Serotonina

Świetnie opisane losy człowieka, którego po prostu nie da się polubić. Trudno oprzeć się wrażeniu, że depresja Florenta została zbudowana na jego dojmującym egocentryzmie, zdawać by się mogło, że jedyne co może tego bohatera uratować to bliskie związki, to inni ludzie. Co jednak z bliskimi związkami robi Florent? Sabotuje je, niszczy, unika, stale popełnia w nich te same błędy. Trudno oprzeć się wrażeniu, że depresja bohatera jest zbudowana na fundamencie jego życiowych wyborów- tego ciągu pomyłek, błędów, płynięcia z prądem. Przy życiu utrzymuje go jedynie captorix- lek, który podnosząc poziom serotoniny jednocześnie odbiera Florentowi życie seksualne. I tak bohater powoli osuwa się w bezcelową wegetację erotomana-impotenta, który nigdzie nie potrafi na dłużej zagrzać miejsca.

Świetnie opisane losy człowieka, którego po prostu nie da się polubić. Trudno oprzeć się wrażeniu, że depresja Florenta została zbudowana na jego dojmującym egocentryzmie, zdawać by się mogło, że jedyne co może tego bohatera uratować to bliskie związki, to inni ludzie. Co jednak z bliskimi związkami robi Florent? Sabotuje je, niszczy, unika, stale popełnia w nich te same...

Ciekawe studium depresanta po czterdziestce. Napisane prostym językiem, momentami dość wulgarnym. Przypomina prozę Charlesa Bukowskiego. Jest trochę dłużyzn ale ogólnie przyzwoita powieść.

Ciekawe studium depresanta po czterdziestce. Napisane prostym językiem, momentami dość wulgarnym. Przypomina prozę Charlesa Bukowskiego. Jest trochę dłużyzn ale ogólnie przyzwoita powieść.

Literacko, językowo przepiękna! Te wielokrotnie złożone, piękne zdania, te cudowne strumienie świadomości przenoszące nas z jednego wątku w drugi! Językowe cudo.

Fabularnie nie dzieje się w Serotoninie dużo, to pozycja z gruntu filozoficzno-życiowych, której narrator prowadzi nas przez to jak potoczyło się życie jego i jego otoczenia. To opowieść gorzka, człowieka niespełnionego, reflektującego się, że w toku życia zgubił to, co mogło być dla niego ważne. Teraz jest już za późno. Bohater popada w depresję, uważa, że czas umierać (mimo że mógłby przeżyć jeszcze drugie tyle).
Mimo wszystko nie jest to pozycja przytłaczająca, zawiera dużo smutku natomiast przekazanego pięknym językiem, ciekawymi rozważaniami, intrygującymi opowieściami o zdarzeniach, jakich bohater doświadczył. Serotonina to moja pierwsza lektura Houellebecq'a i mogę śmiało powiedzieć, że od razu pokochałam jego styl pisania. Zdecydowanie zasługuje na kategorię literatury pięknej.

Literacko, językowo przepiękna! Te wielokrotnie złożone, piękne zdania, te cudowne strumienie świadomości przenoszące nas z jednego wątku w drugi! Językowe cudo.

Fabularnie nie dzieje się w Serotoninie dużo, to pozycja z gruntu filozoficzno-życiowych, której narrator prowadzi nas przez to jak potoczyło się życie jego i jego otoczenia. To opowieść gorzka, człowieka...

Chyba nie spodziewałam się tego, co otrzymałam w tej książce. Bardziej od treści zaskakujące było wartkie tempo czytania. Przez tę książkę się płynie, niezależnie od ciężaru treści. To moje pierwsze spotkanie z autorem i mam nadzieję, że kolejne będą równie owocne

Chyba nie spodziewałam się tego, co otrzymałam w tej książce. Bardziej od treści zaskakujące było wartkie tempo czytania. Przez tę książkę się płynie, niezależnie od ciężaru treści. To moje pierwsze spotkanie z autorem i mam nadzieję, że kolejne będą równie owocne

