Wieża milczenia

Niestety, muszę przyznać, że "Wieża milczenia" Remigiusza Mroza mnie rozczarowała. Opis zapowiadał intrygującą fabułę, w której tajemnicze morderstwa, zamach na polityka oraz działalność fanatycznych wyznawców miały splatać się w skomplikowaną sieć powiązań. Niestety, rzeczywistość okazała się znacznie mniej porywająca.

Główny bohater, Scott Winton, wyrzucony z pracy wykładowca uniwersytecki, podejmuje się wyjaśnienia morderstwa swojej ukochanej. To, co mogło być interesującą i pełną emocji opowieścią o osobistej vendetcie i poszukiwaniu sprawiedliwości, szybko zamieniło się w chaotyczny zbiór wątków, które trudno było śledzić. Postaci są płaskie i mało wiarygodne, a ich motywacje często niezrozumiałe.

Tempo akcji, które według zapowiedzi miało być zawrotne, w rzeczywistości jest nierówne. Śledztwo, w którym biorą udział policjanci, Scott Winton i agenci FBI, miejscami nabiera tempa, ale często spowalnia przez rozwlekłe i zbędne opisy. Przeniesienie akcji ze Stanów Zjednoczonych do Singapuru wydaje się sztuczne i mało przekonujące, jakby było dodane na siłę, by nadać historii międzynarodowego wymiaru.

Szczególnie rozczarowujący jest brak głębi w prezentacji tajemniczej religii i jej wyznawców. Zamiast budować napięcie i tajemniczość, autor posługuje się stereotypami, co sprawia, że cała intryga traci na wiarygodności. Zamiast wciągać czytelnika w świat zagadek i zaskakujących zwrotów akcji, książka nuży przewidywalnością i powtarzalnością schematów.

Oczekiwałam, że Remigiusz Mróz, znany z umiejętności tworzenia złożonych i wciągających historii, tym razem również zdoła mnie zaskoczyć. Niestety, "Wieża milczenia" to książka, która wydaje się napisana w pośpiechu, bez głębszego przemyślenia fabuły i postaci. Dialogi często brzmią sztucznie i nienaturalnie, a bohaterowie podejmują decyzje, które trudno zrozumieć. To sprawia, że trudno jest się z nimi utożsamić lub naprawdę przejąć ich losem.

Kolejnym problemem jest sposób, w jaki autor traktuje skomplikowane śledztwo. Zamiast budować napięcie i powoli odsłaniać kolejne elementy zagadki, Mróz serwuje nam przeskoki akcji i nagłe zwroty, które bardziej dezorientują niż intrygują. W rezultacie, zamiast z rosnącym zaciekawieniem śledzić rozwój wydarzeń, czytelnik zaczyna tracić zainteresowanie.

Warto również wspomnieć o miejscach akcji. Przeniesienie fabuły do Singapuru miało potencjał, by dodać historii egzotyki i nowego wymiaru, ale zostało to wykonane powierzchownie. Opisy miejsc są skąpe, a różnice kulturowe i atmosferyczne nie zostają wykorzystane, by wzbogacić narrację. W efekcie Singapur jest jedynie tłem, a nie pełnoprawnym elementem fabuły.

Pomimo tych wszystkich wad, muszę przyznać, że Mróz ma talent do kreowania zawiłych fabuł i potrafi stworzyć momenty napięcia. Jednak w "Wieży milczenia" te momenty są zbyt rzadkie, a całość sprawia wrażenie niewykorzystanego potencjału. Książka mogła być znacznie lepsza, gdyby autor poświęcił więcej czasu na rozwinięcie postaci, dopracowanie dialogów i głębsze zanurzenie się w świat przedstawiony.

Podsumowując, "Wieża milczenia" Remigiusza Mroza to powieść, która niestety nie spełnia oczekiwań. Chociaż fabuła miała potencjał, wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Jeśli szukasz trzymającego w napięciu thrillera z dobrze skonstruowaną intrygą, ta książka może nie być najlepszym wyborem. Szkoda, bo temat i zarys historii miały wszelkie predyspozycje, by stać się naprawdę intrygującą lekturą.
Chaotyczna fabuła, niewiarygodne postaci i brak napięcia sprawiają, że trudno było mi się w nią zaangażować. To jedno z tych dzieł, które niestety nie pozostaną na długo w mojej pamięci.

