Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem spore oczekiwania, tymczasem książka zupełnie mi nie podeszła.
Nie sądziłem, że tak można położyć temat-samograj, jakim jest szeroko pojęty okres Cesarstwa Rzymskiego.
Ostrzegawcza lampka zapaliła mi się już po kilku stronach, kiedy zorientowałem się, jakim językiem posługuje się autor. Dalej było tylko gorzej. Tajemniczy główny bohater nie wzbudził mojej najmniejszej sympatii, a jego pseudo filozoficzne rozmyślania wzbudzały coraz większą irytację.
Bodaj największą porażką są dialogi w tej powieści, które nie tylko pozbawiają ją choćby odrobiny realizmu, ale pozbawiają wszelkiej nadziei na poprawę w kolejnych tomach.
Dla fanów brutalnych jatek pozostają sugestywne opisy wojennych potyczek, ale nawet tutaj Jones nie zadbał o choćby pozory wiarygodności.
Uważam tę próbę podejścia do całej serii za nieudaną proporcjonalnie do oczekiwań.

Miałem spore oczekiwania, tymczasem książka zupełnie mi nie podeszła.
Nie sądziłem, że tak można położyć temat-samograj, jakim jest szeroko pojęty okres Cesarstwa Rzymskiego.
Ostrzegawcza lampka zapaliła mi się już po kilku stronach, kiedy zorientowałem się, jakim językiem posługuje się autor. Dalej było tylko gorzej. Tajemniczy główny bohater nie wzbudził mojej...

Miałem już kilka lat temu okazję przeczytać tę książkę, zanim jeszcze trafiła do wydawnictwa, i zrobiła na mnie wówczas duże wrażenie.
Dzisiaj, w niezmienionej treści i wersji wydawniczej wzbudziła już bardzo mieszane uczucia.
O ile broni się jakoś w kategoriach sensacyjnych, to już oceniana w kontekście realiów geopolitycznych wypada żenująco słabo.
Rozumiem mniej czy bardziej uzasadniony lęk przed niekontrolowanym napływem muzułmańskich imigrantów. Ale już budowanie tego lęku na tym, że jakieś niezorganizowane hordy, których największą siłą jest fanatyczna wiara w raj z czekającymi na nich tabunami gorących hurys, opanowuje Francję, zapędzając jej prezydenta do schronu przeciwatomowego, to już kompletna groteska.
Motyw transportu kolejowego zagrożonego atakiem terrorystycznym wiele lat temu u MacLeana był znacznie lepszy.
Oddzielna kwestia to obraz operatorów polskich sił specjalnych w akcji, którzy tu bardziej przypominają (z całym szacunkiem) żołnierzy OTK.
Ogólnie - pomysł dobry, temat ciekawy i aktualny, realizacja płaska i chaotyczna, zero realizmu.
Na koniec szczególne “podziękowania” dla korekty. To duża sztuka wypuścić ebook z błędami ortograficznymi, których w wersji autorskiej na pewno nie było.

Miałem już kilka lat temu okazję przeczytać tę książkę, zanim jeszcze trafiła do wydawnictwa, i zrobiła na mnie wówczas duże wrażenie.
Dzisiaj, w niezmienionej treści i wersji wydawniczej wzbudziła już bardzo mieszane uczucia.
O ile broni się jakoś w kategoriach sensacyjnych, to już oceniana w kontekście realiów geopolitycznych wypada żenująco słabo.
Rozumiem mniej czy...

“Pitbul” domyka trylogię “Mroki Kopenhagi” i na tle dwóch poprzednich przeciętnych części wypada zdecydowanie najlepiej.
Właściwie przez długi czas nic na to nie wskazywało, bo to kolejna fabuła wałkująca temat niewyjaśnionej zbrodni sprzed 20 lat. Nigdy nie zrozumiem, jak po takim czasie ktokolwiek jest w stanie drobiazgowo odtworzyć szczegóły wydarzeń, czy rozpoznać na zdjęciu osobę widzianą wówczas z dużej odległości. Moją opinię zmieniło zaskakujące zakończenie, którego absolutnie nie przewidziałem uśpiony dość monotonnym i przewidywalnym, jak się wydawało, przebiegiem śledztwa.
Pani Hancock ma dużą łatwość pisania i czyta się ją z przyjemnością, ale w mojej ocenie nie jest to pierwsza liga skandynawskiej literatury kryminalnej.
Można przeczytać, ale bez szału.

