Coś strasznego…jak bardzo w tym kraju zapomniano o zdrowiu psychicznym jego obywateli i jak wiele jest pracy żeby sprawa uległa poprawie…

Coś strasznego…jak bardzo w tym kraju zapomniano o zdrowiu psychicznym jego obywateli i jak wiele jest pracy żeby sprawa uległa poprawie…

Mam na swojej drodze czytelniczej przystanki ze znacznie lepszymi reportażami. Takimi, które wyczerpują temat, suche dane zamieniają w historie, a sam proces czytania jest bardzo przyjemny.

Niestety, "Głośnik w głowie" nie posiada żadnej z tych cech. Przeczytanie rozdziałów w losowej kolejności nie zmienia odbioru książki, pozbycie się kilku z nich również. Same opowieści są jednostronne, przypominają mi trochę reportaż z TVN. Wprowadzenie czytelnika w stan nudy przy takim temacie? No, chylę czoła.

Dodatkowo, jaki jest cel tej książki? Zniechęcenie do korzystania z pomocy psychiatrycznej, skoro jest w tak słabym stanie? Uświadomienie władz o tym, że jest źle? Przecież jak sama autorka pisze lekarze od dawna alarmują, że trudno im wspierać osoby, które potrzebują zaopiekowania psychiatrycznego, że oddziały są przepełnione. WIedza specjalistyczna dla lekarzy? Nie ma tam takich rzeczy. To nie jest książka naukowa, rzetelny reportaż, zbiór wielkich praw i małych ciekawostek.

Widzę to tak, że jeśli ktoś interesuje się tym tematem, wie jak się sprawy mają. Jeśli kogoś nie obchodzi psychiatria w Polsce, w życiu po tę książkę nie sięgnie.

Dla mnie "Głośnik w głowie" to tylko swoista uwaga i hołd dla osób, które przeszły wiele z systemem, które wołały o pomoc i długo jej nie dostawały. Ze względu na zaopiekowanie się tymi historiami, daje pięć gwiazdek. Reszta? Meh.

Mam na swojej drodze czytelniczej przystanki ze znacznie lepszymi reportażami. Takimi, które wyczerpują temat, suche dane zamieniają w historie, a sam proces czytania jest bardzo przyjemny.

Niestety, "Głośnik w głowie" nie posiada żadnej z tych cech. Przeczytanie rozdziałów w losowej kolejności nie zmienia odbioru książki, pozbycie się kilku z nich również. Same opowieści...

Bywają mniej interesujące momenty ale książka jest bardzo uświadamiająca. Polecam każdemu.

Bywają mniej interesujące momenty ale książka jest bardzo uświadamiająca. Polecam każdemu.

Znowu jestem wściekła po przeczytaniu reportażu obnażającego prawdę o stanie ochrony zdrowia w Polsce. To jest niesamowite jak wiele zaniedbań i znieczulicy panuje NADAL w tym temacie. Mam wrażenie, że nie ważne o jakim oddziale by się czytało, ZAWSZE znajdzie się aspekt, który totalnie bulwersuje. Tym razem padło na psychiatrię. Niedobrze mi się robi na myśl o tym, jak system kuleje i jak ciężko jest uzyskać rzetelną pomoc. Upychanie pacjentów jak sardynki w salach i na korytarzach, zawstydzanie ich, kompromitowanie, brak wykfalifikowanej kadry... brak mi słów, żeby opisać to, jak bardzo jestem tym wszystkim zawiedziona.

Znowu jestem wściekła po przeczytaniu reportażu obnażającego prawdę o stanie ochrony zdrowia w Polsce. To jest niesamowite jak wiele zaniedbań i znieczulicy panuje NADAL w tym temacie. Mam wrażenie, że nie ważne o jakim oddziale by się czytało, ZAWSZE znajdzie się aspekt, który totalnie bulwersuje. Tym razem padło na psychiatrię. Niedobrze mi się robi na myśl o tym, jak...

Dobrze ukazany tragiczny obraz polskiej psychiatrii. Książka ważna i warta przeczytania.

Dobrze ukazany tragiczny obraz polskiej psychiatrii. Książka ważna i warta przeczytania.

Reportaż o polskiej psychiatrii, traktowaniu pacjentów i problemach, z jakimi trafiają na oddział - i co się potem dzieje. Różnorodne anegdoty, dobrze spisane, ale, właśnie - to tylko anegdoty; reportaż wiele by zyskał na odpowiednim zbudowaniu tła, poinformowaniu czytelników o detalach funkcjonowania, instytucjonalnych, może i teoretycznych, ale jednak, jakakolwiek komparatystyka - czy to z innymi krajami, oddziałami, teorią choćby. Tego zabrakło.

Niemniej, interesująca, choć przykra, pozycja.

Reportaż o polskiej psychiatrii, traktowaniu pacjentów i problemach, z jakimi trafiają na oddział - i co się potem dzieje. Różnorodne anegdoty, dobrze spisane, ale, właśnie - to tylko anegdoty; reportaż wiele by zyskał na odpowiednim zbudowaniu tła, poinformowaniu czytelników o detalach funkcjonowania, instytucjonalnych, może i teoretycznych, ale jednak, jakakolwiek...

