W polu

Maria Dąbrowska stawiała Rembeka wyżej od Remarque'a. Czytając, stale się dziwiłem, iż można napisać, tak smutną i posępną książkę o zwycięskiej wojnie. Zwłaszcza koniec powieści, jest mocno dramatyczny, to całkowicie antywojenne dzieło. Proza Rembeka, budzi szacunek dla jego literackich zdolności i smutną zadumę nad losem ludzkim, trudno jednak, odczuwać podczas jej lektury, dumę z jednego z największych zwycięstw w dziejach oręża polskiego, jakim był rok 1920. Zapewne, dlatego powieść, jest tak zapomniana, nawet po upadku komunistycznej cenzury, a może, zwłaszcza teraz, gdyby po latach komunizmu, chcemy się cieszyć naszym największym nad nim trumfem, a nie smucić, nad losem bohaterów Rembeka.

Maria Dąbrowska stawiała Rembeka wyżej od Remarque'a. Czytając, stale się dziwiłem, iż można napisać, tak smutną i posępną książkę o zwycięskiej wojnie. Zwłaszcza koniec powieści, jest mocno dramatyczny, to całkowicie antywojenne dzieło. Proza Rembeka, budzi szacunek dla jego literackich zdolności i smutną zadumę nad losem ludzkim, trudno jednak, odczuwać podczas jej...

Kamień milowy w polskiej literaturze wojennej. Przeczytałem w swoim życiu sporo powieści wojennych, ale dzieło Rembeka wyróżnia się spośród nich szczególnie. "W Polu" to doskonała powieść naturalistyczna, wręcz turpistyczna w opisach frontalnego piekła, nieczułostkowa bez sentymentalizmu opisująca wojnę polsko-bolszewicką. Autor opisuje wojenne realia niemal z filmową wrażliwością, można by rzec detaliczną pieczołowitością. Pisarz ma wyjątkowy talent do przedstawiania batalistycznych scen, czytelnik ma poczucie obecności w epicentrum wojennego piekła. Czujemy grozę wojny niemal wszystkimi zmysłami, trajkotanie kulomiotów, deszcz bomb odłamkowych, i nieustanny grzmot artylerii, przerażający obraz atakującej tyraliery. Poczucie nacierającego wroga tworzy w całości pełnokrwisty i plastyczny konstrukt wojny, przerażająca projekcję okrutnego bezlitosnego pandemonium, golgoty na szczycie której każdego żołnierza czeka męka i i nieuniknione cierpienie. Jak przystało na dzieło genialne, znalazło się tutaj miejsce na potężny filozoficzny areał, którego zasięg w powieści jest niebosiężny. Wewnętrzne dialogi bohaterów, moralne rozterki, deliberacje na temat śmierci, ulotności życia w wojennych realiach. Wszystko to powoduje, że książką jest bardzo dojmująca w swoim przekazie, a punk ciężkości, z mistrzowską precyzją migruje między tragicznym losem człowieka, poczuciem żołnierskiego obowiązku, a okrucieństwa wojny i potrzebą ratowania życia. Dualizm ten pokazuje, że kwintesencją powieści są wszystkie najważniejsze składowe, które towarzyszą każdej wojnie, i od których nie w sposób się uwolnić. Nie bez kozery znana powieściopisarka Maria Dąbrowska stwierdziła ,że W polu" pod wieloma względami przewyższa "Na zachodzie bez zmian" Ericha Marii Remarque’a , ba wedle mojej opinii ta książką jest lepsza. Książka w swoim przekazie nie ogniskuje swojej uwagi głównie na wydźwięku pacyfistycznym, ale wszystkim tym co bezgranicznie występuje między wojną a ludzkim losem czyli nieustępliwym fatalizmie, tragicznym fatum. Uważam również, że najlepsza powieść Rembeka jest książką trudniejszą w odbiorze, ale też posiadającą większy wachlarz literackich walorów. Absolutnie genialna pozycja, którą poznać powinien każdy ambitny czytelnik.

Kamień milowy w polskiej literaturze wojennej. Przeczytałem w swoim życiu sporo powieści wojennych, ale dzieło Rembeka wyróżnia się spośród nich szczególnie. "W Polu" to doskonała powieść naturalistyczna, wręcz turpistyczna w opisach frontalnego piekła, nieczułostkowa bez sentymentalizmu opisująca wojnę polsko-bolszewicką. Autor opisuje wojenne realia niemal z filmową...

Świetna proza, przejmujący obraz wojny i walk, które degradują fizycznie i psychicznie. Lektura równie wybitna jak "Lewa wolna" czy "Sól ziemi".

Świetna proza, przejmujący obraz wojny i walk, które degradują fizycznie i psychicznie. Lektura równie wybitna jak "Lewa wolna" czy "Sól ziemi".

