Warszawa dzika

Po przeczytaniu "Żubry lubią jeżyny" - Warszawa dzika nie zaskoczyła mnie. Większość rozdziałów taka sobie. Fragment o budowie drewnianej łodzi i pływaniu po Wiśle był dość inspirujący i niecodzienny.

Po przeczytaniu "Żubry lubią jeżyny" - Warszawa dzika nie zaskoczyła mnie. Większość rozdziałów taka sobie. Fragment o budowie drewnianej łodzi i pływaniu po Wiśle był dość inspirujący i niecodzienny.

Tom reportaży poświęcony przyrodzie w Warszawie. Przy czym nie tylko stołecznej faunie, ale i florze. Okładka jest więc nieco myląca, albowiem dzikom poświęcono ledwie kilka stron.
Nawet będąc Warszawiakiem z urodzenia i czytelnikiem dawnych tekstów Adama Wajraka w Gazecie Wyborczej, dałem się zaskoczyć informacjom o bogactwie obecnego i dawnego życia zwierzęcego i roślinnego mojego miasta. Dziki (o nich akurat wiedziałem),łosie, sarny, lisy (w tym „eksmitowany” z Łazienek),bobry, nietoperze, mnóstwo ptaków (sokoły wędrowne gnieżdżące się na Pałacu Kultury!),ryb, owadów zaludniają stolicę oraz jej zbiorniki wodne. Ale większość mieszkańców ich nie widzi, a przede wszystkim nie docenia.
Autor potrafi pisać o nich zajmująco, tłumacząc jak mogły tu trafić, dzięki czemu egzystują i gdzie można je spotkać. Wspomina o ich historii i przyszłości, niestety dla wielu gatunków (pszczoły miodne, trzmiele, wiele spośród ptaków i ryb) niezbyt perspektywicznej. Opowiada też o gatunkach już nie bytujących w stolicy i okolicach, jak jesiotry (podobni kilkumetrowe, ostatni został złowiony w 1963). Niestety, w paru przypadkach informacje historyczne wydają mi się delikatnie mówiąc co najmniej przesadzone, nie spotkałem się nigdy z jakąkolwiek wzmianką o szwedzkiej kawalerii, które rzekomo aż do XVII wieku (czasy Potopu) miała mieć oddziały poruszające się zamiast na koniach … na łosiach. Rozumiem chęć zwabienia czytelników kuriozami, ale przy braku dowodów (nie ma bibliografii ani podanych źródeł informacji) takie sensacje mogą wpłynąć negatywnie na odbiór innych twierdzeń autora.
Wreszcie w ostatniej części Arkadiusz Szaraniec omawia naturalną dla Mazowsza roślinność i jej zalety w ogrodzie, kuchni i apteczce ziołowej. Ale cenniejsze są spostrzeżenia autora o szkodliwości działań mieszkańców i włodarzy dzielnic dla ekosystemu. Chodzi o częste i niskie koszenie trawy, niszczące naturalne środowisko owadów i małych gryzoni, zmiatanie liści – mechaniczne – niebezpieczne dla jeży czy ptaków (nie mówiąc o owadach),ale szkodliwe też dla łąk (których prawie nie ma) i trawników. Wreszcie wpychanie się przez pazernych deweloperów z inwestycjami jak najbliżej tak lubianej przez mieszkańców zieleni, które jest dzięki temu coraz mniej. Koniecznie warto o tym przeczytać i uświadomić innych.
Natomiast wydawnictwu i redakcji (o ile taka była) należy się nagana. O ile każdy wie jak wygląda łoś, lis, bóbr czy dzik, o tyle ogół czytelników nie potrafi rozpoznać większości omawianych w książce ptaków, owadów i ryb. Tym bardziej dotyczy to poszczególnych typów roślinności. Co komu po właściwościach nieznanej byliny czy krzewu, nawet nie opisanych w tekście. Książka powinna zawierać ilustracje omawianych zwierząt i roślin, a skoro była wydana w formie elektronicznej – najlepiej w osobnych rozdziałach, ułatwiających nawigowanie. Inaczej traci się połowę przyjemności z czytania. Mimo to wielkie podziękowania dla autora za docenienie przyrodniczej strony wielkiego miasta i zwrócenie uwagi jego mieszkańcom na zagrożenia. Należy się za to dodatkowy plus. Przeczytana w ramach wyzwania listopadowego LC – książka przyrodnicza lub ekologiczna.

