Szkarłatna litera

Czas zwalnia, jakby niewidzialna ręka przetrzymywała wskazówki zegara. Zmienia się atmosfera, zapachy i odczucia. Boli cię serce od ludzkich niegodziwości i ich poniżania. Jesteś zamknięta w ciemni i czekasz na wyjście, na to wyrzucenie siebie i dziecka na ludzkie spojrzenia, osądy i pogardę. Na ich „rzucanie kamieniami” w ciebie, bo przecież jesteś przeklęta. Dopuściłaś się grzechu, Hester Prynne – szepcze opętany gniewem lud. Snuje się ich syk jadowitych języków, każdy prze do przodu, bo chce widzieć.
Aż otwierają się wrota. Jeden krok, drugi...
Ale co ona ma na piersi? - pyta jeden drugiego. Co to jest?
To litera „A” wycięta z delikatnej czerwonej tkaniny, obdziergana misternym haftem i ozdobiona fantazyjnymi zawijasami złotej nici. To precyzyjnie wykonana ozdoba stroju winowajczyni. I co nie umknie żadnej plotkarze, zdradza ona zręczność i szeroką, acz gustowną wyobraźnię tej, co go wykonała. Ta litera rzuca wokół refleksy światła. Ma moc zaklęcia, pozbawiającego winowajczynię wszelkich zwyczajnych relacji z pozostałą częścią rodzaju ludzkiego i zamykającego ją w pewnej przeznaczonej tylko dla niej sferze. Izoluje ją, bo ów symbol, jak stygmat, widać od razu.

Każda z kresek litery „A” ma dokładnie trzy i jedna czwarta cala długości. Zapytasz, czy to ozdobny element stroju? Szybko odpowiem – przyłóż do serca, do piersi, a poczujesz „niemalże fizyczne odczucie palącego gorąca, jakby litera ta nie była z czerwonego materiału, a z rozgrzanego czerwonego żelaza”.

Ta litera jest ci przeznaczona. Czujesz wręcz jej ciężar na piersi. I pewnie coś byś sobie zrobiła, by uciąć to zhańbione od teraz życie, ale jest ona. Córka. Niewinne, małe dziecko, które musisz wychować. Jest ta Perełka, której dałaś życie. I choć nigdy nie ujawnisz jej ojca, to dla niej żyjesz, tylko dla niej. Dla siebie chyba nie warto, myślisz. Ojciec tej kruszyny to twoja tajemnica i stąd ta kara. Dopuściłaś się Hester nierządu w małżeństwie. Masz bękarta.

Wdech dla złapania jasności umysłu, wydech. Wdech, by nie upaść od nadmiaru cierpienia w sobie, wydech. Wdech i dasz radę – ze wszystkim. I zdzierasz z siebie tą szkarłatną literę, ciskasz pod nogi. Lecz Perełka patrzy wrogo. To nie ty, mamusiu – mówi jej wzrok. Nie ty. Bez litery jesteś inna, niby wolna, lecz jakaś słaba. Jesteś wolna, lecz to kosztuje i przerasta cię i z trwogą sięgasz po ten odrzucony materiał i umieszczasz go na właściwym sobie miejscu.

Tak wygląda zarys i jednocześnie początek „Szkarłatnej litery” Nathaniel`a Hawthorne`a. Czytasz z ciekawością, zatrwożeniem i jakimś gniewem milczenia w sobie. Dawkujesz sobie słowa i czekasz aż osiądą w tobie, by móc je poczuć. Czytasz o przeklętej przez ludzi i wyklętej przez kościół kobiecie, która poczuła czym jest miłość, i która się tej miłości poddała. Lecz, wbrew temu, co mówią ludzie, nie żałuje tego. Jest dziecko, jest wspomnienie i on. Bo ojciec Perełki żyje pośród społeczności. W ciszy ciemnego pokoju przeżywa katusze, zadaje sobie ból i pogardza sobą.

