W prażącym słońcu

Kryminały Michela Bussiego to dla mnie gwarancja udanej lektury. Tak też było w przypadku książki „W prażącym słońcu”, którą pochłonęłam jednym tchem.
Akcja rozgrywa się w malowniczych miejscach archipelagu Wysp Polinezyjskich. To tu, na Markizach, kiedyś mieszkali i tworzyli malarz Paul Gauguin oraz Jacques Brell, kompozytor i piosenkarz.
Współcześnie mieszka tam pewien autor światowych bestsellerów i zaprasza na wyspę pięć kobiet, które mają wziąć udział w warsztatach literackich. Zostały wyłonione w wyniku konkursu, w którym udział wzięły tysiące uczestników.
Wraz z wyróżnionymi przybywają nastoletnia córka jednej z kobiet oraz mąż innej.
Od początku wyczuwa się napięcie, a narasta ono, gdy nagle pisarz znika. Nie wiadomo, czy coś mu się stało, czy to element gry związanej z warsztatami. Gdy jednak jedna z kobiet zostaje zamordowana w bestialski sposób, robi się niebezpiecznie.
Wszystko wskazuje na to, że mogą być następne ofiary, a zabójca najpewniej czai się w pobliżu…
Od tej pory wydarzenia toczą się lawinowo, a intryga goni intrygę.
Okazuje się, że każda z postaci skrywa jakąś tajemnicę i nie wszystkie uczestniczki warsztatów przybyły na wyspę po to, by nauczyć się pisać pod okiem mistrza…
Akcja pędzi z zawrotną prędkością, ale jest tu też miejsce na piękne opisy przyrody oraz wiele ciekawych informacji o historii i kulturze Markizów.
Autor nie skupia się jedynie na rozwiązaniu kryminalnej zagadki, która rodowodem nawiązuje do jednej ze znanych powieści Agathy Christie.
Poznajemy stosunki łączące bohaterów, ich przeszłość, a Bussi kolejny raz udowadnia, że potrafi tworzyć wspaniałe portrety psychologiczne.
Jest tu też sporo rozważań na temat roli literatury w życiu człowieka - zarówno odbiorcy, jak i twórcy.
Polecam z czystym sumieniem, nie tylko fanom gatunku i miłośnikom twórczości francuskiego pisarza.

Kryminały Michela Bussiego to dla mnie gwarancja udanej lektury. Tak też było w przypadku książki „W prażącym słońcu”, którą pochłonęłam jednym tchem.
Akcja rozgrywa się w malowniczych miejscach archipelagu Wysp Polinezyjskich. To tu, na Markizach, kiedyś mieszkali i tworzyli malarz Paul Gauguin oraz Jacques Brell, kompozytor i piosenkarz.
Współcześnie mieszka tam pewien...

Bussi należy do tych kryminalistów (autorów powieści tego typu mam na myśli),którzy bardzo poważnie podchodzą do zadania opisu wycinka świata w swoich powieściach, którzy budują postaci bardzo prawdziwe, ludzkie, ze wszystkimi burzami emocjonalnymi, z całym skomplikowaniem ludzkiej duszy, z przedstawianiem zawiłości łączących ludzi w rzeczywistością wokół nich.
A tu? A tu nie. Tu skupił się autor na agathochrystiezacji powieści, skonstruował bardzo ciekawy pastisz (w dobrym sensie) książek Christie, w sferze struktury powieści, świata przedstawionego, atmosfery, przebiegu akcji, no pod każdym względem się mu to udało. Fajnie się to odkrywa i temu przygląda. Szkoda jednak, że autor zajęty formą nie miał już głowy do treści, która zdaje się miałka i nudnawa. Tym niemniej, szczególnie dla amatorów prozy Agathy, pozycja warta polecenia.

