Odwrócone niebo

"Odwrócone niebo" to dwujęzyczny zbiór dość mocno poruszającej poezji i jednocześnie ciepłej, ale także mrocznej.
Lubię poezję, dzięki nie nie tylko się wyciszam i łagodnieję, poprawiam swój nastrój, tłumię swoje rozmaite lęki, ale również uwielbiam te momenty zaskakujące mnie przez nieznanych mi autorów. Lecz warto poznawać coraz to nowych poetów czy też innych pisarzy, i nie tylko rodzimych, ale również z innych krajów. Zapewnia to na ciekawe doświadczenia czytelnicze i oczywiście poszerza nasze horyzonty. Bo wiele jest takich krajów, o których wiemy zbyt mało a jeszcze tym bardziej trudno czasem nawet sobie wyobrazić jak żyją tam ludzie i jakie jest ich spojrzenie na świat.

"Odwrócone niebo to intrygujące przemyślenia pacyfistki, dla której wojna jest permanentnym stanem braku równowagi wszechogarniającym cały świat, nie tylko Bliski Wschód."
Chociaż syryjska poetka często nawiązuje do tematów związanych z wojną, to moim zdaniem nie jest to typowa poezja wojenna. Oczywiście, ze mogę się mylić, trudno bowiem często jest nie tylko zrozumieć poetę, ale także stwierdzić co miał na myśli, tworząc swoje wiersze.
Poezja Chulud Szaraf to nowoczesna poezja, chociaż można znaleźć w niej kontynuację tradycji arabskiej, zresztą to raczej oczywiste, skoro poetka przesiąknięta jest kultura Bliskiego Wschodu, a chociaż mieszka jako stypendystka w Krakowie, to i tak bliżej jej do Wschodu niż Zachodu.
Wiersze zawarte w tym tomiku to wiersze antywojenne, opowiadające o wielkich emocjach, pełne wrażliwości i bólu, o przeżyciach związanych z wojną, o ucieczce, o śmierci, o wielu nieszczęściach, jak również o tym, żeby mimo to być człowiekiem, nie poddawać się złu, ale za to czerpać jak najwięcej siły z każdego doświadczenia, po to, by dalej żyć...

" Potrafię chodzić po wodzie
Mówię w języku którego nie znacie
Poznałam bolesne tajemnice
Potrafię śpiewać
Mój głos niesie się po wodzie
I dociera do słowików ponad gałęziami..."
Mnie bardzo poruszył utwór zatytułowany "Kraków", lecz jakoś tak w tym zbiorze wydaje się zupełnie jako niepasujący i zbędny element. Chulud Szaraf przebywając w tym mieście pewnie chciała jakoś uwiecznić Kraków, ale moim zdaniem nie wyszło to najlepiej.
Poza tym wiersze bardzo życiowe, przyjemnie się czyta.

"Odwrócone niebo" to dwujęzyczny zbiór dość mocno poruszającej poezji i jednocześnie ciepłej, ale także mrocznej.
Lubię poezję, dzięki nie nie tylko się wyciszam i łagodnieję, poprawiam swój nastrój, tłumię swoje rozmaite lęki, ale również uwielbiam te momenty zaskakujące mnie przez nieznanych mi autorów. Lecz warto poznawać coraz to nowych poetów czy też innych pisarzy, i...

Także na moim IG: @dariusz_0k:

"Odwrócone niebo" syryjskiej poetki, pacyfistki (jak czytam na tyle tego tomiku),to moim zdaniem poezja wspomnień - ledwo zarysowanych obrazów wojny, jedynie mgieł, bo wojna to tęsknota, to rysowanie na niebie. To przede wszystkim wspomnienia dzieciństwa (mocno inicjacyjne wątki, które na szczęście nie muszą być skażone psychoanalizą bo mają to szczęście i dar, że są poezją),to otwarcie na dotyk, na relację, na bliskość. To też wspomnienia uczuć, życia. To nie jest poezja wojenna, ale czy można ją czytać nie mając w głowie tego, że poetka to, czego nie mówi, ma w sercu? Czytelnik otrzymuje opowieść o spojrzeniu na świat, o targających emocjach (raz dostrzegających piękno innym razem prozę-ból życia),okraszone wrażliwością Bliskiego Wschodu (przykładem poetycka apostrofa do Krakowa - to chyba był jedyny wiersz, który mi jakoś nie pasował w tym zbiorze, a który chyba pokazuje tę bliskowschodnią wrażliwość nam, na których to, co swoje, nie robi wrażenia). Spojrzenie, emocje, wrażliwość... brzmi bez sensu, bo przecież czy nie jest tak w przypadku poezji w ogóle? Jest. "(...) Moje łzy popłynęły niczym perły ukryte w muszlach / Jako ofiary za to co zostało z miłości / A morze czując mój ból wchłonęło swe rzeki // Drżałam / Sen przeniósł mnie na swą zmęczoną poduszkę / I obudził się we mnie zmęczony wrzesień / A jęk mej wieczności wypełnił rozdziały pamięci // Nie zasnęłam / Moja gwiazda nie wróciła ze swego obrotu / Jak tylko po to by moje proroctwo wniknęło / W matczyne mleko ". Spojrzenie, emocje, własna wrażliwość - chyba to próba określenia poezji w ogóle - próba nieudana bo jedynie ocierająca się o prawdę, próba jednocześnie blisko prawdy a jednak używająca słów fałszujących rzeczywistość. A przecież żyć, to próbować. Z tych prób powstają wiersze.

Także na moim IG: @dariusz_0k:

"Odwrócone niebo" syryjskiej poetki, pacyfistki (jak czytam na tyle tego tomiku),to moim zdaniem poezja wspomnień - ledwo zarysowanych obrazów wojny, jedynie mgieł, bo wojna to tęsknota, to rysowanie na niebie. To przede wszystkim wspomnienia dzieciństwa (mocno inicjacyjne wątki, które na szczęście nie muszą być skażone psychoanalizą bo mają...

Bardzo ciekawe doświadczenie czytelnicze i przecudowna autorka, ciepła i autentyczna. Barwne, empatyczne obrazy. Inny świat, ale zupełnie nietrudny do wyobrażenia. Zachęcam, poszerza horyzonty!

Bardzo ciekawe doświadczenie czytelnicze i przecudowna autorka, ciepła i autentyczna. Barwne, empatyczne obrazy. Inny świat, ale zupełnie nietrudny do wyobrażenia. Zachęcam, poszerza horyzonty!

W poezji szukam piękna, wyciszenia, łagodności i humanizmu. Tutaj je znalazłem. I nawet jeśli poetka odnosi się do trudnych losów swojego narodu, to czyni to spokojnie i z empatią - nie krzyczy w wierszach, nie miota się gwałtownie, nie atakuje. Sprzeciw można także wyrazić łagodnie.

W poezji szukam piękna, wyciszenia, łagodności i humanizmu. Tutaj je znalazłem. I nawet jeśli poetka odnosi się do trudnych losów swojego narodu, to czyni to spokojnie i z empatią - nie krzyczy w wierszach, nie miota się gwałtownie, nie atakuje. Sprzeciw można także wyrazić łagodnie.