Podróż do kresu nocy

„Kto wie, może właśnie tego szuka się przez całe życie, tylko tego, tego żalu, najgłębszego z możliwych, aby wreszcie stać się samym sobą, zanim nadejdzie śmierć”

U Bukowskiego często przewijało się uwielbienie Celinem. Do tego stopnia, że aż zapragnęłam sprawdzić dlaczego. I faktycznie jej wpływ na twórczość Bukowskiego jest niezaprzeczalny.

Rozumiem, że powieść Celine’a w latach 30 poprzedniego wieku mogła szokować. Porzucił wszelkie konwenanse i bez skrupułów rozprawił się z ówczesną hipokryzją, złudzeniami i zakłamaniem. Podobnie jak Bukowski wiele lat później. Zastanawia mnie czy skala szokowania czytelnika była porównywalna i czy taki był zamiar.

Jakby na to nie patrzeć, Celine zapoczątkował pewien zwrot w języku i literaturze. Otworzył drzwi do szczerości i otwartości. Odważył się na bezpośredniość, bez pięknych ozdobników.

Jego bohater w swoich podróżach jakby wciąż czegoś szuka. Krytycznie ocenia ludzi i miejsca, siebie już mniej. Nigdzie nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca. Być może szuka sam siebie.

„Kto wie, może właśnie tego szuka się przez całe życie, tylko tego, tego żalu, najgłębszego z możliwych, aby wreszcie stać się samym sobą, zanim nadejdzie śmierć”

U Bukowskiego często przewijało się uwielbienie Celinem. Do tego stopnia, że aż zapragnęłam sprawdzić dlaczego. I faktycznie jej wpływ na twórczość Bukowskiego jest niezaprzeczalny.

Rozumiem, że powieść...

Jednym zdaniem: książka wymagająca, ponura, obrzydliwie bezpośrednia, nie dająca żadnej nadziei - wspaniała.

Genialna, chociaż trudna powieść. Mnóstwo ohydy - duchowej i nie tylko. Celowo "nieładny" język, ale zaskakująco dobrze przyswajalny, może to zasługa tłumaczenia? "Podróż" nie ma nic wspólnego z tym, co czytuję najczęściej, preferuję tych autorów, którzy piszą, że to wszystko nie ma sensu, tylko robią to w innym stylu, innym językiem, ale cóż... Akceptuję, doceniam, zapamiętam.

Jednym zdaniem: książka wymagająca, ponura, obrzydliwie bezpośrednia, nie dająca żadnej nadziei - wspaniała.

Genialna, chociaż trudna powieść. Mnóstwo ohydy - duchowej i nie tylko. Celowo "nieładny" język, ale zaskakująco dobrze przyswajalny, może to zasługa tłumaczenia? "Podróż" nie ma nic wspólnego z tym, co czytuję najczęściej, preferuję tych autorów, którzy piszą, że...

cóż... niestety wiem kim/czym był autor i to pewnie determinowało odbiór książki. Według mnie główną, a może jedyną wartością tej książki jest bardzo rewolucyjny jak na owe czasy język, który nawet dziś chwilami wywołuje mdłości. Fabuła dość miałka, albo ja ją tak odbieram mając z tyłu głowy, że autor był skrajnym antysemitą, homofobem i entuzjastą hitleryzmu. Już w 1939r. orędował za przyłączeniem Francji do "dzieła" hitlera. Po wojnie jakimś cudem uniknął stryczka, który należał mu się jak mało komu. Do "postawienia go pod murem" nawoływał m.in. Jean-Paul Sartre. Dokonał żywota w biedzie.
Nigdy nie kupiłabym tej książki, ale dostałam w prezencie więc przeczytałam i ...więcej nie będzie. Jakoś nie potrafię oddzielić osoby pisarza od jego książki, a ten mnie wyjątkowo odstręcza.

cóż... niestety wiem kim/czym był autor i to pewnie determinowało odbiór książki. Według mnie główną, a może jedyną wartością tej książki jest bardzo rewolucyjny jak na owe czasy język, który nawet dziś chwilami wywołuje mdłości. Fabuła dość miałka, albo ja ją tak odbieram mając z tyłu głowy, że autor był skrajnym antysemitą, homofobem i entuzjastą hitleryzmu. Już w 1939r....

Flaki z olejem - nieraz trafi się smaczny kąsek, ale o skład lepiej nie pytać.

Flaki z olejem - nieraz trafi się smaczny kąsek, ale o skład lepiej nie pytać.