Ale gdy ich oczy spotykają się gdzieś w przelocie...
Gdy serce nadal bije i czuje - i twoje i jego... Kochasz, nadal, bez pretensji. Kochasz po swojemu i tą miłość w sobie pielęgnujesz, bo jest twoja.
Czujesz w sobie strwożone bicie serca. Z każdą wyczytaną stroną coraz bardziej stajesz się Hester Prynne. Wnikasz w jej skórę i w nią całą. Nie dowierzasz emocjom, jakie biorą cię we władanie. Zewsząd przytłacza cię ludzka pogarda. Czytasz i dusisz się od przytłaczającej atmosfery tego miasta. Dusisz się od fałszu, który unosi się nad ludźmi, jak chmura gradowa. Nienawiść walczy z miłością, a wszystko skąpane w niebiańskim blasku. Pokłady tych uczuć buzują między sobą, kotłują lub przenikają, by czasem przemienić się w idealną miłość.

Czytasz i czujesz, że od nienawistnych spojrzeń obrastasz rdzą, która wnika we wrażliwe tkanki twojego ciała. Granica wytrzymałości przesuwa się. Zamykasz oczy. Walczysz by być obojętnym, co jest prawie niemożliwe, bo czujesz to, co Hester. I choć za autorem powtarzasz, jak mantrę, że wypełnia się los, że to przeznaczenie, że to też kara i pokuta za życia, to płaczesz.

Korozja nie osiada na duszy.
Płaczesz, bo czujesz do końca. Współczujesz...
„Na czarnym polu litera A, czerwona”.

To jest siła tej powieści. To jest jej piękno.


#agaKUSiczyta

Czas zwalnia, jakby niewidzialna ręka przetrzymywała wskazówki zegara. Zmienia się atmosfera, zapachy i odczucia. Boli cię serce od ludzkich niegodziwości i ich poniżania. Jesteś zamknięta w ciemni i czekasz na wyjście, na to wyrzucenie siebie i dziecka na ludzkie spojrzenia, osądy i pogardę. Na ich „rzucanie kamieniami” w ciebie, bo przecież jesteś przeklęta. Dopuściłaś...

Macie swoją ulubioną literę lub cyfrę?

Świat, który nie wybacza grzechów miłości. W siedemnastowiecznej Nowej Anglii Hester Prynne zostaje publicznie upokorzona za cudzołóstwo i urodzenie nieślubnego dziecka. Purytańska społeczność skazuje ją na noszenie znaku hańby: szkarłatnej litery A. Bohaterka skrywa w sercu sekret, zmagając się z mroczną prawdą o mężu i kochanku. Po długich latach piętna dostrzega w sobie silną i inspirującą kobietę, mającą odwagę marzyć, wbrew koszmarom rzeczywistości.

Normy społeczne, które określają, co możemy, a co jest zakazane. Odległe czasy, w których kobiety nie miały prawa głosu, a pogoń za miłością była haniebnym czynem. Opowieść skupiająca się na życiu głównej bohaterki w cieniu szkarłatnej litery. Próba odkupienia win względem hermetycznego społeczeństwa. Wychowanie córki, która dorasta w cieniu jej własnego grzechu. Kobieta, którą los naznaczył nie tylko literą, ale próbą walki o lepsze jutro.

Książka w błyskotliwy sposób wytyka purytanom ich hipokryzję. Nie dostajemy tu gwałtownych zwrotów akcji, choć dzieje się sporo. Autor poprzez historię pozwala nam zastanowić się nad ludzką moralnością oraz nad tym jak zmieniły się czasy i życie kobiet. Tłumaczenie zachowuje archaiczny język, dzięki temu możemy poczuć głębie historii oraz klimat. Nie jest to łatwa i przyjemna opowieść., ale warta jej poznania.

Macie swoją ulubioną literę lub cyfrę?

