Książka jest opowieścią o Elżbiecie Rakuszance, bardzo intrygującej polskiej królowej, której legendarna brzydota nie przeszkodziła w zbudowaniu szczęśliwego związku i stworzeniu licznej rodziny. Postać bardzo ciekawa i z pewnością warta uwagi, więc po powieść sięgnęłam z przyjemnością.

Z samej książki nie dowiemy się zbyt wiele o historii tamtych czasów, ponieważ skupia się ona na subiektywnych uczuciach głównej bohaterki i ukazuje raczej podstawowe wydarzenia, nie wnikając w nie zbyt dogłębnie. Czasami miałam wrażenie, że autorka nazbyt pospiesznie przemyka nad kolejnymi latami, aby nie popełnić błędu ani nie powiedzieć zbyt wiele. Trochę też uwierała mnie pierwszoosobowa narracja, ponieważ jej najzwyczajniej w świecie nie lubię, ale bohatersko przełknęłam tę gorzką pigułkę ;)

Książka jest opowieścią o Elżbiecie Rakuszance, bardzo intrygującej polskiej królowej, której legendarna brzydota nie przeszkodziła w zbudowaniu szczęśliwego związku i stworzeniu licznej rodziny. Postać bardzo ciekawa i z pewnością warta uwagi, więc po powieść sięgnęłam z przyjemnością.

Z samej książki nie dowiemy się zbyt wiele o historii tamtych czasów, ponieważ skupia...

Główną bohaterką książki "Matka Jagiellonów" jest Elżbieta Rakuszanka, która pochodzi z rodu Habsburgów. Przyjeżdża do Krakowa w roku 1454 ze swoim orszakiem. Ma poślubić Kazimierza Jagiellończyka - syna Władysława Jagiełły. Bohaterka nie zachwyca urodą, ale z czasem zdobywa serce męża. Książka jest swojego rodzaju pamiętnikiem królowej, to ona jest tutaj narratorem, przekazuje czytelnikowi swoje myśli, odczucia i powiedziałabym tez istotne dla niej wydarzenia. Każdy rozdział to kolejny rok z życia Elżbiety jako królowej. Ta książka to także opowieść o kobiecie, żonie, królowej, ale przede wszystkim matce. Matce, która kocha swoje dzieci i patrzy na ich cierpienia jak i upadki a nawet i śmierć. Za duży plus uważam umiejętne używanie starodawnych słów używanych w tamtych czasach. Całość czyta się szybko i przyjemnie.

Główną bohaterką książki "Matka Jagiellonów" jest Elżbieta Rakuszanka, która pochodzi z rodu Habsburgów. Przyjeżdża do Krakowa w roku 1454 ze swoim orszakiem. Ma poślubić Kazimierza Jagiellończyka - syna Władysława Jagiełły. Bohaterka nie zachwyca urodą, ale z czasem zdobywa serce męża. Książka jest swojego rodzaju pamiętnikiem królowej, to ona jest tutaj narratorem,...

Niestety w ogólnym odbiorze ta historia do mnie nie przemówiła. Wydaje się być pisana dla młodzieży (?),Ponieważ postaci, a w szczególności sama królowa wydają się być mocno infantylne i niedojrzałe. Mam świadomość, że to były inne czasy, ale poczynania bohaterów nie raz wydają się niedorzeczne i dziecinne. Najwyraźniej nie ja jestem odbiorca tej książki? Na plus za przedstawienie kawału polskiej historii.

Niestety w ogólnym odbiorze ta historia do mnie nie przemówiła. Wydaje się być pisana dla młodzieży (?),Ponieważ postaci, a w szczególności sama królowa wydają się być mocno infantylne i niedojrzałe. Mam świadomość, że to były inne czasy, ale poczynania bohaterów nie raz wydają się niedorzeczne i dziecinne. Najwyraźniej nie ja jestem odbiorca tej książki? Na plus za...

Dawno nie płakałam przy audiobooku. Do tego przeczytana pięknie! Dodatkowy plus za prandium i cenę.

Dawno nie płakałam przy audiobooku. Do tego przeczytana pięknie! Dodatkowy plus za prandium i cenę.

Zupełnie przypadkiem trafiłam na tę książkę i WOW! Nowatorska konstrukcja - coś na kształt rocznika pisanego przez samą bohaterkę. Autorka nie ocenia, nie komentuje, rzekłabym: nie wtrąca się. Z "wielkiej historii" poznajemy tylko te fakty, w których uczestniczyła sama królowa. Piękna polszczyzna bez silenia się na podstarzanie języka, a jednak w pełni doświadczamy atmosfery piętnastego wieku. Rewelacja! Zabieram się do kolekcjonowania wszystkich książek Pani Doroty Pająk - Pudy.

