To, co się nigdy nie zdarza

Niby są emocje, ale jakby ich nie było. Drętwi bohaterowie, drętwe dialogi. Intryga wciąga nieco pod koniec, ale nie aż tak, żeby nie można się było oderwać.
Jako czytadło - może być.
1 gwiazdka plus za mrugnięcie okiem autorki.

Niby są emocje, ale jakby ich nie było. Drętwi bohaterowie, drętwe dialogi. Intryga wciąga nieco pod koniec, ale nie aż tak, żeby nie można się było oderwać.
Jako czytadło - może być.
1 gwiazdka plus za mrugnięcie okiem autorki.

Odnoszę wrażenie, że ten cykl jest słabszy od cyklu o Hanne Wilhemsen. Bardziej sensacyjny, dwie pierwsze książki cyklu są o seryjnych zabójcach, a ja za nimi nie przepadam; z bohaterami też jakoś nie mogę się zżyc tak, jak z poprzednimi - tamci są barwniejsi, bardziej pokręceni i jakoś prawdziwsi (choć przecież papierowi).

Dla zainteresowanych: na podstawie jednej z powieści cyklu, nietłumaczonej na polski, oparta jest fabuła serialu "Modus" (szwedzkiego, nie norwskiego; znów seryjny zabójca...).

Odnoszę wrażenie, że ten cykl jest słabszy od cyklu o Hanne Wilhemsen. Bardziej sensacyjny, dwie pierwsze książki cyklu są o seryjnych zabójcach, a ja za nimi nie przepadam; z bohaterami też jakoś nie mogę się zżyc tak, jak z poprzednimi - tamci są barwniejsi, bardziej pokręceni i jakoś prawdziwsi (choć przecież papierowi).

Dla zainteresowanych: na podstawie jednej z...

Słabizna. Intryga naciągana, a więcej niż połowa książki to osobiste "wkrętki" czyli jaki to strach niesie wychowywanie dziecka, jaki niepokój itd. Szczególnie irytujące są rozmowy nt przestępstwa przerywane pojedynczymi zdaniami nt dzieci itp Aż dziw że skończyłam. Rozczarowanie.

Słabizna. Intryga naciągana, a więcej niż połowa książki to osobiste "wkrętki" czyli jaki to strach niesie wychowywanie dziecka, jaki niepokój itd. Szczególnie irytujące są rozmowy nt przestępstwa przerywane pojedynczymi zdaniami nt dzieci itp Aż dziw że skończyłam. Rozczarowanie.

Pierwszy raz przeczytałam książkę tej autorki. Ocena może nie za wysoka, ale sięgnę ponownie do jej powieści. Fabuła nie jest zaskakująca, ale dyskusje na temat morderstw interesujące. Różni się od dotychczas przeczytanych przeze mnie kryminałów, stanowi ciekawą alternatywę. Na zachętę dodam, niewiele zdradzają, że zakończenie jest INNE, niebanalne.

Pierwszy raz przeczytałam książkę tej autorki. Ocena może nie za wysoka, ale sięgnę ponownie do jej powieści. Fabuła nie jest zaskakująca, ale dyskusje na temat morderstw interesujące. Różni się od dotychczas przeczytanych przeze mnie kryminałów, stanowi ciekawą alternatywę. Na zachętę dodam, niewiele zdradzają, że zakończenie jest INNE, niebanalne.

Zdecydowanie lepsza niż pierwszy tom. Trzyma w napięciu od początku do końca. Ciekawie przedstawiony wątek kryminalny. W tym tomie zdecydowanie wszystko trzymało się kupy. Chociaż niedosyt co do historii Inger i Warrena. Końcówka zdecydowanie zaskakuje, i również pozostawia niedosyt. Historia jakby urwana, jeśli chodzi o Inger i Wencke. Bardzo zaciekawiło mnie rozumowanie i rozwikłanie sprawy przez Inger i Yngvar. Książka zdecydowanie spodoba się miłośnikom kryminałów.

Zdecydowanie lepsza niż pierwszy tom. Trzyma w napięciu od początku do końca. Ciekawie przedstawiony wątek kryminalny. W tym tomie zdecydowanie wszystko trzymało się kupy. Chociaż niedosyt co do historii Inger i Warrena. Końcówka zdecydowanie zaskakuje, i również pozostawia niedosyt. Historia jakby urwana, jeśli chodzi o Inger i Wencke. Bardzo zaciekawiło mnie rozumowanie i...

"To, co się nigdy nie zdarza" fascynuje, przeraża, uzależnia. Autorka zaskakuje wiedzą nie tylko z dziedziny kryminalistyki, ale też psychologii i psychomanipulacji. Całe spektrum zachowań ludzkich, myśli, obsesji zaprezentowane przez Holt sprawia, że czytelnik staje „oko w oko" z mordercą, wnika w jego myśli i odsłania wszystkie mroczne tajemnice. I jest coraz bardziej przerażony, bo przecież oprawcą może być każdy. Autorka w swej powieści obala mit o tym, że zbrodnia doskonała nie zdarza się nigdy.

