Książka dokładnie taka, jakiej się spodziewałem - lekka, łatwa, przyjemna. Roman Kosecki po latach zasiadania w Sejmie nauczył się panować nad językiem, zatem nie należało oczekiwać tu żadnych sensacyjnych treści.
Nie przeszkodziło to w tym, żeby opowieść o swoim życiu, a głownie o karierze piłkarskiej, snuł w barwnej i interesującej formie. Jeśli coś mi przeszkadzało, to brak skromności i umiaru w wynoszeniu pod niebiosa swoich piłkarskich umiejętności i wartości. Bez przesady - był dobrym piłkarzem, ale na pewno nie wybitnym.
Dla przeciwwagi warto podkreślić brak jakiejkolwiek zawiści wobec kolegów czy rywali, którzy osiągnęli więcej. No i przywiązanie do rodziny, zwłaszcza żony, to coś, co zawsze mnie ujmuje.
Książka jest dość skromna objętościowo, za to zawiera na końcu sporo ciekawych, nieznanych mi wcześniej zdjęć z różnych okresów życia i kariery sportowej autora.
Odebrałem te książkę jako sympatyczne przypomnienie dość odległych już czasów, kiedy nasi sportowcy zaczynali przecierać międzynarodowe szlaki.

Książka dokładnie taka, jakiej się spodziewałem - lekka, łatwa, przyjemna. Roman Kosecki po latach zasiadania w Sejmie nauczył się panować nad językiem, zatem nie należało oczekiwać tu żadnych sensacyjnych treści.
Nie przeszkodziło to w tym, żeby opowieść o swoim życiu, a głownie o karierze piłkarskiej, snuł w barwnej i interesującej formie. Jeśli coś mi przeszkadzało, to...

Tak się złożyło, że czasy polskiej piłki nożnej opisywane przez Pana Romana Koseckiego są mi doskonale znane. Pamiętam tamte rozgrywki klubowe, mecze reprezentacji, niemoc w pokonywaniu szczebla eliminacji, zadziwiające tournée kadry po krajach Ameryki Środkowej i Południowej. Czas niemocy lat 90-tych XX wieku, porównywalnych chyba z latami sześćdziesiątymi. Były wprawdzie utalentowane jednostki, ale brakowało zespołu. Były zwycięskie pojedyncze spotkania, ale przegrywano całe rozgrywki. Chyba z tego względu tych kilkanaście rozdziałów są mi dość bliskie. Znane nazwiska, pamiętne relacje i konflikty na linii zawodnicy-trenerzy-działacze, cóż, wraca fala wspomnień…
Język w tej książce może niezbyt wyszukany, ale przez to nabiera waloru szczerości. Czyta się szybko, na co mają wpływ liczne anegdoty (nie tylko boiskowe). I te kilka wydarzeń z życia tego walecznego i niepokornego zawodnika stają się bardziej zrozumiałe. Pomiąłbym natomiast ostatni rozdział poświęcony działalności politycznej – najmniej ciekawy i odbiegający stylistycznie od reszty książki.
W epoce Roberta L. osiągnięcia Pana Romana zdają się niewielkie. Ja pamiętam jednak, że przez wiele lat jego 69 występów i 19 goli było wynikiem niebotycznym. I to, że grał w takich drużynach jak Atletico Madryt, FC Nantes czy Galatasaray Stambuł wtedy naprawdę było sukcesem, niedostępnym dla wielu graczy. Przeczytałem – nostalgicznie, ale miło spędzony czas.

Tak się złożyło, że czasy polskiej piłki nożnej opisywane przez Pana Romana Koseckiego są mi doskonale znane. Pamiętam tamte rozgrywki klubowe, mecze reprezentacji, niemoc w pokonywaniu szczebla eliminacji, zadziwiające tournée kadry po krajach Ameryki Środkowej i Południowej. Czas niemocy lat 90-tych XX wieku, porównywalnych chyba z latami sześćdziesiątymi. Były wprawdzie...