“Pitbul” domyka trylogię “Mroki Kopenhagi” i na tle dwóch poprzednich przeciętnych części wypada zdecydowanie najlepiej.
Właściwie przez długi czas nic na to nie wskazywało, bo to kolejna fabuła wałkująca temat niewyjaśnionej zbrodni sprzed 20 lat. Nigdy nie zrozumiem, jak po takim czasie ktokolwiek jest w stanie drobiazgowo odtworzyć szczegóły wydarzeń, czy rozpoznać na...

Ta książka to jedno wielkie nieporozumienie!
Franciszek Pieczka, wybitny aktor i niezwykle skromny człowiek, bez wątpienia zasłużył na rzetelną biografię, ale to co firmuje swoim nazwiskiem pani Stoparczyk nie tylko nie zasługuje na takie miano, ale w takiej formie nie powinna się nigdy ukazać.
Rozumiem, że śmierć aktora uniemożliwiła zrealizowanie do końca ich wspólnego projektu, ale w tej sytuacji lepiej było całkiem zrezygnować.
Bo czym jest ta książka? Zlepkiem jakichś nieśmiesznych anegdot, które w najmniejszym stopniu nie oddają fenomenu i wielkości Franciszka Pieczki. Co gorsza, to wszystko jest kompletnie nieuporządkowane, pozbawione chronologii i tylko autorka wie, czym kierowała się oddając do rąk czytelników swoje “dzieło” w takim stanie.
Przeczytałem tę książkę z szacunku dla jej bohatera, ale głównie dlatego, że dostałem ją w prezencie. Nawet nie wyobrażałem sobie, że to taki chłam. Współczuję serdecznie tym, którzy wydali na jej zakup swoje pieniądze.
Stanowczo odradzam.

Ta książka to jedno wielkie nieporozumienie!
Franciszek Pieczka, wybitny aktor i niezwykle skromny człowiek, bez wątpienia zasłużył na rzetelną biografię, ale to co firmuje swoim nazwiskiem pani Stoparczyk nie tylko nie zasługuje na takie miano, ale w takiej formie nie powinna się nigdy ukazać.
Rozumiem, że śmierć aktora uniemożliwiła zrealizowanie do końca ich wspólnego...

Jak na debiut “Wrzask” wypada całkiem przyzwoicie.
Fabuła nie jest może najbardziej oryginalna, ale na tyle zakręcona, że w zasadzie do samego końca nie wszystko było jasne. Również językowo, nie licząc dialogów, nie bardzo jest się czego czepiać.
Rozczarowała mnie para bohaterów, do bólu stereotypowa.
Dla mnie szczególnie odpychającą postacią jest tu komisarz Wilczyński, arogancki buc przeświadczony o swojej zajebistości. Takich “gwiazd” kryminalistyki było już w naszej literaturze sporo i nigdy nie mogłem zrozumieć, jakim cudem takie indywidua są tolerowane przez przełożonych. Również Larysa w tej powieści jakoś mnie nie przekonuje.
To dopiero pierwsza część cyklu, więc jest nadzieja, że kolejne będą lepsze. Pani Janiszewska sygnalizuje spore możliwości i jestem ciekaw, czy i jak rozwinie je w następnych powieściach.
“Wrzask” na pewno nie jest żadną petardą, ale wypada na tyle obiecująco, że pewnie kiedyś jeszcze wrócę do tego cyklu.

Jak na debiut “Wrzask” wypada całkiem przyzwoicie.
Fabuła nie jest może najbardziej oryginalna, ale na tyle zakręcona, że w zasadzie do samego końca nie wszystko było jasne. Również językowo, nie licząc dialogów, nie bardzo jest się czego czepiać.
Rozczarowała mnie para bohaterów, do bólu stereotypowa.
Dla mnie szczególnie odpychającą postacią jest tu komisarz Wilczyński,...