"To, co się nigdy nie zdarza" fascynuje, przeraża, uzależnia. Autorka zaskakuje wiedzą nie tylko z dziedziny kryminalistyki, ale też psychologii i psychomanipulacji. Całe spektrum zachowań ludzkich, myśli, obsesji zaprezentowane przez Holt sprawia, że czytelnik staje „oko w oko" z mordercą, wnika w jego myśli i odsłania wszystkie mroczne tajemnice. I jest coraz bardziej...

Moja pierwsza styczność z tą autorką wypadła całkiem dobrze. Jej styl coś mi przypominał, coś błyskało mi w zakamarkach świadomości, aż w końcu to wyłapałam - Sophie Hannah! Oczywiście nie doszukuję się tu żadnych kopii, po prostu pewna drobiazgowość, przywiązanie do szczegółów kazało mi dostrzec tę analogię. Bohaterowie mniej pokrętni, ale tajemnic nie brakuje.
Małżeństwo policjantów - Vik i Yngvar Stubø - przenosi do życia domowego śledztwo, które dotyczy serii symbolicznych w swej wymowie zabójstw dokonanych na obrzeżach Oslo. Śladów technicznych brak, brak też wyraźnych motywów, które mogłyby prowadzić do tak brutalnych działań sprawcy bądź sprawców. Natomiast z czasem coraz wyraźniejsze okazują się związki tych zdarzeń z czymś, co przechowuje w zakurzonym zakątku pamięci sama Vik. I sytuacja zaczyna robić się coraz trudniejsza i coraz bardziej dla niej zagrażająca...

Moja pierwsza styczność z tą autorką wypadła całkiem dobrze. Jej styl coś mi przypominał, coś błyskało mi w zakamarkach świadomości, aż w końcu to wyłapałam - Sophie Hannah! Oczywiście nie doszukuję się tu żadnych kopii, po prostu pewna drobiazgowość, przywiązanie do szczegółów kazało mi dostrzec tę analogię. Bohaterowie mniej pokrętni, ale tajemnic nie brakuje.
Małżeństwo...

Nie przepadam za suchym analitycznym tokiem prowadzonego śledztwa szczególnie u tej autorki. Czuję, że mi z nią nie po drodze. Już tak jest i to zawsze zaważy na mojej opinii na minus przy książkach Holt. Mimo iż trudno byłoby tu dopatrzeć się powielanych schematów i nawet nie wiem do którego innego skandynawskiego pisarza mogłabym ją porównać, to jednak po kolejnej już lekturze nie przekonuje mnie do siebie swoim stylem.

To co mnie trzymało do końca przy książce to para bohaterów: komisarz Yngvar i psycholog kryminalistyki Inger. Para nie tylko na polu prywatnym, ale również uzupełniający się zawodowo małżonkowie, dyskutujący nad prowadzonym śledztwem.
Sporo ofiar. Niemal każdy rozdział to trup, więc i akcja prowadzona jest w szybkim tempie, nie dająca zebrać oddechu i bliższego przyjrzenia się tłu. Nie ma zbyt wiele opisów, żadnych pochylania nad szczegółem, czy rozmyślań bohaterów nad sprawą. Wszystko jest tak konkretne i akuratne jak ubranie skrojone na miarę, a w przypadku powieści aż surowe. Jest nad zbyt analitycznie, a ja w skandynawskich kryminałach szukam raczej tej specyficznej gry między czytelnikiem, a prowadzącym śledztwo. Wtedy czuję się jakbym stała obok i przyglądała się ofierze razem z bohaterami, tak samo jak podczas oglądania filmu. Dlatego w moim odczuciu książki Mankella, Nessera czy Kallentoft mają tą przewagę, że są plastyczne i mogę "wtopić się" w treść.
Ale każdy lubi co innego, więc warto spróbować również Holt, choćby dla samego porównania jak wypada przy innych znanych nam pisarzach z tego kręgu.

Nie przepadam za suchym analitycznym tokiem prowadzonego śledztwa szczególnie u tej autorki. Czuję, że mi z nią nie po drodze. Już tak jest i to zawsze zaważy na mojej opinii na minus przy książkach Holt. Mimo iż trudno byłoby tu dopatrzeć się powielanych schematów i nawet nie wiem do którego innego skandynawskiego pisarza mogłabym ją porównać, to jednak po kolejnej już...

