Adam

Powieść Cezarego Harasimowicza jest oparta na biografii Mickiewicza, ale nie jest fabularyzowaną biografią wieszcza. Nazwałabym ją raczej reminiscencją opartą na faktach z życia poety.
W towarzystwie narratora jesteśmy z Adamem Mickiewiczem od momentu, gdy się rodził aż do chwili jego śmierci na cholerę w Konstantynopolu.
Wędrujemy razem z nim przez XIX-wieczną Europę. Obserwujemy całe jego życie dzieciństwo, działalność filomacką, uwięzienie, zesłanie w głąb Rosji, ekscesy seksualne, nieudane małżeństwo z Celiną Szymanowską, spór ze Słowackim, okres towiański, zachłyśnięcie się ideami socjalizmu, tworzenie legionu polskiego w Turcji.
Portret wieszcza nie jest na kartach tej powieści wyidealizowany. Narrator ukazuje swojego bohatera jako bałaganiarza, bawidamka, typa niemiłego, opryskliwego, gustującego w mężatkach, często zawziętego, okrutnego i bardzo zarozumiałego. Jego ciągoty do romansów z mężatkami sprawiły, że nie mógł się wyplątać z romansu z hrabiną Łubieńską, która wędrowała po jego śladach przez pół Europy, aby go przekonać, żeby ją poślubił, gdy ona rozwiedzie się z mężem.
Przez kolejny romans z mężatką Karoliną Sobańską, Mickiewicz wplątał się w spisek szpiegowski. Sobańską była bowiem kochanką gen. Witta. Był to Polak szpiegujący dla cara swoich rodaków. Sobańska romansując z poetą, rozpracowywała Mickiewicza, jako osobę podejrzewaną o działalność antycarską. I przekazywała zebrane dane Wittowi. Wcześniej w ten sam sposób rozpracowywała Puszkina i dekabrystów. Działalność szpiegowska pięknej Karoliny Sobańskiej była nieformalna, więc nie ma na to twardych dowodów, przypuszcza się, że szpiegowała i wyciągała informacje od mężczyzn, aby zadowolić Witta. Równocześnie wiadomo na pewno, że Sobańska wyciągnęła z więzienia carskiego kilku rodaków.

Ciekawa w tej powieści jest kreacja narratora, który nazywa siebie opiekunem Mickiewicza. Jest ... , no właściwie nie wiadomo kim lub czym jest. Może być wszystkim i nikim, wszędzie i nigdzie, swobodnie zmienia płeć, wciela się w realne postacie. Ów narrator zapętla życiowe drogi Mickiewicza i przypisuje sobie rolę kreatora jego losów. Wskazuje mu właściwe ścieżki życia, oszukuje przeznaczenie, a czasem pakuje w kłopoty, aby zmobilizować poetę do twórczej pracy.
Narrator prowadzi swoistą grę z czytelnikiem i swoim podopiecznym, często do nich zagaduje, z Mickiewiczem prowadzi rozmowy, dzieli się własnymi przemyśleniami na temat ostatniego króla Polski, papieża, który w swej encyklice potępił wybuch powstania listopadowego i dążenia niepodległościowe naszego narodu, Napoleona i Polaków.
Oto co pisze o poezji Mickiewicza i Polakach:
"Ta poezja zawiśnie nad narodem czyniąc dlań swą mocą tyle dobrego, co złego.
Bo to lud dziwny tyle w nim wzniosłości ile upadku.
Tyle poczucia niższości, co megalomanii.
Płonie w nim nieprzebrana serdeczność i kisi się zawistna furia."

Kończąc spotkanie z historią opowiedzianą w tej powieści miałam wrażenie, że chociaż utwór poświęcony był Mickiewiczowi, to jednak bohaterem pierwszoplanowym był w nim nie poeta, a narrator który o nim opowiadał.

Powieść Cezarego Harasimowicza jest oparta na biografii Mickiewicza, ale nie jest fabularyzowaną biografią wieszcza. Nazwałabym ją raczej reminiscencją opartą na faktach z życia poety.
W towarzystwie narratora jesteśmy z Adamem Mickiewiczem od momentu, gdy się rodził aż do chwili jego śmierci na cholerę w Konstantynopolu.
Wędrujemy razem z nim przez XIX-wieczną Europę....