Niestety, muszę przyznać, że "Wieża milczenia" Remigiusza Mroza mnie rozczarowała. Opis zapowiadał intrygującą fabułę, w której tajemnicze morderstwa, zamach na polityka oraz działalność fanatycznych wyznawców miały splatać się w skomplikowaną sieć powiązań. Niestety, rzeczywistość okazała się znacznie mniej porywająca.

Główny bohater, Scott Winton, wyrzucony z pracy...

Zaczyna się jak amerykański kryminał: fabularny wstęp, morderstwo, rozpoczęcie śledztwa itd. itp. Dużo gdybania, rozważań, zbierania poszlak. Główny bohater Scott Winton i śledcza Evelyn Thomsen ramię w ramię poszukują tropów by dotrzeć do zabójcy Heather Willeford, dziewczyny Scotta...
Akcja trochę namotana, w międzyczasie pojawia się motyw religijny, wylot do Singapuru i cała reszta, która się tam odegrała (że co??).
Niestety nie dowiadujemy się, kto wymieniał przez internet wiadomości z Burhanem Avaidanem (sprawcą morderstw),ani dlaczego zamordowano Jamesa Thoringtona (zupełnie bezsensowna śmierć). A pod koniec, przedstawione w zawrotnym tempie wnioski wyciągnięte przez głównego bohatera, ni jak mnie nie przekonują (takie naciągane).
No kurcze, takie słabe :-/, zupełnie nie-mrozowskie.

Zaczyna się jak amerykański kryminał: fabularny wstęp, morderstwo, rozpoczęcie śledztwa itd. itp. Dużo gdybania, rozważań, zbierania poszlak. Główny bohater Scott Winton i śledcza Evelyn Thomsen ramię w ramię poszukują tropów by dotrzeć do zabójcy Heather Willeford, dziewczyny Scotta...
Akcja trochę namotana, w międzyczasie pojawia się motyw religijny, wylot do Singapuru i...

Jestem amatorem kryminałów, mam ich za sobą kilka. To druga pozycja Mroza, którą przeczytałam.

Dwa powyższe zdania są o tyle istotne w mojej opinii, ponieważ:
1. Nie jest to książka dla lubujących się w kryminałach
2.Nie jest to książka dla ludzi, którzy są zaznajomieni z twórczością tego pisarza. Jeśli takie osoby oczekują po debicie pisarskim Autora, wysokiego poziomu- mogą się na tej pozycji mocno przejechać.

Historia jest rzeczywiście mocno naciągana, występują dość nieprawdopodobne zwroty akcji.

Ja jednak nie żałuję, że przeczytałam "Wieże milczenia", wydaje mi się, że jest fajnym początkiem do dalszej eksploracji świata kryminałów i innej twórczości Mroza ;-)

Jestem amatorem kryminałów, mam ich za sobą kilka. To druga pozycja Mroza, którą przeczytałam.

Dwa powyższe zdania są o tyle istotne w mojej opinii, ponieważ:
1. Nie jest to książka dla lubujących się w kryminałach
2.Nie jest to książka dla ludzi, którzy są zaznajomieni z twórczością tego pisarza. Jeśli takie osoby oczekują po debicie pisarskim Autora, wysokiego poziomu-...

Można przeczytać, ale napewno nie polecę jej dalej, ani nie przeczytam drugi raz, średniaczek

Można przeczytać, ale napewno nie polecę jej dalej, ani nie przeczytam drugi raz, średniaczek

Typowy kryminał, ale trochę zbyt prosty. Coś mi tu nie zagrało - nie było tego efektu wow z późniejszych książek. Końcówka niby na plus, ale bez fajerwerków i nawet ujawnienie wszystkiego nie sprawiło, że chciałbym czytać kolejne części.

Typowy kryminał, ale trochę zbyt prosty. Coś mi tu nie zagrało - nie było tego efektu wow z późniejszych książek. Końcówka niby na plus, ale bez fajerwerków i nawet ujawnienie wszystkiego nie sprawiło, że chciałbym czytać kolejne części.

