Wczoraj

Realizmy magiczne bardzo się od siebie różnią, nawet te iberoamerykańskie, ale wydawca nie zapędził się: Emar to faktycznie jak wczesny Marquez. I to raczej średni komplement. Brakowało mi w trakcie lektury poczucia ciągłości, celowości; czytałem to jako zbiór pure nonsensów, raczej w charakterze ciekawostki.

Realizmy magiczne bardzo się od siebie różnią, nawet te iberoamerykańskie, ale wydawca nie zapędził się: Emar to faktycznie jak wczesny Marquez. I to raczej średni komplement. Brakowało mi w trakcie lektury poczucia ciągłości, celowości; czytałem to jako zbiór pure nonsensów, raczej w charakterze ciekawostki.

Juan Emar to chilijski pisarz, który po podróży do Francji zafascynował się europejskimi ruchami dadaistycznymi i surrealistycznymi i mocno to wpłynęło na jego twórczość. "Wczoraj" to jeden dzień z życia małżonków przechadzających się po chilijskim mieście. Zaczyna się naprawdę mocno, bo od egzekucji miejskiego głupka, który zostaje skazany za ciągłe lubieżne myśli o swojej żonie. Później zaczyna być tylko dziwniej i dziwniej: pojedynek strusia z lwicą w zoo (w tej części znajduje się jeden z moich ulubionych, dosyć krwawych opisów),zakład o zajrzenie za sofę, który staje się punktem wyjścia do dywagacji na temat natury lęku czy sikanie w ubikacji, które łamie czasoprzestrzeń. A to tylko część tego zwariowanego dnia, które prowadzi do finału niczym "Dzień świstaka" na sterydach.

Czytanie prozy Juana Emara do lekkich nie należy, potrzeba się mocno skupić, bo łatwo się zgubić w jego narracji, a pomysły nie zawsze do mnie trafiały, ale uważam, że warto po nią sięgnąć, tym bardziej, że książeczka jest króciutka.

Juan Emar to chilijski pisarz, który po podróży do Francji zafascynował się europejskimi ruchami dadaistycznymi i surrealistycznymi i mocno to wpłynęło na jego twórczość. "Wczoraj" to jeden dzień z życia małżonków przechadzających się po chilijskim mieście. Zaczyna się naprawdę mocno, bo od egzekucji miejskiego głupka, który zostaje skazany za ciągłe lubieżne myśli o swojej...

Są tam kawałki o niespotykanej poetyckiej siłę i to nawet mimo patyny zepsutego surrealizmu

Są tam kawałki o niespotykanej poetyckiej siłę i to nawet mimo patyny zepsutego surrealizmu

Dość awangardowe, ale niezbyt spójne w chaosie.

Dość awangardowe, ale niezbyt spójne w chaosie.

Tradycyjnie na początku mojego listu muszę (bo nie potrafię się powstrzymać) kilka słów zachwytu nad samym wydaniem. Jest tak harmonijne, eleganckie i stylowe, że wprost nie mogę się napatrzeć. Wyważone, skromne i wysmakowane powoduje, że nie sposób przejść obok niego obojętnie.

Z kolei dzieło Juana Emara to uczta dla ducha. Cudownie abstrakcyjna, wspaniale absurdalna, a przy tym wcale nieprzesadzona opowieść, która ma swój nurt, swój bieg, a także ujście.

Towarzyszymy bowiem pewnemu małżeństwu, które świadkuje różnym niezwykłym wydarzeniom. Gdy ich poznajemy mąż zdobył właśnie dwa chodliwe bilety na egzekucję Rudecindo Malleco, który ma stracić życie za posiadanie lubieżnych myśli. Zestawienie dramatu pojedynczego człowieka z bezwzględną machiną instytucji kościoła robi swoje - dodatkowo podbija niedorzeczność spawy, której nieszczęśliwy i niezasłużony finał znany jest od samego początku.

Wraz z małżeństwem wędrujemy też do ogrodu zoologicznego, gdzie oboje są świadkami niezwykłego zdarzenia: struś pożera lwicę. To nie koniec szaleństwa, później robi się jeszcze ciekawiej, finał jest prawdziwie epicki, ale nie ma tutaj miejsca na spoilery. To trzeba przeczytać.

Jak wyciągnąć konkretne wnioski z obserwacji brzuchatego człowieka? Zwyczajnie, wysłać doń naszych bohaterów. Można też spotkać się z konsulem Urugwaju i pozwalać, by po brodzie spływała mu złośliwość. Wypada również poobserwować niezwykłą próbę uwolnienia się od siebie samego, a co za tym idzie wyrwania bohaterskiego z pęt czasu. A na koniec trzeba obrysować ciało osoby, która w tym wszystkim uczestniczyła, by nic, absolutnie i bezwzględnie nic nie było w stanie wyciec z zamkniętego obrysu.

Emar kusi i zachwyca: swą wyobraźnią, swobodą, odwagą i ekstraordynaryjnym dystansem, zarówno do własnej twórczości, jak i powagi świata całego. Te metafory, te sytuacje, które łączą bezwzględną pospolitą zwyczajność (jeśli weźmiemy za taki małżeński spacer przez kolejne przenośnie życia) z nadzwyczajną i niemożebną ekscentrycznością zdarzeń i ludzi. Sukces gwarantowany. By jednak się ziścił potrzeba u czytelnika i zgody na wielotorowość świata i otwartość nań.