Książka przeczytana w ramach marcowego wyzwania LC.
Bardzo podobał mi się język, piękny, elokwentny, podkreślający opowieść o naszym wieszczu narodowym. Wstawki z fragmentów jego dzieł były nakroślone przez kontekst historyczny i bardzo fajnie pomagały zrozumieć uczucia Mickiewicza. Co mniej mi się podobało, to moim zdaniem niepotrzebne przegadanie, książka mogłaby być spokojnie krótsza, czasem mnie ta historia po prostu nużyła. Nie podobała mi się również wszechobecna postać narratora, która wszystko widziała, wiedziała i przez to ingerowała w życie Adama. Nie mam wiedzy tak dokładnej aby ocenić jak bardzo książka opiera się na życiu Mickiewicza, ięc to zostawię bez komentarza. Podsumowując, nie żałuję czasu spędzonego z książką bo miło było wrócić do twórczości tego wielkiego Polaka ale książka zdecydowanie mogłaby być krótsza.

Książka przeczytana w ramach marcowego wyzwania LC.
Bardzo podobał mi się język, piękny, elokwentny, podkreślający opowieść o naszym wieszczu narodowym. Wstawki z fragmentów jego dzieł były nakroślone przez kontekst historyczny i bardzo fajnie pomagały zrozumieć uczucia Mickiewicza. Co mniej mi się podobało, to moim zdaniem niepotrzebne przegadanie, książka mogłaby być...

Na początku bardzo, bardzo... I pomysł i tempo. Później nieco to siada. Świetny pomysł na odświeżenie biografii wieszcza, także dla młodych czytelników. Na pewno trzeba strzec się oszołomów, a nawet tak wielkiemu poecie się to nie udało. Posypało się życie. Warto przeczytać, by uporządkować ten życiorys z kilkoma niespodziankami. Nic nie jest czarno-białe.

Na początku bardzo, bardzo... I pomysł i tempo. Później nieco to siada. Świetny pomysł na odświeżenie biografii wieszcza, także dla młodych czytelników. Na pewno trzeba strzec się oszołomów, a nawet tak wielkiemu poecie się to nie udało. Posypało się życie. Warto przeczytać, by uporządkować ten życiorys z kilkoma niespodziankami. Nic nie jest czarno-białe.

Zapewne pan Harasimowicz jest dumny z siebie, że tak wykoncypował, że ho ho o Adasiu Mickiewiczu, że pomysł na narrację...

A ja czytając zgrzytałem zębami o pretensjonalność, śmieszną tajemniczość i przekręcanie faktów względem biografii wieszcza. Pomysł mnie zachęcił, wykonanie okropnie rozczarowało.

Zapewne pan Harasimowicz jest dumny z siebie, że tak wykoncypował, że ho ho o Adasiu Mickiewiczu, że pomysł na narrację...

A ja czytając zgrzytałem zębami o pretensjonalność, śmieszną tajemniczość i przekręcanie faktów względem biografii wieszcza. Pomysł mnie zachęcił, wykonanie okropnie rozczarowało.

Bardzo intrygujący narrator - kreator zdarzeń; a jeśli chodzi o wieszcza - antypatyczny gość w powieści ukazany jako niezwykle atrakcyjny, pociągający mężczyzna... ble...

Bardzo intrygujący narrator - kreator zdarzeń; a jeśli chodzi o wieszcza - antypatyczny gość w powieści ukazany jako niezwykle atrakcyjny, pociągający mężczyzna... ble...

Odbrązowienie Mickiewicza uważam tutaj za udane. Harasimowicz ma pióro i potrafi go używać. Prosiłabym teraz o powieść o Słowackim.

Odbrązowienie Mickiewicza uważam tutaj za udane. Harasimowicz ma pióro i potrafi go używać. Prosiłabym teraz o powieść o Słowackim.

Mroczna powieść biograficzna o Adamie Mickiewiczu. Świetnie się ją czyta, choć nie jest to dokładna biografia pisarza.

Mroczna powieść biograficzna o Adamie Mickiewiczu. Świetnie się ją czyta, choć nie jest to dokładna biografia pisarza.

