Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od zawsze pasjonowałem się thrillerami politycznymi i powieściami political-fiction, a “Sprawa prezydenta” zgrabnie łączy oba te gatunki i bez wątpienia podobała mi się najbardziej spośród przeczytanych książek Marca Elsberga.
Powieść utrzymana jest w konwencji sensacyjnej i fani mocnych wrażeń nie powinni być rozczarowani.
Mnie bardziej wciągnęła warstwa polityczna, w której warto zwrócić uwagę na choćby tylko dwa ukazane tu zjawiska.
Po pierwsze autor potwierdza lansowaną od dłuższego czasu tezę, że rywalizacja między światowymi mocarstwami wcale nie musi rozstrzygać się na polu walki przy użyciu środków niechybnie prowadzących do niewyobrażalnej zagłady. Znacznie bardziej skuteczne mogą okazać się budowane od lat wszechobecne sieci agentów wpływu oraz niedoceniane jeszcze działania dezinformacyjne.
Drugi uderzający fakt to fasadowość międzynarodowych organizacji stworzonych rzekomo z zamiarem czuwania nad światowym bezpieczeństwem i przestrzeganiem międzynarodowych zasad prawnych. Elsberg pokazuje jasno, że jeśli nawet tak jest, to nie dotyczy to najważniejszych graczy sceny politycznej, którzy zawsze znajdą pretekst, żeby postawić się ponad prawem. Taki Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości może zawlec przed sąd jakiegoś afrykańskiego watażkę, ale wobec zbrodniarzy z najsilniejszych państw jest bezradny. Zresztą nie inaczej jest z Radą Bezpieczeństwa ONZ.
Powieść może nie jest najłatwiejsza w odbiorze, wymaga skupienia na szczegółach, ale ze względu na wagę spraw, jakie porusza warta jest każdej spędzonej z nią godziny.
Zdecydowanie polecam.

Od zawsze pasjonowałem się thrillerami politycznymi i powieściami political-fiction, a “Sprawa prezydenta” zgrabnie łączy oba te gatunki i bez wątpienia podobała mi się najbardziej spośród przeczytanych książek Marca Elsberga.
Powieść utrzymana jest w konwencji sensacyjnej i fani mocnych...

Rozwiń

Zwiń

Po kilku dobrych powieściach Wojciech Wójcik wysmażył “Jęk zamykanych bram”, który w mojej ocenie zasługuje na miano gniota.
Szczerze mówiąc nic mi się w tej książce nie podobało i tylko siłą woli dobrnąłem do końca, co w efekcie okazało się kompletną stratą czasu.
Dawno nie czytałem powieści kryminalnej, w której przez 90% nie dzieje się dosłownie NIC. To nie tylko rezultat słabej fabuły, ale również tzw. cywilnego “śledztwa”, tym razem prowadzonego przez lekarkę i kelnerkę. Przy takiej konstrukcji zwykle włącza mi się żółta lampka ostrzegawcza, ale w tym przypadku powinna od razu świecić na czerwono.
Obie panie, niezależnie od siebie, próbują ustalić tożsamość pacjenta zamordowanego w szpitalu i jak można było oczekiwać, robią to na wzór psa usiłującego schwytać własny ogon, wykonując niezliczoną ilość ruchów, nie zbliżając się ani na krok do celu.
W obliczu całkowitej bezradności dzielnych “śledczych” i w obawie, że brnąc dalej w tym stylu niebawem jego powieść osiągnie objętość “Chłopów” Reymonta, autor zlitował się nad czytelnikami i na kilkudziesięciu ostatnich stronach łopatologicznie wyłożył swój fabularny zamysł. Jest to zabieg, którego nie znoszę w powieściach kryminalnych, bo mało któremu pisarzowi udaje się go sprawnie przeprowadzić. Wójcikowi się nie udało, zniesmaczył mnie do reszty.
Jeśli do tego dodać brak realizmu i całą masę absurdów z brawurowym podejściem do roli świadka koronnego czy “przykrywkowca” na czele, to okazuje się, że po stronie plusów mogę zapisać jedynie atrakcyjną okładkę i chwytliwy tytuł. Cała reszta to złodziej czasu.
Odradzam.

Po kilku dobrych powieściach Wojciech Wójcik wysmażył “Jęk zamykanych bram”, który w mojej ocenie zasługuje na miano gniota.
Szczerze mówiąc nic mi się w tej książce nie podobało i tylko siłą woli dobrnąłem do końca, co w efekcie okazało się kompletną stratą czasu.
Dawno nie czytałem powie...

