Jak daleko może sięgać sieć kłamstw?

W uporządkowane życie księżniczki Skary z hukiem wkracza Śmierć. Yilling Wspaniały, wysłannik Najwyższego Króla, z radością prowadzi jego krucjatę mającą przekonać opornych do uznania Jednobóstwa. Na tych, którzy sprzeciwili się woli Babki Wexen czeka jedynie chłodna stal miecza.

Młoda księżniczka jest zmuszona patrzeć, jak wszystko co kochała czeka zniszczenie.

Gdy twierdza, w której mieszka zostaje najechana przez wojska Króla, przypadek sprawia, że udaje się jej ujście z życiem. Zamkowa Minister oddaje ją pod opiekę starego pirata. Siny Jennery nie jest jednak w stanie uchronić jej od widoku śmierci jej Minister i wuja.

Ze świeżą raną w sercu dziewczyna musi nauczyć się jak zjednać sobie przychylność wielkich wojowników. Zdaje sobie sprawę, że sama nie da rady pomścić swojego królestwa. Kierując się odebranymi wcześniej naukami musi pogodzić zwaśnione strony i wywalczyć dla siebie pomoc.

Choć Ojciec Yarvi zdaje się chętny do pomocy jego żądania nie do końca pasują Skarze.

Minister zdaje się prowadzić swoją własną grę. Oszczędny w słowach swoim sprzymierzeńcom nie zdradza więcej niż to konieczne, a wrogów tępi z ogromną zaciętością. Mimo pewności w podejmowanych decyzjach popełnia błąd, który wiele kosztuje sprzymierzoną armię. By go naprawić chętnie sięgnie po artefakty elfów, które już raz doprowadziły do zniszczenia świata.

Dla niektórych wygrana nad wojskami Yillinga Wspaniałego może nie być dostateczną nagrodą.

"Pół wojny" Joe Abercrombie to tom kończący cykl Morze Drzazg. Muszę przyznać że naprawdę zgrabnie zamyka tę historię!

W tej książce wiele się dzieje. Większe lub mniejsze bitwy toczą się niemal co chwilę, a sieć intryg i kłamstw rozpościera się daleko. Z niektórymi postaciami przyjdzie się nam pożegnać, pojawią się też nowe twarze, które sporo wniosą do historii.

Podoba mi się postać młodej królowej Skary, która ze strony na stronę dojrzewa i uparcie trzyma się postawionych celów. W trosce o swoje królestwo bez zawahania stawia na szali własne szczęście.

Zakończenie okazało się jak najbardziej udane. Ostateczna walka, odbyta na słowa, nie na miecze, była równie satysfakcjonująca co wcześniejsze starcia. Miło będę wspominać ten świat!

Jak daleko może sięgać sieć kłamstw?

W uporządkowane życie księżniczki Skary z hukiem wkracza Śmierć. Yilling Wspaniały, wysłannik Najwyższego Króla, z radością prowadzi jego krucjatę mającą przekonać opornych do uznania Jednobóstwa. Na tych, którzy sprzeciwili się woli Babki Wexen czeka jedynie chłodna stal miecza.

Młoda księżniczka jest zmuszona patrzeć, jak wszystko co...

Ta część podobała mi się zdecydowanie najmniej z całej serii. Przede wszystkim dlatego, że nie potrafiłam polubić postaci, które zostały wypchnięte tutaj na pierwszy plan. Wydarzenia same w sobie w porządku, ale przez bohaterów nie umiałam w pełni zaangażować się w to, co się działo.

Ta część podobała mi się zdecydowanie najmniej z całej serii. Przede wszystkim dlatego, że nie potrafiłam polubić postaci, które zostały wypchnięte tutaj na pierwszy plan. Wydarzenia same w sobie w porządku, ale przez bohaterów nie umiałam w pełni zaangażować się w to, co się działo.

Najrówniejsza trylogia jaką czytałam. Jedynym moim zarzutem są sceny batalistyczne, których nie jestem fanką tak ogólnie. Były dobrze napisane, ale po prostu trochę za dużo było nawalanki w tych trzech książkach jak dla mnie (choć przecież sam tytuł finałowego tomu mówi czytelnikowi, czego ma się spodziewać). Za to intrygi polityczne, bohaterowie z krwi i kości, niejednoznaczne dylematy moralne - palce lizać.

Najrówniejsza trylogia jaką czytałam. Jedynym moim zarzutem są sceny batalistyczne, których nie jestem fanką tak ogólnie. Były dobrze napisane, ale po prostu trochę za dużo było nawalanki w tych trzech książkach jak dla mnie (choć przecież sam tytuł finałowego tomu mówi czytelnikowi, czego ma się spodziewać). Za to intrygi polityczne, bohaterowie z krwi i kości,...