Kiedy takie opisy batalistyczne czyta się u klasyków - obraz bogaty i przyswaja się go z zapartym tchem. Tu jakoś jednak nudnawo.
I co raz nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to polskie wojsko jakieś takie bez ładu i składu w działaniu, bezradne i pogubione. Znając inne relacje aż wierzyć się nie chce ...

Kiedy takie opisy batalistyczne czyta się u klasyków - obraz bogaty i przyswaja się go z zapartym tchem. Tu jakoś jednak nudnawo.
I co raz nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to polskie wojsko jakieś takie bez ładu i składu w działaniu, bezradne i pogubione. Znając inne relacje aż wierzyć się nie chce ...

Mam mieszane uczucia. Ciężko mi się czytało. Nie wiem, w czym był problem. Wojskowo książka bez zarzutu. Sam autor brał udział w walkach. Czytam teraz jego dziennik i opowiadania. Nie mogłem się skupić. Może to problem egzemplarza. Z "Naganem" nie było źle i tom dzienników/opowiadań też idzie nieźle.

Mam mieszane uczucia. Ciężko mi się czytało. Nie wiem, w czym był problem. Wojskowo książka bez zarzutu. Sam autor brał udział w walkach. Czytam teraz jego dziennik i opowiadania. Nie mogłem się skupić. Może to problem egzemplarza. Z "Naganem" nie było źle i tom dzienników/opowiadań też idzie nieźle.

Książka o dość ciężkiej tematyce bo jednak jest to wojna. Pisana przez samego uczestnika tej wojny. Polecam dla kogoś kto interesuje się wojną 1920

Książka o dość ciężkiej tematyce bo jednak jest to wojna. Pisana przez samego uczestnika tej wojny. Polecam dla kogoś kto interesuje się wojną 1920

Chyba najlepsza polska powieść o wojnie polsko-radzieckiej z 1920 roku. I najbardziej wiarygodna. Napisał ją bowiem jej uczestnik, ówczesny artylerzysta – Stanisław Rembek. Po wojnie zapomniany, na krótko przywrócony pamięci dzięki adaptacjom filmowym, jakich dokonali Andrzej Wajda („Wyrok na Franciszka Kłosa”) i Juliusz Machulski („Szwadron”).
Książka antywojenna, ale jednocześnie bardzo polska i bardzo prawdziwa. Pokazuje kilka dni z życia 7 kompanii 10 dywizji piechoty na froncie białoruskim, podczas odwrotu w 1920 roku. Obserwujemy dwóch oficerów oddziału (i kilku innych),kilku podoficerów i mnóstwo szeregowców w ich dniu codziennym. Od śmierci kaprala Górnego aż do … końca książki.
Powieść ma dwa plany. Pierwszy to realistyczne, czy wręcz naturalistyczne opisy, zarówno walki, jak i życia w okopach, wycofywania się, fasowania pokarmów czy innych zachowań żołnierzy. Drugi to rozmyślania podporuczników Paprosińskiego i Lukomskiego oraz sierżanta Derenia. Narrator jest trzecioosobowy i wbrew pozorem nie jest alter ego żadnej z trzech przedstawionych postaci.
A wojna to krew pot i łzy, brud, smród i ubóstwo. W końcu resztka kompanii walczy bez plecaków, butów a w jednym przypadku nawet bez spodni. Poborowi nie są monolitem, podobnie jak podoficerowie czy oficerowie. Konflikty dotyczą każdej z tych grup wewnątrz oraz pomiędzy nimi. Występują i dezercje i otwarte bunty. Oficerowie służący niegdyś w armiach państw zaborczych nie lubią legionistów … z wzajemnością. Jeden ze strzelców - w cywilu chłop - narzeka, że za czasów Ruska przynajmniej nie powoływano jedynaków ani wszystkich braci, a wojsko polskie tego nie przestrzega. Przykładom odwagi i kompetentnym zachowaniom na polu walki towarzyszą też akty paniki czy bezładnej ucieczki. A w odwrocie zabójstw białoruskich chłopów czy rabunków.
Bebechy wojny, zamiast jej mitu. Wygraliśmy, ale wielkim kosztem. I nikt nie wspomina tych, którzy go ponieśli. Kto pamięta o Piesiku, Robakach, Górnym czy Cewowskim. Do historii przeszedł tylko dowódca dywizji, generał Żeligowski, zwany w powieści przez swoich żołnierzy „Dziadem”. A kim by był bez nich? Bardzo dobra książka batalistyczna i antywojenna zarazem. Odtrutka na przygodowe, propagandowe, martyrologiczne strzelanki, którą warto polecać. Jak powiedział Jan Hus – prawda zwycięży.

Chyba najlepsza polska powieść o wojnie polsko-radzieckiej z 1920 roku. I najbardziej wiarygodna. Napisał ją bowiem jej uczestnik, ówczesny artylerzysta – Stanisław Rembek. Po wojnie zapomniany, na krótko przywrócony pamięci dzięki adaptacjom filmowym, jakich dokonali Andrzej Wajda („Wyrok na Franciszka Kłosa”) i Juliusz Machulski („Szwadron”).
Książka antywojenna, ale...