Świat, który nie wybacza grzechów miłości. W siedemnastowiecznej Nowej Anglii Hester Prynne zostaje publicznie upokorzona za cudzołóstwo i urodzenie nieślubnego dziecka. Purytańska społeczność skazuje ją na noszenie znaku hańby: szkarłatnej litery A. Bohaterka skrywa w sercu sekret, zmagając się z mroczną prawdą o mężu i kochanku. Po...

"Szkarłatna litera", autor: Nathaniel Hawthorne.

Akcja powieści toczy się w siedemnastowiecznej Nowej Anglii. Główna bohaterka książki to Heaster Prynne. Kobieta zostaje oskarżona o cudzołóstwo i wykluczona że społeczeństwa. Na znak tego co zrobiła, musi nosić wyszytą literę "A", która ma być oznaką jej hańby. Główna bohaterka mimo wszystko nie chce ujawnić danych ojca dziecka, chce go w ten sposób chronić. Pomimo tego co się dzieje, kobieta się nie poddaje, chce walczyć o siebie i swoją córkę.

Jeśli lubicie czytać klasykę literatury to koniecznie sięgnijcie po ten tytuł 👍

Książka jest naprawdę piękne wydana 😍 Tak więc może być doskonałym pomysłem na prezent 😍

#współpracarecenzencka

"Szkarłatna litera", autor: Nathaniel Hawthorne.

Akcja powieści toczy się w siedemnastowiecznej Nowej Anglii. Główna bohaterka książki to Heaster Prynne. Kobieta zostaje oskarżona o cudzołóstwo i wykluczona że społeczeństwa. Na znak tego co zrobiła, musi nosić wyszytą literę "A", która ma być oznaką jej hańby. Główna bohaterka mimo wszystko nie chce ujawnić danych ojca...

[współpraca recenzencka]

O tym tytule słyszałam wiele różnorodnych opinii, w tym wiele negatywnych. Co prawda nie jest to klasyk tak wpływowy i znany jak twórczość Austen lub sióstr Bronte, ale myślę, że większość tytuł kojarzy chociaż z brzmienia. Nowe tłumaczenie wyróżnia się od pozostałych z pewnością trochę archaicznym językiem oraz pięknymi ilustracjami z XIX wieku, autorstwa Mary Hallock Foote. Więc jeśli komuś przeszkadza dawny język to może mieć lekki problem, dla mnie był to atut, bo pomagało mi to wejść w głąb historii i poczuć jej klimat. Nie jest to opowieść prosta lekka i przyjemna, ale pełna ducha romantyzmu, która snuje się niespiesznie i pięknie. No i sama Hester Prynne. To nie jest postać, którą się zapomina, a raczej taka, która zostaje w umyśle na długo i wpływa na czytelnika. Natomiast przesłanie w książce Hawthorne’a wydaje się proste, czyli ukazanie walki kobiety ze społeczeństwem, ale nie tylko. Aspekty moralności, siły społeczeństwa i osobnej jednostki.

„Szkarłatna litera” to historia pełna głębi, która nie jest dynamiczna, ale na brak ciekawych wątków nie można narzekać. Miejscami historia przypominała mi moją ukochaną „Lokatorkę Wildfell Hall” i myślę, że wielbiciele klasyki powinni zdecydowanie zainteresować się tą książką i tym wydaniem zarówno pod względem tłumaczenia, jak i ilustracji.

[współpraca recenzencka]

O tym tytule słyszałam wiele różnorodnych opinii, w tym wiele negatywnych. Co prawda nie jest to klasyk tak wpływowy i znany jak twórczość Austen lub sióstr Bronte, ale myślę, że większość tytuł kojarzy chociaż z brzmienia. Nowe tłumaczenie wyróżnia się od pozostałych z pewnością trochę archaicznym językiem oraz pięknymi ilustracjami z XIX wieku,...

