Komandor Carlsen nie spodziewał się, że w kosmicznej pustce trafi na coś takiego. Długi na osiemdziesiąt kilometrów, dryfujący wrak statku kosmicznego. „Nieznajomy”, jak później nazwą go media, posiada w środku wymarłe miasto. Ale to nie wszystko – głębiej dochodzi do niezwykłego odkrycia: sarkofagów, w których spoczywają ciała. Ludzkie ciała…

Okazuje się, że tajemniczy pasażerowie „Nieznajomego” nie są martwi. Carlsen zabiera troje z nich na pokład własnego statku. Cel jest prosty: dostarczyć kosmitów na Ziemię, by tam poddać ich dalszym badaniom. Nikt nie przypuszcza, że odkrycie może stanowić zagrożenie dla gatunku ludzkiego…

***

Akcja „Kosmicznych wampirów” rozgrywa się w 2080 roku, a rozpoczyna od przytoczonej powyżej sceny w przestrzeni kosmicznej. Szybko jednak przenosi się na Ziemię i niewiele ma wspólnego z szeroko rozumianym science-fiction. W ramy powieści wkrada się wątek wampiryzmu, pytania o przeszłość, sporo [mocno umotywowanej fabularnie] erotyki, czy wreszcie czegoś, co chyba najłatwiej określić mianem filozofii egzystencjalnej.

Książka Colina Wilsona zdaje się ewoluować i przeistaczać wraz z postępami w narracji. Wstęp, rozwinięcie i zakończenie utrzymane są w zupełnie różnej tonacji. O dziwo, powieść jest przy tym całkiem spójna.

Pomimo roku wydania powieści [1976] i pomimo nadmiernej eksploatacji tematu po premierze "Zmierzchu" Stephenie Meyer, wampiryzm przedstawiony w „Kosmicznych wampirach” wciąż jest czymś świeżym.

Zestarzał się natomiast sposób przedstawiania postaci kobiecych. Te służą tutaj głównie jako narzędzia: czy to do zaspokajania cielesnych uciech, czy do pełnienia konkretnych ról [matka, sekretarka, uczennica, etc.]. Mężczyźni zaś mają swój męski świat, w którym co rusz popija się drinki. Biorąc pod uwagę dzisiejszą wrażliwość, takie podejście może razić, dlatego polecam brać poprawkę na czas publikacji książki – 1976 rok.

„Kosmiczne wampiry” to nietuzinkowa powieść, którą polecam przede wszystkim koneserkom i koneserom literatury science-fiction. 👍

Książkę do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa IX w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/kosmiczne-wampiry-colin-wilson-recenzja/

Komandor Carlsen nie spodziewał się, że w kosmicznej pustce trafi na coś takiego. Długi na osiemdziesiąt kilometrów, dryfujący wrak statku kosmicznego. „Nieznajomy”, jak później nazwą go media, posiada w środku wymarłe miasto. Ale to nie wszystko – głębiej dochodzi do niezwykłego odkrycia: sarkofagów, w których spoczywają ciała. Ludzkie ciała…

Okazuje się, że tajemniczy...

Wampiry z kosmosu? Kosmiczny urbex? Klimat jak z filmu "Event Horizon"? Yeah! To tu! W "Kosmicznych wampirach" Colina Wilsona!

Załoga statku badawczego natrafia na przeogromny, zniszczony okręt zawieszony w kosmicznej pustce. Żeby było ciekawiej, ów obiekt mierzy 80 kilometrów i wygląda jak gotycki zamek! Czujecie już ten klimat poczucia czegoś nieznanego?

Astronauci decydują się wejść do środka. Musicie sobie wyobrazić ich osłupienie na widok bogato zdobionych kolumn i... przezroczystych sarkofagów z humanoidalnymi istotami, które wcale nie wyglądają na martwe!