Bussi należy do tych kryminalistów (autorów powieści tego typu mam na myśli),którzy bardzo poważnie podchodzą do zadania opisu wycinka świata w swoich powieściach, którzy budują postaci bardzo prawdziwe, ludzkie, ze wszystkimi burzami emocjonalnymi, z całym skomplikowaniem ludzkiej duszy, z przedstawianiem zawiłości łączących ludzi w rzeczywistością wokół nich.
A tu? A tu...

"W prażącym słońcu" jest szóstą książką Bussiego, którą przeczytałam i jak dotychczas najsłabszą. Zabrakło mi w niej tego, co w powieściach tego autora cenię najbardziej - psychologii. Rozwijanie wątków, splatanie ich ze sobą, pokazywanie umysłowości bohaterów to największe atuty, których tutaj zabrakło. Sądzę, że powodem tego może być forma, która w moim odczuciu jest hołdem złożonym Agacie Christie. Właściwie ten tytuł wydaje się być bardzo podobny do "Zabójstwa Rogera Ackroyda" i ta powieść Christie jest często wspominana w "W prażącym słońcu". Jako, że nie jestem zwolenniczką Christie, to i ta książka mnie nie zachwyciła. To, co podobało mi się bardzo, to Polinezja, moje niespełnione marzenie, za którą daję dodatkowy punkt. Liczę, że kolejne książki autora wrócą na stare tory, bo ta sprawiła mi zawód. Poza miejscem akcji :)

"W prażącym słońcu" jest szóstą książką Bussiego, którą przeczytałam i jak dotychczas najsłabszą. Zabrakło mi w niej tego, co w powieściach tego autora cenię najbardziej - psychologii. Rozwijanie wątków, splatanie ich ze sobą, pokazywanie umysłowości bohaterów to największe atuty, których tutaj zabrakło. Sądzę, że powodem tego może być forma, która w moim odczuciu jest...

Jak zawsze w przypadku tego znanego pisarza powieść jest mistrzowskim połączeniem manipulacji, emocji i napięcia.
W Prażącym Słońcu – to nazwa pensjonatu do którego zaproszono pięć wybranych uczestniczek konkursu zorganizowanego przez wydawnictwo promujące dzieła uznanego pisarza Pierre – Yves’a Francois. Uczestniczki zaproszone zostały na tygodniowe warsztaty pisarskie prowadzone przez samego pisarza.
Pobyt laureatek konkursu wraz z towarzyszącymi im osobami przebiega w wyjątkowo pięknym i egzotycznym miejscu, na Markizach (Hiva Oa) , jednej z wysp Polinezji Francuskiej.
Już od pierwszych stron czytelnik odkrywa, że każdy z bohaterów ma swoją tajemnicę a wątki kryminalne zataczają coraz szersze kręgi podejrzanych, którzy też pozostają ze sobą w bliskich relacjach.
Jednak tym, co zachwyciło mnie najbardziej to egzotyczna sceneria powieści wraz z kulturą i wierzeniami jej mieszkańców. Tropikalna wyspa jest też miejscem dla Tiki – dawnych figur przypominających kształtem pradawnego człowieka i uosabiającego różne wartości, niczym muza mądrości, inteligencji, bogactwa czy symbol niezwykłej urody. Tiki powstały przed wiekami, figur porozrzucanych po wyspie jest podobno setki, szkoda, że nigdy nie zobaczę ich realnie, ale wspaniale było poczytać o nich.
Przy okazji, miejsce akcji powieści to również ukochane zakątki, w których część życia spędził muzyk Jacques Brel i malarz francuski Paul Gauguin, który zmarł na Hiva Oa.

Jak zawsze w przypadku tego znanego pisarza powieść jest mistrzowskim połączeniem manipulacji, emocji i napięcia.
W Prażącym Słońcu – to nazwa pensjonatu do którego zaproszono pięć wybranych uczestniczek konkursu zorganizowanego przez wydawnictwo promujące dzieła uznanego pisarza Pierre – Yves’a Francois. Uczestniczki zaproszone zostały na tygodniowe warsztaty pisarskie...

