De Waal pokazuje jak zdolność do empatii rozwijała się ewolucyjnie (od zarażania emocjami, przez naśladowanie zachowań, po przyjmowanie perspektywy drugiego i ukierunkowaną pomoc) przez miliony lat u zwierząt. Najstarsze jej warstwy zaczęły się pojawiać u niektórych gadów i pierwszych ssaków, kolejne rozwijały się później u naczelnych i małp człekokształtnych. De Waal stoi na stanowisku, że empatia u ludzi jest jedną z kluczowych cech sprzyjających utrzymaniu się i rozwojowi naszego gatunku, ale też rozwijała się ona w jej kolejnych warstwach od bardzo dawna.
Bardzo ciekawa książka. Czyta się dobrze. Zawiera mnóstwo ciekawych przykładów ze świata zwierząt oraz analogii do naszego ludzkiego życia.

De Waal pokazuje jak zdolność do empatii rozwijała się ewolucyjnie (od zarażania emocjami, przez naśladowanie zachowań, po przyjmowanie perspektywy drugiego i ukierunkowaną pomoc) przez miliony lat u zwierząt. Najstarsze jej warstwy zaczęły się pojawiać u niektórych gadów i pierwszych ssaków, kolejne rozwijały się później u naczelnych i małp człekokształtnych. De Waal stoi...

8,5

8,5

Ciężka, bo przeładowana przykładami. Skończyłem wczoraj, a niewiele z nich zostało mi w głowie. Jedynie te najmocniejsze lub najważniejsze dla mnie. Męczyłem ją 2 miesiące w międzyczasie uciekając do innych książek. Warto było ją jednak przeczytać. Pokazuje czym jest ludzka empatia rozbijając ją na malutkie składowe i udowadniając, że one są również obecne u innych zwierząt. Autor nawet jest w stanie prześledzić stopniowy rozwój poszczególnych elementów zestawiając ze sobą gatunki bardziej prymitywne i złożone. Ostatecznie wszystkie są porównywane do ludzi. Empatia i inne zachowania społeczne umożliwiły ssakom współdziałanie i dzięki temu rozkwit. Cechy te mają budowę matrioszki. W samym środku są podstawowe mechanizmy, mają je wszystkie ssaki. Kolejne warstwy pojawiały się wraz z rozwojem mózgów kolejnych gatunków. Pojawiały się bardziej złożone umiejętności. Aż w końcu przychodzimy my. Mamy te cechy najbardziej rozwinięte. Czym innym jest jednak posiadanie czegoś więcej, a czymś innym byciem wyłącznym właścicielem czegoś. Burzy to dość powszechny pogląd, że jesteśmy w tym względzie wyjątkowi i odróżniamy się od zwierząt. Książka pokazuje, że istniał ciągły rozwój. Nie wykształciliśmy w sobie wyjątkowych cech społecznych niedostępnych dla innych gatunków. Jedynie je udoskonaliliśmy – i mowa tutaj o tym, co sentymentalnie wydaje nam się kwintesencją człowieczeństwa: miłość matki, braterstwo, pomoc cierpiącym. De Waal pokazuje to analizując zwierzęcą i ludzką naturę od agresji po moralność i kulturę.

Książkę przeczytałem po lekturze „Przetrwają najżyczliwsi. Jak ewolucja wyjaśnia istotę człowieczeństwa?". Faktycznie oddaje więcej sprawiedliwości szympansowi zwyczajnemu. Nie jest tak negatywnie przedstawiony w stosunku do bonobo.

Ciężka, bo przeładowana przykładami. Skończyłem wczoraj, a niewiele z nich zostało mi w głowie. Jedynie te najmocniejsze lub najważniejsze dla mnie. Męczyłem ją 2 miesiące w międzyczasie uciekając do innych książek. Warto było ją jednak przeczytać. Pokazuje czym jest ludzka empatia rozbijając ją na malutkie składowe i udowadniając, że one są również obecne u innych...

de Waal jak zwykle w formie. Ta książka skupia się głównie na zjawisku empatii, choć jest to stosunkowo "stara" publikacja. Oryginał został wydany w 2009 roku i autor zdążył napisać kilka nowych książek, w których porusza też zagadnienia zawarte w tej.
Niemniej jednak warto przeczytać, choć jeśli ktoś lubi twórczość de Waala, to może znać pewne fragmenty na pamięć.

de Waal jak zwykle w formie. Ta książka skupia się głównie na zjawisku empatii, choć jest to stosunkowo "stara" publikacja. Oryginał został wydany w 2009 roku i autor zdążył napisać kilka nowych książek, w których porusza też zagadnienia zawarte w tej.
Niemniej jednak warto przeczytać, choć jeśli ktoś lubi twórczość de Waala, to może znać pewne fragmenty na pamięć.

Kolejna wariacja na temat uczuć w świecie zwierząt, a zwłaszcza człekokształtnych. Siłą rzeczy pewne badania i odkrycia się powtarzają, ale nie będę zaniżać oceny dlatego że przeczytałam wszystkie książki Fransa de Waal'a od deski do deski. Wręcz przeciwnie, jestem niezmiennie pod wrażeniem.

Kolejna wariacja na temat uczuć w świecie zwierząt, a zwłaszcza człekokształtnych. Siłą rzeczy pewne badania i odkrycia się powtarzają, ale nie będę zaniżać oceny dlatego że przeczytałam wszystkie książki Fransa de Waal'a od deski do deski. Wręcz przeciwnie, jestem niezmiennie pod wrażeniem.