Postanawiają przetransportować trzy ciała na Ziemię. Okazuje się jednak, że są to wampiry! Rozpoczyna się wyścig z czasem...

W prezentowanej książce, nie mamy do czynienia z typowymi krwiopijcami. Co to, to nie! Cechuje je wampiryzm energetyczny, czyli wysysają z człowieka siły witalne.

To jest niesamowicie ekscytujące! Od początku nic tu nie jest takie, jak się wydaje!

Sporo tu rozważań filozoficznych nad wampiryzmem, antropologią, siłą życiową u ludzi, przestępczością, czy też sadyzmem seksualnym. Nie jest to wcale nużące, czytałam to z wielkim zaciekawieniem. Nie ma co się tego obawiać, nie wyssie z Was energii 😉

Przewija się tu temat istnienia przedwiecznych ras, które istniały na długo przed ludźmi. Brzmi przerażająco, prawda? Sporo tu nawiązań do twórczości Clarka Asthona Smitha, którego możecie kojarzyć choćby z "Kronik Averoigne", czuć też wpływ samego Lovecrafta.

To mieszanka sci-fi i kryminału przesiąknięta zmysłową erotyką. Wszystko było tak wiarygodnie przedstawione, że dałam się tej historii porwać bez reszty.

"Kosmiczne wampiry" długo będą rezonować w mojej głowie. Co się skrywa w bezmiarze kosmosu? Co, jeśli nie byliśmy na Ziemi pierwsi? A co, jeśli obca inteligencja miała wpływ na nasz rozwój?

To zwariowana i nieoczywista historia, która sprawiła mi sporo frajdy. Muszę nadrobić film "Lifeforce", który powstał na podstawie tej książki. Mam ochotę przeczytać "Pożeraczy umysłu" tego autora. Klimatyczna okładka od Joanny Widomskiej🥰
Gorąco polecam!

Katooola patronuje tylko sztosom!💥

Wampiry z kosmosu? Kosmiczny urbex? Klimat jak z filmu "Event Horizon"? Yeah! To tu! W "Kosmicznych wampirach" Colina Wilsona!

Załoga statku badawczego natrafia na przeogromny, zniszczony okręt zawieszony w kosmicznej pustce. Żeby było ciekawiej, ów obiekt mierzy 80 kilometrów i wygląda jak gotycki zamek! Czujecie już ten klimat poczucia czegoś nieznanego?

Astronauci...

Wydawnictwo IX przyzwyczaiło mnie do tego, że sięga po tytuły nieoczywiste, wymykające się schematom, często nieznane, albo zapomniane. Taką właśnie powieścią - nieznaną w Polsce i umykającą przed wrzuceniem do szufladki - wydaje się być dzieło "Kosmiczne wampiry" z 1976 roku. Książka mało znanego w naszym kraju brytyjskiego autora science fiction Colina Wilsona. Mało znanego i niemal zapomnianego, bowiem ostatnie polskie wydania jego książek przypadają na pierwszą połowę lat '90, a ponad trzy dekady to wystarczający czas, aby zapomnieć. Przy czym na tej, skądinąd, krótkiej liście nigdy nie było "Kosmicznych wampirów", a zatem ten tytuł u nas debiutuje.