Wielbiciele tego autora wiedzieli czego mogą się spodziewać, dla mnie ta książka była ogromnym zaskoczeniem - in plus. Bardzo ciekawy wątek, to opis historyczny i współczesny Polinezji. Zakończenie fantastyczne. Surrealizm, chyba jest cechą narodową Francuzów i nie dotyczy to tylko malarstwa :)

Wielbiciele tego autora wiedzieli czego mogą się spodziewać, dla mnie ta książka była ogromnym zaskoczeniem - in plus. Bardzo ciekawy wątek, to opis historyczny i współczesny Polinezji. Zakończenie fantastyczne. Surrealizm, chyba jest cechą narodową Francuzów i nie dotyczy to tylko malarstwa :)

Chyba najbardziej ,,egzotyczny" spośród przeczytanych przez mnie ostatnio kryminałów. Oprócz rozrywki na wysokim poziomie autor dostarcza czytelnikowi sporo informacji o ukochanych przez Gauguina i Brella Markizach - ich krajobrazie, historii, kulturze, lokalnych potrawach. Uwielbiam kryminały, których akcja toczy się w środowisku pisarzy i wydawców. Tu mamy do czynienia z autorem bestsellerów i jego pięcioma fankami, które chcą się uczyć od mistrza. Każda z nich ma ambicje i marzenia, ale także lęki i kompleksy. Losy wszystkich postaci splatają się jak linie skomplikowanego, a tak popularnego na Markizach, tatuażu. To pierwsza powieść tego autora, którą przeczytałam, ale z pewnością nie ostatnia.

Chyba najbardziej ,,egzotyczny" spośród przeczytanych przez mnie ostatnio kryminałów. Oprócz rozrywki na wysokim poziomie autor dostarcza czytelnikowi sporo informacji o ukochanych przez Gauguina i Brella Markizach - ich krajobrazie, historii, kulturze, lokalnych potrawach. Uwielbiam kryminały, których akcja toczy się w środowisku pisarzy i wydawców. Tu mamy do czynienia z...

Wiem, jestem nudna, ale książki Bussiego są dla mnie arcydziełami! Kocham ten styl, tę tajemnicę i tę inteligentną umiejętność robienia nas w konia. Z każdą książką jest bardziej, lepiej i mocniej!

Wiem, jestem nudna, ale książki Bussiego są dla mnie arcydziełami! Kocham ten styl, tę tajemnicę i tę inteligentną umiejętność robienia nas w konia. Z każdą książką jest bardziej, lepiej i mocniej!

Markizy, Hiva Oa, wyspa na Oceanie Spokojnym. Klimatyczne, zapierające dech w piersiach miejsce, niesamowita, egzotyczna kultura i urokliwe krajobrazy. Raj na ziemi.
To tam, na wyspie, na której swoje piętno odcisnęli francuscy kolonizatorzy, gdzie pochowano belgijskiego piosenkarza Jacquesa Brela i francuskiego postimpresjonistę Paula Gauguina, pięć kobiet zostaje zaproszonych na warsztaty z francuskim autorem bestsellerów. Okazuje się jednak, że pobyt marzeń zamienia się w walkę o przetrwanie. Giną ludzie, nikt nie wie, kto za tym stoi, wszyscy wydają się winni. Niebezpieczeństwo czyha, wszyscy kłamią, a potem umierają...

(Cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.967792129913564/6808958629130189/

Markizy, Hiva Oa, wyspa na Oceanie Spokojnym. Klimatyczne, zapierające dech w piersiach miejsce, niesamowita, egzotyczna kultura i urokliwe krajobrazy. Raj na ziemi.
To tam, na wyspie, na której swoje piętno odcisnęli francuscy kolonizatorzy, gdzie pochowano belgijskiego piosenkarza Jacquesa Brela i francuskiego postimpresjonistę Paula Gauguina, pięć kobiet zostaje...

Od początku nudne

Od początku nudne

No Panie Bussi... ale to Pan wymyślił! Bardzo zaskakujące zakończenie.

No Panie Bussi... ale to Pan wymyślił! Bardzo zaskakujące zakończenie.