Obowiązki uczuć 2

Jak poprzedniczka - mega. co tu dużo pisać;) Kolejny zbiór historii o uczuciach w wydaniu Pana Mateusza Kobusa to kolejny emocjonalny i pełen konretów sposób na poprawienie swych relacji z partnerem.

Jak poprzedniczka - mega. co tu dużo pisać;) Kolejny zbiór historii o uczuciach w wydaniu Pana Mateusza Kobusa to kolejny emocjonalny i pełen konretów sposób na poprawienie swych relacji z partnerem.

Szczerze polecam, czytałam ta książkę i zaczęłam wprowadzać w życie. Jeszcze raz chce sięgnąć po nią i przeczytać, poniewaz ta książka otwiera oczy na pewne sytuacje. Nie ma wyjątków na szczęście każdy zasługuje!!!

Szczerze polecam, czytałam ta książkę i zaczęłam wprowadzać w życie. Jeszcze raz chce sięgnąć po nią i przeczytać, poniewaz ta książka otwiera oczy na pewne sytuacje. Nie ma wyjątków na szczęście każdy zasługuje!!!

Kolejna świetna książka tego autora. Opisuje moje życiowe rozterki i problemy. PISZĘ "MOJE" bo serio znowu czuję, że Pan Kobus mówi DO MNIE! To jest tak prawdziwe.. Dzięki za to :D

Kolejna świetna książka tego autora. Opisuje moje życiowe rozterki i problemy. PISZĘ "MOJE" bo serio znowu czuję, że Pan Kobus mówi DO MNIE! To jest tak prawdziwe.. Dzięki za to :D

Zaczęło się niby lepiej. A zaraz potem zgrzyt i zażenowanie - w jednym zdaniu piękne, górnolotne słowa obok rubasznych i niesmacznych. Zbyt to wszystko moralizatorskie. Mam wrażenie, że autor się dowartościowuje wypisywaniem egzaltowanych epitetów na temat osób, które nie spełniają jego standardów. "Jesteśmy tym, czym są nasze czyny. Jeżeli męski czyn jest ch**owy, to znaczy, że mężczyzna jest ch**em. I z czym tu dyskutować?" Czyżby? Naprawdę to takie proste? Może i autor w jakimś stopniu zgłębił tajniki relacji międzyludzkich, ale podstawy psychologii leżą (polecam doczytać o emocjach i motywacjach, a także różnicach indywidualnych oraz teoriach osobowości).
Autor wyrokuje, kto jest kim na podstawie tego, jak kto się zachowuje. Uważa, że jego prawda jest "najmojsza" i mimo że moje poglądy w wielu kwestiach są zbieżne z poglądami autora, to sposób, w jaki równa z ziemią "odmieńców" sprawia, że chciałabym powiedzieć mu "halo! Chłopie, tu Ziemia! Żyj i pozwól żyć innym (tak jak chcą!).
"Kiedy dostałem w twarz, to oddałem, tak jak nigdy oddać nie powinienem" - hmm... chciałoby się powiedzieć "ch**owe zachowanie", więc... kim w takim razie jesteś, autorze?
"Krzywdzące bywają także złudne nadzieje, które się robi komuś swoją osobą. To nie jest wina tego, który ulokował w nas uczucia. To nasz problem, że mu na to pozwoliliśmy kolejną kawą czy spotkaniem". - Że co, proszę?! Od kiedy to ludzie są odpowiedzialni za uczucia innych osób?
No i warto byłoby popracować nad składnią albo zatrudnić kompetentnego korektora, bo jak się czyta niektóre zdania, to aż zęby bolą.
Generalnie książkę czyta się przyjemnie. Z pozoru niby wszystko się zgadza, wszystko fajnie - miłość, szczerość, wartości... Ale mnie coś w tym nie gra. Autor dobrze się maskuje, ale na moje oko, to przez te wzniosłe zdania i "prawdy życiowe" przebija jego wielkie ego, dzięki któremu czuje się lepszy od większości ludzi, którzy "nie postępują jak trzeba" (bo pan Kobus, owszem, kiedyś popełniał błędy, ale teraz już pozjadał wszystkie rozumy) lub sami z siebie nie mają takich głębokich przemyśleń egzystencjalnych. Autor powiedziałby pewnie, że przedstawia tylko swoje zdanie i nie musi podobać się wszystkim. Jasne. Śmiem nawet twierdzić, że m.in. dzięki takim dosadnym sformułowaniom ma tak pokaźne grono fanów. Jednak tolerancja i poszanowanie dla odmienności myśli i przekonań innych osób to też fajne wartości, które może warto byłoby dorzucić do swojego woreczka z zaj*bistością. Tak tylko mówię.

Zaczęło się niby lepiej. A zaraz potem zgrzyt i zażenowanie - w jednym zdaniu piękne, górnolotne słowa obok rubasznych i niesmacznych. Zbyt to wszystko moralizatorskie. Mam wrażenie, że autor się dowartościowuje wypisywaniem egzaltowanych epitetów na temat osób, które nie spełniają jego standardów. "Jesteśmy tym, czym są nasze czyny. Jeżeli męski czyn jest ch**owy, to...

Kolejna świetna książka. Jakby Kobus był w mojej głowie i próbował poukładać w niej ważne życiowe i związkowe sprawy, które nie zawsze rozumiem i z którymi nie zawsze sobie radzę. Polecam tę książkę.

Kolejna świetna książka. Jakby Kobus był w mojej głowie i próbował poukładać w niej ważne życiowe i związkowe sprawy, które nie zawsze rozumiem i z którymi nie zawsze sobie radzę. Polecam tę książkę.

Wszystko, co autorstwa Kobusa, zawsze warto przeczytać i polecać. Ta książka emanuje prawdziwością i życiowym doświadczeniem. 10/10.

Wszystko, co autorstwa Kobusa, zawsze warto przeczytać i polecać. Ta książka emanuje prawdziwością i życiowym doświadczeniem. 10/10.

Książka jest mi bardzo bliska. Poczułam, że ktoś pisze o rzeczach o których ja bałam się powiedzieć. Dało do myślenia, oj dało!

Książka jest mi bardzo bliska. Poczułam, że ktoś pisze o rzeczach o których ja bałam się powiedzieć. Dało do myślenia, oj dało!

Dostałem na Święta. "Obowiązki uczuć 2" to prawdziwa obserwacja życia codziennego.Autor zgrabnie ujmuje tematy, które często pomijamy lub unikamy.

Dostałem na Święta. "Obowiązki uczuć 2" to prawdziwa obserwacja życia codziennego.Autor zgrabnie ujmuje tematy, które często pomijamy lub unikamy.

"Obowiązki uczuć 2" to dojrzała, zabawna, a czasami wręcz terapeutyczna książka. Ma lekki styl pisania i dotyka wielu trudnych tematów, co ją wyróżnia.

"Obowiązki uczuć 2" to dojrzała, zabawna, a czasami wręcz terapeutyczna książka. Ma lekki styl pisania i dotyka wielu trudnych tematów, co ją wyróżnia.

To książka pełna życiowej mądrości, zabawna i bardzo dojrzała. Mimo że pierwsza część przypadła mi bardziej do gustu, ta również jest znakomita

To książka pełna życiowej mądrości, zabawna i bardzo dojrzała. Mimo że pierwsza część przypadła mi bardziej do gustu, ta również jest znakomita