Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miało być cudo (tak to sobie wyobrażałam), nostalgia, wspomnień czar, wyszło marnie.
Wypracowanie licealisty na zadany temat. I choć pewnie bardzo się stara, to rzeczonemu uczniowi brak polotu i iskry bożej, nie potrafi wywołać klimatu tamtych czasów. Do powiedzenia nie ma nic takiego, o czym bym nie wiedziała. Zaś jako źródłami posługuje się m.in. opisami scenek z Polskiej Kroniki Filmowej i tym, co powiedziała na jakiś temat Kobieta Pracująca, która żadnej pracy się nie boi, żona Czterdziestolatka Magda Karwowska lub bohaterowie innych filmów. Poza tym nudno, nudniej, jeszcze nudniej, stronniczo i rozwlekle jest. Sprawę trochę ratują zdjęcia, które zajmują mniej więcej połowę książki, ale prawdę mówiąc - lepsze mam w rodzinnych albumach.
Jeśli ktoś szuka suchych danych, wyliczanek, pobieżnego referatu - tutaj to znajdzie. Jeśli klimatu, nostalgii i wzruszeń - niech zajrzy do „Domu pachnącego pomarańczą”, „Kąkola”, czy licznych powieści z PRLem w tle.

Czytałyśmy tę książkę w 8 koleżanek, do końca rzetelnie doczytały dwie, sześć nie dała rady i od połowy przekartkowała. Zabawiłyśmy się w ocenę wg skali LC, zgadnijcie Państwo jaka wyszła średnia? Całe 4 punkty. Nie polecamy. Szkoda lasów, wzroku i czasu.

Miało być cudo (tak to sobie wyobrażałam), nostalgia, wspomnień czar, wyszło marnie.
Wypracowanie licealisty na zadany temat. I choć pewnie bardzo się stara, to rzeczonemu uczniowi brak polotu i iskry bożej, nie potrafi wywołać klimatu tamtych czasów. Do powiedzenia nie ma nic takiego, o ...

Rozwiń

Zwiń

Majowe Wyzwanie LC - literatura piękna

Stroiciel fortepianów, postać tragiczna, po przejściach, spełniający się w życiu dzięki doprowadzaniu do perfekcji brzmień. Pianista, właściciel szkoły muzycznej, jeszcze niedawno mąż młodziutkiej pianistki, teraz świeżo upieczony wdowiec. Panowie się spotkali i nietrudno zgadnąć co ich połączyło: Schubert i Rachmaninow. Muzyka, dźwięki, instrumenty. Oraz niby inne żywoty ale podobne wewnętrzne rozterki.
Słuchałam z przyjemnością tej napisanej pięknym językiem opowieści, odkrywając koleje losów dwóch różnych muzyków, trochę zanurzyłam się w dźwiękach, zaprzyjaźniłam z fortepianem jako instrumentem. Łagodnie było, subtelnie i powolutku. Nie zdążyłam się ani rozpędzić w słuchaniu ani znudzić, a już był koniec.
Nie znam w realu żadnego stroiciela fortepianów, a Państwo?

Majowe Wyzwanie LC - literatura piękna

Stroiciel fortepianów, postać tragiczna, po przejściach, spełniający się w życiu dzięki doprowadzaniu do perfekcji brzmień. Pianista, właściciel szkoły muzycznej, jeszcze niedawno mąż młodziutkiej pianistki, teraz świeżo upieczony wdowiec. Panowie s...

Rozwiń

Zwiń

Majowe Wyzwanie LC - literatura piękna

Dziwny to był hotel bez jednego gościa, dziwna bohaterka i dziwaczna ta cała historia. Ale płynęłam przez nią czerpiąc przyjemność z kolejnych słów i większości scen. Jak bym wzięła coś w żyłę albo się nawdychała - ja, bohaterka, autorka? Duszno tam było i niepokojąco, rytuały, tajemnice, fantazje, omamy, narastające napięcie. Odjechana historia, klimat, postaci.
Trzeba się zdecydować: kupuję to czy nie. Bełkot to, czy wpuszczono mnie do czyjegoś bytu - niebytu, może snu?
To jest taka książka, na jaką czasem lubię trafić, odrealniona, nie do końca wiadomo o co chodzi, ale nie chce się odłożyć.
Nie podejmuję się napisać niczego konkretnego, bo sama nie wiem… Na pewno nie o treść tu chodzi. A reszta? Dziwna była i niepokojąca, ale nie było to przykre przeżycie.

