Петербургские повести

A gdyby tak przejść się po Newskim Prospekcie późnym wieczorem, spotkać po drodze szaleńca podającego się za Bóg wie kogo lub malarza obdarzonego niewątpliwym talentem, który gubi swą życiową ścieżkę? A gdyby tak zajrzeć głębiej w rosyjską duszę przez osobę wzgardzonego urzędnika dla którego jego szynel jest wszystkim, co najlepszego posiada? Nic prostszego, bo też wystarczy wziąć do ręki opowiadania petersburskie Mikołaja Gogola i natychmiast przed oczyma stanie XIX-wieczne miasto bogate w swe wzloty oraz upadki.

Aż dziw bierze, że za twórczość Gogola zabrałem się dopiero teraz, ale literatura nie zając, nie ucieknie, więc zawsze jest dobra okazja do nadrobienia zaległości. Tak więc zabrałem się za czołowe osiągnięcie rosyjskiego klasyka, dając upust wyobraźni podążającej za ukazaniem w satyrycznej formie bezdusznej administracji i systemu sprawowania władzy państwa carów. Rosyjski pisarz doskonale poznał strukturę pracy urzędów cywilnych, toteż swe rozczarowanie tym łatwiej przyszło mu tu spisać.
Treści umieszczone w zbiorze charakteryzuje głośna nuta komizmu będąca filarem dla moralnych elementów działających w ramię w ramię z dość gorzkimi przekazami wywołującymi częstokroć uśmiech politowania dla społeczeństwa rosyjskiego. Prócz satyrycznej szaty odziane są te teksty również w niesamowity płaszczyk upiornych wtrąceń widocznych szczególnie w opowiadaniu "Portret", który śmiało można dodać do tych spod znaku niepokojących, choć i tu Gogol pozostawia sobie miejsce dla zrobienia pstryczka w nos czytelnikowi.

Mimo kilku różnic między wszystkimi tekstami, całość splata się ze sobą plastycznym językiem trafiającym wprost do serca miłośników klasycznej literatury, tak wyraźnie i mądrze używającej metafor czy różnych zabiegów stylistycznych, że aż pragnie się podążać za kolejnym słowem ekspresowym tempem.
Proza Gogola zdecydowanie warta jest poświęcenia jakże cennego czasu, i z pewnością zwróci go z nawiązką ku radości ucztujących przy stole wybornie podanych tekstów.

A gdyby tak przejść się po Newskim Prospekcie późnym wieczorem, spotkać po drodze szaleńca podającego się za Bóg wie kogo lub malarza obdarzonego niewątpliwym talentem, który gubi swą życiową ścieżkę? A gdyby tak zajrzeć głębiej w rosyjską duszę przez osobę wzgardzonego urzędnika dla którego jego szynel jest wszystkim, co najlepszego posiada? Nic prostszego, bo też ...

Newski Prospekt 4/10
Pamiętnik szaleńca 7+/10
Portet 9/10
Wózek 5/10
Nos 7/10
Szynel 6/10
_
Opowiadanie "Portret" to moja nowa, ulubiona straszna historia z motywem farby i płótna. Wybacz Wilde, wyszło perfekcyjnie.

Newski Prospekt 4/10
Pamiętnik szaleńca 7+/10
Portet 9/10
Wózek 5/10
Nos 7/10
Szynel 6/10
_
Opowiadanie "Portret" to moja nowa, ulubiona straszna historia z motywem farby i płótna. Wybacz Wilde, wyszło perfekcyjnie.

Opowiadania nierówne zarówno pod względem długości, jak i wartości w moich oczach. Nos i Szynel były wyśmienite, chętnie bym zobaczył ich inscenizację w większym teatrze, ukazując przy tym różnorodność Petersburga w oczach Gogola. Z chęcią też sięgnę po „Martwe Dusze" tego autora.

Opowiadania nierówne zarówno pod względem długości, jak i wartości w moich oczach. Nos i Szynel były wyśmienite, chętnie bym zobaczył ich inscenizację w większym teatrze, ukazując przy tym różnorodność Petersburga w oczach Gogola. Z chęcią też sięgnę po „Martwe Dusze" tego autora.

W tej książce nie jest tak jak zwykle w zbiorach opowiadań - jedne lepsze, inne gorsze. Dla mnie wszystkie są lepsze. Każde z sześciu.

Przenoszą do Rosyjskiego Imperium, do jego faktycznej stolicy - Petersburga, do magnackich rezydencji, biur, licznych hoteli, żołnierskich kwater i kasyn oraz lichych nor nędzarzy.
Nie brak w nich oryginalności, pomysłowości i poczucia humoru, a i bohaterowie opowiadań nietuzinkowi. Na przykład nos, który zniknął z twarzy pewnemu porucznikowi, szynel - dzieło sztuki, który sprawił sobie ubogi kancelista, przynoszący pecha portret, czy najpiękniejsza na świecie karoca ze schowkiem. Za każdym z tych przedmiotów stoją ludzie, których Gogol odmalował z właściwą sobie swadą, pieczołowitością i ironią.