Mam nieco mieszane uczucia. Mimo że znalazłam w książce mnóstwo ciekawych refleksji, moim zdaniem Hester nie zasługiwała na tak surową karę. Oczywiście, popełniła grzech, ale to jak zostaje potraktowana, co widać w pierwszych rozdziałach, to po prostu bestialstwo. Zostaje wykluczona ze społeczeństwa i skazana na wielkie cierpienie. Autor bez przerwy podkreśla winę kobiety, jak gdyby przypominając czytelnikowi, że Hester dawnej zrobiła coś złego. Nie potępia jednak osób naigrawających się i obrażających kobietę, którzy wielokrotnie dopuszczają się wobec niej okrucieństwa np. publicznie upokarzając.
Za to postać Pearl to prawdziwe arcydzieło. To specyficzna i bardzo bystra mała dziewczynka, świetnie stworzona. Jest największą zaletą tej książki.

Mam nieco mieszane uczucia. Mimo że znalazłam w książce mnóstwo ciekawych refleksji, moim zdaniem Hester nie zasługiwała na tak surową karę. Oczywiście, popełniła grzech, ale to jak zostaje potraktowana, co widać w pierwszych rozdziałach, to po prostu bestialstwo. Zostaje wykluczona ze społeczeństwa i skazana na wielkie cierpienie. Autor bez przerwy podkreśla winę kobiety,...

Kiedy zobaczyłam nowe wydanie „Szkarłatnej litery” stwierdziłam, że to doskonała okazja, żeby przypomnieć sobie po ponad 10 latach jedną z najsłynniejszych powieści klasyki amerykańskiej. Tym bardziej, że książka posiada przepiękne ilustracje, które dodają lekturze klimatu ♥️

Hester Prynne dopuściła się cudzołóstwa i jako pokutę za ten ciężki grzech miała nosić na piersi wyhaftowaną, szkarłatną literę „A” (ang. adultery). Historia od razu wywołała u mnie skojarzenia z takimi bohaterkami jak Tess Urberville Thomasa Hardy’ego czy Ruth z powieści Elizabeth Gaskell. Wszystkie łączy łatka kobiet upadłych, a jednak Hester wydaje się z nich wszystkich najbardziej postępowa, dumna i zbuntowana wobec narzucanych przez społeczeństwo norm. Chociaż poddaje się karze, sam haft ze szkarłatną literą jak na złość zostaje przez nią wyeksponowany i noszony bardziej jak order niż piętno.

Hawthorne w sprawny i błyskotliwy sposób, odrobinę na wzór Dickensa, wytyka purytanom ich hipokryzję, jak choćby gubernatorowi, który opływa w zbytki czy pastorowi, który pokutuje za grzechy, ale nie chce się do nich przyznać. Jednocześnie momentami jednak czułam w lekturze XIX-wieczną mentalność autora wobec kobiet.

„Szkarłatna litera” to klasyka, która oferuje nie tylko duszny klimat oraz opis surowej, purytańskiej społeczności, ale przede wszystkim studium grzechu, ludzkiej psychiki oraz małej społeczności. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć choćby dlatego, że zachwycali się nią inni pisarze, jak np. Henry James.

Kiedy zobaczyłam nowe wydanie „Szkarłatnej litery” stwierdziłam, że to doskonała okazja, żeby przypomnieć sobie po ponad 10 latach jedną z najsłynniejszych powieści klasyki amerykańskiej. Tym bardziej, że książka posiada przepiękne ilustracje, które dodają lekturze klimatu ♥️

Hester Prynne dopuściła się cudzołóstwa i jako pokutę za ten ciężki grzech miała nosić na piersi...

W XVII-wiecznej purytańskiej Nowej Anglii Hester Prynne zostaje publicznie upokorzona za cudzołóstwo i skazana na noszenie znaku hańby - wyszytej na piersiach szkarłatnej litery A. Hester uparcie chroni kochanka, nie chcąc zdradzić jego tożsamości, ocalając go w ten sposób od zguby. Oddaje się wychowaniu córki i niesieniu pomocy potrzebującym.

