Dobrnęłam do 100 strony I się poddałam. Doceniam wyjątkowe przedstawianie świata, narrację Noah I magiczny realizm. W teorii świetnie, ale w praktyce nudziłam się strasznie. Może gdybym przeczytała to w wieku 15 lat, to odbiór byłby inny.

Dobrnęłam do 100 strony I się poddałam. Doceniam wyjątkowe przedstawianie świata, narrację Noah I magiczny realizm. W teorii świetnie, ale w praktyce nudziłam się strasznie. Może gdybym przeczytała to w wieku 15 lat, to odbiór byłby inny.

cudowna🤧

cudowna🤧

Ta książka była po prostu : niesamowita! Kocham te postacie, wydarzenia są ciekawe, plot twist perfecto!, klimat tej książki niezapomniany!
Nie zastanawiajcie się dłużej tylko sobie kupcie!!

Ta książka była po prostu : niesamowita! Kocham te postacie, wydarzenia są ciekawe, plot twist perfecto!, klimat tej książki niezapomniany!
Nie zastanawiajcie się dłużej tylko sobie kupcie!!

“- Dasz mi ten rysunek? [...]
- Jak dasz mi słońce, gwiazdy, oceany i wszystkie drzewa, może się zastanowię - mówię, wiedząc, że się nie zgodzi. [...] Dzielimy świat między siebie, od kiedy skończyliśmy pięć lat. [...]
- Noah, żartujesz chyba - mówi, prostując się. [...] - Wtedy zostałyby mi tylko kwiaty. (...)
- Okej - ciągnie. - Drzewa, gwiazdy, oceany. Dobra.
- I słońce, Jude.
- No dobra - mówi, co mnie kompletnie zdumiewa. - Oddam ci słońce.”

Uhhhh! Ciężko było mi ocenić tą książkę. Ale zacznijmy od początku!

W dużym skrócie jest to książka dla młodzieży, która po raz pierwszy została wydana w Polsce w 2015 roku a jej prześliczna reedycja pojawiła się w 2022 roku, ale aż do lutego tego roku nawet o niej nie słyszałam.

“Oddam Ci słońce” zaczynamy od poznania trzynastoletniego Noaha a po jakimś czasie przeskakujemy z narracją o trzy lata później i na zmianę poznajemy historię Jude i Noaha. Bliźniąt, które jako dzieci były niezwykle zżyte, ale pewien ciąg przyczynowo skutkowy doprowadził do rozpadu ich relacji – jest on moim zdaniem genialnie rozpisany i gdy wszystko na końcu się wyjaśniło pozwoliło mi ocenić tą książkę nieco lepiej. Bo mniej więcej jedna trzecia tej książki na końcu nabiera rozpędu i hamuje tuż przed ścianą co dodaje jej kilka punktów. Ogólnie rzecz biorąc przez większość książki nie dzieje się nic odkrywczego. Toczy się zwyczajne życie. Kilka żenujących (czasem nawet bardzo) momentów i zachowań bohaterów, ale w sumie to nie wiadomo do czego ta książka zmierza. Język jest lekki, ale rozdziały długie co może niektórym przeszkadzać.

Natomiast mi bardzo nie odpowiadała jedna rzecz. Bo czy naprawdę trzynastolatkowie chodzą na imprezy na których zamykają się z rówieśnikami w szafie i namiętnie całują?! No nie wydaję mi się.

Książka porusza też kilka ważnych tematów; dojrzewanie, poznawanie i akceptowanie swojej orientacji, brak akceptacji ze strony rodzica a także utrata członka rodziny. Po za tym między członkami rodziny Sweetwine stoi mur zbudowany z tajemnic, który może być wspaniałą lekcją dla nas, że rodzina na prawdę wiele jest w stanie wybaczyć.

Bohaterowie posiadają też pasje co – jak już kiedyś pisałam - jest dla mnie naprawdę ważne w książkach. Przestaje robić z bohaterów papier.