Majowe Wyzwanie LC - literatura piękna

Dziwny to był hotel bez jednego gościa, dziwna bohaterka i dziwaczna ta cała historia. Ale płynęłam przez nią czerpiąc przyjemność z kolejnych słów i większości scen. Jak bym wzięła coś w żyłę albo się nawdychała - ja, bohaterka, autorka? Duszno tam...

Rozwiń

Zwiń

To takie letnie śniadanie na trawie połączone z ekobazarkiem. Na miejscu kupujemy chleby, sery, miody, a potem to wszystko rodzinnie pałaszujemy. Na łonie natury, na kocyku, z wiklinowym kosem, wokół inni piknikowicze.
Na zakończenie lody, wiadomo.

Kolejna świetna historyjka z Jadzią i rodziną Pętelków.
A co u nas: u mnie i małej Emmy? Ano uczymy się piknikowych produktów, degustujemy sery, pastki i inne smakołyki i czekamy na lato, gdy zaczną się plenerowe jarmarki śniadaniowe. Na pewno się na takie śniadanko wybierzemy w jakąś smaczną sobotę.

To takie letnie śniadanie na trawie połączone z ekobazarkiem. Na miejscu kupujemy chleby, sery, miody, a potem to wszystko rodzinnie pałaszujemy. Na łonie natury, na kocyku, z wiklinowym kosem, wokół inni piknikowicze.
Na zakończenie lody, wiadomo.

Kolejna świetna historyjka z Jadzią i r...

Rozwiń

Zwiń

Majowe Wyzwanie LC - literatura piękna


PRZECZYTAŁAM I WIEM

Co to znaczy, że przez książkę się płynie.

Jak z życia mocno przeciętnego faceta zrobić wciągające dzieło.

Urodził się, skończył studia, został nauczycielem, pracował, założył rodzinę, kochał, umarł. Niby nic takiego, ale odpowiednio podane - może być fascynujące.

Jak pokochać i podziwiać bohatera, który i w życiu prywatnym, i w zawodowym jest paciulokiem ( to po śląsku), fajtłapą, pierdołą saską? Który żyje bez złudzeń, nadziei, uniesień i bez rozpaczy, choć jego życie osobiste i zawodowe to pasmo udręk. A mimo tego nie sposób mu nie kibicować.

Jak w najprostszym stylu, bez żadnych udziwnień, czy fajerwerków, w sposób pięknie cichy opisać czyjeś życie. Romans, zawodową porażkę, miłość do dziecka. I własną śmierć. Spokojnie i z klasą.

Autor wyposażył głównego bohatera w umiejętność czerpnia niebywałej przyjemności z czytania, która dzięki lekturze powieści stała się i moim udziałem. Wrzucam do działu: literatura przepiękna.

Majowe Wyzwanie LC - literatura piękna


PRZECZYTAŁAM I WIEM

Co to znaczy, że przez książkę się płynie.

Jak z życia mocno przeciętnego faceta zrobić wciągające dzieło.

Urodził się, skończył studia, został nauczycielem, pracował, założył rodzinę, kochał, umarł. Niby nic takiego, ale o...

Rozwiń

Zwiń

Koniec wieńczy dzieło, trzeci i ostatni tom trylogii porównywalny do poprzedniego, a zakończenie tak jak trzeba - zaskakujące i przystające do wszystkich brudów, o jakie można podejrzewać polityka. Szczególnie takiego, który doszedł na szczyt, nie chce utracić władzy, nie potrafi robić niczego innego, nie ma moralnych hamulców, a na plecach czuje oddech konkurenta. I cóż mu wtedy zostaje? Ano puścić wodze fantazji i uruchomić swoją niebywałą kreatywność, by utrzymać stanowisko. Choćby i po trupach.

Zmęczył mnie trochę ten tom, za bardzo rozwleczony, za dużo postaci. A może za dużo brudów, matactw i draństwa, w które wolałabym nie wierzyć?