Myli się jednak ten, kto zakłada, że ta powieść jest o krwiopijcach. Akcja zaczyna się w kosmosie, w momencie, gdy załoga statku badawczego spotyka na swojej drodze obcą jednostkę. No dobra, "na drodze", to może za dużo powiedziane, bo przecież w kosmosie nie ma dróg, ale wiecie o co mi chodzi. Obce diabelstwo ma jakieś 80 km długości i od razu wiadomo, że nie stworzyli go ludzie. Okręt dryfuje sobie przez nicość i wygląda na opuszczony. Przez wyrwę w kadłubie, do wnętrza dostaje się kilku badaczy i szybko odkrywa, że "Nieznajomy" - jak wkrótce okrzykną go media na Ziemi - nie jest tak do końca opuszczony. Na jego pokładzie, w dziwnych sarkofagach z przejrzystego metalu spoczywają humanoidalne istoty do złudzenia przypominające ludzi. Naukowcy zabierają troje z nich i akcja przenosi się na Ziemię. Głównym bohaterem tej opowieści jest komandor Carlsen - dowódca statku, którego załoga dokonała epokowego odkrycia. Wkrótce okaże się, że przywiezione z kosmosu istoty, są całkiem żywe, a stan, w którym się znajdują jest czymś w rodzaju hibernacji. Co więcej, jedna z nich właśnie się budzi i pierwsze co robi, to... wysysa życie z przypadkowego mężczyzny. Wysysa dosłownie, pozostawiając wysuszoną skorupę. Dla Carlsena i innych naukowców staje się jasne, że mają do czynienia z wampirami energetycznymi, ale czy to możliwe, że te istoty mogą być praprzodkami człowieka?

No właśnie to pytanie, Colin Wilson zadaje nam dość szybko, a potem razem z nim szukamy odpowiedzi. Sprawy nieco się komplikują, gdy komandor odkrywa, że "kosmiczne wampiry" potrafią wchodzić w ciała ludzi. Coś jak w powieści "Coś" Johna W. Campbella, choć nie do końca. Nie można to mówić o kalce, a co najwyżej inspiracji. Choć sam Wilson przyznał się, że inspirację czerpał z twórczości Lovecrafta.

Wątek kosmicznych wysysaczy energii wcale nie jest w tej książce dominujący. Jest jedynie pretekstem do opowiedzenia historii o nas - ludziach. Po tym, jak Carlsen łączy siły z badaczem Falladą, odkrywa, że przypadki wampiryzmu energetycznego występowały również wśród ludzi. W "Kosmicznym wampirach" twarda fantastyka przeplata się więc z mitami, legendami, wątkami antropologicznymi, a nawet filozofią. Trochę zabrakło mi w tej książce konsekwencji, wyraźnego kierunku, w którym zmierzałaby ta opowieść, bo to co dostajemy na początku niewiele ma wspólnego z tym, co jest potem. Według mnie Wilson za dużo jest tu powpychał motywów i przypomina to trochę kieszenie portek wypchane drobniakami. Wilson na szczęście nieco nadrabia przyjemnym w odbiorze stylem i naturalnymi dialogami, co w przypadku tej powieści jest dość istotne. Ta opowieść ma też swój klimat i tajemnice, jest też bardzo powolna i ta powolność nie do końca się tu broni.

"Kosmiczne wampiry" to książka dobra, ale z zastrzeżeniami i raczej adresowana do koneserów sci-fi niż szerszego grona odbiorców.

mroczne-strony.blogspot.com

Wydawnictwo IX przyzwyczaiło mnie do tego, że sięga po tytuły nieoczywiste, wymykające się schematom, często nieznane, albo zapomniane. Taką właśnie powieścią - nieznaną w Polsce i umykającą przed wrzuceniem do szufladki - wydaje się być dzieło "Kosmiczne wampiry" z 1976 roku. Książka mało znanego w naszym kraju brytyjskiego autora science fiction Colina Wilsona. Mało...

"Potem zauważył, że ogromne, strzeliste konstrukcje, które przypominały drapacze chmur, byly w rzeczywistości gigantycznymi kolumnami rozciągającymi się od podłogi do sufitu.Ich wielkość zapierała dech w piersiach.[...] Przypominało to spoglądanie w głąb naw wielkiej katedry lub w jakiś zaczarowany las."

"Znam biologów, którzy uważają, że człowiek ma zarówno ciało niematerialne, jak i fizyczne, i że pole życia jest funkcją atomów tego ciała, tak jak magnetyzm jest fukcją atomów magnesu."

