Melodia mgieł dziennych

Widać tutaj pewną niepewność, jeśli chodzi o warsztat pisarski i kwestie techniczne, ale sam pomysł na historię, poruszenie tematu sławy, niewykorzystanych szans i tego specyficznego typu ludzi, którzy są niezwykle przyciągający i tajemniczy oceniam bardzo pozytwnie.

Widać tutaj pewną niepewność, jeśli chodzi o warsztat pisarski i kwestie techniczne, ale sam pomysł na historię, poruszenie tematu sławy, niewykorzystanych szans i tego specyficznego typu ludzi, którzy są niezwykle przyciągający i tajemniczy oceniam bardzo pozytwnie.

Czasami bardzo mocno o czymś marzymy, ale kiedy owo marzenie ziści się - okazuje się, że powiedzenie "uważaj o czym marzysz" jest bardzo trafne. Z kolei niekiedy zdarzają się sytuacje, kiedy niemal po trupach pragniemy osiągnąć cel, ale nie udaje się - patrzenie na kogoś, kto zajmuje nasze wymarzone miejsce staje się nie do zniesienia...

"Melodia mgieł dziennych" to opowieść o destrukcji w wyniku (nie)spełniania marzeń. Ta historia pokazuje, że nie wiadomo, po której stronie lepiej być. Sama historia jest ciekawa i angażująca, ale równocześnie niesamowicie chaotyczna (niekiedy gubiłam się w przedstawianych perspektywach). Zachowanie głównych bohaterek jest totalnie szkodliwe (dla samych siebie oraz innych) i nieakceptowalne. Warto mieć to na uwadze - sądzę, że po ową historię nie powinny sięgać osoby młode.

Czasami bardzo mocno o czymś marzymy, ale kiedy owo marzenie ziści się - okazuje się, że powiedzenie "uważaj o czym marzysz" jest bardzo trafne. Z kolei niekiedy zdarzają się sytuacje, kiedy niemal po trupach pragniemy osiągnąć cel, ale nie udaje się - patrzenie na kogoś, kto zajmuje nasze wymarzone miejsce staje się nie do zniesienia...

"Melodia mgieł dziennych" to...

Tę książkę mogę polecić miłośnikom sztuki, poezji, dziwności, a także wszystkim, którzy czują się niedoceniani i chcą, aby ktoś ich zrozumiał. Ale jeśli liczycie, że podniesie Was na duchu, to nie, nie tym razem.
„Melodia…” jest o traumach, pokonywaniu (albo i nie) własnych granic i spełnianiu się (albo i nie) w tym, co się robi. W zasadzie jest po prostu o życiu. Historię poznajemy z perspektywy trzydziestodwuletniej Es, która jest menadżerką młodszej od siebie wokalistki – Melodii. Es sama zawsze marzyła o karierze, ale los już taki jest, że jednym otwiera niebo, a inni nigdy nawet z daleka nie zobaczą jego bram.
Jest coś w tym sposobie pisania, co mnie szczególnie urzeka – mało słów, a maksimum przekazu. Można się zatrzymać nad jedną sceną i pomyśleć „tak, to jest to, też tak miałam!”.
Mnie szczególnie urzekła historia miłosna Es i Tristana, którą bohaterka wspomina jako niesamowite przeżycie, mimo że jest już od jakiegoś czasu w szczęśliwym związku, a nawet narzeczeństwie. Tristan, który tak wcale nie miał na imię, jest tutaj symbolem tęsknoty za przeszłością i dawnymi marzeniami – dla mnie on tym właśnie jest, dla Was nie musi być.
Książka jest krótka, ale w tym przypadku nie mam nic do zarzucenia – wszystko, co miało zostać napisane, zostało napisane. Jest całkowicie zamkniętą całością i ma wszystko, czego potrzeba, by nas oczarować.
Literatura piękna nie cieszy się aż taką popularnością jak YA, ale spróbujcie. Warto.