Smutno mi było, że to już koniec. Są miejsca absolutnie wybitne, niesamowite to dzieło, porywające, a jeszcze jak sobie człowiek uświadomi, że to lata 30' XXw. to szczena opada. Ależ to było świeże, nie do wiary! Genial. Daję 9/10, bo jednak nie jest równo super-wybitne, są fragmenty nieco słabsze (to znaczy na przykład 'tylko' znakomite, 'jedynie' świetne).
Prawdy tam co nie miara, i śmiechu, i goryczy, i mądrości (chwilami wyprzedzającej epokę, np. pewne osiągnięcia Podm.Lir. dotyczące struktur wewnątrzpsychicznych równoległe do Jungozy),i ironii, i powagi. Coś wspaniałego.

Smutno mi było, że to już koniec. Są miejsca absolutnie wybitne, niesamowite to dzieło, porywające, a jeszcze jak sobie człowiek uświadomi, że to lata 30' XXw. to szczena opada. Ależ to było świeże, nie do wiary! Genial. Daję 9/10, bo jednak nie jest równo super-wybitne, są fragmenty nieco słabsze (to znaczy na przykład 'tylko' znakomite, 'jedynie' świetne).
Prawdy tam co...

Fascynująca i bulwersująca zarazem. Niezwykły styl i charakter zdecydowanie wyprzedzający epokę, swoim nihilistycznym, cynicznym i lekko szyderczym spojrzeniem, które nie boi się kontrowersji i jest aż do bólu szczere i bezpośrednie. Poniżej wrzucam link do recenzji i artykułu o Celinie, będzie mi bardzo miło, jeśli ktoś przeczyta. https://www.brukowiec.com/post/celine-czyli-ojciec-francuskiego-egzystencjalizmu

Fascynująca i bulwersująca zarazem. Niezwykły styl i charakter zdecydowanie wyprzedzający epokę, swoim nihilistycznym, cynicznym i lekko szyderczym spojrzeniem, które nie boi się kontrowersji i jest aż do bólu szczere i bezpośrednie. Poniżej wrzucam link do recenzji i artykułu o Celinie, będzie mi bardzo miło, jeśli ktoś przeczyta....

Tyleż obrzydliwa, co wybitna. Wyżyny literatury pod każdym względem. Czujcie się jednak ostrzeżeni - jeśli, w przeciwieństwie do mnie, nie zakochacie się w jej stylu, czeka was dość monotonna przeprawa, bo historia równie dobrze mogłaby skończyć się w połowie... Albo przynajmniej zostać podzielona na dwie powieści, z których ta pierwsza wymykałaby się skali, a ta druga stanowiła zaledwie wyborny fan service dla spragnionych świata przedstawionego.

Tyleż obrzydliwa, co wybitna. Wyżyny literatury pod każdym względem. Czujcie się jednak ostrzeżeni - jeśli, w przeciwieństwie do mnie, nie zakochacie się w jej stylu, czeka was dość monotonna przeprawa, bo historia równie dobrze mogłaby skończyć się w połowie... Albo przynajmniej zostać podzielona na dwie powieści, z których ta pierwsza wymykałaby się skali, a ta druga...

Podróż do kresu nocy nie pozostawia czytelnikowi złudzeń co do obrazu życia człowieka z nizin społecznych Francji z początku XX wieku. Realia były wtedy inne niż dziś, ale wciąż można dokonać wielu paraleli.
Życie, im dalej w nie brniemy coraz bardziej się przed nami obnaża, zapach stęchlizny, zepsucia, nasila się... aż w końcu widzimy kres... nagą prawdę... trupa!

Podróż do kresu nocy nie pozostawia czytelnikowi złudzeń co do obrazu życia człowieka z nizin społecznych Francji z początku XX wieku. Realia były wtedy inne niż dziś, ale wciąż można dokonać wielu paraleli.
Życie, im dalej w nie brniemy coraz bardziej się przed nami obnaża, zapach stęchlizny, zepsucia, nasila się... aż w końcu widzimy kres... nagą prawdę... trupa!

Męcząca lektura, nudna fabuła, a także trochę irytujący główny bohater o zapędach donżuana. Są miejsca ciekawe, zwłaszcza okres wojenny. Ale generalnie cieszę się, że książka już skończona, bo nie sprawiła mi przyjemności.

Męcząca lektura, nudna fabuła, a także trochę irytujący główny bohater o zapędach donżuana. Są miejsca ciekawe, zwłaszcza okres wojenny. Ale generalnie cieszę się, że książka już skończona, bo nie sprawiła mi przyjemności.

Książka o beznadziei i szeroko pojętym złu. Pada w niej wiele sądów, tych ciekawych, bo mocno kontrowersyjnych, ale też sporo z nich jest po prostu trafnych, choć dość bolesnych w swojej treści. Język na pewno w czasie wydania był przełomowy. Jest w niej coś ponadczasowego.

Książka o beznadziei i szeroko pojętym złu. Pada w niej wiele sądów, tych ciekawych, bo mocno kontrowersyjnych, ale też sporo z nich jest po prostu trafnych, choć dość bolesnych w swojej treści. Język na pewno w czasie wydania był przełomowy. Jest w niej coś ponadczasowego.