"Głośnik w głowie. O leczeniu psychiatrycznym w Polsce".
Aneta Pawłowska - Krać

Cóż... O tym, że kondycja naszej polskiej medycyny kuleje wiemy wszyscy, jednak psychiatria, jako jedna z dziedzin medycyny, leży i kwiczy...
Jak pomóc ludziom w kryzysie chorobowym skoro nie ma ani narzędzi, ani personelu, ani chęci a czasem nawet wiedzy ? Brutalna rzeczywistość z jaką muszą mierzyć się zarówno ludzie chorzy psychicznie, jak i ich najbliżsi...
Początek problemu tkwi w nas samych, nasze społeczeństwo ( i pewnie nie tylko nasze, ale o nim właśnie mowa w książce ) nie akceptuje chorób psychicznych, od razu stygmatyzuje osoby nią dotknięte, nie dopuszczamy też myśli, że sami możemy być kiedyś w takiej sytuacji.. wstydzimy się, od razu nastawiony na " stracenie" , no bo jak inaczej ? Osoby z epizodami psychicznymi mają problem ze znalezieniem pracy, przyjaciół, wsparcia...
Istnieje oczywiście idea rozwijania pomocy i liczę, że się spełni, wręcz nawet sobie tego życzę 🙂
Chciałabym mieć świadomość, że gdy mój umysł czy dusza zachoruje trafię pod opiekę ludzi, którzy mi pomogą, uratują a nie nafaszerują lekami i odeślą do domu...
Potrzebna jest nam edukacja psychologiczna i psychiatryczna, żebyśmy wiedzieli co się dzieje zarówno z nami, jak i ludźmi wokół, jak reagować, jak pomóc, gdzie się zgłosić...
Książka przerażająca, bo opisująca bolączki prawdziwych, chorych i zagubionych ludzi, którzy chcą pomocy, aby móc normalnie (w miarę własnych możliwości ) funkcjonować, co jest możliwe, choć niezwykle trudne...
#głośnikwgłowie #psychiatria #szpitalpsychiatryczny #chorobaduszyiciała #żyćnormalnie #wydawnictwoczarne #reportaż #prawdajestokrutna #mojepsyczytajazemna #zcacusiemwserduszku🤎
#żyćzchorobą #czytampolskichautorów #czytawszędzie #niejestemstatystycznympolakiemlubięczytaćksiążki

"Głośnik w głowie. O leczeniu psychiatrycznym w Polsce".
Aneta Pawłowska - Krać

Cóż... O tym, że kondycja naszej polskiej medycyny kuleje wiemy wszyscy, jednak psychiatria, jako jedna z dziedzin medycyny, leży i kwiczy...
Jak pomóc ludziom w kryzysie chorobowym skoro nie ma ani narzędzi, ani personelu, ani chęci a czasem nawet wiedzy ? Brutalna rzeczywistość z jaką muszą...

Wstrząsający obraz naszej psychiatrii. Czytając tę książkę zgrzytałam zębami ze złości. Miałam wrażenie, że czytam o historii, a okazuje się, że treść jest jak najbardziej aktualna. Stan naszej psychiatrii woła, wręcz wrzeszczy o pomoc! W najgorszej sytuacji są najmłodsi, bo opieka psychiatryczna nad dziećmi jest poza wszelkimi normami.
Czytanie tej książki boli, bo nie daje ona nam na razie nadziei na dobre zakończenie… Niestety...

Wstrząsający obraz naszej psychiatrii. Czytając tę książkę zgrzytałam zębami ze złości. Miałam wrażenie, że czytam o historii, a okazuje się, że treść jest jak najbardziej aktualna. Stan naszej psychiatrii woła, wręcz wrzeszczy o pomoc! W najgorszej sytuacji są najmłodsi, bo opieka psychiatryczna nad dziećmi jest poza wszelkimi normami.
Czytanie tej książki boli, bo nie...

Choroba psychiczna może dotknąć każdego z nas. To nie jest coś, z czym trzeba się urodzić. Sytuacja w polskiej psychiatrii dotyczy więc wszystkich. Tym bardziej, że nie chodzi tylko o nasze zdrowie psychiczne, ale również o rodzinę, przyjaciół i znajomych. I tu zaczyna się polska rzeczywistość. Ci, którzy dotąd byli blisko, odsuwają się i nagle możemy zostać sami że swoimi demonami. A jak jest z pomocą że strony państwa? To właśnie reportaż w pewien sposób obnaża. I nie jest to optymistyczny obraz, nawet jeżeli nie wszystko zostało przez autorkę rzetelnie przedstawione. Warto wiedzieć cokolwiek!

Choroba psychiczna może dotknąć każdego z nas. To nie jest coś, z czym trzeba się urodzić. Sytuacja w polskiej psychiatrii dotyczy więc wszystkich. Tym bardziej, że nie chodzi tylko o nasze zdrowie psychiczne, ale również o rodzinę, przyjaciół i znajomych. I tu zaczyna się polska rzeczywistość. Ci, którzy dotąd byli blisko, odsuwają się i nagle możemy zostać sami że swoimi...

Książka z gatunku "anegdotycznych" - na podstawie historii pojedynczych osób próbuje stworzyć większy obraz. Moim zdaniem tego obrazu tu nie widać, niemniej to, co przebija się z opowiedzianych historii, nie napawa optymizmem, eufemistycznie mówiąc. System nie działa. I jak to zwykle w Polsce jest, obchodzi to jedynie uczestników i ofiary tego systemu, a cała reszta stoi i patrzy z boku, mierząc się jednocześnie z własnymi problemami.

Książka z gatunku "anegdotycznych" - na podstawie historii pojedynczych osób próbuje stworzyć większy obraz. Moim zdaniem tego obrazu tu nie widać, niemniej to, co przebija się z opowiedzianych historii, nie napawa optymizmem, eufemistycznie mówiąc. System nie działa. I jak to zwykle w Polsce jest, obchodzi to jedynie uczestników i ofiary tego systemu, a cała reszta stoi i...