Zupełnie przypadkiem trafiłam na tę książkę i WOW! Nowatorska konstrukcja - coś na kształt rocznika pisanego przez samą bohaterkę. Autorka nie ocenia, nie komentuje, rzekłabym: nie wtrąca się. Z "wielkiej historii" poznajemy tylko te fakty, w których uczestniczyła sama królowa. Piękna polszczyzna bez silenia się na podstarzanie języka, a jednak w pełni doświadczamy...

Autorka opowiedziała historię Elżbiety Rakuszanki, chyba najbrzydszej polskiej królowej. Poznajemy jej biografię jakby czytając pamiętnik młodej królowej. Wraz z nią przybywamy do Krakowa. Czekamy na decyzję męża czy ją pozostawi, czy karze odesłać z powodu brzydoty. W tle dzieje się historia. Prawie dokładnie w tym samym czasie co Elżbieta do Krakowa przybywają posłowie z Prus proszący o ochronę przed Krzyżakami. Wybucha wojna 13-letnia. Poznajemy też innych mieszkańców Krakowa, jak np. królową matkę - Sonkę, ostatnią żonę Jagiełły, kardynała Oleśnickiego czy kronikarza Długosza. Autorka potrafiła przekazać nie tylko fakty historyczne, ale także wiele emocji. Dzięki temu książkę czyta (lub słucha) jednym tchem.

Rozmowa z autorką nt. tej książki:
https://www.spreaker.com/user/bilberry/dok108-matka-jagiellonow

Autorka opowiedziała historię Elżbiety Rakuszanki, chyba najbrzydszej polskiej królowej. Poznajemy jej biografię jakby czytając pamiętnik młodej królowej. Wraz z nią przybywamy do Krakowa. Czekamy na decyzję męża czy ją pozostawi, czy karze odesłać z powodu brzydoty. W tle dzieje się historia. Prawie dokładnie w tym samym czasie co Elżbieta do Krakowa przybywają posłowie z...

Trzeba mieć ogromny talent i wiedzę, żeby stworzyć naprawdę dobrą powieść historyczną. Nie wszyscy autorzy to potrafią. Jedni piszą książki, przypominające bardziej podręcznik historii, inni zbytnio odbiegają od faktów historycznych i chociaż dobrze się czyta ich książki, to brakuje w nich tego ducha historii, którego zawsze poszukuje w takich powieściach. Nie ukrywam, powieść historyczna to mój ulubiony gatunek, więc jestem wymagająca i zawsze wiele oczekuje po lekturze. Są jednak są autorzy, którzy naprawdę potrafią mnie zaskoczyć i zachwycić. Pani Dorota Pająk- Puda zadebiutowała w 2019 roku „Matką Jagiellonów” i jestem tak zauroczona książką, że jedyne słowa, które najlepiej są w stanie ją określić i które przychodzą mi na myśl po lekturze, to „prawdziwy majstersztyk”. Ta powieść to nieodkładana historia, którą pochłania się z wypiekami na twarzy i ze łzami spływającymi po policzkach. Przepiękna, wciągająca opowieść o kobiecie, która na przekór losowi, dokonała tak wiele w swoim życiu i która swoją osobowością i inteligencją, mogłaby śmiało konkurować z największymi władcami europejskimi.
Kiedy w 1454 roku Elżbieta Habsburg dociera do Krakowa, jest młodą i wylęknioną dziewczyną niewiedzącą czego może oczekiwać od swojego narzeczonego Kazimierza i Państwa Polskiego. Świadoma braku uroku i ułomności swojego ciała, zdaje sobie sprawę, że nie będzie jej łatwo znaleźć przychylność w oczach narzeczonego, jak i jego poddanych. Jej inteligencja i otwartość na innych sprawiają jednak, że oschły i obojętny Kazimierz zakochuje się niej i razem przez lata tworzą jedną z najszczęśliwszych par królewskich. Matka trzynaściorga dzieci żyje jednak w ciągłej obawie o los swojego ukochanego męża i ich pociech. Życie nie szczędzi jej trudnych sytuacji. Dwór naśmiewający się z jej wyglądu, ciężkie porody i śmierć dziecka, to tylko cześć z nieszczęść, z którymi przyjdzie się zmierzyć Elżbiecie, zwanej przez poddanych Rakuszanką. Matka czterech królów, kardynała i świętego zbudowała z mężem prawdziwe imperium, a Jagiellonowie dzięki niej pojawili się na większości znakomitych dworów królewskich. Jaką jednak była kobietą? Co czuła? Jakimi emocjami się kierowała? I jak potrafiła się odnaleźć w świecie zdominowanym przez mężczyzn? Na te wszystkie pytania znajdziecie odpowiedź w „Matce Jagiellonów”.
Pani Dorota kreśli niesamowity portret kobiety, która pomimo ułomności ciała, znalazła w sobie hart ducha i zbudowała potęgę Jagiellonów. Przepiękna i niesamowicie wzruszająca historia kobiety, która umiała się odnaleźć w roli kochanki, matki, jak i władczyni, pomimo trudnych przeżyć w dzieciństwie i wyglądu, który początkowo zniechęcał do jej osoby. Dawno nie płakałam i tak się nie emocjonowałam podczas czytania powieści historycznej, pani Dorocie jednak udało się wywołać u mnie przysłowiowe „morze łez”. Prawdziwy talent, ogromna wiedza historyczna i umiejętność ubrania bohaterów historycznych w prawdziwe emocje sprawiły, że książki nie da się odłożyć. Jestem poruszona tą opowieścią, skradła ona moje serce, nie tylko dlatego, że tak pięknie autorka wykreowała postać Elżbiety, ale przede wszystkim dlatego, że „zrzuciła” ją z królewskiego piedestału i pokazała jej kobiecą naturę- czułą, kochającą, ale też wystraszoną o losy najbliższych i gotową na każde poświęcenie dla nich, pokonującą swoje lęki i dojrzewającą na przestrzeni lat. Majstersztyk, który jak już trafi w ręce czytelnika, to podbija jego serce od pierwszych stron. Jestem poruszona, zachwycona i ciągle jeszcze nie chce wychodzić z wawelskich komnat, pozwolicie więc, że jeszcze na chwilkę w nich pozostanę, obserwując Długosza, Kallimacha, czy Kopernika...