Od zawsze pasjonowałem się thrillerami politycznymi i powieściami political-fiction, a “Sprawa prezydenta” zgrabnie łączy oba te gatunki i bez wątpienia podobała mi się najbardziej spośród przeczytanych książek Marca Elsberga.
Powieść utrzymana jest w konwencji sensacyjnej i fani mocnych wrażeń nie powinni być rozczarowani.
Mnie bardziej wciągnęła warstwa polityczna, w której warto zwrócić uwagę na choćby tylko dwa ukazane tu zjawiska.
Po pierwsze autor potwierdza lansowaną od dłuższego czasu tezę, że rywalizacja między światowymi mocarstwami wcale nie musi rozstrzygać się na polu walki przy użyciu środków niechybnie prowadzących do niewyobrażalnej zagłady. Znacznie bardziej skuteczne mogą okazać się budowane od lat wszechobecne sieci agentów wpływu oraz niedoceniane jeszcze działania dezinformacyjne.
Drugi uderzający fakt to fasadowość międzynarodowych organizacji stworzonych rzekomo z zamiarem czuwania nad światowym bezpieczeństwem i przestrzeganiem międzynarodowych zasad prawnych. Elsberg pokazuje jasno, że jeśli nawet tak jest, to nie dotyczy to najważniejszych graczy sceny politycznej, którzy zawsze znajdą pretekst, żeby postawić się ponad prawem. Taki Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości może zawlec przed sąd jakiegoś afrykańskiego watażkę, ale wobec zbrodniarzy z najsilniejszych państw jest bezradny. Zresztą nie inaczej jest z Radą Bezpieczeństwa ONZ.
Powieść może nie jest najłatwiejsza w odbiorze, wymaga skupienia na szczegółach, ale ze względu na wagę spraw, jakie porusza warta jest każdej spędzonej z nią godziny.
Zdecydowanie polecam.

Od zawsze pasjonowałem się thrillerami politycznymi i powieściami political-fiction, a “Sprawa prezydenta” zgrabnie łączy oba te gatunki i bez wątpienia podobała mi się najbardziej spośród przeczytanych książek Marca Elsberga.
Powieść utrzymana jest w konwencji sensacyjnej i fani mocnych wrażeń nie powinni być rozczarowani.
Mnie bardziej wciągnęła warstwa polityczna, w...

Po kilku dobrych powieściach Wojciech Wójcik wysmażył “Jęk zamykanych bram”, który w mojej ocenie zasługuje na miano gniota.
Szczerze mówiąc nic mi się w tej książce nie podobało i tylko siłą woli dobrnąłem do końca, co w efekcie okazało się kompletną stratą czasu.
Dawno nie czytałem powieści kryminalnej, w której przez 90% nie dzieje się dosłownie NIC. To nie tylko rezultat słabej fabuły, ale również tzw. cywilnego “śledztwa”, tym razem prowadzonego przez lekarkę i kelnerkę. Przy takiej konstrukcji zwykle włącza mi się żółta lampka ostrzegawcza, ale w tym przypadku powinna od razu świecić na czerwono.
Obie panie, niezależnie od siebie, próbują ustalić tożsamość pacjenta zamordowanego w szpitalu i jak można było oczekiwać, robią to na wzór psa usiłującego schwytać własny ogon, wykonując niezliczoną ilość ruchów, nie zbliżając się ani na krok do celu.
W obliczu całkowitej bezradności dzielnych “śledczych” i w obawie, że brnąc dalej w tym stylu niebawem jego powieść osiągnie objętość “Chłopów” Reymonta, autor zlitował się nad czytelnikami i na kilkudziesięciu ostatnich stronach łopatologicznie wyłożył swój fabularny zamysł. Jest to zabieg, którego nie znoszę w powieściach kryminalnych, bo mało któremu pisarzowi udaje się go sprawnie przeprowadzić. Wójcikowi się nie udało, zniesmaczył mnie do reszty.
Jeśli do tego dodać brak realizmu i całą masę absurdów z brawurowym podejściem do roli świadka koronnego czy “przykrywkowca” na czele, to okazuje się, że po stronie plusów mogę zapisać jedynie atrakcyjną okładkę i chwytliwy tytuł. Cała reszta to złodziej czasu.
Odradzam.

Po kilku dobrych powieściach Wojciech Wójcik wysmażył “Jęk zamykanych bram”, który w mojej ocenie zasługuje na miano gniota.
Szczerze mówiąc nic mi się w tej książce nie podobało i tylko siłą woli dobrnąłem do końca, co w efekcie okazało się kompletną stratą czasu.
Dawno nie czytałem powieści kryminalnej, w której przez 90% nie dzieje się dosłownie NIC. To nie tylko...