"Szkarłatna litera" to niezwykle poruszająca historia o grzechu, miłości i przeznaczeniu. Hester po urodzeniu nieślubnego dziecka, zostaje postawiona w ogniu potępienia i społecznej degradacji. Ta nie poddając się odmienia swoje życie w walce z konwenansami i odkrywając w sobie nieznaną dotąd determinację i wewnętrzną siłę. Autor w wyjątkowo obrazowy sposób pokazuje, iż pomimo przeciwności losu można odnaleźć w sobie siłę i godność oraz pokonać własne demony, aby znaleźć swoje miejsce w świecie. Hester nie robi z siebie ofiary, nie próbuje wzbudzić litości, znosi wszystko z kamienną twarzą i nie daje po sobie poznać jakie emocje targają nią wewnątrz.

Ogromnym plusem tej historii są przemyślane wątki moralne, które skłaniają do refleksji nad naturą grzechu, winy i możliwości odkupienia. Howthorne przedstawia problem ludzkiej moralności tamtych czasów. Purytanie chcieli stworzyć społeczeństwo idealne, dążyli do skrajnej moralności, odrzucając wszystkie niewygodne doktryny katolickie. Autor zabiera nas jednocześnie w fascynującą podróż przez zakamarki ludzkiej psychiki, ukazując nam złożoność ludzkiej natury i tragiczne konsekwencje grzechu miłości.

Podsumowując "Szkarłatna litera" to arcydzieło literatury, które mimo upływu lat wciąż porusza swoją uniwersalną tematyką i niezwykłą siłą przekazu. Polecam tę powieść każdemu, kto poszukuje poruszającej opowieści o miłości, grzechu i nadziei.

W XVII-wiecznej purytańskiej Nowej Anglii Hester Prynne zostaje publicznie upokorzona za cudzołóstwo i skazana na noszenie znaku hańby - wyszytej na piersiach szkarłatnej litery A. Hester uparcie chroni kochanka, nie chcąc zdradzić jego tożsamości, ocalając go w ten sposób od zguby. Oddaje się wychowaniu córki i niesieniu pomocy potrzebującym.

"Szkarłatna litera" to...

W przypadku klasyki mam ogromne braki, gdyż poza standardowymi lekturami raczej po nie nie sięgałam. Zatem gdy pojawiła się możliwość przeczytania "Szkarłatnej litery" potraktowałam to, jak odrobienie zaległej, istotnej lekcji, ponieważ dotychczas tytuł ten kojarzył mi się wyłącznie z ekranizacją w niedzielne dni, gdy byłam dzieckiem.

Do miasta przybywa brzemienna Hester. Jej występek jest o tyle niemoralny, że od lat nie widziano jej zaginionego męża. Cieniem jej hańby jest pewien starzec, który w powieści przybiera postać samego zła. Kobieta w ramach pokuty przybiera symbol tytułowej szkarłatnej litery, z którym chyłkiem przemierza miasto, a który zdobi jej szatę. W każdej drodze towarzyszy jej dziecko, nieposkromiona dziewczynka. Obie te postaci budzą niechęć, wyszydzanie, skrajne emocje mieszkańców, a każdy zadaje sobie pytanie, kto jest ojcem dziecka? Bohaterka jednak twardo obstaje przy swoim i nie zamierza, nawet kosztem kar i upokorzenia uchylać rąbka tajemnicy.

