Znachor

Tadeusz Dołęga-Mostowicz był najbardziej poczytnym polskim pisarzem okresu międzywojennego. Był również scenarzystą, dziennikarzem, recenzentem teatralnym i redaktorem. Autor kilkunastu powieści, rozgłos przyniosły mu powieści “Kariera Nikodema Dyzmy” oraz “Znachor”.
“Znachor” to historia szanowanego chirurga profesora Rafała Wilczura, który po odejściu żony i córki upija się i traci pamięć w wyniku pobicia. Nie wiedząc kim jest, wędruje po kraju, zajmuje się różnymi pracami, aż po piętnastu latach trafia do wsi Radoliszki, gdzie zaczyna leczyć jako znachor Antoni Kosiba.
Ta książka to klasyka polskiej literatury, czytało mi się ją przyjemnie, była wciągająca, nie dłużyła się. Dla mnie jest to literatura popularna, nieskomplikowana, książka, którą ma się miło czytać, ma zawierać wszystkie elementy, które podobają się przeciętnemu czytelnikowi. Postaci są przedstawione dość topornie, bez niuansów, ich emocjonalność nakreślona jest w bardzo uproszczony w sposób. Najmniej podobała mi się postać Marysi - stereotypowej biednej sierotki, dobrego i prostolinijnego Kopciuszka, który czeka na wybawienie, gdy inni są do niej niechętnie nastawieni. Wątek romansowy jest dla mnie zbyt bajkowy i romantyczno-rycerski. Mimo tego, czytało mi się tę książkę bardzo dobrze, w swoim gatunku jest poprawna i ciekawa. Mam wrażenie, że ta historia jest tak zakorzeniona w polskiej kulturze, że nawet jeśli komuś się nie podoba, to warto ją znać, nie tylko z filmów, ale również z książkowego oryginału. I warto pamiętać, że takie wartości jak szlachetność, bezinteresowna dobroć, pomoc słabszym i ogólnie pojęta wspólnotowość są dla nas kluczowe.
---
https://www.instagram.com/kofeinowe.ksiazki/

Tadeusz Dołęga-Mostowicz był najbardziej poczytnym polskim pisarzem okresu międzywojennego. Był również scenarzystą, dziennikarzem, recenzentem teatralnym i redaktorem. Autor kilkunastu powieści, rozgłos przyniosły mu powieści “Kariera Nikodema Dyzmy” oraz “Znachor”.
“Znachor” to historia szanowanego chirurga profesora Rafała Wilczura, który po odejściu żony i córki upija...

Znam dobrze filmową (tę starszą) wersję.
Przy powstawaniu nowej dużo się naczytałam o książce. I trochę się bałam, że odbiega od tego, co znam. Ale sięgnęłam. Jejku! Jakie to jest ładne! Jak to się miło czyta!

Znam dobrze filmową (tę starszą) wersję.
Przy powstawaniu nowej dużo się naczytałam o książce. I trochę się bałam, że odbiega od tego, co znam. Ale sięgnęłam. Jejku! Jakie to jest ładne! Jak to się miło czyta!

Piękna, ponadczasowa opowieść, która równie dobrze jak na szklanym ekranie, sprawdza się na kartach książki. W tym przypadku jako pierwszy poznałam film, a choć powieść chciałam przeczytać od lat, dopiero teraz przyszedł jej czas. To wspaniała, poruszająca historia, napisana z dużą dozą czułości dla jej bohaterów, ale również, co nieco mnie zaskoczyło, z naprawdę sporą dawką nieoczywistego humoru. Momentami miałam wrażenie, że niektóre fragmenty nieco kiepsko się zestarzały, ale może to tylko kwestia mojej cynicznej natury. Całość broni się doskonale.

Piękna, ponadczasowa opowieść, która równie dobrze jak na szklanym ekranie, sprawdza się na kartach książki. W tym przypadku jako pierwszy poznałam film, a choć powieść chciałam przeczytać od lat, dopiero teraz przyszedł jej czas. To wspaniała, poruszająca historia, napisana z dużą dozą czułości dla jej bohaterów, ale również, co nieco mnie zaskoczyło, z naprawdę sporą...

Po obejrzeniu obydwóch ekranizacji zdecydowałam się na sięgnięcie po książkowy pierwowzór, tym bardziej, że autor jest mi znany z „Kariery Nikodema Dyzmy”. Dołęga-Mostowicz ma swój styl, lekko brutalny, rzeczowy ale przy tym prosty w odbiorze. Zaskoczyło mnie, że historia ma mniej niż 300 stron, obejrzane filmy wydawały się momentami przeciągnięte. Historia nietypowa, jednak przez to, jak bardzo jest znana, nie było tu już momentu zaskoczenia. Zdziwiło mnie jednak, jak wiele rozdziałów zostało poświęconych Marysi, a jak mało tytułowemu znachorowi. Z ciekawością czytałam o życiu Chłopów w dwudziestoleciu międzywojennym.

Po obejrzeniu obydwóch ekranizacji zdecydowałam się na sięgnięcie po książkowy pierwowzór, tym bardziej, że autor jest mi znany z „Kariery Nikodema Dyzmy”. Dołęga-Mostowicz ma swój styl, lekko brutalny, rzeczowy ale przy tym prosty w odbiorze. Zaskoczyło mnie, że historia ma mniej niż 300 stron, obejrzane filmy wydawały się momentami przeciągnięte. Historia nietypowa,...

