Opowieści o Ojczyźnie

Jak na zbiór opowieści to ten akurat jest całkiem przyjemny. Zdecydowanie większa część przedstawionych opowiadań przypadała mi do gustu. Natomiast nie ukrywam że spodziewałem się czegoś więcej po autorze. Jest to dobra książka ale można się łatwo zawieść.

Jak na zbiór opowieści to ten akurat jest całkiem przyjemny. Zdecydowanie większa część przedstawionych opowiadań przypadała mi do gustu. Natomiast nie ukrywam że spodziewałem się czegoś więcej po autorze. Jest to dobra książka ale można się łatwo zawieść.

O strachu, wszechobecnej korupcji, pieniądzach i władzy. Porażające.

O strachu, wszechobecnej korupcji, pieniądzach i władzy. Porażające.

Oj, ale się działo. Świetne opowiadania, jedno lepsze od drugiego. Troszkę zabawne, troszkę przerażające. Co tam się w tej Rosji dzieje. Na pewno powinniśmy się nad tym głęboko zastanowić. Dla mnie najlepsze, ponad wszystkimi, to "Karmienie tajskich sumików". Ale wiele innych też było prześwietnych, np. to o kobiecie mieszkającej w oparach siarki, niklu i innych trujących wyziewów z fabryki lub to, o pieniądzach zostawianych w windzie, albo o pluszowym misiu. A ostatnie podsumowuje całość tego, jak funkcjonuje Rosja. Prawdziwe są tylko dwa filary: strach i pieniądze.

Oj, ale się działo. Świetne opowiadania, jedno lepsze od drugiego. Troszkę zabawne, troszkę przerażające. Co tam się w tej Rosji dzieje. Na pewno powinniśmy się nad tym głęboko zastanowić. Dla mnie najlepsze, ponad wszystkimi, to "Karmienie tajskich sumików". Ale wiele innych też było prześwietnych, np. to o kobiecie mieszkającej w oparach siarki, niklu i innych trujących...

Ciekawe i trafnie obrazujące rosyjskie realia opowiadania.

Ciekawe i trafnie obrazujące rosyjskie realia opowiadania.

Całkiem oryginalny zbiór opowiadań o Panu P. i mieszkańcach Rosji - z pewnością opowiadanie o "magicznym płynie" oraz o Prezydencie gadającym z pluszowym niedźwiadkiem pozostaną na dłuższy czas w mojej pamięci.

Całkiem oryginalny zbiór opowiadań o Panu P. i mieszkańcach Rosji - z pewnością opowiadanie o "magicznym płynie" oraz o Prezydencie gadającym z pluszowym niedźwiadkiem pozostaną na dłuższy czas w mojej pamięci.

Gdyby nie pojawienie się kilku ludzi-robotów, wymyślonych nazwisk polityków i innych delikatnych wtrąceń science-fiction, można by stwierdzić, że książka jest reportażem ze współczesnej Rosji. Dmitry Glukhowsky, znany ze swoich powieści post-apo takich jak Metro 2033 czy Outpost, tym razem postanawia nam opowiedzieć o swoim kraju w zbiorze opowiadań.

Tematyka poruszona w opowiadaniach składa się na całościowy, alegoryczny obraz współczesnej Rosji i Rosjan. Historie dają nam wgląd w działanie systemu politycznego i społecznego, ale też wgląd w rosyjską duszę, bo opowiadania ilustrują często postawy ludzi wobec świata, w którym żyją.

Jasne, że sporo tu elementów fantastyki, niemniej historie takie jak te po małym urealnieniu, mogą lub prawie na pewno zdarzają się w Rosji dziś. Nepotyzm, kupowanie stanowisk, promowanie bylejakości, bezsilność wobec władzy czy służb, państwo z dykty, brak elementarnej sprawiedliwości, propaganda i tresowanie społeczeństwa, to nic nowego, gdy mówimy o tym kraju.

Jeszcze żaden zbuntowany upokorzony żołnierz nie postanowił odpalić pocisku balistycznego, żaden nawrócony płatny morderca z FSB nie próbował naprawiać systemu sądownictwa a wysoko postawiony polityk zorganizować wolnych wyborów czy odwołać ze stanowisk oligarchów…, Ale to nie oznacza, że to nie może się kiedyś stać.

Jeśli chcemy spróbować zrozumieć Rosjan, ich sposób myślenia, poziom zastraszenia i wytresowania, to te opowiadania po odpowiednim zinterpretowaniu są kolejną cegiełką w tym procesie. A abstrahując od ich dopasowania do realiów państwa, opowiadana są po prostu ciekawymi historiami.

Gdyby nie pojawienie się kilku ludzi-robotów, wymyślonych nazwisk polityków i innych delikatnych wtrąceń science-fiction, można by stwierdzić, że książka jest reportażem ze współczesnej Rosji. Dmitry Glukhowsky, znany ze swoich powieści post-apo takich jak Metro 2033 czy Outpost, tym razem postanawia nam opowiedzieć o swoim kraju w zbiorze opowiadań.

Tematyka poruszona w...

całkiem ok niktóre lepsze niktóre gorsze, w mojej opini winda najlepsza

całkiem ok niktóre lepsze niktóre gorsze, w mojej opini winda najlepsza

Lubię zbiory opowiadań, bo są trochę jak cykle szkiców. Seria drobnych impresyjek wokół jednego tematu, która pozwala oglądać go z różnych stron, w różnym świetle. Niektóre opowiadania do siebie podobne, niektóre zupełnie różne.
Mnie się podobała najbardziej "Winda"

Lubię zbiory opowiadań, bo są trochę jak cykle szkiców. Seria drobnych impresyjek wokół jednego tematu, która pozwala oglądać go z różnych stron, w różnym świetle. Niektóre opowiadania do siebie podobne, niektóre zupełnie różne.
Mnie się podobała najbardziej "Winda"

Tak jak Glukhovsky'ego lubię, tak ta pozycja nie powala na kolana. Niektóre opowieści trzymają poziom, ale pozostałe chciałoby się tylko przewinąć. Miałem wrażenie, że zbyt wiele wątków było do siebie podobnych, przez co pojawiło się wrażenie powtarzalności.

Tak jak Glukhovsky'ego lubię, tak ta pozycja nie powala na kolana. Niektóre opowieści trzymają poziom, ale pozostałe chciałoby się tylko przewinąć. Miałem wrażenie, że zbyt wiele wątków było do siebie podobnych, przez co pojawiło się wrażenie powtarzalności.

Straszno i śmieszno...

Straszno i śmieszno...