kompletnie mnie nie przekonał. Jeśli chodzi o element fantastyczny w książce był on raczej tłem w historii. Najgorsze jednak jest to jak wykreowane zostały postacie. Felis jest tragiczny. Podejrzewam, że miał być bad boyem, który dla swojej dziewczyny zrobi wszystko. Jednakże jego zachowanie było egoistyczne,...

Świetna lekka książka!

Świetna lekka książka!

Nie przepadam ze polskimi autorami ale pani Agnieszka napisała dobrą książkę. Historia ciekawa, ale fakt, że zakończenie praktycznie niczego nie wyjaśnia tylko zmusza do czytania kolejnej części jest kiepski. Niemniej polecam wszystkim zainteresowanym.

Nie przepadam ze polskimi autorami ale pani Agnieszka napisała dobrą książkę. Historia ciekawa, ale fakt, że zakończenie praktycznie niczego nie wyjaśnia tylko zmusza do czytania kolejnej części jest kiepski. Niemniej polecam wszystkim zainteresowanym.

Uwielbiam takie minimalistyczne okładki i ciemne kolory. Do tego ten tytuł... intuicyjnie czułam, że nie jest przypadkowy, a książka będzie poruszać tematykę samobójstwa. Autorka w zadziwiający sposób połączyła elementy fantastyki, odrobiny magii, pierwszej miłości, traumy, trudach dorastania i zaburzeń psychicznych z tym związanych w jedną, spójną całość.

Flora jest outsiderką. Nauczyła się być "niewidzialną" do tego stopnia, że gdy spóźnia się na zajęcia, nauczyciele w ogóle nie zauważają jej przybycia. Większość czasu spędza siedząc w swojej szafie, tylko w tym ciasnym, ciemnym miejscu potrafi uspokoić swoje emocje. Jej opiekunem jest czarny kot i choć dziewczyna jest przekonana, że sobie go uroiła to czuje się przy nim bezpiecznie i oczekuje jego odwiedzin.

Felis należy do świata Niezmiennych, nie jest zwykłym człowiekiem - jest długowieczny i jego rolą jest opieka nad przydzieloną mu duszą. Nie może ingerować w jej życie, jednak ma dopilnować by do śmierci czuła się dobrze i zapewnić jej komfort psychiczny. Nie spodziewa się, że jego pierwszym zadaniem będzie Samobójca, a losy tych dwojga zostaną połączone.

Wciągnął mnie ten świat stworzony przez Agnieszkę Ziętarską, a nawet gdy fabuła doszła do punktu kulminacyjnego dotyczącego tytułowego "Samobójcy" i emocje zaczynały powoli opadać, mnie zaczęło brakować tych elementów Fantasy, chociaż zazwyczaj trudno mi się wczuć w takie historie. To literatura młodzieżowa, więc kiedy zabrakło tych magicznych wątków, a zaczęło się jako takie zwykłe nastoletnie życie i problemy w stylu "co włożyć na bal?" to troszkę zaczęłam się nudzić, bo jestem na to już za stara. Jednak gdy powrócił wątek Niezmiennych, znów nie mogłam się oderwać od książki. Czytało mi się ją całkiem szybko i przyjemnie, pomijając tylko ten moment, o którym przed chwilą wspominałam. Spodobał mi się styl autorki, sam pomysł że nad każdą duszą czuwa ktoś w rodzaju Anioła Stróża oraz sama prostota języka, który pozwala odpocząć głowie po ciężkim dniu. Jeśli chodzi o zakończenie to cieszę, że na półce czeka na mnie druga część, bo inaczej bym się zdenerwowała...

Uwielbiam takie minimalistyczne okładki i ciemne kolory. Do tego ten tytuł... intuicyjnie czułam, że nie jest przypadkowy, a książka będzie poruszać tematykę samobójstwa. Autorka w zadziwiający sposób połączyła elementy fantastyki, odrobiny magii, pierwszej miłości, traumy, trudach dorastania i zaburzeń psychicznych z tym związanych w jedną, spójną całość.

Flora jest...

Ta młodzieżowa powieść z nutą magii i romansu była wprost cudowna. Ostatnio mam szczęście do świetnych książek, a ta niewątpliwie do nich zależy. Ciekawe co zadzieje się w kolejnej części serii Niezmienni.