Tę książkę mogę polecić miłośnikom sztuki, poezji, dziwności, a także wszystkim, którzy czują się niedoceniani i chcą, aby ktoś ich zrozumiał. Ale jeśli liczycie, że podniesie Was na duchu, to nie, nie tym razem.
„Melodia…” jest o traumach, pokonywaniu (albo i nie) własnych granic i spełnianiu się (albo i nie) w tym, co się robi. W zasadzie jest po prostu o życiu. Historię...

Zryło mi łeb

Zryło mi łeb

Słownictwo jakiego używa Marta Bijan sprawia, że czułam jakby książka się trzęsła i wyślizgiwała mi z rąk, tak jak wnętrze Es. Uwielbiam takie historie i cieszyłam się tą lekturą, nie mogę jednak dać większej oceny, ponieważ w literaturze szukam emocji, zamysłu, nauki, tu, od zamknięcia tylnej okładki do dzisiaj, nie mam żadnych emocji czy głębszych przemyśleń. Po prostu fun to read. <3

Słownictwo jakiego używa Marta Bijan sprawia, że czułam jakby książka się trzęsła i wyślizgiwała mi z rąk, tak jak wnętrze Es. Uwielbiam takie historie i cieszyłam się tą lekturą, nie mogę jednak dać większej oceny, ponieważ w literaturze szukam emocji, zamysłu, nauki, tu, od zamknięcia tylnej okładki do dzisiaj, nie mam żadnych emocji czy głębszych przemyśleń. Po prostu...

Kolejna książka Marty Bijan na moim koncie i po raz kolejny się nie zawiodłam.
Dziękuję, za taki skarb w naszej polskiej literaturze.

Kolejna książka Marty Bijan na moim koncie i po raz kolejny się nie zawiodłam.
Dziękuję, za taki skarb w naszej polskiej literaturze.

Ostatnio wybieram książki z naszej domowej biblioteki, które od długiego czasu czekają na swoją kolejność. Tak też było z " Melodią mgieł dziennych".

"Ten krótki moment między myślą a wypowiedzeniem słów na głos jest błogosławieństwem. Moment, w którym myślisz, że to, co powiesz, coś odmieni. Sprawi, że poruszysz tłumy, coś drgnie na woskowych twarzach twoich słuchaczy. Spojrzą na ciebie i zauważą twoją obecność, zajmiesz niewielkie miejsce w ich umyśle na krótką chwilę."

Bardzo trudno jest napisać cokolwiek o tej książce, historia Melodi i Es jest tajemnicza, niejednoznaczna, miejscami dziwna, ale jednocześnie też niezwykła, hipnotyzująca i wciągająca. Z pewnością nie każdemu przypadnie ona do gustu, ale mnie autorka urzekła zarówno swoim stylem jak i wrażliwością, wydaje mi się też, że w każdym czytelniku, ta opowieść wzbudzi inne emocje, jednych zachwyci, a drugich wprost przeciwnie. Mnie książka oczarowała.

Ostatnio wybieram książki z naszej domowej biblioteki, które od długiego czasu czekają na swoją kolejność. Tak też było z " Melodią mgieł dziennych".

"Ten krótki moment między myślą a wypowiedzeniem słów na głos jest błogosławieństwem. Moment, w którym myślisz, że to, co powiesz, coś odmieni. Sprawi, że poruszysz tłumy, coś drgnie na woskowych twarzach twoich słuchaczy....

Artyzm tej książki jakoś do mnie nie przemówił.
Miałam wrażenie, że ważniejsza jest kompozycja niż sama treść i jakoś nie mogłam się zbytnio zaangażować w to, co czytam.
Dziwne to było, nie jestem do końca przekonana do tego debiutu.

Artyzm tej książki jakoś do mnie nie przemówił.
Miałam wrażenie, że ważniejsza jest kompozycja niż sama treść i jakoś nie mogłam się zbytnio zaangażować w to, co czytam.
Dziwne to było, nie jestem do końca przekonana do tego debiutu.

Daisy Jones w wersji totalnie mrocznej i bolesnej

Daisy Jones w wersji totalnie mrocznej i bolesnej

Nic mi sie w niej nie podobało, jedynie okładka ładna...

Nic mi sie w niej nie podobało, jedynie okładka ładna...