KOSA - Niczego nie żałuję.
Jest to kolejna pozycja polecana przez @labotigapl którą miałem okazję przeczytać w tym roku. Ciekawa pozycja którą polecam wszystkim fanom piłki nożnej. Również tym tak jak Ja którzy nie mieli okazji zobaczyć wyczynów na żywo tego świetnego polskiego piłkarza który miał szansę podbić piłkarski świat. Jednak za wszelką cenę nie był skłonny na kompromisy i jego kariera nie rozwinęła się tak jak na to zasługiwał. Autorzy D. Faron i D. Dobek zapraszają nas w podróż od Konstancina po USA odsłaniając kulisy piłkarskiej kariery

KOSA - Niczego nie żałuję.
Jest to kolejna pozycja polecana przez @labotigapl którą miałem okazję przeczytać w tym roku. Ciekawa pozycja którą polecam wszystkim fanom piłki nożnej. Również tym tak jak Ja którzy nie mieli okazji zobaczyć wyczynów na żywo tego świetnego polskiego piłkarza który miał szansę podbić piłkarski świat. Jednak za wszelką cenę nie był skłonny na...

Romana Koseckiego nie dane mi było poznać jako czynnego piłkarza, stąd pomysł, żeby przeczytać jego książkę. Płynnie i wciągająco napisana historia, gdzie autor nie bał się użyć mocniejszego języka. Szkoda, że tak pobieżna i krótka, mimo wszystko, dobra książka na dwa/trzy wieczory.

Romana Koseckiego nie dane mi było poznać jako czynnego piłkarza, stąd pomysł, żeby przeczytać jego książkę. Płynnie i wciągająco napisana historia, gdzie autor nie bał się użyć mocniejszego języka. Szkoda, że tak pobieżna i krótka, mimo wszystko, dobra książka na dwa/trzy wieczory.

"Kosa. Niczego nie żałuję". Czy warto przeczytać?

Z jednej strony warto, a z drugiej nie warto. Ludzie, którzy mają za sobą kilka z głośnych pozycji na temat polskiego futbolu, takich jak np. "On, Strejlau", "Kowal. Prawdziwa historia", "Szamo" czy "Wójt. Jedziemy z frajerami! Całe moje życie" raczej nie znajdą tutaj nic odkrywczego. Identycznie rzecz się ma z ludźmi interesującymi się historią futbolu, którym patologie w PZPN-ie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nie są obce, podobnie jak kontrowersyjna osoba legendarnego prezesa Atletico Madryt – Jesúsa Gila. Nie chodzi jednak o to, że Kosecki opowiada o sprawach czy ludziach, o których wielu opowiadało już przed nim. Bardziej mam na myśli to, że jego wywody nie wnoszą nic nowego. Wiele historii przytoczonych przez Kosę ma potencjał, ale ten, który był ich uczestnikiem, ewidentnie stara się chronić tyłki współuczestników. Na zgrupowaniach kadry za czasów świetności Romana Koseckiego alkoholu raczej nie wylewano za kołnierz i każdy zorientowany w temacie doskonale o tym wie. Wiadomo też mniej więcej, kto był najbardziej imprezowy, a książka "Kosa. Niczego nie żałuję" tej wiedzy nie uzupełnia. Co się zadziało w Vegas, zostaje w Vegas. Niestety. Czytelnicy z krótszym stażem powinni być jednak bardziej ukontentowani ode mnie.

Dla kogo jest książka "Kosa. Niczego nie żałuję"?