„Byłem po prostu szczególnym przypadkiem nieszczęśliwego życia”.
Ta konstatacja głównego bohatera wywołała we mnie pytanie – dlaczego tak uważał? Dlaczego twierdził – „ostatecznie poniosłem porażkę, a moje życie kończy się w smutku i cierpieniu”? Dlaczego wręcz umiera z tego smutku? Nie obwiniał za ten stan jego psychiki swoich rodziców. No, może poza niefortunnie śmieszną kombinacją jego imienia – Florent-Claude. Był dobrze sytuowanym finansowo i zawodowo czterdziestosześcioletnim mężczyzną. Miał partnerkę zaspakajającą go seksualnie, a mimo to chciał odciąć się od niej i społeczeństwa.
Stać się bezdomnym.
Obwiniał o ten stan rzeczy „pożałowania ciąg okoliczności”, które stały się przedmiotem jego opowieści. „Nie dlatego, że to temat szczególnie interesujący, lecz dlatego, że jest mój” - zapewniał. Dlatego bardzo skupionego na swoich doznaniach, przemyśleniach i obserwacjach pełnych nawiązań filozoficznych i literackich, analizujących swoją sytuację i pełne nihilizmu, defetyzmu, malkontenctwa, zgorzkniałości i krytykanctwa postawy wobec: śmierci, szczęścia, polityki, miłości, przyjaźni, Boga, życia, a przede wszystkim seksu.
To w tym ostatnim upatrywał sens swojej egzystencji.
To wokół niego kręciły się poruszane tematy. To od niego rozpoczynały i kończyły się pełne porażek rozważania. Świadomość tego, że omawiane okoliczności zabrały mu możliwość jego doświadczania, ukradła mu sens istnienia.
Przyczyną tego stanu była depresja.
A może skutkiem? Leczył ją captorixem podnoszącym poziom hormonu szczęścia, czyli serotoniny. Niestety efektem ubocznym były „nudności, zanik libido i impotencja”. Skutki, które tylko pogłębiały jego problem potęgowany dostrzeganymi dookoła sygnałami seksualnymi wysyłanymi przez dziewczęta i kobiety. Oglądał świat z perspektywy łóżka, a niemożność konsumowania miłości fizycznej (w psychiczną nie wierzył) podsuwaną na każdym kroku przez otoczenie, powoli doprowadzała go do przyjęcia męczeńskiej roli Jezusa umierającego za innych na krzyżu. Wędrówka głównego bohatera po hotelach i znajomych w teraźniejszości, połączona z autorefleksją i analizą przeszłych wydarzeń, kreśliła równocześnie tło polityczne i społeczne francuskiego społeczeństwa pod rządami Emmanuela Macrona.
Nie mniej depresyjnego niż jego sytuacja osobista.
Nie zdziwiło mnie totalnie negatywne nastawienie mężczyzny do życia rozszerzonego na społeczeństwo. Już Lynne Segal w swoich esejach „Poza czasem” wskazywała, że autor należy do tych pisarzy, którzy męskość i młodość łączą ze sprawnością seksualną. Jej brak, niezależnie od wieku, utożsamiany jest z procesem starzenia. Potwierdza to Florent-Claude, mówiąc – „nie miałem jakichś szczególnych ambicji w odniesieniu do własnego kutasa, wystarczyłoby mi wiedzieć, że jest kochany”.
Oto życiowa recepta na szczęście, czyli serotoninę.
I o ile u kobiet starzenie się połączone jest z urodą i młodością, którą starają się podtrzymać i przedłużyć, o tyle u mężczyzn prowadzi prosto do depresji. Główny bohater powieści wpadł w pułapkę, z której nie mógł się uwolnić, twierdząc defetystycznie – „ani przyjaźń, ani współczucie, ani psychologia, ani inteligencja sytuacyjna nie znajdują tu żadnego zastosowania, ludzie sami wytwarzają mechanizm własnych nieszczęść, nakręcają go do oporu, a potem mechanizm się kręci w sposób nieuchronny – z kilkoma potknięciami czy spowolnieniami w wyniku na przykład choroby, ale kręci się do końca, aż do ostatniej sekundy”.
I ten obciążający mnie psychicznie mechanizm czułam w tej powieści.
Prowadził niczym w thrillerze psychologicznym do destrukcyjnego i nieodwracalnego końca. Dlatego to opowieść mocno depresyjna. Bez światełka w tunelu. Pełna rezygnacji i deprecjonowanych wartości oraz brutalnych faktów wyłuskiwanych z otoczenia potwierdzających przemyślenia i wnioski bohatera, który sam siebie określił jako dekadenta żyjącego w społeczeństwie bez warunków historycznych do budowania szczęścia, za to ze społeczną maszyną do niszczenia miłości. Jej charakter bardzo dobrze oddała metafora przytoczona przez Florent-Claude’a – „Doszedłem więc do stadium starzejącego się skatowanego zwierzęcia, świadomego, że zostało śmiertelnie trafione, a teraz szuka kryjówki, by zakończyć życie”.
Tylko dlatego, że spadł mu poziom libido, czyniąc impotentem.
To wniosek z mojego kobiecego punktu widzenia. Trochę ironiczne, ale to moja reakcja na sarkazm i czarny humor, jakimi od czasu do czasu nasączał swoje myśli główny bohater.
naostrzuksiazki.pl

„Byłem po prostu szczególnym przypadkiem nieszczęśliwego życia”.
Ta konstatacja głównego bohatera wywołała we mnie pytanie – dlaczego tak uważał? Dlaczego twierdził – „ostatecznie poniosłem porażkę, a moje życie kończy się w smutku i cierpieniu”? Dlaczego wręcz umiera z tego smutku? Nie obwiniał za ten stan jego psychiki swoich rodziców. No, może poza niefortunnie...

