Jesteśmy społecznością, która kocha książki

<Najlepsza książka tego roku to…?>
Spokojny weekend, kubek ciepłej kawy w ręce. Z namaszczeniem otwieram nową książkę, zaczynam czytać i zaledwie po pierwszym zdaniu wiem, że…to jest to. Odpowiedź na pytanie o sens mojego czytania. Czytam dla tych emocji, przyjemności i piękna wydobywającego się spomiędzy stron.

To pochwała kobiecości, pradawnej siły drzemiącej w każdej z nas, która podrywa do walki w najbardziej beznadziejnych i trudnych momentach naszego życia. Bo kobieta jest jak rzeka, płynie, meandruje, zalewa cały świat swoją wolą przetrwania i gniewem, ponieważ tak trudno ją powstrzymać i zmienić bieg jej decyzji. Shelley Read stworzyła Victorię - postać z krwi i kości, pełną determinacji by najpierw żyć w domu pełnym szorstkich mężczyzn, a później podążyć własną ścieżką. O takich kobietach chce się czytać jak najczęściej.

Powyższa książka to też piękna opowieść o macierzyństwie, dojrzewaniu i bolesnej miłości, która trafia się tylko raz. Uprzedzenia i cierpienie przeplatają się z czułością i smutkiem. Emocje są w niej wyjątkowo burzliwe i namacalne, niczym ta rzeka z tytułu.

Na głęboką uwagę zasługuje również jej magiczny i zupełnie wyjątkowy klimat. Druga połowa XIX wieku w Stanach Zjednoczonych to burzliwe lata pełne uprzedzeń i gnębienia mniejszości społecznych. Właśnie na kanwie głębokiej nienawiści do rdzennych plemion Ameryki Północnej oparła swoją powieść Read. To czasy surowych, szorstkich mężczyzn, którzy sami wymierzają sprawiedliwość i kobiet, które najczęściej się temu poddają. Popłynę przed siebie jak rzeka to też jednak cudowne, wręcz poetyckie opisy natury, które są przepełnione wdzięcznością i szacunkiem. Dodają tej historii mnóstwo uroku.

Ogromnie polecam. To „moja” książka. Pełna urokliwych miejsc, dzikich, leśnych ostępów wyjątkowych bohaterów i bolesnej historii o stracie i samotności. Mój ulubieniec tego roku i raczej wątpię, żebym przeczytała coś lepszego.

<Najlepsza książka tego roku to…?>
Spokojny weekend, kubek ciepłej kawy w ręce. Z namaszczeniem otwieram nową książkę, zaczynam czytać i zaledwie po pierwszym zdaniu wiem, że…to jest to. Odpowiedź na pytanie o sens mojego czytania. Czytam dla tych emocji, przyjemności i piękna wydobywającego się spomiędzy stron.

To pochwała kobiecości, pradawnej siły drzemiącej w każdej z...

Kocham wsłuchiwać się w bicie serca ukochanych osób. Przytulić się do szerokiej klatki piersiowej męża czy ukradkiem gdy śpi do synka, bo to już ten wiek, że większe poufałości z mamą są czymś wstydliwym. Bicie serca ma w sobie coś magicznego, łatwo sobie wyobrazić jak dzień w dzień pompuje krew by bliska osoba mogła żyć, cieszyć się i smucić.

Chyba dlatego tak mocno urzekła mnie książka Wyspa bijących serc. To powieść - plasterek na serce i duszę, która pozwala uwierzyć, że mimo faktu, iż życie jest ciężkie i nie ma co oszukiwać się, że ominie nas cierpienie, to jednak gdzieś tam czeka ukojenie i piękniejsze dni. To baśniowa opowieść o stracie, mozolnie przerabianej żałobie, samotności i poczuciu szczęścia. Właśnie przedstawiona tutaj idea odkrywania szczęścia w życiu urzekła mnie najmocniej. Być może czasami wystarczy trochę oszukać samego siebie, że jest lepiej niż się wydaje i rzeczywiście tak się stanie? Tajemnicze spotkanie mężczyzny z blizną na klatce piersiowej oraz dziecka, chłopca, który czuje się samotny wśród ludzi pełne jest prostoty, delikatności i wrażliwości. Podczas czytania byłam pewna, że to literatura azjatycka, tak charakterystyczna w swojej otulającej prostocie. Nigdy nie czytam opisów, najczęściej rozpoczynam czytanie bez znajomosci autora, do książki musi mnie coś przyciągnąć, więc jakież było moje zdziwienie, gdy dowiedziałam się, że autorka jest Włoszką. Widać jednak, że kultura japońska i ogólnie azjatycka jest jej niezwykle bliska i ma na nią ogromny wpływ.

