Voksne mennesker

Książka nie wywarła we mnie żadnych emocji oprócz zdenerwowania 40-letnią babą, która zachowuje się jak nienawidząca świata nastolatka w fazie buntu przeciw wszystkiemu i wszystkim. Po co ja to w ogóle doczytałam do końca xD

Książka nie wywarła we mnie żadnych emocji oprócz zdenerwowania 40-letnią babą, która zachowuje się jak nienawidząca świata nastolatka w fazie buntu przeciw wszystkiemu i wszystkim. Po co ja to w ogóle doczytałam do końca xD

Jaka to była dobra książka! Taka prosta, nieprzesadzona, zwyczajna i gorzka. A przy tym naszpikowana emocjami i wołaniem o pomoc.
Nie jest to na pewno najlepsza książka, jaką czytałam, ale jest to książka typu: krzyczę w głowie do bohaterów i proszę ich, żeby w końcu powiedzieli, co czują. Żeby dali sobie pomóc i wysłuchali się nawzajem.
Bardzo tu wszystkim współczułam i, mimo że postaci są BARDZO dalekie od ideału (kto nie jest?),polubiłam ich i życzyłam im dobrze.
To moje trzecie spotkanie z @wydawnictwo_pauza, w tym drugie bardzo udane. Choć niełatwe.
Czytajcie! Nawet, jeśli się Wam nie spodoba, to mam przekonanie, że coś tam w środku po niej zostanie. Choćby to, żeby z marszu nie oceniać, próbować zrozumieć i nie zakładać najbardziej oczywistych scenariuszy. To już chyba całkiem sporo 🙂

Jaka to była dobra książka! Taka prosta, nieprzesadzona, zwyczajna i gorzka. A przy tym naszpikowana emocjami i wołaniem o pomoc.
Nie jest to na pewno najlepsza książka, jaką czytałam, ale jest to książka typu: krzyczę w głowie do bohaterów i proszę ich, żeby w końcu powiedzieli, co czują. Żeby dali sobie pomóc i wysłuchali się nawzajem.
Bardzo tu wszystkim współczułam i,...

Świetnie napisana i przetłumaczona. Autorka doskonale oddaje emocje członków tzw. splątanej rodziny, w której nie ma miejsca na proces indywiduacji i separację, pozwalających na stanie się w pełni samodzielnym, dojrzałym człowiekiem. Otwarty koniec powieści daje na to szansę głównej bohaterce i oby to się jej udało. Choć większość czytelników nie polubiło jej, ja trzymam za nią kciuki. Jest ona bowiem figurą uniwersalną - dopiero w dzisiejszych czasach przyznajemy, że bycie dorosłym nie jest tożsame z przejawianiem dojrzałości, a tę ostatnią rzadko kto osiąga - większość z nas po prostu powiela w sposób nieświadomy przekazane w domu rodzinnym wzorce.

Świetnie napisana i przetłumaczona. Autorka doskonale oddaje emocje członków tzw. splątanej rodziny, w której nie ma miejsca na proces indywiduacji i separację, pozwalających na stanie się w pełni samodzielnym, dojrzałym człowiekiem. Otwarty koniec powieści daje na to szansę głównej bohaterce i oby to się jej udało. Choć większość czytelników nie polubiło jej, ja trzymam...

Bohaterka bardzo antypatyczna, gdyby nie to, że to cieniutka książeczka, to chyba porzuciłabym czytanie koło pięćdziesiątej strony (bardzo nie lubię porzucać czytania czy przerywać innych czynności, nawet gdy mnie męczą, lubię kończyć, co zaczęłam),gdy opisuje ona swoje flirty z zajętymi facetami. Plus jej różne pretensje do siostry, dziwne gierki nastawiania przybranej siostrzenicy przeciw macosze, niezrozumiałe zagrywki wobec siostry, oczekiwanie od matki, że ją pogłaszcze po główce i pochwali za każdą dobrze wykonaną rzecz, rozpamiętuje drobiazgi. Chyba zazdrości ona swojej siostrze, skoro przedstawia ją w negatywnym świetle. Jednak sama też nie jest taka dobra, za jaką zdaje się uważać sama siebie.
Nie tylko nie potrafiłam w żaden sposób wczuć się w bohaterkę, ale i bardzo się z nią męczyłam. Cała książka to takie marudzenie, narzekanie, dziwne gierki. Jest wiecznie niezadowolona, nieszczęśliwa, reszta bohaterów też w sumie nie lepsza. Całe to środowisko takie jakby toksyczne, trudne w odbiorze, irytujące. Niektórzy piszą, że to powieść autentyczna czy szczera, przyznawanie się do mrocznych stron, jeśli tak, to rodzaj ludzki jest mi obcy, moje mroczne strony wyglądają inaczej. Książka podobno nagradzana - może za tę mroczność, autentyzm, może za pokazanie, że tytułowi dorośli zachowują się jak dzieci, nie wiem. Autorka zniechęciła mnie do swojej twórczości, ale skoro taka nagradzana, to chcę dać jej szansę i przeczytać jeszcze jedną jej książkę w przyszłości, zanim stwierdzę, że to autorka nie dla mnie.