To kolejna udana powieść Piotra Gajdzińskiego, utrzymana w klimacie dwóch poprzednich, z tymi samymi głównymi postaciami.
Autor podejmuje w niej temat precyzyjnie zaplanowanej, wieloletniej, masowej “produkcji” nielegałów rosyjskich w ośrodkach ulokowanych na terenie Polski. Temat jest nie tylko interesujący, ale w kontekście bieżących wydarzeń niesłychanie aktualny. Dla mnie to największy atut tej książki
Szkoda tylko, że Gajdziński tak bardzo zbeletryzował ten problem, a główny bohater, redaktor Terlecki skutecznie pozbawia go waloru wiarygodności. Trudno bowiem poważnie traktować serio sytuacje, kiedy przed redaktorem, niczym przed księdzem w konfesjonale, otwierają się oficerowie policji, służb specjalnych, prokuratorzy, a nawet agent CIA. W efekcie dzielny redaktor jest ciągle kilka kroków przed nimi i bohatersko wyjaśnia głęboko skrywane tajemnice wywiadów.
Rozumiem, taką formułę przyjął autor, ale ja jednak wolałbym więcej Severskiego, a mniej Mroza.
Poza wszystkim książka jest dobrze napisana, a lektura wciąga, więc cel został chyba osiągnięty.
Na pewno warto przeczytać, bo to nie tylko tania sensacja, ale próba opisu zjawiska, z którym faktycznie mamy do czynienia.

To kolejna udana powieść Piotra Gajdzińskiego, utrzymana w klimacie dwóch poprzednich, z tymi samymi głównymi postaciami.
Autor podejmuje w niej temat precyzyjnie zaplanowanej, wieloletniej, masowej “produkcji” nielegałów rosyjskich w ośrodkach ulokowanych na terenie Polski. Temat jest nie tylko interesujący, ale w kontekście bieżących wydarzeń niesłychanie aktualny. Dla...

To już, niestety, ostatnia część serii szetlandzkiej i muszę przyznać, że Ann Cleeves pożegnała się z czytelnikami tego cyklu z dużą klasą.
“Dziki ogień” tylko potwierdza moją ocenę, że autorka od początku miała pomysł na tę serię i konsekwentnie go zrealizowała, ani na moment nie obniżając poziomu kolejnych części.
Jak przystało na powieść kryminalną, dominującym wątkiem jest tu śledztwo w sprawie dziwnej śmierci młodej opiekunki do dzieci.
Nie ma tu może jakiejś finezyjnej intrygi, ale nie w tym tkwi siła książek Ann Cleeves. Przede wszystkim urzeka niepowtarzalny klimat Szetlandów, który towarzyszy czytelnikowi przez cały czas lektury. Dodatkową wartością jest fakt umieszczenia akcji w niewielkiej społeczności, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą. Poza policyjnym śledztwem, wśród tej surowej przyrody toczy się również normalne, codzienne życie mieszkańców tych małych wysepek, które autorka opisuje w fascynujący sposób.
“Dziki ogień” to również w jakimś sensie zamknięcie osobistych rozterek głównego bohatera Jimmiego Pereza. Nie ukrywam, że byłem mocno zniesmaczony jego postawą w tej powieści, ale ostatecznie jakoś z tego wybrnął, pozostawiając na koniec dobre wrażenie.
Bardzo dobrze mi się to czytało i trochę żałuję, że to już koniec. Na szczęście to nie koniec twórczości tej trochę niedocenianej autorki.
Zdecydowanie polecam cały cykl.

To już, niestety, ostatnia część serii szetlandzkiej i muszę przyznać, że Ann Cleeves pożegnała się z czytelnikami tego cyklu z dużą klasą.
“Dziki ogień” tylko potwierdza moją ocenę, że autorka od początku miała pomysł na tę serię i konsekwentnie go zrealizowała, ani na moment nie obniżając poziomu kolejnych części.
Jak przystało na powieść kryminalną, dominującym wątkiem...

W publicznym odbiorze Roman Bratny utrwalił się jako powstaniec warszawski, autor kanonicznych już “Kolumbów”, ale i paszkwilanckiego “Roku w trumnie”, a poza tym jako pupil PRL-owskiej władzy, konformista i narcyz.
Ale to tylko etykietki. Emil Marat zadał sobie trud, żeby sięgnąć znacznie głębiej. Czy mu się to udało? Myślę, że w dużym stopniu tak.
Wprawdzie nie jest to klasyczna biografia, ale dowiedziałem się z niej o Bratnym wielu rzeczy, o których nie miałem pojęcia.
Ta książka jest rezultatem żmudnych kwerend w archiwach i bibliotekach oraz rozmów z córkami i nielicznymi już ludźmi, którzy w różnym czasie byli blisko pisarza. To również, a może przede wszystkim, wnikliwa panorama życia społeczno-kulturalno-politycznego w PRL. Nie brakuje też rozdziałów obejmujących lata przedwojenne, okupację i powstanie, a także po transformacji ustrojowej w 1989 r. Nic dziwnego, wszak Bratny żył 93 lata i uczestniczył bądź obserwował wszystkie najważniejsze wydarzenia w ostatnim stuleciu.
Po przeczytaniu każdy może sobie sam wyrobić lub zweryfikować opinię na temat pisarza, ale nie o tym jest ten wpis.
Książka jest obszerna i dość trudna w lekturze, ale nie żałuję spędzonego z nią czasu.
Warto przeczytać.