Główna bohaterka to dziewczyna o pięknym imieniu Flora. Z pozoru jest zwyczajną nastolatką, ale tak naprawdę jej życie jest ciężkie i pełne niepowodzeń. Obwiniana przez rodziców i samą siebie o śmierć brata, zamyka się przed innymi i jest odporna na pomoc terapeutów. Bagaż jaki niesie dziewczyna jest nie do udźwignięcia. Jej rodzina powoli rozpada się z braku miłości. Poza tym dochodzą problemy z rówieśnikami i pojawiający się w jej pokoju kot… Czy to może tylko jej wyobraźnia?

Poznanie dość ciekawego chłopaka, początkowo wzbudzającego w niej irytację, sprawia, że życie Flory odmienia się. Dziewczyna przekonuje się o wartości prawdziwej miłości. Felis jest inny, nie jest człowiekiem, tylko Niezmiennym i posiada pewien talent – dar opieki. Do tego zna przyszłość Flory. Czy będzie w stanie ją zmienić?

Opowieść o Florze i Felisie jest po prostu świetna. Wciągnęła mnie już od pierwszej strony i nie pozwoliła się nudzić do ostatniej. Na chwilę zamknęłam się w ich świecie pełnym fantastyki, który okazał się być tajemniczy i dodał uroku tej historii.

W książce ukazane zostały dwie, skrajnie różniące się rodziny. Pełna ciepła rodzina Felisa oraz rodzina Flory, która zapomniała co to miłość i boryka się z problemami po śmierci bliskiej osoby. Dziewczyna stała się tutaj kozłem ofiarnym odtrąconym przez rodzinę oraz obiektem znęcania ze strony kolegów ze szkoły.

„Samobójca” przedstawia nam szereg emocji, a styl autorki pozwala nam współprzeżywać wszystkie uczucia jakie dotykają naszych bohaterów. Jak zwykle kibicowałam i trzymałam kciuki Florę i Felisa, którzy pokazali jak ważna jest przyjaźń, zakazane uczucie i poświęcenie.

Ta młodzieżowa powieść z nutą magii i romansu była wprost cudowna. Ostatnio mam szczęście do świetnych książek, a ta niewątpliwie do nich zależy. Ciekawe co zadzieje się w kolejnej części serii Niezmienni.

Główna bohaterka to dziewczyna o pięknym imieniu Flora. Z pozoru jest zwyczajną nastolatką, ale tak naprawdę jej życie jest ciężkie i pełne niepowodzeń. Obwiniana przez...

"Samobójca" to pierwsza część cyklu "Niezmienni" i debiut Agnieszki Ziętarskiej. Jest to książka porywająca czytelnika już od pierwszych stron w swój świat. Jestem pod jej dużym wrażeniem i nie żałuję jej zakupu bo wiem, że nie raz do niej wrócę.

Nasza główna bohaterka, Flora, to siedemnastoletnia niczym niewyróżniająca się dziewczyna tyle, że ma za sobą bagaż doświadczenia który, ją przytłacza. Śmierć jej brata nie tylko nią wstrząsnęła ale i się o nią obwinia. Jej rodzina również ma do niej żal o ten wypadek więc nie może liczyć na ich wsparcie. Flora zamyka się w sobie i stroni od ludzi. Wydaje się że nie żyje a wegetuje. Do tego wszystkiego dochodzą jeszcze problemy w szkole. Uważa, że nie pasuje do tej elitarnej placówki dla bogatych dzieciaków. Zawsze stara się być niewidzialna jednak los tak chciał, że podpada jednej z ważniejszych dziewczyn ze szkoły. W tym samym czasie również zaczyna interesować się nią pewien chłopak - Felis, a w jej pokoju pojawia się czarny kot którego, tylko ona widzi. Zastanawia się czy to jej psychika nie płata jej figla. Felis, natomiast, jest jednym z Niezmiennych obdarzonym darem opieki. Została mu przydzieloną dusza napiętnowana mianem "Samobójcy" której, ma towarzyszyć do jej końca. Tyle że, zaczyna się zastanawiać, czy jest możliwe zmienianie przeznaczenia duszy... Czy Flora otrzasnie się z śmierci brata? Czy Felis zmienić stan duszy samobójcy? I co połączy te dwójkę młodych ludzi?