Na pewno dla osób, które chciałyby powspominać lub poznać piłkarskie lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku, w których profesjonalizacja futbolu nie stała jeszcze na takim poziomie, jaki mamy dziś. Rozdziały są krótkie, napisane prostym językiem i bez owijania w bawełnę, więc całość czyta się szybko. Docenią to na pewno ludzie mający niewiele czasu na lekturę, chociaż minusem takiej formy jest spory niedosyt, który pozostaje po przeczytaniu tej książki. Pełna ona jest niedomówień i sprawia wrażenie jakby była jedynie zarysem czegoś większego. Szkoda, bo przy niektórych fragmentach można się pośmiać, a przy innych złapać z niedowierzaniem za głowę. Kosecki broni się przede wszystkim przed napisaniem czegoś, co mogłoby się nie spodobać jakiejś znanej personie oraz właściwie zamknął drzwi do swojego życia prywatnego. Były kapitan reprezentacji Polski od 1988 roku żonaty jest z Jadwigą, z którą ma syna Jakuba. Są oczywiście tematy, których nie wywleka się na światło dzienne, ale żałuję, że Pani Jadzia pojawia się epizodycznie i właściwie czytelnik nie dowiaduje się o niej nic, a Kuba zaliczył tylko epizod związany z transportowaniem dolarów w pieluszce. Kilkunastoletnia kariera Kosy w ławie poselskiej również została sprowadzona do jednego, krótkiego rozdziału.

Więcej na: https://legendysportu.pl/roman-kosecki-kosa-niczego-nie-zaluje-recenzja-ksiazki/

"Kosa. Niczego nie żałuję". Czy warto przeczytać?

Z jednej strony warto, a z drugiej nie warto. Ludzie, którzy mają za sobą kilka z głośnych pozycji na temat polskiego futbolu, takich jak np. "On, Strejlau", "Kowal. Prawdziwa historia", "Szamo" czy "Wójt. Jedziemy z frajerami! Całe moje życie" raczej nie znajdą tutaj nic odkrywczego. Identycznie rzecz się ma z ludźmi...

Nie miałem wielkich oczekiwań wobec tej książki. Roman Kosecki lubi czasem rzucić jakąś kontrowersyjną opinią, ale ogółem zachowuje umiar. Nie spodziewałem się więc, że jego autobiografia będzie pełna jakichś naprawdę ostrych zakulisowych smaczków. Spędziłem nad nią trzy godziny i nie żałuję, tym niemniej zabrakło nieco ikry, która pozwalałaby na nieco wyższą ocenę tej książki.

Nie miałem wielkich oczekiwań wobec tej książki. Roman Kosecki lubi czasem rzucić jakąś kontrowersyjną opinią, ale ogółem zachowuje umiar. Nie spodziewałem się więc, że jego autobiografia będzie pełna jakichś naprawdę ostrych zakulisowych smaczków. Spędziłem nad nią trzy godziny i nie żałuję, tym niemniej zabrakło nieco ikry, która pozwalałaby na nieco wyższą ocenę tej książki.

Jest OK, zwięźle i rzeczowo. Nie ma przydługich opowieści i wywiadów z rodziną i znajomymi, żeby tylko naklepać stron. Dla miłośników gatunku - trochę alkoholowych i bezalkoholowych anegdot. Fanom polskiej piłki można śmiało polecić.

Jest OK, zwięźle i rzeczowo. Nie ma przydługich opowieści i wywiadów z rodziną i znajomymi, żeby tylko naklepać stron. Dla miłośników gatunku - trochę alkoholowych i bezalkoholowych anegdot. Fanom polskiej piłki można śmiało polecić.

Książka bardzo fajnie lekko napisana. Nie ma w niej nic odkrywczego, ale sposób narracji powoduje lekki uśmiech każdego fana piłki.

Książka bardzo fajnie lekko napisana. Nie ma w niej nic odkrywczego, ale sposób narracji powoduje lekki uśmiech każdego fana piłki.

Mam wrażenie, że Kosecki prowadzi narrację tak aby przedstawić się od lepszej strony, ale biografia broni się, nie jest to jakiś zbiór banialuk i samozachwytów. Na szczęście jego związek z Platformą streścił do kilku stron.

Mam wrażenie, że Kosecki prowadzi narrację tak aby przedstawić się od lepszej strony, ale biografia broni się, nie jest to jakiś zbiór banialuk i samozachwytów. Na szczęście jego związek z Platformą streścił do kilku stron.

Łatwa, lekka i przyjemna

Łatwa, lekka i przyjemna