Ta książka zrobiła bardzo dobrze narodowemu wieszczowi - uczłowieczyła go. Pokazała, że zanim stał się pomnikiem ze spiżu, najpierw był prawdziwym chłopcem, a potem mężczyzną, uwikłanym w życie i radzącym z nim sobie lepiej lub gorzej, jak każdy z nas.

Ta książka zrobiła bardzo dobrze narodowemu wieszczowi - uczłowieczyła go. Pokazała, że zanim stał się pomnikiem ze spiżu, najpierw był prawdziwym chłopcem, a potem mężczyzną, uwikłanym w życie i radzącym z nim sobie lepiej lub gorzej, jak każdy z nas.

,,Adam" to biografia naszego Mickiewicza. Wcale nie taka zwykła, a już na pewno nie nudna. Wyjątkowości nadaje jej narrator powieści, który tak do końca nie wiadomo kim jest. Niezaprzeczalny natomiast jest fakt, że nie opuszcza Adama od narodzin aż do śmierci. W pewien sposób sugeruje niejednokrotnie, że ma wpływ na jego losy a czasami wrecz skłania go do takich a nie innych wyborów.
Nie często czytam biografię z obawy, że będą nudne, zwyczajnie mnie nie wciągną. Trochę się to zmieniło po lekturze ,,Leonardo da Vinci" Waltera Issacsona i tak od czasu do czasu skuszona dobrymi opiniami, sięgam po takie książki. Nie spodziewałam, się tak dobrej historii. Autor bardzo umiejętnie maluje nam obraz Mickiewicza i jego dualizm duszy. Tej poetyckiej, która często odpływa gdzieś w niebyt i marzenia. I tej bardziej przyziemnej  dla której istotą jest patriotyzm, walka o wolność ojczyzny. Dzięki temu możemy dziś cieszyć oko i duszę dziełami Mickiewicza, który kiedy nie tworzył to romansował. Oczywiście, piszę to z przymrużeniem oka, ale faktem jest, że często lawirował w swoim życiu poszukując jako takiego balansu i sensu istnienia.
Dla mnie książka Cezaregi Harasimowicza była nie lada gratką. Niezykle interesująca i wciągająca, także polecam.

,,Adam" to biografia naszego Mickiewicza. Wcale nie taka zwykła, a już na pewno nie nudna. Wyjątkowości nadaje jej narrator powieści, który tak do końca nie wiadomo kim jest. Niezaprzeczalny natomiast jest fakt, że nie opuszcza Adama od narodzin aż do śmierci. W pewien sposób sugeruje niejednokrotnie, że ma wpływ na jego losy a czasami wrecz skłania go do takich a nie...

Próba opowiedzenia o narodowym wieszczu w formie fabularnej z tajemniczym narratorem, którym jest bliżej nieokreślony duch epoki, a czasem też jakiś bies wcielających się w różne osoby z bliskiego otoczenia poety.

Mickiewicz w tej powieści daleki jest od nudnej wyidealizowanej pomnikowej figury, jaką chcą z niego uczynić poniektórzy rządcy współczesną Polską z ustami przepełnionymi frazesami o patriotyzmie. Wprost przeciwnie jest to człowiek targany przez namiętności, awanturnik i kobieciarz, a kiedy indziej doprowadzony na skraj szaleństwa zwolennik sekty szerzącej ideę odbudowy wiary chrześcijańskiej i wizję mesjanizmu narodu polskiego.

O tym czy forma opowiadania, jaką przyjął tutaj Cezary Harasimowicz jest trafna, każdy czytelnik może zadecydować samodzielnie, nie da się jednak zaprzeczyć, że sposób w jaki autor wplótł w treść powieści cytaty z twórczości Adama Mickiewicza trzeba uznać za mistrzowski, a i sporego talentu literackiego popularnemu scenarzyście również nie można odmówić. Ja w sumie jestem na tak, bo takie przedstawienie znanych historycznych postaci wydaje się ciekawsze niż kolejna zwykła biografia.

Próba opowiedzenia o narodowym wieszczu w formie fabularnej z tajemniczym narratorem, którym jest bliżej nieokreślony duch epoki, a czasem też jakiś bies wcielających się w różne osoby z bliskiego otoczenia poety.

Mickiewicz w tej powieści daleki jest od nudnej wyidealizowanej pomnikowej figury, jaką chcą z niego uczynić poniektórzy rządcy współczesną Polską z ustami...