"Znachor"
Recenzja:
Jest to jeden z klasyków polskiej literatury. Opowiada historię profesora Rafała Wilczura, który jest sławnym lekarzem w całej Warszawie. Ma sławę, bogactwo i szczęśliwą rodzinę. Doznaje utraty pamięci. Zaczyna żyć pod innym nazwiskiem jako Antoni Kosiba, bo nie pamięta kim jest.
Jestem zachwycona tą książką. Tadeusz Dołęga - Mostowicz pisał w sposób niezwykły. Oczarowuje czytelnika światem przedstawionym i nie pozwala się oderwać od losów bohaterów. Czytanie "Znachora" było jak wejście do wehikułu czasu. Przenosimy się wraz z Wilczurem do jego czasów . Opisy przyrody były bardzo plastyczne i wpływały na wyobraźnię. To idealna książka na jesień. Była wzruszająca w kilku momentach. Nie brakowało mi w niej niczego, była kompletna. Uwielbiam postać głównego bohatera, był prawdziwy i autentyczny, chciał ponad wszystko pomagać innym chorym ludziom. Ta historia niesie ze sobą ważne wartości takie jak szlachetność, bycie empatycznym, chęć pomocy i bycie prostym człowiekiem, który się tego nie wstydzi. Gdy kończyłam czytać tę książkę to nie chciałam jej skończyć, bo była tak dobra. Cieszę się, że ją poznałam i bardzo wam polecam. Jestem ciekawa dalszych losów bohaterów, więc na pewno przeczytam drugi tom "Profesor Wilczur". 10 / 10 ⭐

"Znachor"
Recenzja:
Jest to jeden z klasyków polskiej literatury. Opowiada historię profesora Rafała Wilczura, który jest sławnym lekarzem w całej Warszawie. Ma sławę, bogactwo i szczęśliwą rodzinę. Doznaje utraty pamięci. Zaczyna żyć pod innym nazwiskiem jako Antoni Kosiba, bo nie pamięta kim jest.
Jestem zachwycona tą książką. Tadeusz Dołęga - Mostowicz pisał w sposób...

Nie sądziłem , że kiedyś przeczytam tą książkę , ale jakoś po nowej wersji filmu na Netflixie postanowiłem zapoznać się z oryginałem i powiem szczerze , że książka jest bardzo dobra , ale jednak film z 1981 roku podobał mi się bardziej. Według mnie dużym minusem w książce jest cały ten wątek córki Wilczura i Jej ukochanego. W filmie fantastycznie ich relacje przedstawili , a tu ich wspólne sceny strasznie mnie nudziły. Największym plusem jest oczywiście Rafał Wilczur i cały wątek mieszkania w młynie i bycia Znachorem. Końcowe sceny w sądzie również fantastyczne choć zabrakło mi tu tego tekstu , który pada w filmie czyli – „Panie i Panowie. Wysoki Sądzie to jest Profesor Rafał Wilczur” Zresztą Dobraniecki , który wypowiada te słowa w filmie tu wcale nie jest takim świetnym bohaterem i w ogóle go nie polubiłem

Nie sądziłem , że kiedyś przeczytam tą książkę , ale jakoś po nowej wersji filmu na Netflixie postanowiłem zapoznać się z oryginałem i powiem szczerze , że książka jest bardzo dobra , ale jednak film z 1981 roku podobał mi się bardziej. Według mnie dużym minusem w książce jest cały ten wątek córki Wilczura i Jej ukochanego. W filmie fantastycznie ich relacje przedstawili ,...

Fajnie jest przeczytać taki klasyk dowiedzieć się szczegółów oraz zobaczyć, że zakończenie jest inne niż w filmie 😅

Fajnie jest przeczytać taki klasyk dowiedzieć się szczegółów oraz zobaczyć, że zakończenie jest inne niż w filmie 😅

https://www.instagram.com/p/C6E87voI8Qn/?igsh=a2p5MmVnd3g0ZDln

https://www.instagram.com/p/C6E87voI8Qn/?igsh=a2p5MmVnd3g0ZDln

po obejrzeniu dwóch wersji filmowych trzeba przeczytać zeby poznać jaki był pierwowzór tego klasyka

po obejrzeniu dwóch wersji filmowych trzeba przeczytać zeby poznać jaki był pierwowzór tego klasyka

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy, po wstępnym opisie przeszedł od razu do wątku, w którym to główny bohater traci pamięć. Przeskoki czasowe są tak zmyślne, że nawet się tego nie odczuwa, zupełnie jakby całkiem naturalnym było, że mija tyle a tyle lat, gdy dzieje się kolejny wątek.

Bohaterowie są wprost cudowni. Każdy jeden zbudowany został w taki sposób, że nie da się ich nie lubić, nawet jeśli zostali stworzeni do tego, by sympatii nie wzbudzać - a do każdego z nich jego własny charakter tak pasuje, że łatwo rozróżnić jednego od drugiego i nawet gdy się czyta dialogi, można by dopasować je do bohaterów nawet bez czytania imion.

Chłonęłam tę powieść na przemian z uśmiechem na ustach i ze łzami w oczach. Naprawdę, porwała mnie bez reszty i oczarowała. Zakończenie czytałam szybko i w napięciu, jak na szpilkach, nie mogąc się go doczekać! Polecam absolutnie każdemu, niezależnie od gatunków powieści, jakie czyta. ♥

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy,...