"To już nie był ten sam człowiek. Coś stało się z jego twarzą. Wargi, popękane i szare, skurczyły się odsłaniając zęby. Początkowo wydawało się, że cerę pokryła szara pajęczyna, ale okazało się, że to zmarszczki. Sama twarz również się skurczyła. Miał przed sobą oblicze starca.[...] Wystające spod rękawów ręce były pomarszczone, a skóra błyszcząca, jakby zamieniona w szary celuloid."

Książki wydawane przez Krakowską Dziewiątkę to w istocie literatura, która wielokrotnie pomaga otworzyć oczy na pewne aspekty i tematy, o których dotąd nie myślałem. Słowo wampir, które dotychczas kojarzyło mi się tylko i wyłącznie z kłami oraz piciem świeżej krwi okazało się znacznie bardziej rozbudowanym pojęciem, a wszystko to za sprawą "Kosmicznych wampirów" autorstwa Colina Wilsona.

Prezentowana powieść to kolejna publikacja ze znanej nam dość dobrze serii "Światów wizjonerów" i jednocześnie przypomnienie sylwetki autora, który był w istocie twórcą śmiałych planów i idei dotyczących przyszłości. Colin Wilson, znany wam zapewne z wydanych w 1990 roku "Pasożytów umysłu" zaprasza nas do śmiałej wyprawy kosmicznej zakończonej bliskim spotkaniem trzeciego stopnia, historii w której każdy może być twoim wrogiem a także pokazu wampiryzmu, którego definicja daleka jest od tej wykreowanej przez dotychczasowe podania i legendy.

Dość intrygujący tytuł może podsuwać wam do głów Draculę siłującego się z skafandrem kosmicznym, jednak gwarantuję, że nic bardziej mylnego. W powieści pojawiają się oczywiście nawiązania do wampiryzmu na przestrzeni wieków, jednak szybko się przekonacie, że tytułowe wampiry Collinsa nijak mają się do naszej wiedzy. Podchodząc do prezentowanej powieści, musicie na moment odrzucić budowany przez lata obraz krwiopijcy i podejść do tematu z niezwykle otwartą głową.

Czytając "Kosmiczne wampiry", czułem się jakbym obcował z "Inwazją porywaczy ciał" Jacka Finney'a, szeregiem klasycznych książek sci-fi, gdzie królują wizje częstszych lotów w pustkę kosmosu, a także z dynamiczną opowieścią połączoną przez ogrom tajemnic i walkę z czasem. W swojej powieści Wilson prezentuje nam historię, którą śmiało można streścić do wyprawy grupy badaczy natrafiających na coś, czego nigdy nie powinni ujrzeć. Coś jak otwieranie starego sarkofagu po wiekach zamknięcia.

Opisując wrażenia z lektury "Kosmicznych wampirów" warto wspomnieć o nawiązaniach do twórczości Clarka Asthona Smitha, a nawet i samego Howarda Lovecrafta. Powieść jest bogata w treść i nie znajdziecie tu wystających skrzydeł Cthulhu, jednak w przeciągu większości narracji, przebija się temat starych podziemnych ras, które zamieszkiwały planetę na długo, przed ludźmi.Prawda, że brzmi to wszystko znajomo?

Do książki podchodziłem bez większych oczekiwań, a jednak okazała się nieodkładalna do ostatniej strony. Wilson zaskoczył mnie na tyle, że postanowiłem odkopać wspomniane wcześniej "Pasożyty umysłu" i w końcu się za nie zabrać.

"Potem zauważył, że ogromne, strzeliste konstrukcje, które przypominały drapacze chmur, byly w rzeczywistości gigantycznymi kolumnami rozciągającymi się od podłogi do sufitu.Ich wielkość zapierała dech w piersiach.[...] Przypominało to spoglądanie w głąb naw wielkiej katedry lub w jakiś zaczarowany las."

"Znam biologów, którzy uważają, że człowiek ma zarówno ciało...