Bohaterka bardzo antypatyczna, gdyby nie to, że to cieniutka książeczka, to chyba porzuciłabym czytanie koło pięćdziesiątej strony (bardzo nie lubię porzucać czytania czy przerywać innych czynności, nawet gdy mnie męczą, lubię kończyć, co zaczęłam),gdy opisuje ona swoje flirty z zajętymi facetami. Plus jej różne pretensje do siostry, dziwne gierki nastawiania przybranej...

Bardzo dobra książka o trudnych emocjach - żalu za spóźnionym macierzyństwem, wymieszanym szczęściu i jednocześnie zazdrości o młodsze rodzeństwo, poczuciu niesprawiedliwości i frustracji z powodu przeżytego życia. I choć życie Idy, głównej bohaterki, się kończy - ma dopiero 40 lat, to ona sama ma wrażenie, że już wszystko przegrała. Jak zarządzać tymi odczuciami, jak funkcjonować zwyczajnie, jak postępować tak, jak się tego od niej oczekuje - to codzienne zmagania Idy, z którymi dzięki wspaniałej narracji autorki zapoznajemy się bardzo dogłębnie.
Nie jest to łatwa pozycja, ale otwiera spojrzenie na poważny problem oraz opisuje bardzo trudne, czasami skrajne i budzące obrzydzenie emocje, które w gruncie rzeczy nie są nam aż tak obce.
Gorąco polecam

Bardzo dobra książka o trudnych emocjach - żalu za spóźnionym macierzyństwem, wymieszanym szczęściu i jednocześnie zazdrości o młodsze rodzeństwo, poczuciu niesprawiedliwości i frustracji z powodu przeżytego życia. I choć życie Idy, głównej bohaterki, się kończy - ma dopiero 40 lat, to ona sama ma wrażenie, że już wszystko przegrała. Jak zarządzać tymi odczuciami, jak...

Świetna. Doskonale pokazuje jacy jesteśmy na prawdę, jak bardzo nasze oczekiwania wobec świata i rzeczywistości rozminęły się z realnym życiem. Mama i tata mówili, że wszystko bedzie dobrze? Niestety - mylili się, bo nic nie wygląda tak jak powinno, a prawda jest taka, że na świecie dominuje zło. Gorsze jest jednak to, że to właśnie Ty jesteś złą osobą… Warto przeczytać!

Świetna. Doskonale pokazuje jacy jesteśmy na prawdę, jak bardzo nasze oczekiwania wobec świata i rzeczywistości rozminęły się z realnym życiem. Mama i tata mówili, że wszystko bedzie dobrze? Niestety - mylili się, bo nic nie wygląda tak jak powinno, a prawda jest taka, że na świecie dominuje zło. Gorsze jest jednak to, że to właśnie Ty jesteś złą osobą… Warto przeczytać!

Przeciętna książka.
Historia ukazuje przekrój życia 40-leteniej kobiety i jej relacji z rodziną.

Do ciekawych aspektów należą, poruszenie tematów m.in.; macierzyństwa, staropanieństwa, zazdrości wśród rodzeństwa i możliwych powódek psychologicznych pewnych zachowań.
Po całej lekturze pozostaje jednak niesmak po zachowaniu głównej bohaterki, która jest infantylną, miejscami cyniczną, cechującą się brakiem samoświadomości jednostką.
Warto również wspomnieć, że jest to jedynie urywek historii 40-latki, nie wnoszący bezpośrednio żadnych przemyśleń i morałów, zakończony w dość miałki i otwarty sposób.

Osobiście uważam, że choć darzę postać Idy zupełną antypatią, ze względu na wyznawane przez nią wartości
(a wręcz ich brak),to miejscami sam fakt tak drastycznej sprzeczności z moimi przekonaniami, czynił tę książkę jakkolwiek dla mnie atrakcyjną. Dodatkowo (co jest trochę przerażające) nie jest to tak bardzo odrealniona kalka charakterologiczna, od ludzi których można spotkać na co dzień.