Matka Wojna ostatecznie zawitała nad Morzem Drzazg. Niepewne sojusze zostały zawiązane, ale czy wytrzymają próbę czasu? Czy zjednoczonym królestwom, które od lat toczyły ze sobą wojny, uda się pokonać wzajemną niechęć i zwyciężyć najliczniejszą w historii armię, zebraną przez Babkę Wexen?

Abercrombie po raz kolejny wprowadza do swojej powieści nowe postaci, których oczami obserwujemy rozgrywające się wydarzenia. Cały czas ważną rolę odgrywają jednak „starzy” bohaterowie, w tym Ojciec Yarvi, który trzyma w swoim rękawie kolejne asy.

Ostatniej części trylogii nie można odmówić emocji, a przy okazji poznajemy więcej faktów dotyczących Elfów, co bardzo mnie cieszy!

„Pół wojny” to też zdecydowanie najtrudniejsza i najbardziej filozoficzna, że tak powiem, część. Taka, która pokazuje, że czyny mają swoje konsekwencje, a granica między dobrem i złem zaciera się bardzo szybko. Nawet najlepszych ludzi mogą motywować złe rzeczy, a w tych złych można odkryć coś dobrego.

Książkę czyta się szybko, akcja wciąga od razu, a kolejne dramatyczne wydarzenia nie pozwalają jej odłożyć. Intrygi są dobrze rozegrane i trzymające w napięciu, a zakończenie satysfakcjonujące.

A jednak nie potrafię pozbyć się wrażenia, że czegoś mi tu zabrakło i druga część podobała mi się zdecydowanie bardziej. Przy okazji Abercrombie złamał mi serduszko i nie wiem, czy potrafię mu to wybaczyć 💔

Matka Wojna ostatecznie zawitała nad Morzem Drzazg. Niepewne sojusze zostały zawiązane, ale czy wytrzymają próbę czasu? Czy zjednoczonym królestwom, które od lat toczyły ze sobą wojny, uda się pokonać wzajemną niechęć i zwyciężyć najliczniejszą w historii armię, zebraną przez Babkę Wexen?

Abercrombie po raz kolejny wprowadza do swojej powieści nowe postaci, których oczami...

Niestety, ten tom moim zdaniem jest najsłabszy ze wszystkich. Po pierwsze, okazuje się, że nie ma tu żadnej magii, a elfie ruiny to tak naprawdę pozostałości zaawansowanej cywilizacji budującej wieżowce, tak więc akcja osadzona jest w naszym świecie wiele lat po apokalipsie. Po drugie, rozmaite mądrości, które zgrabnie wplatane były w akcję poprzednich części, w tej zaczynają przypominać frazesy i w mojej ocenie robią się ciężkostrawne, a w dodatku widać, że spór o władzę tak naprawdę nigdy się tu nie skończy, a do tego zawsze będzie ktoś pragnący wywrzeć sprawiedliwą zemstę.

Cała recenzja jest tu: https://glodnawyobraznia.blogspot.com/2023/12/podwojna-recenzja-joe-abercrombie-po.html

Niestety, ten tom moim zdaniem jest najsłabszy ze wszystkich. Po pierwsze, okazuje się, że nie ma tu żadnej magii, a elfie ruiny to tak naprawdę pozostałości zaawansowanej cywilizacji budującej wieżowce, tak więc akcja osadzona jest w naszym świecie wiele lat po apokalipsie. Po drugie, rozmaite mądrości, które zgrabnie wplatane były w akcję poprzednich części, w tej...

No to nam pan Abercrombie poleciał! Zaczęło się młodzieżówką, skończyło prawie - jego charakterystycznym - grimdarkiem. Trzeci tom nie zawodzi, przeciwnie jest chyba najlepszym w serii. Wątki się ładnie domykają, a mroczny i schodzący klimat dominuje. Jest świetnie bez dwóch (a nawet trzech) zdań!

No to nam pan Abercrombie poleciał! Zaczęło się młodzieżówką, skończyło prawie - jego charakterystycznym - grimdarkiem. Trzeci tom nie zawodzi, przeciwnie jest chyba najlepszym w serii. Wątki się ładnie domykają, a mroczny i schodzący klimat dominuje. Jest świetnie bez dwóch (a nawet trzech) zdań!

Poziom nie zmienny rewelacja. Szkoda ze tak krótko.

Poziom nie zmienny rewelacja. Szkoda ze tak krótko.

Pełna satysfakcja. Nie ma oczywistości. Autor nie gra na sprawdzonych schematach- pokazuje nowe ścieżki, nowe wybory, nowe oblicza bohaterów. Pokazuje mroczniejszą stronę duszy ludzi dobrych, pokazuje dobrą stronę ludzi, których już zakwalifikowaliśmy jako tych złych. Super się czyta.

