Smętna, dżdżysta jesień 1966 roku. By jakoś rozwiać ponure nastroje społeczeństwo tłumnie szturmuje sale kinowe,bo grają "Lekarstwo na miłość". Kalina Jędrusik bawi do łez w roli Joasia, dziewczyny absolutnie szalonej, próbującej rozwikłać sprawę szajki fałszerzy banknotów. Nasza bohaterka Krysia czyni to samo, prowadząc śledztwo w sprawie tajemniczych śmierci młodych mężczyzn. W swojej konsekwencji bywa irytująca,ale przecież liczy się skuteczność. A jak nasza Krysia dąży do celu? Tym razem może inspiracją stał się wielki przebój radiowy z 1966 roku "Jak dobrze mieć sąsiada" Alibabek. I tak jak w tekście - do drzwi sąsiada zapukają puk puk, do drzwi sąsiada zapukaj bum,bum. Krysia moim zdaniem wybierała te drugą opcję. Opłaciło się. Podobnie i mnie, bo zyskałam doskonale spędzony czas z książką.

Smętna, dżdżysta jesień 1966 roku. By jakoś rozwiać ponure nastroje społeczeństwo tłumnie szturmuje sale kinowe,bo grają "Lekarstwo na miłość". Kalina Jędrusik bawi do łez w roli Joasia, dziewczyny absolutnie szalonej, próbującej rozwikłać sprawę szajki fałszerzy banknotów. Nasza bohaterka Krysia czyni to samo, prowadząc śledztwo w sprawie tajemniczych śmierci młodych...

Na wielki plus tej powieści na pewno zaliczyłbym świetną główną bohaterkę - przyszłą milicjantkę, a na razie jeszcze studentkę, Krysię, która zupełnie przyćmiewa "głównego współbohatera" - dość nijakiego dziennikarza Łukasza. Literacko jest to też bardzo wysoki poziom, nieporównywalny z czytanymi przeze mnie w ostatnich tygodniach książkami R. Mroza, R. Małeckiego czy M. Stelara. Klimat lat 60-tych w aglomeracji śląskiej jest oddany fantastycznie.

Mam jednak problem z jednoznaczną oceną fabuły. Bo niby praprzyczyna zaistniałych zdarzeń da się obronić, a motywy zabójcy są zaskakujące i jakoś uzasadnione, ale sposób wykonania poszczególnych egzekucji wydaje się mi się niewiarygodny. Mogło to się udać raz, ale nie cztery! I to nie będąc zauważonym (gdy sama autorka daje do zrozumienia, że obserwowanie, co się dzieje w familoku i jego okolicach było główną rozrywką niepracujących ówcześnie pań domu). No i z jednej strony skrępowane za plecami ręce kolejnych wisielców niby umożliwiły zabójstwa, ale że nie wydało się to podejrzane ówczesnym śledczym, jest zbyt absurdalne, by w to uwierzyć. Moim też zdaniem bohaterów drugo- i trzecioplanowych jest trochę za dużo (pewnie pod 20),stąd ciężko mi było spamiętać nieraz, kto jest kim - szczególnie po kilku dniach przerwy w lekturze. Wydaje mi się, że np. wisielca nr 4 autorka mogła usunąć z korzyścią dla fabuły i dynamiki powieści.

Rozwiązanie zagadki wypadku w górach jest dość wiarygodne, ale już motywy ucieczki Romka - nie bardzo.

Wychodzi mi między 6 a 7 gwiazdek, z sympatii do autorki daję 7.

Na wielki plus tej powieści na pewno zaliczyłbym świetną główną bohaterkę - przyszłą milicjantkę, a na razie jeszcze studentkę, Krysię, która zupełnie przyćmiewa "głównego współbohatera" - dość nijakiego dziennikarza Łukasza. Literacko jest to też bardzo wysoki poziom, nieporównywalny z czytanymi przeze mnie w ostatnich tygodniach książkami R. Mroza, R. Małeckiego czy M....

Bardzo przyjemny kryminał.

Bardzo przyjemny kryminał.

Cofamy się do roku 1966, gdy młoda Krystyna (jeszcze Wojciechowska) studiuje prawo. Na pogrzebie jej kolegi zaczepia ją dziennikarz, którzy interesuje się śmiercią Karola i twierdzi, że był kolegą Romka (zaginionego brata Krysi). Młoda kobieta daje się wciągnąć w rozmowę i zgadza się pomóc reporterowi. Okazuje się, że przed Karolem w podobny sposób, przez powieszenie, zginęło już czterech innych młodych mężczyzn. Krysia coraz bardziej wciąga się w sprawę, drąży, rozmawia z rodzinami zmarłych i próbuje dojść do prawdy, której nie potrafiła odkryć policja. W międzyczasie jakoś splata się z tym wątek zaginionego trzy lata wcześniej Romka i Krysia rusza również tym śladem.
Może nie byłaby to zła książka, bo tajemnicze okoliczności śmierci młodych mężczyzn, szukanie informacji w nietypowych miejscach, tragiczne historie... to wszystko było ciekawe! Tylko po co autorka dała to jako trzeci a nie pierwszy tom? Tym bardziej, że pod koniec właściwie tłumaczy, co stało się z Romkiem. Jaki sens mają w tym świetle dwa wcześniejsze tomy? Czy Krystyna wyparła z pamięci to, czego dowiedziała się w 1967 roku i dlatego w latach 2000 wciąż szuka informacji o bracie? Czy może okazało się to jednak nieprawdą i dlatego drąży? Ocenę obniżył dla mnie właśnie ten wątek i jego bezsens. Gdyby była to pierwsza część i najlepiej ignorowała wątek Romka lub pozostawiła go niewyjaśnionym, na pewno oceniłabym ją lepiej, a tak zostałam z pewną frustracją po lekturze.