Tom reportaży poświęcony przyrodzie w Warszawie. Przy czym nie tylko stołecznej faunie, ale i florze. Okładka jest więc nieco myląca, albowiem dzikom poświęcono ledwie kilka stron.
Nawet będąc Warszawiakiem z urodzenia i czytelnikiem dawnych tekstów Adama Wajraka w Gazecie Wyborczej, dałem się zaskoczyć informacjom o bogactwie obecnego i dawnego życia zwierzęcego i...

Ciekawa historia o naturze w wielkim mieście. Jeśli ktoś lubi klimaty reportaży o zwierzętach, niech się za to łapie. Może to nie najlepszy z najlepszych przykład takich książek. Ale jako jedno z pierwszych za jakie można by złapać... Może być :D

Ciekawa historia o naturze w wielkim mieście. Jeśli ktoś lubi klimaty reportaży o zwierzętach, niech się za to łapie. Może to nie najlepszy z najlepszych przykład takich książek. Ale jako jedno z pierwszych za jakie można by złapać... Może być :D

Warszawa kojarzy się głównie z rzeką samochodów, asfaltem, betonem i szkłem oraz jednak wielkomiejskim szumem. Autor „Warszawy dzikiej” udowadnia, że w wielkim stołecznym mieście natura nie tylko istnieje, ale jest bardzo bogata. Bardzo wymowne i zachęcające do przeczytania brzmią tytuły rozdziałów i podrozdziałów, np. Wisła – ostatni smok, Czapla jak kobra, Kormoran młóci na Młocinach, Jeżycjada na Agrykoli, ŁÓŚtrożnie czy też Tuptusie są wszędzie.

Książka wciągnie każdego, kto choć trochę lubi i szanuje przyrodę, gdyż autor pisze, a raczej snuje ciekawe opowieści o bogatym świecie roślin i zwierząt żyjących w stolicy i na jej obrzeżach. Całość wzbogacają fotografie, szkoda tylko, że tylko czarno-białe…

Opowieści Arkadiusza Szarańca czyta się z przyjemnością, gdyż obserwator nie tylko mówi o interesujących zjawiskach natury, ale wplata również ciekawostki historyczne. W pewien sposób bawi się językiem, naśladując styl dawnych gawęd, wzbogaca tekst oryginalnymi określeniami, często nieznanymi już młodszemu pokoleniu. A więc, również ze względu na styl i język książka jest warta przeczytania.
ZJ
źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Warszawa kojarzy się głównie z rzeką samochodów, asfaltem, betonem i szkłem oraz jednak wielkomiejskim szumem. Autor „Warszawy dzikiej” udowadnia, że w wielkim stołecznym mieście natura nie tylko istnieje, ale jest bardzo bogata. Bardzo wymowne i zachęcające do przeczytania brzmią tytuły rozdziałów i podrozdziałów, np. Wisła – ostatni smok, Czapla jak kobra, Kormoran młóci...

Tak, tak, tak! Jaka to była wyborna książka. Skończyłam się nią cieszyć i chyba lada moment przeczytam ponownie. Jak pięknie można opisać życie wokoło byle jakiego rachitycznego miejskiego krzaczka.
Miłość do zwierząt i roślin wylewa się z każdej strony książki. Takie pozycje są nam bardzo potrzebne, chyba tylko słup soli byłby niewrażliwy na te wspaniałe, momentami jakże dramatyczne opisy.
Powinien powstać polski order ekoisty!

Tak, tak, tak! Jaka to była wyborna książka. Skończyłam się nią cieszyć i chyba lada moment przeczytam ponownie. Jak pięknie można opisać życie wokoło byle jakiego rachitycznego miejskiego krzaczka.
Miłość do zwierząt i roślin wylewa się z każdej strony książki. Takie pozycje są nam bardzo potrzebne, chyba tylko słup soli byłby niewrażliwy na te wspaniałe, momentami jakże...