Książka nie jest łatwa w odbiorze przez swoiste przeplatanie się dwóch skrajnie odmiennych narracji. Z jednej strony mamy niezwykle naturalistyczny obraz wojny ze wszelkimi jej okropieństwami. Śmierć, zniszczenie, głód, brud, zaszczucie i beznadzieja opisane zostały bardzo plastycznie, aż można się wzdrygnąć. Niekiedy autor jednak sili się na bardziej poetycki opis, z dość wyszukanymi i nie zawsze uzasadnionymi metaforami rodem z wiersza pensjonarki. Z drugiej strony możemy wejść w umysł głównego bohatera i zagłębić się w jego dość skomplikowane życie emocjonalne. Widzimy, jakim koszmarem dla osoby nadmiernie myślącej, refleksyjnej i neurastenicznej jest wojna. Przeżywamy wraz z nim zaburzenia percepcji wywołane adrenaliną i zmęczeniem: wzrok się nam wyostrza, a czas zwalnia. Całość składa się na bardzo sugestywny opis doli żołnierza, w której bohaterstwo i tchórzostwo są wyjątkami, a normą - ciężka, skrajnie wyczerpująca walka o przetrwanie. Bez żadnej idei, bez krztyny wzniosłości - tylko przepocony mundur, obtarte stopy, zesztywniałe mięśnie i pusty żołądek. Lektur niełatwa, ale polecam ją ku przestrodze wszystkim marzącym o "wojennej sławie". Niewiele jest tak antywojennych i antybohaterskich książek w naszej literaturze. Powieść obecnie jest nieco zapomniana na skutek objęcia Autora zapisem cenzury w latach PRL, a szkoda, może warto przywrócić ją powszechnej pamięci?

Książka nie jest łatwa w odbiorze przez swoiste przeplatanie się dwóch skrajnie odmiennych narracji. Z jednej strony mamy niezwykle naturalistyczny obraz wojny ze wszelkimi jej okropieństwami. Śmierć, zniszczenie, głód, brud, zaszczucie i beznadzieja opisane zostały bardzo plastycznie, aż można się wzdrygnąć. Niekiedy autor jednak sili się na bardziej poetycki opis, z dość...

Nigdy nie słyszałam wcześniej ani o tej książce, ani o autorze, kojarzyłam ledwo tytuł ,,Wyrok na Franciszka Kłosa”. Zaczęłam czytać ,,W polu” na egzamin z literatury międzywojennej, nie spodziewając się niczego, a dostałam genialny obraz wojny bolszewickiej.

Powieść opowiada dzieje siódmej kompanii walczącej z Rosjanami podczas wojny bolszewickiej. Rozpoczyna się w dniu śmierci kaprala i skupia głównie na jednym z żołnierzu, Paprosińskim, jego wahaniach moralnych, rozterkach i refleksjach na temat wojny. To jednak nie akcja jest tu najważniejsze, a przybliżenie życia wojskowego oraz refleksje z tym związane. Rembek nie mitologizuje historii, jego bohaterowie są odważni i śmiało idą w bój, ale jednocześnie są prości, potrafią stchórzyć, nie mają sprecyzowanych poglądów politycznych. Autor zaznacza tu brutalność wojny, choroby, głód czy wszy. Nie ma tu nic romantycznego i heroicznego, a jednak rozterki Paprosińskiego, jego skłonność do rozmyślań i szukania sensu w życiu, chęć zachowania człowieczeństwa są na swój sposób piękne. Książka jest napisana w sposób prosty, oszczędny, pasujący do tematyki, a jednak urzekający przez prawdę jaka jest w niej zawarta.

Nie wiem, co jeszcze mogę powiedzieć o tej pozycji, bo jak wypowiedzieć się o książce, która nie składa się z fabuły, a z opisów bitew i rozmyślań bohatera? Może tylko to, że naprawdę warto przeczytać ,,W polu”, bo pokazuje obraz wojny jaki w naszym kraju jest pomijany.

,, (…) jedyną klapą bezpieczeństwa dla wezbranej rozpaczy rodzaju ludzkiego jest marzenie, matka wszelkich sztuk, wiedzy, religii i doktryn społecznych.”

Nigdy nie słyszałam wcześniej ani o tej książce, ani o autorze, kojarzyłam ledwo tytuł ,,Wyrok na Franciszka Kłosa”. Zaczęłam czytać ,,W polu” na egzamin z literatury międzywojennej, nie spodziewając się niczego, a dostałam genialny obraz wojny bolszewickiej.

Powieść opowiada dzieje siódmej kompanii walczącej z Rosjanami podczas wojny bolszewickiej. Rozpoczyna się w dniu...

Polecam - ulubiona książka Marka Nowakowskiego !

Polecam - ulubiona książka Marka Nowakowskiego !