Dlaczego klasyka jest klasyką? Ponieważ dzisiaj już nikt w literaturze nie posługuje się tak charakterystycznym dla ówczesnych czasów językiem, jaki w "Szkarłatnej literze" zastosował autor. Niepodrabiany styl, plastyczne, wręcz patetyczne opisy przyrody, wyglądu postaci, cech charakteru, niejednokrotnie dłuższe niż kluczowe wydarzenia. Niespieszna narracja, która ma mocno osadzić czytelnika w tamtejszej epoce, a jednocześnie zainteresować go na tyle, by wręcz namacalnie odczuł wstyd na własnej skórze, jakby zamienił się z Hester rolami. O moralnej stronie "Szkarłatnej..." we współczesnych, o wiele bardziej elastycznych i tolerancyjnych czasach trudno dyskutować, jednak analiza tej propozycji może być doskonałym punktem wyjściowym do rozmów o rozwiązłości i jej rozliczaniu względem płci czy w efekcie o odwadze i tchórzostwie, które wpędza w efekcie w obłęd.

Na pewno należy docenić tę klasykę (chociażby dlatego, że jest klasyką),ale nie jest to historia dla każdego. Dłużący się wstęp zasadniczo nic nie wnosi do głównego pomysłu. Rozwlekłe opisy sprawiają, że powieść się ciągnie, a można wręcz odnieść wrażenie, że historia powstała dla samego napisania, a kluczowe wydarzenia można było spokojnie zmieścić na połowie oferowanych stron. Z drugiej jednak strony, czy w dobie szybkiego życia i każda książka musi być do "szybkiego czytania"? Czy o to dziś chodzi w literaturze? By czytać dla samego czytania, czy może czytać głębią, z jednoczesnym rachunkiem sumienia na własne poczynania?

W przypadku klasyki mam ogromne braki, gdyż poza standardowymi lekturami raczej po nie nie sięgałam. Zatem gdy pojawiła się możliwość przeczytania "Szkarłatnej litery" potraktowałam to, jak odrobienie zaległej, istotnej lekcji, ponieważ dotychczas tytuł ten kojarzył mi się wyłącznie z ekranizacją w niedzielne dni, gdy byłam dzieckiem.

Do miasta przybywa brzemienna Hester....

Klasyka podobno obroni się zawsze. Czy tak jest i w przypadku nowego wydania słynnej amerykańskiej powieści Szkarłatna litera? Chyba tak. Książka ma niezaprzeczalny urok i mimo że dotyczy wydarzeń mających miejsce w siedemnastowiecznej, purytańskiej Nowej Anglii nie trąci myszką. Choć język bywa może miejscami i lekko archaiczny, ale to raczej zasługa albo wada nowego tłumaczenia. Skłaniałbym się, że zaleta, bo w końcu to powieść historyczna, a wszystkie stylizacje mają służyć przecież oddaniu ducha epoki. Nie to jest jednak tu najważniejsze. Historia Hester Prynne, upokorzonej przez noszenie znaku hańby ma swój morał i jest ponadczasowa. To opowieść o silnej kobiecie, ludzkich namiętnościach, zemście i przebaczeniu. Dzięki temu można się utożsamić z bohaterami, przeżywać z nimi ciężki los, jaki przypadł im w udziale i co ważne zatracić się w ich historiach. Autor, którego innych dzieł nie czytałem napisał rzecz uniwersalną, z pomysłem i lekkością pióra. Zrobił to z wdziękiem i mogę w dużej mierze zrozumieć, dlaczego jest to jedna z najważniejszych powieści dla Amerykanów i czemu bardzo dobrze sprawdza się na srebrnym ekranie czy deskach teatru. Bardzo podobała mi się postawa głównej bohaterki, która po latach niegodziwości doznanych od własnej społeczności dalej ma odwagę, by walczyć o siebie, swoją córkę i nawet mieć marzenia wbrew koszmarnej rzeczywistości. Treść Szkarłatnej litery niesie sporą dozę tajemnicy, dopiero pod koniec powieści zaczynamy rozumieć kto jest kim w tej pełnej mrocznych prawd rzeczywistości i jakie relacje łączą ze sobą pastora, jego lekarza i główną bohaterkę. Można też Szkarłatną literę traktować chyba jako powieść feministyczną, wszak dotyczy ona o sile kobiecego ducha, którego właścicielka, mimo że wydaje się złamana tak naprawdę nigdy nie straciła odwagi, by walczyć o siebie, co zawsze mi się podoba w książkach. To było ciekawe spotkanie z literaturą amerykańską, choć znam inne powieści historyczne z tego kraju, które bardziej mi się podobały. Jednak Szkarłatna litera zapadnie mi w pamięć i to chyba też świadczy o sile oddziaływania prozy Nathaniela Hawthorne'a. Brawa dla wydawnictwa za piękne wydanie i oryginalne ilustracje Mary Hallock Foote. Polecam!!!
Za książkę dziękuję @wydawnictwonowabasn