Podsumowując cały cykl. Całość bardzo poprawna, przy czym pierwszy tom z pazurem, kolejne z trochę mniejszym, ale nie jest źle. No cóż - walka o stołek wydaje się bardziej fascynująca niż próby utrzymania na nim, nawet jeśli to prezydencki fotel.

Warto przeczytać jeżeli ktoś lubi political fiction. Jeśli nie przepada, a chciałby wiedzieć o co chodzi - niech lepiej obejrzy serial.

Koniec wieńczy dzieło, trzeci i ostatni tom trylogii porównywalny do poprzedniego, a zakończenie tak jak trzeba - zaskakujące i przystające do wszystkich brudów, o jakie można podejrzewać polityka. Szczególnie takiego, który doszedł na szczyt, nie chce utracić władzy, nie potrafi robić nic...

Rozwiń

Zwiń

Miś koala siedzi na drzewie i nie chce z niego zejść. Bo tam jest wszystko czego potrzebuje, ma co jeść, czuje się bezpiecznie, wszystko dobrze widzi z góry. A że jest samotny? On nawet o tym nie wie. Ale przyjaciele go nie opuszczą i mu nie odpuszczą - trzeba zejść na dół i dołączyć do prawdziwego życia.
Piękna ta bajeczka i z mądrym przesłaniem. O tym, żeby się nie bać nowego i o potrzebie przyjaźni, bo samemu smutno na świecie.

Twarda oprawa, duży format, śliczne ilustracje, zgrabny wierszyk i sympatyczny miś - to dodatkowe atuty książeczki, która jest jedną z ulubionych naszej małej czytelniczki.

Miś koala siedzi na drzewie i nie chce z niego zejść. Bo tam jest wszystko czego potrzebuje, ma co jeść, czuje się bezpiecznie, wszystko dobrze widzi z góry. A że jest samotny? On nawet o tym nie wie. Ale przyjaciele go nie opuszczą i mu nie odpuszczą - trzeba zejść na dół i dołączyć do pr...

Rozwiń

Zwiń

Jadzia dorośleje i wszystko chce robić sama. Nasz maluch nie miał takich zapędów, ale poczytał Jadzię i też chce sam, Jadzia to dla niego wzór.
Ale mnie interesuje również pani Pętelkowa, cóż to za mądra mama. Zostawia dziecku swobodę, zachęca do samodzielności, ale jak trwoga, to jest pod ręką i taktownie łagodzi dziecięce niepokoje.
Do tego ważną rolę odgrywa Leniwiec, nasza dziewuszka też ma swojego, a jakże. I pozwala sobie wpiąć spinkę we włoski, bo Jadzia też nosi.
Dziękuję Pani Autorko za mądre książeczki i objawienie Jadziusi, z całą pewnością osoby znaczącej dla naszej małej Emmy.

Jadzia dorośleje i wszystko chce robić sama. Nasz maluch nie miał takich zapędów, ale poczytał Jadzię i też chce sam, Jadzia to dla niego wzór.
Ale mnie interesuje również pani Pętelkowa, cóż to za mądra mama. Zostawia dziecku swobodę, zachęca do samodzielności, ale jak trwoga, to jest po...

Rozwiń

Zwiń

No taką nianię to każdy by chciał. Ma kolorowe włosy, potrafi robić śmieszne miny i wymyślać zabawy, że hej. Jak się mały człowiek bawi z taką nianią, to nawet nie zauważy, że rodzice wyszli. Po przeczytaniu tego tomu dziecko zostanie z obcą osobą bez kłopotu, no bo jak Jadzia może…. . I jak mówi, że z nianią jest fajnie, no to jest.
Kolejna mądra książeczka przygotowująca malucha do czegoś nowego, tym razem do rozłąki. Świetne obrazki, teksty, sytuacje i niania, której życzę każdemu maluchowi.

No taką nianię to każdy by chciał. Ma kolorowe włosy, potrafi robić śmieszne miny i wymyślać zabawy, że hej. Jak się mały człowiek bawi z taką nianią, to nawet nie zauważy, że rodzice wyszli. Po przeczytaniu tego tomu dziecko zostanie z obcą osobą bez kłopotu, no bo jak Jadzia może…. . I j...

Rozwiń

Zwiń