Powerless

Przeczytana po angielsku, co prawdopodobnie wpływa na moją ocenę, bo niektóre teksty mogłyby być cringowe po polsku. Super bohaterowie, urocza relacja. Powerful główna bohaterka. Może trochę zbyt mało akcji i zbyt mało rozbudowana fabuła.

Przeczytana po angielsku, co prawdopodobnie wpływa na moją ocenę, bo niektóre teksty mogłyby być cringowe po polsku. Super bohaterowie, urocza relacja. Powerful główna bohaterka. Może trochę zbyt mało akcji i zbyt mało rozbudowana fabuła.

Mam wrażenie, że wyjściową inspiracją do tej książki były „Rywalki” na podstawie której powstała „ Czerwona królowa” dodajemy do tego „ Igrzyska śmierci” i szczyptę Mass i proszę bardzo jest Bezsilna. Generalnie styl jest ok nie męczy, mi bardziej przeszkadzał fakt zaczerpniętych elementów z innych książek. Nie ma tu żadnego zaskoczenia fabuła jest mocno przewidywalna .

Mam wrażenie, że wyjściową inspiracją do tej książki były „Rywalki” na podstawie której powstała „ Czerwona królowa” dodajemy do tego „ Igrzyska śmierci” i szczyptę Mass i proszę bardzo jest Bezsilna. Generalnie styl jest ok nie męczy, mi bardziej przeszkadzał fakt zaczerpniętych elementów z innych książek. Nie ma tu żadnego zaskoczenia fabuła jest mocno przewidywalna .

Szczerze mówiąc nie rozumiem tych wszystkich zachwytów, no bo za każdym razem miałam wrażenie, że gdzieś to już czytałam. Niewiarygodna relacja, na siłę wymuszane sceny i budowane napięcie, którymi autorka próbuje nad przekonać do bohaterów i całej historii. Nie przekonało mnie nic - ani świat, ani bohaterowie, ani relacje. Historia chyba miała być naprawdę brutalna, ale po Bezświcie, Igrzyskach śmierci i dziesiątkach innych książek z podobnym wątkiem muszę przyznać, że wygląda słabo.

Szczerze mówiąc nie rozumiem tych wszystkich zachwytów, no bo za każdym razem miałam wrażenie, że gdzieś to już czytałam. Niewiarygodna relacja, na siłę wymuszane sceny i budowane napięcie, którymi autorka próbuje nad przekonać do bohaterów i całej historii. Nie przekonało mnie nic - ani świat, ani bohaterowie, ani relacje. Historia chyba miała być naprawdę brutalna, ale po...

⭐️3.5/5

Ech, ta książka była tak nierówna że aż ciężko mi zebrać myśli na jej temat. Może zaczniemy od minusów bo mam wrażenie że było ich więcej 🥲:
* widać tu mocną inspirację zarówno “Igrzyskami śmierci” (turniej, stłamszone społeczeństwo podzielone na klasy, rebelia) jak i “Czerwoną Królową” (klasa wyższa władająca mocami, dwaj książęcy bracia i pośród nich ona, i znowu rebelia😆) co samo w sobie mogłoby być plusem aleeeeee…. mam wrażenie że autorka nie wykorzystała potencjału tkwiącego w tym pomyśle, a winić za to trzeba jej skupienie się na romansie.
* Z tego samego powodu Roberts totalnie zapomniała o innych postaciach. Żadna z ich (dosłownie żadna!) nie dostaje więcej “czasu antenowego”, nawet najlepsza przyjaciółka Pae - Adena, która pojawia się tylko jak trzeba uszyć sukienkę dla głównej bohaterki haha😆 nawet Rebelia została potraktowana po macoszemu, żadnej głębszej historii, nic. Szkoda, bo mam wrażenie że wiele wątków się tu zmarnowało.
* W tej części romans to w głównej mierze slow burn. I autorka chyba wzięła sobie za punkt honoru uczynić go najbardziej slow na świecie. Większość tej książki to są przekomarzania Kaia i Pae (niektóre rodem z gimnazjum) i o ile na początku było to taki świeże, śmieszne i słodkie, tak im dalej w las, tym bardziej zaczynało przyprawiać o mdłości. Może już jestem na to za stara, nie wiem 🤷‍♀️🥲
* Na podsumowanie minusów, najważniejsze - ta historia nie wzbudziła we mnie żadnych głębszych emocji, polubiłam Kaia, polubiłam Paedyn (zwłaszcza osobno, niestety) ale to tyle 🤷‍♀️
* Acha, jeszcze jedno - plot twist totalnie niepotrzebny i wymuszony imo. Logika uklękła i zapłakała 🥲