Oczami wyobraźni widzę rzeszę tych lemingowatych panienek, które by skopały niepełnosprawne dziecko, uwaźajac je za "karykature człowieka" i jednocześnie bredząc "zwierzeta sa lepsze niż ludzie". Problemem tej książki jest to, że czytelnik może dojść do wniosku, że w gruncie rzeczy to jesteśmy tacy sami, a to bardzo niebezpieczna myśl prowadząca do patologizacji i prymitywizacji już i tak barbarzyńskich społeczeństw zachodnich.

Oczami wyobraźni widzę rzeszę tych lemingowatych panienek, które by skopały niepełnosprawne dziecko, uwaźajac je za "karykature człowieka" i jednocześnie bredząc "zwierzeta sa lepsze niż ludzie". Problemem tej książki jest to, że czytelnik może dojść do wniosku, że w gruncie rzeczy to jesteśmy tacy sami, a to bardzo niebezpieczna myśl prowadząca do patologizacji i...

Przyznam, że mam pewien problem z Fransem De Waal. Lubię go czytać i słuchać jego wystąpień. Mój światopogląd pokrywa się w przeważającym procencie z prezentowanym przez niego. Nawet wspominane przez niego osoby ze świata literatury i muzyki są nierzadko też moimi ulubieńcami.
No to na co narzekać? Ano na to, ze wszystkie książki holenderskiego prymatologa są o tym samym! Naczelne odczuwają empatię, mają poczucie sprawiedliwości, potrafią pocieszać i pomagać nawet stworzeniom spoza swojego gatunku. Teoria fasady jest be, bo człowiek ma ewolucyjnie wykształconą moralność wobec swego stada. Przyszłość będzie fajna, bo ludzie zaczynają to rozumieć, rozszerzać zasięg stadnych uczuć na całą planetę, zaś na czele USA stanął wreszcie współczujący prezydent (to był rok 2008). A wszystko okraszone znanymi już wcześniej przykładami z zachowań i eksperymentów etologicznych. Podsumowując..."Wiek empatii" czytało się dobrze, ale znając "Małpę w każdym z nas" i "Bonobo i ateista" ma się ostre wrażenie deja vu.

Przyznam, że mam pewien problem z Fransem De Waal. Lubię go czytać i słuchać jego wystąpień. Mój światopogląd pokrywa się w przeważającym procencie z prezentowanym przez niego. Nawet wspominane przez niego osoby ze świata literatury i muzyki są nierzadko też moimi ulubieńcami.
No to na co narzekać? Ano na to, ze wszystkie książki holenderskiego prymatologa są o tym samym!...

Znakomita książka pokazująca, że gatunek człowiek rozumny w zasadzie nie rózni się od innych zwierząt pod względem emocji i ich siły. Wszystkie emocje, które my mamy, można znaleźć u innych zwierząt. Książka napisana przystępnie, świetnie się ją czyta.

Znakomita książka pokazująca, że gatunek człowiek rozumny w zasadzie nie rózni się od innych zwierząt pod względem emocji i ich siły. Wszystkie emocje, które my mamy, można znaleźć u innych zwierząt. Książka napisana przystępnie, świetnie się ją czyta.

Jestem bardzo na tak - uwielbiam przykłady ze świata zwierząt, a ta książka jest nimi przeplatana jak makata. Bardzo dobrze poprowadzona opowieść - autor wplata swoje przemyślenia i aktualne historie, przez co historia płynie wartko. Bogate przypisy - widać, że twórca nie opiera się na wiedzy wyssanej z palca. Wielki szacunek - tyle wiedzy w tak przystępnej formie.

Jestem bardzo na tak - uwielbiam przykłady ze świata zwierząt, a ta książka jest nimi przeplatana jak makata. Bardzo dobrze poprowadzona opowieść - autor wplata swoje przemyślenia i aktualne historie, przez co historia płynie wartko. Bogate przypisy - widać, że twórca nie opiera się na wiedzy wyssanej z palca. Wielki szacunek - tyle wiedzy w tak przystępnej formie.

Mam wrażenie, że z książkami Fransa de Waala jest jak z płytami Aerosmith – można wybrać dowolną i już wiemy, co znajdziemy w innych. Choć może to wrażenie wynika, z faktu, że zrobiłem sobie zbyt małą przerwę po poprzedniej jego pozycji, sięgając po Wiek empatii. Obie poruszają niemal identyczne kwestie dotyczące tego na ile zwierzęta – zwłaszcza naczelne – charakteryzują się cechami i skłonnościami do niedawna przypisywanymi wyłącznie człowiekowi. De Waal tym razem na wielu przykładach pokazuje, że empatia, altruizm, współczucie, zdolność do zyskania cudzej perspektywy (teoria umysłu) nie pojawiły się nagle u człowieka, lecz są naturalną konsekwencją rozwoju ewolucyjnego w świecie zwierząt.

[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/wiek-empatii/

Mam wrażenie, że z książkami Fransa de Waala jest jak z płytami Aerosmith – można wybrać dowolną i już wiemy, co znajdziemy w innych. Choć może to wrażenie wynika, z faktu, że zrobiłem sobie zbyt małą przerwę po poprzedniej jego pozycji, sięgając po Wiek empatii. Obie poruszają niemal identyczne kwestie dotyczące tego na ile zwierzęta – zwłaszcza naczelne – charakteryzują...