Ta historia nie jest zwykłą opowieścią fantasy. Dostajemy w niej zestawienie dwóch rodzin, które różnią się wszystkim. Rodzina Felisa jest czuła i opiekuńcza. Pełna zrozumienia i wsparcia dla siebie na wzajem. Natomiast dom Flory jest całkowitym przeciwieństwem. Jakby ze śmiercią brata dziewczyny, odeszła cała miłość. Nie może na nikogo liczyć. Jest sama w swoim smutku. Autorka porusza tu temat śmierci bliskiej osoby i jej wpływ na rodzinę. Pokazuje odtrącenie dziecka i zrzucenie na niego winy bo, tak jest prościej. Brak wsparcia bliskich i osamotnienie które, mogą mieć poważne konsekwencje. Pokazuje młodzież która, dla zabawy potrafi znęcać się nad innymi, nie licząc się z uczuciami drugiej osoby. Brak akceptacji który, doprowadza do depresji i załamania. Możemy również dojrzeć tu zmianę jaka zachodzi, gdy dana osoba zostaje rozumiana i dostrzeżona.

Autorka doskonale wykreowała świat Niezmiennych. Jest dopracowany i dokładnie nam przedstawiony. Ma w sobie nutę magii. Postacie są świetnie ukazane. Każdy bohater jest pełen emocji i barw. Narracja prowadzona jest z perspektywy dwójki bohaterów: Flory i Felisa. Dzięki temu mamy wgląd w ich myśli i uczucia. Jesteśmy w stanie doskonale wczuć się w rolę Folry. Odczuwamy jej zagubienie i poczucie winy prowadzące ją do depresji. Natomiast czytając rozdziały należące do Felisa wiemy od razu że jest on pewny siebie ale i wrażliwy oraz opiekuńczy. Stawia bezpieczeństwo innych ponad swoje.

Czytając książkę odczuwamy cały czas niepokój który, trzymam nas w napięciu. Jesteśmy ciekawi czy sytuacja w której jest Flora się zmieni i czy poradzi sobie z problemami. Książkę czyta się szybko ponieważ, ciągle coś się dzieje. Fabuła jest dopracowana i nie daje nam się nudzić.

Muszę wspomnieć też o oprawie graficznej która, jest cudowna😍 Prostota i harmonia tworzą coś niezwykłego, co przykuwa uwagę. Piękna okładka i piękne wnętrze to jest to co lubię😉

"Samobójca" wnosi świeżość do fantastyki młodzieżowej. To książka z elementem magii który, wpisany jest w szarą rzeczywistość. Polecam!

"Samobójca" to pierwsza część cyklu "Niezmienni" i debiut Agnieszki Ziętarskiej. Jest to książka porywająca czytelnika już od pierwszych stron w swój świat. Jestem pod jej dużym wrażeniem i nie żałuję jej zakupu bo wiem, że nie raz do niej wrócę.

Nasza główna bohaterka, Flora, to siedemnastoletnia niczym niewyróżniająca się dziewczyna tyle, że ma za sobą bagaż...

„Samobójca” to książka, którą otrzymałam niespodziewanie w ramach jednego z Book Tourów. Po zapoznaniu się z opisem spodziewałam się zwyczajnej powieści, może dość schematycznej, jakich kilka już pojawiło się na rynku. Nie miałam więc względem niej zbyt dużych oczekiwań. Zaczęłam czytać i przepadłam! Autorce udało się stworzyć opowieść pełną barw, uczuć i emocji. Jej styl jest bardzo lekki, dzięki czemu trudno się oderwać od lektury. Książka ta liczy sobie prawie 400 stron, co niektórych może dość skutecznie zniechęcać do sięgnięcia po nią. Nie róbcie tego błędu! Myślę, że nawet gdyby powieść ta liczyła 800 stron, to nie zauważylibyście tego. Książkę bowiem czyta się naprawdę szybko i nie zauważa upływających stron. Bardzo mnie cieszy, że to dopiero pierwszy tom, a przede mną jest ich jeszcze dwa. Już nie mogę się doczekać, kiedy zapoznam się z dalszymi przygodami Flory i Felisa, z którymi bardzo mocno się zżyłam i kibicowałam ich szczęściu przez całą tą historię ;)

„Samobójca” to książka, którą otrzymałam niespodziewanie w ramach jednego z Book Tourów. Po zapoznaniu się z opisem spodziewałam się zwyczajnej powieści, może dość schematycznej, jakich kilka już pojawiło się na rynku. Nie miałam więc względem niej zbyt dużych oczekiwań. Zaczęłam czytać i przepadłam! Autorce udało się stworzyć opowieść pełną barw, uczuć i emocji. Jej styl...