W publicznym odbiorze Roman Bratny utrwalił się jako powstaniec warszawski, autor kanonicznych już “Kolumbów”, ale i paszkwilanckiego “Roku w trumnie”, a poza tym jako pupil PRL-owskiej władzy, konformista i narcyz.
Ale to tylko etykietki. Emil Marat zadał sobie trud, żeby sięgnąć znacznie głębiej. Czy mu się to udało? Myślę, że w dużym stopniu tak.
Wprawdzie nie jest to...

Wątpię, żeby taki był zamysł autora, ale okazało się, że po dwóch świetnych poprzednich częściach “Zapadlina” (nomen omen) zdecydowanie obniżyła poziom tego cyklu.
Niby jest to całkiem niezły kryminał, ale jednak Małecki sam ustawił poprzeczkę oczekiwań znacznie wyżej.
Nie porwała mnie fabuła z niezbyt skomplikowaną intrygą i zakończeniem pasującym do kina akcji kategorii C. Mam wrażenie, że przeszacowałem chyba duet Herman-Borewicz, w każdym razie autor nie znalazł sposobu na rozwinięcie tych postaci na gruncie profesjonalnym, a ich nieustanna szamotanina z uzależnieniami wydaje się nie mieć końca i prawdopodobnie czekają nas kolejne, nieudane próby poukładania życia pozazawodowego.
Patrząc w miarę obiektywnie to nie jest zła książka. Przeciwnie - jest dobrze napisana i lekko się ją czyta. Tyle tylko, że to nie jest poziom “Wiatrołomów” ani “Urwiska” i stąd mój duży niedosyt.

Wątpię, żeby taki był zamysł autora, ale okazało się, że po dwóch świetnych poprzednich częściach “Zapadlina” (nomen omen) zdecydowanie obniżyła poziom tego cyklu.
Niby jest to całkiem niezły kryminał, ale jednak Małecki sam ustawił poprzeczkę oczekiwań znacznie wyżej.
Nie porwała mnie fabuła z niezbyt skomplikowaną intrygą i zakończeniem pasującym do kina akcji kategorii...

Dla młodszych czytelników Ken Follett może kojarzyć się jako autor monumentalnych cykli historycznych, ale przecież zaczynał od powieści sensacyjnych i to na nich wyrobił sobie nazwisko.
“Nigdy” to właśnie powrót do korzeni, to klasyczny thriller polityczny, w którym to gatunku Follett czuje się jak ryba w wodzie. Ta powieść w pełni zaspokaja moje oczekiwania wobec literatury sensacyjnej. Mimo sporej objętości nie ma tu miejsca na przestoje czy nudę dzięki precyzyjnie przemyślanej, dynamicznej fabule i wyrazistym postaciom wykreowanym przez autora.
Jednak o wiele większą wartość ma tu warstwa edukacyjna i zarazem ostrzegawcza. Mamy tu pokazany współczesny świat, podzielony na wyraźnie określone strefy wpływów politycznych, gdzie drobny z pozoru incydent gdzieś na peryferiach wielkiej polityki może stać się kamykiem uruchamiającym lawinę zdarzeń o niewyobrażalnych skutkach, której powstrzymanie staje się niemożliwe.
Uważam tę powieść za wybitną, bo poza niekwestionowanymi walorami literackimi niesie wyraźne przesłanie i niezwykle aktualną przestrogę, które warto mieć ciągle z tyłu głowy w tych niebezpiecznych i ciągle nieprzewidywalnych czasach.
Szczególnie polecam to tym gorącym głowom, którym wydaje się, że umieszczenie w Polsce ładunków jądrowych to najlepszy sposób na zapewnienie bezpieczeństwa kraju i ludzi w razie konfliktu globalnego.
Zdecydowanie warto przeczytać.

Dla młodszych czytelników Ken Follett może kojarzyć się jako autor monumentalnych cykli historycznych, ale przecież zaczynał od powieści sensacyjnych i to na nich wyrobił sobie nazwisko.
“Nigdy” to właśnie powrót do korzeni, to klasyczny thriller polityczny, w którym to gatunku Follett czuje się jak ryba w wodzie. Ta powieść w pełni zaspokaja moje oczekiwania wobec...