Rozwiń

Zwiń

To kolejna udana powieść Piotra Gajdzińskiego, utrzymana w klimacie dwóch poprzednich, z tymi samymi głównymi postaciami.
Autor podejmuje w niej temat precyzyjnie zaplanowanej, wieloletniej, masowej “produkcji” nielegałów rosyjskich w ośrodkach ulokowanych na terenie Polski. Temat jest nie tylko interesujący, ale w kontekście bieżących wydarzeń niesłychanie aktualny. Dla mnie to największy atut tej książki
Szkoda tylko, że Gajdziński tak bardzo zbeletryzował ten problem, a główny bohater, redaktor Terlecki skutecznie pozbawia go waloru wiarygodności. Trudno bowiem poważnie traktować serio sytuacje, kiedy przed redaktorem, niczym przed księdzem w konfesjonale, otwierają się oficerowie policji, służb specjalnych, prokuratorzy, a nawet agent CIA. W efekcie dzielny redaktor jest ciągle kilka kroków przed nimi i bohatersko wyjaśnia głęboko skrywane tajemnice wywiadów.
Rozumiem, taką formułę przyjął autor, ale ja jednak wolałbym więcej Severskiego, a mniej Mroza.
Poza wszystkim książka jest dobrze napisana, a lektura wciąga, więc cel został chyba osiągnięty.
Na pewno warto przeczytać, bo to nie tylko tania sensacja, ale próba opisu zjawiska, z którym faktycznie mamy do czynienia.

To kolejna udana powieść Piotra Gajdzińskiego, utrzymana w klimacie dwóch poprzednich, z tymi samymi głównymi postaciami.
Autor podejmuje w niej temat precyzyjnie zaplanowanej, wieloletniej, masowej “produkcji” nielegałów rosyjskich w ośrodkach ulokowanych na terenie Polski. Temat jest nie...

Rozwiń

Zwiń

To już, niestety, ostatnia część serii szetlandzkiej i muszę przyznać, że Ann Cleeves pożegnała się z czytelnikami tego cyklu z dużą klasą.
“Dziki ogień” tylko potwierdza moją ocenę, że autorka od początku miała pomysł na tę serię i konsekwentnie go zrealizowała, ani na moment nie obniżając poziomu kolejnych części.
Jak przystało na powieść kryminalną, dominującym wątkiem jest tu śledztwo w sprawie dziwnej śmierci młodej opiekunki do dzieci.
Nie ma tu może jakiejś finezyjnej intrygi, ale nie w tym tkwi siła książek Ann Cleeves. Przede wszystkim urzeka niepowtarzalny klimat Szetlandów, który towarzyszy czytelnikowi przez cały czas lektury. Dodatkową wartością jest fakt umieszczenia akcji w niewielkiej społeczności, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą. Poza policyjnym śledztwem, wśród tej surowej przyrody toczy się również normalne, codzienne życie mieszkańców tych małych wysepek, które autorka opisuje w fascynujący sposób.
“Dziki ogień” to również w jakimś sensie zamknięcie osobistych rozterek głównego bohatera Jimmiego Pereza. Nie ukrywam, że byłem mocno zniesmaczony jego postawą w tej powieści, ale ostatecznie jakoś z tego wybrnął, pozostawiając na koniec dobre wrażenie.
Bardzo dobrze mi się to czytało i trochę żałuję, że to już koniec. Na szczęście to nie koniec twórczości tej trochę niedocenianej autorki.
Zdecydowanie polecam cały cykl.

To już, niestety, ostatnia część serii szetlandzkiej i muszę przyznać, że Ann Cleeves pożegnała się z czytelnikami tego cyklu z dużą klasą.
“Dziki ogień” tylko potwierdza moją ocenę, że autorka od początku miała pomysł na tę serię i konsekwentnie go zrealizowała, ani na moment nie obniżają...

Rozwiń

Zwiń

W publicznym odbiorze Roman Bratny utrwalił się jako powstaniec warszawski, autor kanonicznych już “Kolumbów”, ale i paszkwilanckiego “Roku w trumnie”, a poza tym jako pupil PRL-owskiej władzy, konformista i narcyz.
Ale to tylko etykietki. Emil Marat zadał sobie trud, żeby sięgnąć znacznie głębiej. Czy mu się to udało? Myślę, że w dużym stopniu tak.
Wprawdzie nie jest to klasyczna biografia, ale dowiedziałem się z niej o Bratnym wielu rzeczy, o których nie miałem pojęcia.
Ta książka jest rezultatem żmudnych kwerend w archiwach i bibliotekach oraz rozmów z córkami i nielicznymi już ludźmi, którzy w różnym czasie byli blisko pisarza. To również, a może przede wszystkim, wnikliwa panorama życia społeczno-kulturalno-politycznego w PRL. Nie brakuje też rozdziałów obejmujących lata przedwojenne, okupację i powstanie, a także po transformacji ustrojowej w 1989 r. Nic dziwnego, wszak Bratny żył 93 lata i uczestniczył bądź obserwował wszystkie najważniejsze wydarzenia w ostatnim stuleciu.
Po przeczytaniu każdy może sobie sam wyrobić lub zweryfikować opinię na temat pisarza, ale nie o tym jest ten wpis.
Książka jest obszerna i dość trudna w lekturze, ale nie żałuję spędzonego z nią czasu.
Warto przeczytać.

W publicznym odbiorze Roman Bratny utrwalił się jako powstaniec warszawski, autor kanonicznych już “Kolumbów”, ale i paszkwilanckiego “Roku w trumnie”, a poza tym jako pupil PRL-owskiej władzy, konformista i narcyz.
Ale to tylko etykietki. Emil Marat zadał sobie trud, żeby sięgnąć znaczni...

Rozwiń

Zwiń