Plusów jest bardzo niewiele, ale lepszy rydz niż nic:
* Dwie narracje w książce bardzo dobrze jej zrobiły, Kai imo jest dużo ciekawszy niż Paedyn. Coś czuję, że gdybym miała czytać tylko przemyślenia Pae to szybko bym wysiadła.
* Końcówka bardzo na plus, wreszcie przestało być “słodko-pierdząco” i zaczęła się jatka! Za to ekstra pół gwiazdki. No i ten finał nastawił mnie na dalsze czytanie 😂 widzę w niej duży potencjał na piękne “enemies to lovers”! 🤞🏻

⭐️3.5/5

Ech, ta książka była tak nierówna że aż ciężko mi zebrać myśli na jej temat. Może zaczniemy od minusów bo mam wrażenie że było ich więcej 🥲:
* widać tu mocną inspirację zarówno “Igrzyskami śmierci” (turniej, stłamszone społeczeństwo podzielone na klasy, rebelia) jak i “Czerwoną Królową” (klasa wyższa władająca mocami, dwaj książęcy bracia i pośród nich ona, i znowu...

Żałuję, że na początku przeczytałam opinię o podobieństwie do ,,Igrzysk Śmierci”. Przy pierwszych stronach, ta myśl zaprzątała mi głowę i nie mogłam się skupić. Jednak im dalej w las, tym lepiej. Bohaterka barwna, historia jest super przedstawiona i ma sens, czyta się lekko i przyjemnie. Aczkolwiek pokochałam całe love story pomiędzy braćmi, a Paedyn, która wierna swoim ideałom złamie im serca. Więź pomiędzy Pae, a Kaiem jest cudowna i nie mogę się doczekać ich dalszych losów na wojennej ścieżce! 😎❤️

Żałuję, że na początku przeczytałam opinię o podobieństwie do ,,Igrzysk Śmierci”. Przy pierwszych stronach, ta myśl zaprzątała mi głowę i nie mogłam się skupić. Jednak im dalej w las, tym lepiej. Bohaterka barwna, historia jest super przedstawiona i ma sens, czyta się lekko i przyjemnie. Aczkolwiek pokochałam całe love story pomiędzy braćmi, a Paedyn, która wierna swoim...

2,5

Jestem bardzo na nie. Mam dużo do zarzucenia tej historii. Gdy przeczytałam, że ma być to slow burn, liczyłam na faktyczny slow burn, a mam wrażenie, że główni bohaterowie, gdy tylko się zobaczyli zakochali się w sobie od razu i to już tak na amen. Do tego ich dialogi często sprawiały mi ciarki zażenowania. Czy oni w ogóle przeprowadzili jakąś głębszą rozmowę? Tak oklepane teksty w tych przekomarzaniach (z resztą sceny, mające sprawić, że się do siebie zbliżą, też były oklepane),że przewracałam dość często oczami. No i ten wątek trójkąta miłosnego, który jak dla mnie jest tu na siłę (a w ogóle to wyczułam więcej chemii między Paedyn a Kitem, niż między nią, a Kaiem). Przepraszam, ale ja nawet bardziej polubiłam Kita, niż Kaia. Przyszły Egzekutor nie jest dla mnie fenomenem, jest przeciętny. Za to podobała mi się relacja między braćmi, ale to tylko mały plus w morzu zarzutów, które mam do tej książki.
Już sam fakt tak wielkiego podobieństwa do Igrzysk Śmierci negatywnie wpłynął na odbiór tej książki przeze mnie, ciągle przed oczami miałam sceny z Katniss i Peetą, bo to było niemal to samo.
Do tego irytowały mnie też takie drobnostki jak nagminne powtarzanie koloru oczu bohaterów, określenia 'skarbie' czy 'istotko' albo co chwilę powrót do dołeczków Kaia - za często! Brak dobrze wykreowanych bohaterów pobocznych też mnie zawiódł. Tylu ich się przewijało z boku, ale nic ponadto, żadnego rozwinięcia ich charakterów, nic co sprawiłoby, że ich zapamiętam. Ale jak, skoro Paedyn ciągle wpadała na Kaia, a Kai ciągle wpadał na Paedyn, a cała reszta nie istniała.
Świat niby został opisany, ale trochę ubogo, przez to, że skupiamy się wyłącznie na wątku miłosnym, opis zwyczajów czy czegokolwiek poza murami zamku nie istnieje. I wiem, że jest to romantasy, ale ja tu odczułam aż do przesady romansu (ODNOŚNIE PIERWSZEJ PRÓBY, która całkiem mnie rozczarowała: dosłownie nic się tam nie działo poza klejeniem się do siebie bohaterów).
Dialogi między głównymi bohaterami są drętwe. W ogóle nie napędzają akcji dalej, bo cały czas są TAKIE SAME - są o niczym konkretnym. Nie ma w tej historii nic oryginalnego, nawet momenty, które mają przypadkowo doprowadzić do ich zbliżeń są banalne i przewidywalne. To samo z próbami.