Ja jestem urzeczona, zachwycona i chętna do powrotów. Do lektury.

Tradycyjnie na początku mojego listu muszę (bo nie potrafię się powstrzymać) kilka słów zachwytu nad samym wydaniem. Jest tak harmonijne, eleganckie i stylowe, że wprost nie mogę się napatrzeć. Wyważone, skromne i wysmakowane powoduje, że nie sposób przejść obok niego obojętnie.

Z kolei dzieło Juana Emara to uczta dla ducha. Cudownie abstrakcyjna, wspaniale absurdalna, a...

Mi się podobało, ale ja mam bardzo wybujałą wyobraźnię i lubię rzeczy dziwaczne, więc może to przez to. Na początku nic w tych opowieściach odrealnionego nie było, ale jak zorientowałam się, że czytam z przyjemnością o srającym strusiu, to wiedziałam, że dalej będzie tylko lepiej - i było. Z tą uwagą, że trzeba mocno się trzymać tekstu, bo momentami peron odjeżdża, a ja stoję na stacji.
Końcówka jest niczym próba zrozumienia snów podczas gorączki. Niemniej, dobrze się to czytało.

Mi się podobało, ale ja mam bardzo wybujałą wyobraźnię i lubię rzeczy dziwaczne, więc może to przez to. Na początku nic w tych opowieściach odrealnionego nie było, ale jak zorientowałam się, że czytam z przyjemnością o srającym strusiu, to wiedziałam, że dalej będzie tylko lepiej - i było. Z tą uwagą, że trzeba mocno się trzymać tekstu, bo momentami peron odjeżdża, a ja...

Ależ to jest cudownie posrane! Zupełnie odklejone od rzeczywistości, ale wspaniale napisane i przetłumaczone. Drogie ArtRage, poproszę więcej martwych chilijczyków!

Ależ to jest cudownie posrane! Zupełnie odklejone od rzeczywistości, ale wspaniale napisane i przetłumaczone. Drogie ArtRage, poproszę więcej martwych chilijczyków!

Zbyt wysoki poziom abstrakcji dla mnie, trudno mi się było na tym skupić, a po skończeniu nie wiem czy cokolwiek z tego zapamiętam chociażby do jutra.

Zbyt wysoki poziom abstrakcji dla mnie, trudno mi się było na tym skupić, a po skończeniu nie wiem czy cokolwiek z tego zapamiętam chociażby do jutra.

Realistów książka wprawi w konfuzję. Zanim wpadną w pełną irytację, można wbić im do głowy ("tak mocno, żeby żadne obcęgi nie zdołały tego wyciągnąć"),że w życiu nie trzeba na każdym kroku szukać sensu. Przynajmniej w Emarowskim świecie, gdzie zwykły małżeński spacer przeobrazi się w surrealistyczne widowisko. Bohaterowie uczestniczą w intensywnych wydarzeniach: zgilotywaniu człowieka, obserwowaniu połknięcia lwicy przez strusia i dramatycznej walce jej wydostania się przez odbyt ptaka, w pracowni malarskiej poznawaniu sekretów zieleni i czerwieni, a w poczekalni patrzeniu na brzuch brzuchacza (fakt absolutny wymuszający znalezienie odpowiedzi na kwestię, gdzie znajduje się ten imperatyw kategoryczny) i uważaniu, by nie wpaść w otchłań pępka – tego "krateru śmierdzących mroków". Jeszcze tylko medytacje o czasie podczas sikania, wykonanie karkołomnego skoku w wyobraźni, by oddzielić się od siebie samego. Wyzwolenie spod władzy czasu nie sprawi, że będzie się kimś innym niż sobą samym. Co zaszło wczoraj? Nieistniejące następowanie. Istny gwałt na umyśle. Proszę Państwa, wybiła godzina szaleństwa! Kto będzie kontynuował marsz ku głupocie?

Realistów książka wprawi w konfuzję. Zanim wpadną w pełną irytację, można wbić im do głowy ("tak mocno, żeby żadne obcęgi nie zdołały tego wyciągnąć"),że w życiu nie trzeba na każdym kroku szukać sensu. Przynajmniej w Emarowskim świecie, gdzie zwykły małżeński spacer przeobrazi się w surrealistyczne widowisko. Bohaterowie uczestniczą w intensywnych wydarzeniach:...

To chyba jakiś surrealizm magiczny, bo w realizmie magicznym to dla mnie Allende osiągnęła niedościgniony poziom. Ale lubię ten styl latynoski, Emar sprawił, że sporo razy śmiechłem szczerze, chociaż przy końcówce to już gościowi odbiło XD

To chyba jakiś surrealizm magiczny, bo w realizmie magicznym to dla mnie Allende osiągnęła niedościgniony poziom. Ale lubię ten styl latynoski, Emar sprawił, że sporo razy śmiechłem szczerze, chociaż przy końcówce to już gościowi odbiło XD