W Norwegii piszą wszyscy i to nie jest przesadzone stwierdzenie. A to jest pierwszy kryminał, który miałam ogromną przyjemność czytać i którego autorem jest była minister sprawiedliwości w Norwegii. Piszący polityk tak bezsprzecznie rewelacyjnie, to się chyba nie zdarza. Anne Holt prócz tego, że jest norweską mistrzynią kryminału pracowała jako dziennikarka w telewizji, młodszy prokurator w policji w Oslo i adwokat. Ja wiem, że kobiety (niektóre) piszą dobre kryminały, ale ta Norweżka dość, że pisze obłędnie, w dodatku ma oryginalny pomysł. Takiej intrygi z pewnością nie czytaliście jeszcze w żadnym innym kryminale. Zaskoczenie totalne. Niby znamy morderce, ale nie wiemy kto nim jest. Fabuła bardzo dokładnie przemyślana i bez błędnie napisana.Trup ściele się gęsto,a czytelnik obstawia kto będzie następny. Akcja toczy się w tempie błyskawicy, aż można się pogubić. Na początku musiałam się przyzwyczaić do zawrotnego tępa Holt. Tu nie znajdziemy bez celowych opisów ubioru bohatera, czy koloru trawy w parku. Tu nie ma na to czasu, bo morderca działa szybko i bez ostrzeżenia. Ja uwielbiam tak konkretną fabułę, bez zbędnej paplaniny. W To się nigdy nie zdarza nie ma do czego się przyczepić, ja nie znalazłam żadnej słabej strony w tym kryminale. A to się ceni. Anne Holt jest autorką 13 powieści. A więc jeśli znajdziecie na półce w bibliotece, czy księgarni którąkolwiek jej książkę myślę, że można śmiało zabrać ją do domu. Babeczka pisze naprawdę dobrze. Bardzo dobrze. Poziom jest wysoki, a pomysł nie banalny. Polecam. Justyna.Ju zapraszam na mojego bloga http://ksiazkinaszapasja.blogspot.com/

W Norwegii piszą wszyscy i to nie jest przesadzone stwierdzenie. A to jest pierwszy kryminał, który miałam ogromną przyjemność czytać i którego autorem jest była minister sprawiedliwości w Norwegii. Piszący polityk tak bezsprzecznie rewelacyjnie, to się chyba nie zdarza. Anne Holt prócz tego, że jest norweską mistrzynią kryminału pracowała jako dziennikarka w telewizji,...

Nazwisko autorki już kiedyś obiło mi się o uszy. Nic o niej więcej nie słyszałam i w ciemno skusiłam się na tę książkę. Okazało się, że na LubimyCzytać ma skrajne opinie, od pochwał aż po bardzo negatywne komentarze. Jesteście ciekawi jak ją odebrałam?
Anne Holt to norweska pisarka. Pracowała jako młodszy prokurator.
Jest zima, 2004 rok. W Oslo dochodzi do kilku niezwykle brutalnych i dziwnych morderstw dokonanych na znanych osobach. Czy stoi za tym jeden morderca? Yngvar Stubo i jego żona Inger Johanne Vik próbują rozwiązać tę zagadkę. Niedawno zostali też rodzicami, a więc czas im nie sprzyja. Jak to się skończy?
Dawno nie przeczytałam kryminału z takimi wypiekami na twarzy. Nie mogłam o niczym innym myśleć i w każdej wolnej chwili sięgałam po tę książkę. Ma ona cechy doskonałego kryminału, w którym nic nie jest takie jak się wydaje. Anne Holt nie powieliła żadnego ze znanych mi schematów. Na początku akcja może była leniwa, ale mnie i tak niesamowicie zaciekawiła i złapała w swoje szpony. Później z każdą kolejną stroną akcja przyspieszała, pędziła, że nie dawała mi chwili wytchnienia.
Na koniec wszystkie zupełnie odmienne wątki połączyły się w jedną całość z zupełnie niespodziewanym dla mnie skutkiem. W życiu bym czegoś takiego nie wymyśliła. Zakończenie dosłownie wbiło mnie w fotel. Nie jest jednoznaczne, a więc cały czas myślę sobie co jeszcze mogłoby się wydarzyć. Jest to podobno drugi tom serii o tej parze detektywów, a więc z pewnością będę musiała poszukać kolejnych tomów.
Polubiłam Ingvara i Inger, ale jednak panią psycholog bardziej. Dziwna postać, ciekawi mnie takie jeszcze tajemnice skrywa. Język książki jest bardzo łatwy, strasznie szybko się dzięki temu czyta. Okładka jest prosta, ale dość ciekawa. Naprawdę polecam, dawno nie czytałam lepszego kryminału.

Nazwisko autorki już kiedyś obiło mi się o uszy. Nic o niej więcej nie słyszałam i w ciemno skusiłam się na tę książkę. Okazało się, że na LubimyCzytać ma skrajne opinie, od pochwał aż po bardzo negatywne komentarze. Jesteście ciekawi jak ją odebrałam?
Anne Holt to norweska pisarka. Pracowała jako młodszy prokurator.
Jest zima, 2004 rok. W Oslo dochodzi do kilku niezwykle...