Osią całej historii stało się niezwykłe archiwum - Archiwum Serc Christiana Boltańskiego, który stworzył dźwiękową bibliotekę bicia ludzkiego serca. Musi być bardzo poruszające posłuchać bicia serca nieznajomej osoby, zastanowienie się czy jeszcze żyje, jak się ma. Proste, a głębokie i zmuszające do zastawienia się nad kruchością życia w tak dobitny sposób, że mam ciarki na skórze. Ta powieść również okazała się tak pięknym i wyjątkowym przeżyciem. Polecam wszystkim wrażliwcom.☺️

Kocham wsłuchiwać się w bicie serca ukochanych osób. Przytulić się do szerokiej klatki piersiowej męża czy ukradkiem gdy śpi do synka, bo to już ten wiek, że większe poufałości z mamą są czymś wstydliwym. Bicie serca ma w sobie coś magicznego, łatwo sobie wyobrazić jak dzień w dzień pompuje krew by bliska osoba mogła żyć, cieszyć się i smucić.

Chyba dlatego tak mocno...

Osoba pobożna to tak właściwie kto? Ktoś kto szczyci się cotygodniową frekwencją na mszy świętej czy jednak ten kto w domowym zaciszu studiuje Biblię? Cichy wolontariusz czy ten pomagający w blasku fleszy? Napisałam to trochę tendencyjnie, a przecież ile osób tyle odcieni i wariantów różnych sytuacji. Pobożność to chyba coś niedefiniowalnego, tym bardziej, gdy zwrócimy uwagę na fakt, iż dotyka materii płynnej i wymykającej się ocenie rozumu - kwestii wiary. Jednak Victoria Mas podjęła się tego trudnego tematu i odmalowała przed oczyma czytelnika historię pobożności, hipokryzji i tragizmu osadzając ją w Bretanii w czasie gdy jednego z mieszkańców nawiedza Maryja.

Cud to powieść, która niczego nie zakłada z góry, nie kwestionuje żadnej z racji i przekonań. Zarówno osoba wierząca jak i nie wierząca wyciągnie z niej mnóstwo dobrego, ponieważ to proza zmuszająca do głębokich przemyśleń. Historia po prostu się toczy, czytelnik zostaje do niej niejako wrzucony i tylko on jest w stanie odkryć cel całej podróży. Ja miałam mnóstwo przemyśleń podczas lektury, niecałe 200 stron czytałam kilka dni i myślę, że do niektórych fragmentów jeszcze wrócę. Zwłaszcza do tych traktujących o małych cudach, bo przecież dla niektórych ludzi nie potrzeba maryjnego nawiedzenia, by uwierzyć w obecność Boga i poczucie, że świat może być piękny. Potrzeba tylko zmiany spojrzenia na rzeczywistość.

Autorka pięknie pisze, finezyjnie oddaje ludzkie uczucia i targające nami skrajne emocje. Zgrabnie przeplata to co realne, z tym ukrytym gdzieś za zasłoną ludzkiego poznania, a może tylko wytworem wyobraźni. Do konkretnych refleksji dojdziecie już sami. Podzielę się z wami tylko krótkim fragmentem, który ma jednak pokaźną siłę przekazu.

„Pobożność trwa dopóty, dopóki tak pasuje wiernym”.
Prawda?

Osoba pobożna to tak właściwie kto? Ktoś kto szczyci się cotygodniową frekwencją na mszy świętej czy jednak ten kto w domowym zaciszu studiuje Biblię? Cichy wolontariusz czy ten pomagający w blasku fleszy? Napisałam to trochę tendencyjnie, a przecież ile osób tyle odcieni i wariantów różnych sytuacji. Pobożność to chyba coś niedefiniowalnego, tym bardziej, gdy zwrócimy...