Jakaż przyjemna to opowieść, mądra, empatyczna, czuła i pięknie napisana. Snuje się powoli prowadząc czytelników przez historię zielonego kota. Czytając ją dzieciom niemal słyszałam jak autorka czyta ją swoim spokojnym, kojącym głosem. Pięknie zilustrowana, ciekawa, oryginalna. Polecamy!

Jakaż przyjemna to opowieść, mądra, empatyczna, czuła i pięknie napisana. Snuje się powoli prowadząc czytelników przez historię zielonego kota. Czytając ją dzieciom niemal słyszałam jak autorka czyta ją swoim spokojnym, kojącym głosem. Pięknie zilustrowana, ciekawa, oryginalna. Polecamy!

„Spisałam jego historię, abyście uwierzyli, że istniał naprawdę”.
Zapewniła autorka na początku. Kto? Zielony Kot. Spotkała go w letnie popołudnie, gdy wygrzewał się na miejskim skwerze pełnym stokrotek. To on opowiedział jej historię swojego życia, a ona umieściła ten życiorys w swojej opowieści i tak też go zatytułowała „Życiorys Zielonego Kota”. To dlatego obok jej nazwiska widnieje w grafice okładkowej zielony odcisk kociej łapy jako współautora. Historii od narodzin w gospodarstwie wiejskim, z którego został wraz z kocią rodziną wyrzucony do lasu w ciemnym worku z powodu nietypowego, bo zielonego koloru futerka, by trafić do przyjaznej i kochającej wszystkie zwierzęta rodziny leśnika. Stamtąd wyruszył w podróż za swoją ludzką przyjaciółką Joasią, która w rozgardiaszu przygotowań do wyjazdu do miasta, nie wzięła swojego Duszka, bo tak nazywała Zielonego Kota. Trochę był temu winien, bo z powodu lenistwa zbyt późno zszedł z drzewa. Właściwie tylko po to, by zobaczyć tył odjeżdżającego auta. Z pomocą podwórkowych przyjaciół: nietoperza Benia, psa Azora, gąsienicy Gosi i krowy Mućki, wyruszył na rowerze w podróż w poszukiwaniu Joasi w towarzystwie kruka Wiśka i myszki Milki. Z czasem popsuty rower zastąpił koń Białogrzywy, zawarli wiele znajomości z ciekawymi zwierzętami, a jedno z nich – ropucha Rózia - przyłączyło się do zgranej drużyny wędrowców.
Razem, wykorzystując swoją wiedzę i umiejętności, odnaleźli Joasię.
Autorka, wykorzystując formę życiorysu opowiadanego przez kota od jego narodzin do osiągnięcia wieku dorosłego, jako przekazu dydaktycznego w tej bajce, posłużyła się łatwą w odbiorze przez dzieci, personifikacją. Przeniosła rzeczywistość ludzką na świat zwierząt, wykorzystując bogactwo różnorodności gatunków, z którymi dziecko mogło się emocjonalnie utożsamić, mierząc się z własną wyimaginowaną lub narzuconą mu innością, lękliwością, wstydliwością, niepewnością, ale i odważnością, pomysłowością czy tolerancyjnością. Najbardziej z głównym, kocim bohaterem o odmiennej, nieakceptowanej przez środowisko, w którym się urodził, cesze. Stawiając na drodze bohaterów przeszkody i problemy, pokazała największe wartości w życiu człowieka, które pomagały je rozwiązać.
Przyjaźń, której siłę kot odkrywał w trakcie podróży, uczącą współdziałania, lojalności, życzliwości czy tolerancji oraz umiejętności wspólnego rozwiązywania problemów, pokonywania przeszkód czy burzenia barier uprzedzeń. Cech ważnych, bo podstawowych w budowaniu dobrych relacji z innymi ludźmi, ale i w osiąganiu wyznaczonych sobie celów. Drugą odkrywaną wartością była szeroko pojęta miłość do ludzi, zwierząt i natury, której znaczenie misternie wplotła w przygody, poglądy i dialogi bohaterów. Natomiast pod osłoną pełnej przygód podróży ukryła życie. Każdy jego etap od narodzin do samodzielności wraz z trudnymi wydarzeniami, przyjemnymi chwilami i pożądanymi priorytetami. To bajka-metafora ukazująca dziecku świat z jego zagrożeniami i jasnymi stronami, ale i podpowiadająca sposoby, źródła i moce, z których można czerpać siłę, by to życie mądrze, odważnie i dobrze przeżyć, a ze swojej inności uczynić atut. Być wręcz z niej dumnym.
Książka jest pięknie wydana.
W twardej oprawie, z dużymi literami tekstu, może służyć latami do samodzielnego czytania przez dziecko lub wspólnego z opiekunem, najmłodszym jeszcze tego nieumiejącym. Bogato ilustrowana pięknymi rysunkami Grażyny Pietruszki pozwala na chwilę pomocnej wizualizacji, ale i pomyślenia nad przeczytanym tekstem. Na chwilę mentalnego i emocjonalnego oddechu tak potrzebnego dziecku na początku rozwoju czytelniczego, po to, by podtrzymać istnienie kolejnej wartości tak naturalnej w każdym człowieku, a które zanika wraz z wiekiem – ciekawość świata, którą należy pielęgnować poprzez obserwowanie jego różnorodności z zachwytem. Bez uprzedzeń, krzywdzących norm czy kompleksów.
Razem tworzą przemyślaną, spójną i mądrze skonstruowaną historię, która poprzez przyjazną małemu czytelnikowi metaforę i personifikację, staje się prawdą. Indywidualną, osobistą prawdą każdego dziecka, które ją przeczyta.
Bo takie Zielone Koty istnieją naprawdę!
naostrzuksiazki.pl

„Spisałam jego historię, abyście uwierzyli, że istniał naprawdę”.
Zapewniła autorka na początku. Kto? Zielony Kot. Spotkała go w letnie popołudnie, gdy wygrzewał się na miejskim skwerze pełnym stokrotek. To on opowiedział jej historię swojego życia, a ona umieściła ten życiorys w swojej opowieści i tak też go zatytułowała „Życiorys Zielonego Kota”. To dlatego obok jej...