W tym jedna gwiazdka za niderlandzki szowinizm, a druga za poczucie humoru.

W tym jedna gwiazdka za niderlandzki szowinizm, a druga za poczucie humoru.

Książka idealnie opisująca życie w XXI wieku. Zaczynamy coś tworzyć, wydaje się to wartościowe, po czym nagle czujemy się wypaleni a wszystko co miało mieć znaczenie znika. Zaczynamy od nowa, w międzyczasie w nasze życie wkradają się wątki polityczne, gorączkujemy się nad kolejnym bzdurnym wymysłem i... znów zaczynamy od nowa. Wszystko trwa tylko chwilę, każde uczucie, emocja, niczego nie potrafimy dokończyć, zbudować, nawet nie potrafimy porządnie się zbuntować. Wszystkiego dookoła nas jest dużo, za dużo, a jednak wciąż za mało, żeby uczynić nas szczęśliwymi.

Książka idealnie opisująca życie w XXI wieku. Zaczynamy coś tworzyć, wydaje się to wartościowe, po czym nagle czujemy się wypaleni a wszystko co miało mieć znaczenie znika. Zaczynamy od nowa, w międzyczasie w nasze życie wkradają się wątki polityczne, gorączkujemy się nad kolejnym bzdurnym wymysłem i... znów zaczynamy od nowa. Wszystko trwa tylko chwilę, każde uczucie,...

Zaczęłam czytać z polecenia. Byłam przerażona im dłużej czytałam. Nie podobało mi się ciągłe nawiązywanie do seksu, w każdej możliwej formie. Na szczęście z czasem, albo się przyzwyczaiłam, albo było tego mniej. Gdy mężczyzna nie może zaznać szczęścia i zaczyna być zdesperowany. Aż do granic niemożliwości. Cieszę się, że to przeczytałam, jednak trudno mi określić co o tym sądzę. Raczej nie wrócę do tego Autora. Nie moje klimaty? Niemniej jednak, nie żałuję. Może z czasem jakieś konkretne opinie się urodzą.

Zaczęłam czytać z polecenia. Byłam przerażona im dłużej czytałam. Nie podobało mi się ciągłe nawiązywanie do seksu, w każdej możliwej formie. Na szczęście z czasem, albo się przyzwyczaiłam, albo było tego mniej. Gdy mężczyzna nie może zaznać szczęścia i zaczyna być zdesperowany. Aż do granic niemożliwości. Cieszę się, że to przeczytałam, jednak trudno mi określić co o tym...

houellebecq jak bukowski, smutne starcze dupki smutno opowiadają o swojej smutnej dupkowatości.

houellebecq jak bukowski, smutne starcze dupki smutno opowiadają o swojej smutnej dupkowatości.

Ta książka to jedna wielka dygresja, niekończące się narzekanie, pozlepiane bez ładu i składu wywody na różne tematy, z masą pustego, nic niewnoszącego tekstu. Główny bohater ma depresję, tylko nie wiadomo dlaczego. Zaczyna jakiś wątek, ciągnie go przez ileś stron, a potem stwierdza, że go to nie obchodzi - więc czemu mnie ma obchodzić? Fabuła nie istnieje, nic (poza chęcią skończenia) nie zachęca do kontynuowania lektury, a bohater nie przechodzi żadnej zmiany (nadal jest chujem, tylko bardziej smutnym, czego nie czuć).

Całość wypada płasko i poza obiecującym początkiem i kilkoma zabawnymi momentami zostaje tylko czcza, bezwartościowa gadanina.

Głupoty:
- bezcelowa pedofilia i zoofilia
- nadmierna mizoginia
- genitalia i seks w nużącej ilości
- protestujący rolnicy strzelający z granatnika
- plan zabójstwa 5-latka
- prostytutki jako recepta od lekarza
- "umiera pan ze smutku"

Ta książka to jedna wielka dygresja, niekończące się narzekanie, pozlepiane bez ładu i składu wywody na różne tematy, z masą pustego, nic niewnoszącego tekstu. Główny bohater ma depresję, tylko nie wiadomo dlaczego. Zaczyna jakiś wątek, ciągnie go przez ileś stron, a potem stwierdza, że go to nie obchodzi - więc czemu mnie ma obchodzić? Fabuła nie istnieje, nic (poza chęcią...