„Wieża milczenia” to debiut pisarski Remigiusza Mroza. W moim przypadku jest to drugie spotkanie z twórczością owego autora.
Fabuła rozpoczyna się w Stanach Zjednoczonych w mieście Lansing w stanie Michigan. Scott Winton, (główny bohater) obiera sobie jeden cel - wymierzenie sprawiedliwości zabójcy swej ukochanej Heater. W poszukiwaniu mordercy, nieodłącznie towarzyszy mu detektyw Evelyn Thomsen. Razem tworzą bardzo ciekawy duet, który w mojej subiektywnej opinii jest pierwowzorem duetu (Chyłka - Zordon). Książkę czyta się przyjemnie, akcja z każdą kolejną stroną nabiera coraz większego tempa: pogoń za nieuchwytnym mordercą, kolejne zagadkowe zbrodnie, wątek polityczny, aspekt religijny. W momencie, gdy akcja przenosi się do Singapuru, wszystkie puzzle zagadki zaczynają tworzyć spójną całość. Rozwiązanie całej sprawy, mimo że ciekawie obmyślane i nie takie oczywiste to w moim odczuciu trochę zbyt naciągane i poplątane.
Jak na debiut, wyszło całkiem przyzwoicie. Warto przeczytać, chociażby po to, aby dowiedzieć się skąd taki tytuł - „Wieża milczenia”.

„Wieża milczenia” to debiut pisarski Remigiusza Mroza. W moim przypadku jest to drugie spotkanie z twórczością owego autora.
Fabuła rozpoczyna się w Stanach Zjednoczonych w mieście Lansing w stanie Michigan. Scott Winton, (główny bohater) obiera sobie jeden cel - wymierzenie sprawiedliwości zabójcy swej ukochanej Heater. W poszukiwaniu mordercy, nieodłącznie towarzyszy mu...

Taki typowy kryminał czyli na początku jest morderstwo i zaczyna się dochodzenie kto i dlaczego tego dokonał .Akcja ciekawie się rozwija, ale im bliżej końca to już takie to za bardzo przekombinowane .

Taki typowy kryminał czyli na początku jest morderstwo i zaczyna się dochodzenie kto i dlaczego tego dokonał .Akcja ciekawie się rozwija, ale im bliżej końca to już takie to za bardzo przekombinowane .

Pamiętam , że to było bardzo słabe p. Mroza . Nie wiem o czym była ta książka . Czarna dziura . Niektóre jego pozycję są bardzo dobre . Ale ta książka to porażka jak dla mnie .

Pamiętam , że to było bardzo słabe p. Mroza . Nie wiem o czym była ta książka . Czarna dziura . Niektóre jego pozycję są bardzo dobre . Ale ta książka to porażka jak dla mnie .

Prawdę mówiąc jestem pod wrażeniem, że w ogóle skończyłam ten utwór czytać. Skąd ta ocena 6,4? Skąd tyle ocen 10 (dzieło wybitne)? Książka raczej słaba, sięgająca wręcz do fantastyki, szereg zbiegów okoliczności wykluczający poza realne.

Prawdę mówiąc jestem pod wrażeniem, że w ogóle skończyłam ten utwór czytać. Skąd ta ocena 6,4? Skąd tyle ocen 10 (dzieło wybitne)? Książka raczej słaba, sięgająca wręcz do fantastyki, szereg zbiegów okoliczności wykluczający poza realne.

W przypadku prozy Mroza ilość niestety nie przkedłada się na jakość. Thriller jest przerostem formy nad treścią, autor napąpował tą powieść do granic absurdu przez co wiele razy miałam ochotę odłożyć lekturę i już do nie nie wracać. Jednak udało mi się dortwać do końca i niemal od razu o tej historii zapomniałam.
Z braku lepszych literackich propozycji,czy też po prostu do odpoczynku po pracy, ujdzie. Kiedy wyłączy się myślenie "Wieża Miczenia" nabiera większego sensu.

W przypadku prozy Mroza ilość niestety nie przkedłada się na jakość. Thriller jest przerostem formy nad treścią, autor napąpował tą powieść do granic absurdu przez co wiele razy miałam ochotę odłożyć lekturę i już do nie nie wracać. Jednak udało mi się dortwać do końca i niemal od razu o tej historii zapomniałam.
Z braku lepszych literackich propozycji,czy też po prostu...