Trzeba mieć ogromny talent i wiedzę, żeby stworzyć naprawdę dobrą powieść historyczną. Nie wszyscy autorzy to potrafią. Jedni piszą książki, przypominające bardziej podręcznik historii, inni zbytnio odbiegają od faktów historycznych i chociaż dobrze się czyta ich książki, to brakuje w nich tego ducha historii, którego zawsze poszukuje w takich powieściach. Nie ukrywam,...

Kolejna część serii autorki o życiu Jagiellonów. Tym razem mamy przedstawią historie Elżbiety Rakuszanki. Na plus: kawał dobrej historii Polski. Ważne aby takie postacie nagłaśniać. Na minus: duży chaos, tak jakby autorka sama nie wiedziała co chce z życia Elżbiety Rakuszanki przedstawić. Nie da się całego życia i historii zmieścić na 300 str.

Kolejna część serii autorki o życiu Jagiellonów. Tym razem mamy przedstawią historie Elżbiety Rakuszanki. Na plus: kawał dobrej historii Polski. Ważne aby takie postacie nagłaśniać. Na minus: duży chaos, tak jakby autorka sama nie wiedziała co chce z życia Elżbiety Rakuszanki przedstawić. Nie da się całego życia i historii zmieścić na 300 str.

Kawałek historii Polski przedstawiony z punktu widzenia Elżbiety Rakuszanki. Książka zaczyna się w momencie przybycia 18-stoletniej Elżbiety do Polski i z każdym rozdziałem towarzyszymy jej przez resztę życia. Mimo że Elżbieta nie należała do urodziwych, a jej zdeformowane ciało zdecydowanie nie dodawało jej urody, król Kazimierz był jej bardzo oddany i spłodził z nią trzynaścioro dzieci. Elżbieta była kobietą inteligentną, towarzyską i bystrą. Los nie szczędził jej trudnych przeżyć, które znosiła z godnością, jak na królową przystało
Autorka pisze dzieje królowej w pierwszej osobie , co jest niezwykle trudne chcąc pozostać wiernym wydarzeniom dotyczących postaci historycznej z tak odległych czasów. Niewiele bowiem zachowało się źródeł, z których można czerpać. Stąd też osobiste odczucia zarówno królowej jak i innych postaci jej współczesnych to fikcja literacka, bardzo jednak prawdopodobna. Dzięki temu postać królowej staje nam się niezwykle bliska. Zwłaszcza początek jej królowania był bardzo emocjonalny, kiedy jako młodziutka dziewczyna nieznająca polskiej mowy musiała zmierzyć się ze swoimi potworami i nie poddać się smutkowi. Taki już los dzieci władców, niestety. Dalej- jak sama pisze: …to „wielka, niekończąca się podróż. Tutaj dwa dni, tam nawet cztery. Przejazdy, wjazdy, powitania, ceremonie, mowy, stanie, siedzenie, jedzenie, rodzenie, odprawianie, odmawianie, przyjmowanie, obradowanie, omawianie, zatwierdzenia, jedzenie, siedzenie, stanie, mowy, ceremonie, wyjazd, przejazd, rodzenie i sen”. Takie życie.