Klasyka podobno obroni się zawsze. Czy tak jest i w przypadku nowego wydania słynnej amerykańskiej powieści Szkarłatna litera? Chyba tak. Książka ma niezaprzeczalny urok i mimo że dotyczy wydarzeń mających miejsce w siedemnastowiecznej, purytańskiej Nowej Anglii nie trąci myszką. Choć język bywa może miejscami i lekko archaiczny, ale to raczej zasługa albo wada nowego...

„Szkarłatna Litera” Nathaniel Hawthorne

Myślę, że to klasyk, o którym każdy przynajmniej słyszał. Może nie tak uwielbiany i wyeksploatowany przez popkulturę jak, chociażby dzieła Austen czy sióstr Bronte. Jednak wciąż na tyle popularny, że większość z nas się z nim zetknęła. Ja pierwszy raz natknęłam się na tę książkę parę lat temu (kiedy to zleciało?),oglądając film „Łatwa dziewczyna”. Historia określana jest mianem pierwszej wielkiej amerykańskiej powieści psychologicznej. I porusza tematy takie jak zdrada, napiętnowanie przez społeczeństwo, miłość romantyczna i rodzicielska, zemsta i przebaczenie.

Nowe wydanie powieści zawiera w sobie, pięknie wkomponowane w tekst, oryginalne ilustracje Mary Hallock Foote oraz zupełnie nowe tłumaczenie. Bardzo podoba mi się twarda minimalistyczna okładka, która idealnie oddaje klimat książki. Jeśli natomiast o sama powieść chodzi, jest ciekawa, warto po nią sięgnąć i przekonać się, przez co jest tak popularna do dziś. Jednak zdecydowanie nie będzie to mój ulubiony klasyk. Język nie jest specjalnie skomplikowany, wydaje mi się, że każdy z nas zrozumie, o co chodzi. Mimo to mam problem z często pojawiającymi się długimi wielokrotnie złożonymi zdaniami. Być może dla was to bez różnicy, u mnie spowalniało tempo czytania i ogólnie wprowadzało pewne zmęczenie tekstem.

Książka jest naprawdę intrygującym przeniesieniem czytelnika do tamtych czasów oraz próbą rozważania tego, co zaszło, na wielu płaszczyznach. Dywaguje na temat ludzkich zachowań w kontekście obyczajowości, wiary, miłości, czy zemsty. Mimo to podana jest w sposób nie łatwy, skupia się na przemyśleniach, niekoniecznie starając się zaangażować czytelnika w akcję. To nie tak, że nic się tu nie dzieje, po prostu akcja nie wydaje się priorytetem autora. Uważam, że historia jest warta uwagi, dobrze ją poznać, chociażby, żeby po to zerknąć trochę na zmieniające się priorytety i ludzką mentalność.

„Szkarłatna Litera” Nathaniel Hawthorne

Myślę, że to klasyk, o którym każdy przynajmniej słyszał. Może nie tak uwielbiany i wyeksploatowany przez popkulturę jak, chociażby dzieła Austen czy sióstr Bronte. Jednak wciąż na tyle popularny, że większość z nas się z nim zetknęła. Ja pierwszy raz natknęłam się na tę książkę parę lat temu (kiedy to zleciało?),oglądając film...