Pełna satysfakcja. Nie ma oczywistości. Autor nie gra na sprawdzonych schematach- pokazuje nowe ścieżki, nowe wybory, nowe oblicza bohaterów. Pokazuje mroczniejszą stronę duszy ludzi dobrych, pokazuje dobrą stronę ludzi, których już zakwalifikowaliśmy jako tych złych. Super się czyta.

Można się zgodzić z recenzjami sporej części czytelników, że ostatni tom tej trylogii (o ile to jest tom ostatni i na tym się skończyło) ma w sobie coś, co powoduje jakiś niedosyt.
Poprzednie dwa tomy miały w sobie coś urokliwego, wręcz romantycznego, a w tomie trzecim, ostatnim, schodzimy na ziemię i poznajemy fakty dotąd skrywane pod dywanem. Poznajemy je — nie wprost.
Dowiadujemy się, mianowicie, że na świecie była już wysoka cywilizacja, która się zniszczyła, nazywana w książce cywilizacją Elfów. Poznajemy znane nam rzeczy: broń palną, materiały wybuchowe, elektryczność i świetlówki na suficie sklepu z bronią. A na ścianach czy witrynach plakaty z chudymi modelkami. Możemy domniemywać, że w pewnych „zakazanych” miejscach, zamieszkanych kiedyś przez te „Elfy”, jest jeszcze promieniotwórczość i przebywanie tam powoduje chorobę i śmierć. Cóż, przewiduje się, że po III wojnie światowej, wojna IV będzie znowu na maczugi.
Chyba z czymś takim mamy do czynienia w tej trylogii i ta „post-cywilizacja” wykazuje się równie smutnymi cechami, jak ta, która skończyła się w eksplozjach jądrowych. Małpy niczego się nie nauczyły i znowu wojują. A na dodatek są tak strasznie głupie i przesądne, wojują o durne religie i ideologie.
Dlaczego to jest takie smutne?
Autor przewiduje nie wprost — niezbyt optymistyczną przyszłość dla gatunku homo sapiens. Jeśli technologia nas zniszczy, a raczej jeśli rządzić nami będą psychopaci w rodzaju Władimira P. i inni jemu podobni doprowadzając do zagłady, to nie uratuje nas powrót do wspólnoty pierwotnej, lansowanej przez Marksa i jego miłośników. Życie Słońca pozwala życiu na Ziemi egzystować tylko przez skończony czas. Jedyny sposób na uratowanie życia rozumnego z Ziemi i rozniesienie go w kosmosie, a przynajmniej w naszej Galaktyce, wymaga wysokiej technologii i takiej cywilizacji, która potrafi żyć z najwyższą technologią bez mordowania się.
Smutne jest więc to, że autor sugeruje klęskę naszej cywilizacji i stosunkowo szybki koniec życia pochodzącego od małpy homo sapiens.

Można się zgodzić z recenzjami sporej części czytelników, że ostatni tom tej trylogii (o ile to jest tom ostatni i na tym się skończyło) ma w sobie coś, co powoduje jakiś niedosyt.
Poprzednie dwa tomy miały w sobie coś urokliwego, wręcz romantycznego, a w tomie trzecim, ostatnim, schodzimy na ziemię i poznajemy fakty dotąd skrywane pod dywanem. Poznajemy je — nie...

„Na popiołach każdej wojny kiełkują nasiona kolejnej.”

Seria z tomu na tom coraz bardziej mi się podobała. Reprezentantka fantasy dla młodzieży, ale i dorosłemu odbiorcy potrafiła sprawić przyjemność. Joe Abercrombie w „Pół wojny” jeszcze intensywniej postawił na zagłębianie się w mroczną naturę człowieka, w sferę pożądania władzy, bogactwa i wpływów, oddawania hołdu śmierci, zdradzie i zemście, kierowania się wybujałymi ambicjami, silnymi żądzami, ulotnym smakiem zwycięstwa. Jednakże we wzorze bezkompromisowości, twardości i bezduszności, pojawiały się nici powątpiewania w słuszność idei, wyrzuty sumienia wobec zadawania śmierci, próby odtrącenia substytutów szczęścia. Mnóstwo dworskich intryg, spisków i prowokacji, królewskiej manipulacji, roszady sił i iluzorycznych przymierzy. Chętnie śledziłam dynamiczny przebieg zdarzeń, wypełniony ekscytującymi incydentami, barwnie przedstawiający sceny, obfitujący w niespodzianki.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/10/po-wojny.html

„Na popiołach każdej wojny kiełkują nasiona kolejnej.”

Seria z tomu na tom coraz bardziej mi się podobała. Reprezentantka fantasy dla młodzieży, ale i dorosłemu odbiorcy potrafiła sprawić przyjemność. Joe Abercrombie w „Pół wojny” jeszcze intensywniej postawił na zagłębianie się w mroczną naturę człowieka, w sferę pożądania władzy, bogactwa i wpływów, oddawania hołdu...