Przeciętna książka.
Historia ukazuje przekrój życia 40-leteniej kobiety i jej relacji z rodziną.

Do ciekawych aspektów należą, poruszenie tematów m.in.; macierzyństwa, staropanieństwa, zazdrości wśród rodzeństwa i możliwych powódek psychologicznych pewnych zachowań.
Po całej lekturze pozostaje jednak niesmak po zachowaniu głównej bohaterki, która jest infantylną,...

Dorośli to opowieść o dwóch siostrach w podobnym wieku i podobnych pragnieniach nie potrafiły jednak stworzyć siostrzanej relacji. Obie mierzą się z problemami które z każdym kolejnym rokiem bardziej je przytłaczają. Ich relacja w dorosłym życiu jest blokowana przez rywalizacje, zazdrość, chęć bycia lepszą córką. Letni pobyt w rodzinnym gronie nie jest idyllicznym wyjazdem lecz stąpaniem na paluszkach dokoła siebie. Wzajemne pretensje bohaterowie widzą w oczach jednak nie są w stanie szczerze ze sobą porozmawiać. Może w końcu zdobędą się na rozmowę? Może ten pobyt okaże się inny?

Jestem pełna podziwu jak w tak krótkiej książce można zawrzeć aż tyle emocji, te emocje wychodzą na czytelnika z każdą kolejną przewróconą stroną. Wciąga, oplata w uścisku. Nie tak łatwo przyszło mi przeczytanie tej książki, zżyłam się z bohaterami i bardzo zależało mi na ich szczęściu. Po cichu kibicowałam każdemu aby odnalazł nie tylko szczęście w rodzinie ale ze samym sobą.

Dorośli to opowieść o dwóch siostrach w podobnym wieku i podobnych pragnieniach nie potrafiły jednak stworzyć siostrzanej relacji. Obie mierzą się z problemami które z każdym kolejnym rokiem bardziej je przytłaczają. Ich relacja w dorosłym życiu jest blokowana przez rywalizacje, zazdrość, chęć bycia lepszą córką. Letni pobyt w rodzinnym gronie nie jest idyllicznym wyjazdem...

Ciekawa książka, taka do przeczytania na raz. Duży plus za to, że Ida jest bohaterką, którą tak naprawdę trudno polubić, ale można ją zrozumieć. Jej zachowanie wynika z różnych sytuacji i doświadczeń. W wielu aspektach potrafiłam ją zrozumieć, choć nie jestem w stanie utożsamić się z nią w 100%.

Ciekawa książka, taka do przeczytania na raz. Duży plus za to, że Ida jest bohaterką, którą tak naprawdę trudno polubić, ale można ją zrozumieć. Jej zachowanie wynika z różnych sytuacji i doświadczeń. W wielu aspektach potrafiłam ją zrozumieć, choć nie jestem w stanie utożsamić się z nią w 100%.

ESH

Wszyscy bohaterowie są okropni, a jednak bardzo - szokująco wręcz - realni. W pewnym sensie można zrozumieć, co nimi kieruje (sytuacja życiowa każdego bohatera jest raczej kiepska, od staropanieństwa do niechcianej ciąży) i jak wydarzenia z dzieciństwa wciąż mają przełożenie na ich aktualne życie. Jest to niesamowicie ciekawe, jak dziecinnie upartym/zazdrosnym/złym można być wobec własnej rodziny, w ogóle wobec innych ludzi, samemu będąc dorosłym człowiekiem. Zakończenia jednak nie pojmuję, ponieważ nic się nie dzieje. Nie ma żadnej drogi psychologicznej czy zmiany (w sumie opisanych jest tylko kilka wakacyjnych dni, więc trudno o jakąś wielką metamorfozę); nie ma nawet zrozumienia własnej beznadziejności przez bohaterów. O co tu więc chodzi? Chyba właśnie o nic, a książka jest po prostu obrazkiem z życia tych ludzi, których nie da się lubić, a którzy, zdaje się, istnieją wszędzie dookoła.

ESH

Wszyscy bohaterowie są okropni, a jednak bardzo - szokująco wręcz - realni. W pewnym sensie można zrozumieć, co nimi kieruje (sytuacja życiowa każdego bohatera jest raczej kiepska, od staropanieństwa do niechcianej ciąży) i jak wydarzenia z dzieciństwa wciąż mają przełożenie na ich aktualne życie. Jest to niesamowicie ciekawe, jak dziecinnie upartym/zazdrosnym/złym...