Innym ważnym aspektem tej książki jest realizm fantastyczny – dotychczas spotkałam się z nim tylko raz – w serialu “Jane The Virgin” - a jego wykorzystanie tutaj było naprawdę świetnym zabiegiem i dodało nieco magii do obyczajówki!

Reasumując, historia Jude i Noaha ukazuje jak łatwo jest stracić kontakt z rodzeństwem i jak życie potrafi nas nie oszczędzić a z drugiej strony; że każdego czeka szczęśliwe zakończenie.

“- Dasz mi ten rysunek? [...]
- Jak dasz mi słońce, gwiazdy, oceany i wszystkie drzewa, może się zastanowię - mówię, wiedząc, że się nie zgodzi. [...] Dzielimy świat między siebie, od kiedy skończyliśmy pięć lat. [...]
- Noah, żartujesz chyba - mówi, prostując się. [...] - Wtedy zostałyby mi tylko kwiaty. (...)
- Okej - ciągnie. - Drzewa, gwiazdy, oceany. Dobra.
- I...

nie mam pojęcia, czy to kwestia przywiązania i sentymentu, ale ta książka nigdy mnie nie zawiodła. czytałem ją trzy razy na przestrzeni trzech lat i moja opinia ani na chwilę się nie zmieniła. styl pisania autorki idealnie komponował się z fabułą książki, a wiele cytatów znam na pamięć. przeżycia głównych bohaterów doskonale do mnie przemówiły, motyw sztuki bardzo mi się podobał, przesądy babci Sweetwine z jej biblii oraz autoportrety Noaha były natomiast idealnym dopełnieniem historii. polecam każdemu z całego serca, szczególnie osobom w wieku nastoletnim - myślę, że "Oddam Ci Słońce" odegrało istotną rolę w moim okresie dojrzewania i idealnie może trafić do młodej grupy odbiorców :)

nie mam pojęcia, czy to kwestia przywiązania i sentymentu, ale ta książka nigdy mnie nie zawiodła. czytałem ją trzy razy na przestrzeni trzech lat i moja opinia ani na chwilę się nie zmieniła. styl pisania autorki idealnie komponował się z fabułą książki, a wiele cytatów znam na pamięć. przeżycia głównych bohaterów doskonale do mnie przemówiły, motyw sztuki bardzo mi się...

Ta książka wciąga jak ocean, pochłania jak lotne piaski, pozwala spojrzeć na nowo na świat jak po burzy. Po pierwszych stronach przepadłam.

Ta książka wciąga jak ocean, pochłania jak lotne piaski, pozwala spojrzeć na nowo na świat jak po burzy. Po pierwszych stronach przepadłam.

Piękna.. wzruszająca.. dialogi rodzeństwa bardzo zajęły moje serce. Sam tekst Oddam Ci słońce zostaje w mojej głowie.

Piękna.. wzruszająca.. dialogi rodzeństwa bardzo zajęły moje serce. Sam tekst Oddam Ci słońce zostaje w mojej głowie.

Dziwne doświadczenie...

Dziwne doświadczenie...

Co za piękna książka! Jestem nią absolutnie zachwycona, styl jakim autorka pisze, ten artystyczny duch którego możemy poczuć - nic dodać nic ująć!

Piękna historia o dwójce bliźniaków, wzrusza i uczy. Można wyciągnąć z niej wiele wniosków.

Co za piękna książka! Jestem nią absolutnie zachwycona, styl jakim autorka pisze, ten artystyczny duch którego możemy poczuć - nic dodać nic ująć!

Piękna historia o dwójce bliźniaków, wzrusza i uczy. Można wyciągnąć z niej wiele wniosków.

Dobra książka, aczkolwiek początek bardzo mi się dłużył. Dopiero za połową tak naprawdę się wciągnęłam. Mimo wszystko ocena taka a nie inna przez cytaty, które znajdziemy w środku. Są po prostu życiowe i wspaniałe.

Dobra książka, aczkolwiek początek bardzo mi się dłużył. Dopiero za połową tak naprawdę się wciągnęłam. Mimo wszystko ocena taka a nie inna przez cytaty, które znajdziemy w środku. Są po prostu życiowe i wspaniałe.