Najbardziej rozbawił mnie „Nos”, zauroczył „Newski Prospekt”, a „Szynel” jest w ogóle poza konkurencją. Nie bez powodu Dostojewski powiedział o rosyjskiej literaturze i jej twórcach: „Wszyscy wyszliśmy spod szynela Gogola”.

W tej książce nie jest tak jak zwykle w zbiorach opowiadań - jedne lepsze, inne gorsze. Dla mnie wszystkie są lepsze. Każde z sześciu.

Przenoszą do Rosyjskiego Imperium, do jego faktycznej stolicy - Petersburga, do magnackich rezydencji, biur, licznych hoteli, żołnierskich kwater i kasyn oraz lichych nor nędzarzy.
Nie brak w nich oryginalności, pomysłowości i poczucia...

Moja sympatia do rosyjskiej klasyki pojawiła się w liceum, w trakcie czytania "Zbrodni i kary" Dostojewskiego. Ostatnio rzucił mi się w oczy tomik opowiadań Gogola, który został zakupiony już jakiś czas temu.

W skład niewielkiego tomiku "Opowiadań petersburskich" wchodzą:
▶️ "Newski Prospekt" - opowiadanie o przyjaciołach w tle głównej ulicy Petersburga,
▶️ "Nos" - o komicznym poszukiwaniu tytułowego narządu węchu,
▶️ "Pamiętnik szaleńca" - śmieszna historia o samozwańczym królu Hiszpanii,
▶️ "Portret" - mefistofeliczne opowiadanie o pewnym obrazie (nie mylić z "Portretem Doriana Grey'a" 😉),
▶️ Powóz - krótka powiastka o tym, czego nie robić po zaproszeniu gości na obiad,
▶️ Szynel - o płaszczu i pracy w biurokracji słów kilka, gdzie smutek miesza się z śmiesznością.

Gdybym miała zgadnąć czyjego autorstwa są te opowiadania, w ciemno odpowiedziałabym, że Rosjanina. Zabawa słowem i językiem, barwne i realistyczne opisy to znak rozpoznawczy klasycznej literatury rosyjskiej (biorąc pod uwagę tytuły, które są za mną). Jeśli chodzi o same treści i poruszane tematy u Gogola jest różnie, a na pewno ironicznie i przeciwwstawnie: można się zauroczyć i zawieść ("Newski Prospekt"); najpierw się pośmiać, by później zapłakać ("Nos"); żyć marzeniami ("Pamiętnik szaleńca"); wzbogacić się i stracić ("Portret"); pamiętać i zapomnieć ("Powóz"); a na samym końcu przepaść w smutnej rzeczywistości ("Szynel").

Opowiadania są krótkie, lekkie i napisane z przymrużeniem oka, poruszają aurę panującą w Petersburgu XIX wieku. Charakteryzują się po pierwsze - uniwersalnością, bo nauki z nich płynące zawsze będą aktualne i po drugie - ironią oraz karykaturalnym przedstawieniem carskiej Rosji. Coś wspaniałego!

Myślę, że w tych opowieściach każdy znajdzie coś dla siebie. Historie, choć nie są długie, zawierają elementy pochodzące z różnych gatunków literackich. Lubicie grozę? Jest i groza. Lubicie humor? Proszę bardzo. Dla fanów fantastyki i dramatu też coś się znajdzie. Mi najbardziej do gustu przypadł paradoksalny "Nos".

Zbiór opowiadań oczywiście polecam.

Moja sympatia do rosyjskiej klasyki pojawiła się w liceum, w trakcie czytania "Zbrodni i kary" Dostojewskiego. Ostatnio rzucił mi się w oczy tomik opowiadań Gogola, który został zakupiony już jakiś czas temu.

W skład niewielkiego tomiku "Opowiadań petersburskich" wchodzą:
▶️ "Newski Prospekt" - opowiadanie o przyjaciołach w tle głównej ulicy Petersburga,
▶️ "Nos" - o...

Satyryczne opowiadania, niektóre oniryczne, błyskotliwy język, niewątpliwa inteligencja i talent literacki Gogola. Aczkolwiek niektóre wątki i opisy bardzo mi się dłużyły. Nie mniej jednak zachęcił mnie ten zbiór opowiadań do zainteresowania się prozą Gogola.

Satyryczne opowiadania, niektóre oniryczne, błyskotliwy język, niewątpliwa inteligencja i talent literacki Gogola. Aczkolwiek niektóre wątki i opisy bardzo mi się dłużyły. Nie mniej jednak zachęcił mnie ten zbiór opowiadań do zainteresowania się prozą Gogola.