Cofamy się do roku 1966, gdy młoda Krystyna (jeszcze Wojciechowska) studiuje prawo. Na pogrzebie jej kolegi zaczepia ją dziennikarz, którzy interesuje się śmiercią Karola i twierdzi, że był kolegą Romka (zaginionego brata Krysi). Młoda kobieta daje się wciągnąć w rozmowę i zgadza się pomóc reporterowi. Okazuje się, że przed Karolem w podobny sposób, przez powieszenie,...

Rozczarowujące zakończenie serii. Nudna, wydumana historia, której nie ratują nawet sympatyczni bohaterowie.

Rozczarowujące zakończenie serii. Nudna, wydumana historia, której nie ratują nawet sympatyczni bohaterowie.

W porównaniu z "Wiosną" i "Latem" ta część najmniej mnie przekonała - był moment, gdy nieco mi się dłużyła, a zakończenie wydało mi się jednak na siłę. Młoda Kryśka opisująca ze szczegółami przebieg wydarzeń potencjalnemu sprawcy? Jednak wolę panią Krystynę emerytkę. Wątek Romka - w kontekście tego, co jest w "Jesieni" nie do końca "kupuję" to przekonanie Krystyny w "Wiośnie" do jednego scenariusza, bez rąbka zawahania. Za ten brak spójności odjęłam gwiazdkę. Ale nadal lubię styl pisania pani Kańtoch i sięgnę też po innej jej książki. Lubię ten brak ociekania krwią, lubię wątki humorystyczne oraz psychologiczne (jak zawiłe potrafią być motywy zbrodni, ale i mechanizmy wypierania informacji itd.). Ogólnie - polecam "Jesień zapomnianych", ale po prostu po poprzednich dwóch tomach z serii, ta u mnie najsłabiej wypadła.

W porównaniu z "Wiosną" i "Latem" ta część najmniej mnie przekonała - był moment, gdy nieco mi się dłużyła, a zakończenie wydało mi się jednak na siłę. Młoda Kryśka opisująca ze szczegółami przebieg wydarzeń potencjalnemu sprawcy? Jednak wolę panią Krystynę emerytkę. Wątek Romka - w kontekście tego, co jest w "Jesieni" nie do końca "kupuję" to przekonanie Krystyny w...

Uczciwie rzecz ujmując Pani Kańtoch pisarką dobrą jest i książki dobre pisze. Niniejszy wolumen to powieść kryminalna czasów PRL, które, co już udało mi się na podstawie poprzednich powieści ustalić, są u Tej Autorki jakościowo dobre. Książka z fabułą niespiesznie, mozolnie rozwijaną, dobra jest do tramwaju czy pociągu, bo w razie dystrakcji jakiejś – nic na nie umknie, bo i nie ma co umykać. Dużo gadania przy dość ciekawe nakreślonej lokalnej społeczności i interesująco napisanych postaciach. Oczywiście, niektóre mogły by być bardziej stonowane, inne bardziej wyraziste. Ksiażka jest jednak wklejona w cykl, co jest dość basurdalne, gdyż poza główną bohaterką raz młodą, a raz starszą dużo, aż do bycia starą, nie ma żadnej skonkretyzowanej ciągłości. Więc zabawne. Aha i opisywany „ostatni tom cyklu” nie wyjaśnia sprawy z pierwszego tomu cyklu. No jeśli przyjąc kilka mimochodem zdań wtrąconych, to tak se. Więc tak, jest dobrze. Ale z butów nie wysadzi .

Uczciwie rzecz ujmując Pani Kańtoch pisarką dobrą jest i książki dobre pisze. Niniejszy wolumen to powieść kryminalna czasów PRL, które, co już udało mi się na podstawie poprzednich powieści ustalić, są u Tej Autorki jakościowo dobre. Książka z fabułą niespiesznie, mozolnie rozwijaną, dobra jest do tramwaju czy pociągu, bo w razie dystrakcji jakiejś – nic na nie umknie, bo...

Zwieńczenie jednej z moich ulubionych trylogii. Czy zamyka sprawę? Przeczytajcie sami. Czy mi się podobało? Czuję lekki niedosyt, ale lubię takie powroty do przeszłości. Polecam.

Zwieńczenie jednej z moich ulubionych trylogii. Czy zamyka sprawę? Przeczytajcie sami. Czy mi się podobało? Czuję lekki niedosyt, ale lubię takie powroty do przeszłości. Polecam.

Kolejna dobra książka autorki. Pozostawiająca kilka nierozwiązanych spraw s tym samym furtkę do kolejnych części. Czekam.

Kolejna dobra książka autorki. Pozostawiająca kilka nierozwiązanych spraw s tym samym furtkę do kolejnych części. Czekam.

Książka mi się bardzo podobała, trzymała w napięciu i oczekiwaniu. Podobnie jak pozostałe dwie książki z serii tej również z przyjemnością wysłuchałam i się niecierpliwiłam jakie będzie zakończenie.

Książka mi się bardzo podobała, trzymała w napięciu i oczekiwaniu. Podobnie jak pozostałe dwie książki z serii tej również z przyjemnością wysłuchałam i się niecierpliwiłam jakie będzie zakończenie.