Kawałek historii Polski przedstawiony z punktu widzenia Elżbiety Rakuszanki. Książka zaczyna się w momencie przybycia 18-stoletniej Elżbiety do Polski i z każdym rozdziałem towarzyszymy jej przez resztę życia. Mimo że Elżbieta nie należała do urodziwych, a jej zdeformowane ciało zdecydowanie nie dodawało jej urody, król Kazimierz był jej bardzo oddany i spłodził z nią...

Ta książka to niejako kontynuacja Sonki,choć fabuła obydwóch książek chronologicznie sie nakłada.Tym razem dostajemy kawałek historii Polski przedstawiony z punktu widzenia Elżbiety Rakuszanki.Powieść rozpoczyna sie od przyjazdu Elżbiety do Polski ,kończy się tuż po jej śmierci.Jak mówi sama Elżbieta "Moje życie to wielka,niekończąca się podróż.Przejazdy,wjazdy,powitania,ceremonie,mowy,stanie,siedzenie,jedzenie,rodzenie,obradowanie,odmawianie,zatwierdzanie,jedzenie i sen.Potem znowu jedzenie,siedzenie,stanie,mowy,ceremonie,wyjazd,przejazd,rodzenie i sen.(...)Więcej czasu spędzam w wozie i kolebce,niż stąpając po ziemi".
Tym razem historia jest pełniejsza,niż ta opisana w Sonce,może dlatego,że Elżbieta brała czynny udział w życiu dworskim i politycznym Kazimierza,często towarzyszyła mu w podróżach,próbowała doradzać,sama tez podejmowała ważne decyzje.Jej życie do łatwych nie nalezało.Ona sama była osobą kaleką,mimo to nie poddawała się,walczyła o szcze ście dla siebie i swojej nowej rodziny.Po ślubie z Kazimierzem to Polska stała sie dla niej domem,o jej dobrobyt walczyła.Urodziła trzynaścioro dzieci,i wiekszość pochowała za swojego życia.Była matką królów,ale jej życie jako matki nie było łatwe.Kolejne ciąże i porody ,śmierć i cierpienie,które przeplatały się z chwilami szczęścia składały się na jej życie.Miałam wrażenie,że pod koniec życia otaczała ja jednak tylko śmierć...
Trudno mi się czytało o planach dynastycznych,jakie mieli Elżbieta i Kazimierz w stosunku do swoich dzieci,wiem przeciez jak potoczyła sie polska historia i jak polska linia Jagiellonów dość szybko wymarła.Mimo wszystko chętnie poczytałąbym tez książkę o życiu i panowaniu Zygmunta,która mogłaby być fajnym dopełnieniem tych dwóch książek.
To ciekawa książka,ale i tu brakowało mi czegoś więcej.Jestem ciekawska,jeśli chodzi o polską historię,interesują mnie różnego rodzaju smaczki,a tu ich było dość mało.Możnaby w oparciu o tę historię dodac coś więcej,bo chwilami miałam wrażenie,że autorka skacze po niektórych datach,opisując to ,co sie działo bardzo pobieżnie.Chwilami zreszta brzmiało to jak czytanie starego pamiętnika,w którym wiele stron jest kompletnie nieczytelnych,albo w ogóle ich nie ma.Skakanie po datach,tak aby je tylko odhaczyć...Chwilami zresztą przypominało to narzekanie kobiety umęczonej kolejnymi ciążami i ciężkimi porodami,która potrzega świat jedynie poprzez swoje dzieci...Pomimo władzy ,którą posiadała Elżbieta i jej szczęśliwego małżeństwa,cała historia jest dość smutna,pokazuje też ile kosztuje nieraz taka władza.Mimo pewnych wad książki,nie mogłam się oderwać od jej czytania

Ta książka to niejako kontynuacja Sonki,choć fabuła obydwóch książek chronologicznie sie nakłada.Tym razem dostajemy kawałek historii Polski przedstawiony z punktu widzenia Elżbiety Rakuszanki.Powieść rozpoczyna sie od przyjazdu Elżbiety do Polski ,kończy się tuż po jej śmierci.Jak mówi sama Elżbieta "Moje życie to wielka,niekończąca się...