Historia ma sporo niespójności, ale jakbym chciała napisać więcej wiązałoby się to z dużymi spoilerami. Ogólnie jestem zawiedziona tą książką. Przez cały ten hype naprawdę spodziewałam się czegoś wow, a tu taki zawód, bo to nic odkrywczego.

2,5

Jestem bardzo na nie. Mam dużo do zarzucenia tej historii. Gdy przeczytałam, że ma być to slow burn, liczyłam na faktyczny slow burn, a mam wrażenie, że główni bohaterowie, gdy tylko się zobaczyli zakochali się w sobie od razu i to już tak na amen. Do tego ich dialogi często sprawiały mi ciarki zażenowania. Czy oni w ogóle przeprowadzili jakąś głębszą rozmowę? Tak...

Wątek romantyczny absolutnie płytki. Ale kocham pomysł na rozgrywki między Elitarnymi.

Wątek romantyczny absolutnie płytki. Ale kocham pomysł na rozgrywki między Elitarnymi.

Zabierając się za tą książkę, miałam duże oczekiwania. Niestety zawiodłam się. Ogólnie książkę dobrze się czytało, relacje między bohaterami były interesujące. Motyw w książce turnieju i eliminacji, powtarzalny. W kilku scenach miałam wrażenie, że czytam ACOMAF.

Dobra lektura na wieczór.

Zabierając się za tą książkę, miałam duże oczekiwania. Niestety zawiodłam się. Ogólnie książkę dobrze się czytało, relacje między bohaterami były interesujące. Motyw w książce turnieju i eliminacji, powtarzalny. W kilku scenach miałam wrażenie, że czytam ACOMAF.

Dobra lektura na wieczór.

Ta powieść mieści się w mojej definicji przeciętności.
Fabuła jest wciągająca a jednocześnie niekonsekwentna.
Bohaterowie są jednocześnie fascynującym i żenującym oddaniem młodzieżówkowych stereotypów.
To dla mnie jednocześnie bardzo sentymentalny powrót do nastoletniej radości czytania i lekkie zweryfikowanie rzeczywistości jak duży dystans do tego typu literatury nadał mi wiek.
Język i styl pisania jest prosty, czasami powtarzalny, ale przebija się przez ten debiut prawdziwy potencjał.
Zwykle jestem bardzo ostrożna w takich osądach, ale niestety uważam, że polskie tłumaczenie znacząco pogarsza doświadczenie tej historii. Tym razem zrobiłam własny research i słuchałam fragmentów tej książki w oryginale na Tik Toku autorki. Nie mogłam zrozumieć dlaczego słyszałam tyle pozytywnych opinii na temat droczenia się pomiędzy dwójką głównych bohaterów a większość ich dialogów wydaje mi się tak strasznie sztuczna? Niestety wydaję mi się, że tłumaczka zdecydowała się na tłumaczenie dosłowne zamiast kulturowego i wielokrotnie wybierała bardzo niefortunne słowa, które zdecydowanie nie brzmią naturalnie. Opisy czy dialogi wewnętrzne bohaterów również często bywają niezgrabne. Do tego stopnia, że wystarczyłoby poprawić szyk zdania. Powtórzeń jest takie mnóstwo, że naprawdę nie jestem w stanie uwierzyć, że tłumacz nie mógł w tym wypadku uciec się do odrobiny synonimów. Błędy językowe, gramatyczne. Literówki, które umknęły także redakcji.
Zatem jeżeli ktoś szuka podobnych książek po przeczytaniu "Igrzysk śmierci" czy "Miasta kości" to warto. Jeśli ma ochotę cofnąć się w czasie do młodzieżowych literackich uniesień około roku 2012 - również warto. Bez wysokich wymagań, oczekiwań, po prostu sięgając po przyjemną rozrywkę. Raczej doradzałabym jednak czytać w oryginale jeśli ktoś ma sposobność.

Ta powieść mieści się w mojej definicji przeciętności.
Fabuła jest wciągająca a jednocześnie niekonsekwentna.
Bohaterowie są jednocześnie fascynującym i żenującym oddaniem młodzieżówkowych stereotypów.
To dla mnie jednocześnie bardzo sentymentalny powrót do nastoletniej radości czytania i lekkie zweryfikowanie rzeczywistości jak duży dystans do tego typu literatury nadał...

Ogólnie bardzo mi się podobała, chociaż przyznam, że najbardziej początek i ostatnie 100 stron od których nie mogłam się oderwać. Środek jak dla mnie trochę przesłodzony i nijaki. Mimo to już się nie mogę doczekać aż 2 część wpadnie w moje łapki bo bardzo chętnie przeczytam.

Ogólnie bardzo mi się podobała, chociaż przyznam, że najbardziej początek i ostatnie 100 stron od których nie mogłam się oderwać. Środek jak dla mnie trochę przesłodzony i nijaki. Mimo to już się nie mogę doczekać aż 2 część wpadnie w moje łapki bo bardzo chętnie przeczytam.