Ciekawe spojrzenie na emocje i nasz stosunek do nich z punktu widzenia, na pierwszy rzut oka, dalekich od siebie środowisk naukowych i religijnych. Książka pokazuje tylko to, że nauka odkrywa pewne rzeczy na nowo, znane już w niektórych kręgach kulturowych od wielu wieków.

Ciekawe spojrzenie na emocje i nasz stosunek do nich z punktu widzenia, na pierwszy rzut oka, dalekich od siebie środowisk naukowych i religijnych. Książka pokazuje tylko to, że nauka odkrywa pewne rzeczy na nowo, znane już w niektórych kręgach kulturowych od wielu wieków.

Świetna książka łącząca dwa światy i dwa podejścia filozofię wschodnią z wypracowanymi teoriami zachodnimi. Pomiędzy zdaniami znalazłem potwierdzenia technik czy strategii jakie słyszałem na kursach i w pojedynczych książkach. Zdecydowanie w książce podsumowane są kwestie emocji ich wpływu na życie, świadomość wyboru i uważności.
Moim zdaniem, żeby w pełni z niej skorzystać warto jest połączyć ją z praktyką na kursach np vipassana.

Świetna książka łącząca dwa światy i dwa podejścia filozofię wschodnią z wypracowanymi teoriami zachodnimi. Pomiędzy zdaniami znalazłem potwierdzenia technik czy strategii jakie słyszałem na kursach i w pojedynczych książkach. Zdecydowanie w książce podsumowane są kwestie emocji ich wpływu na życie, świadomość wyboru i uważności.
Moim zdaniem, żeby w pełni z niej skorzystać...

Książka, na której przeczytanie potrzebowałem ładnych paru tygodniu. Rozmowa Dalai Lamy i Ekmana wciąga, ale równocześnie wymaga tej odpowiedniego nastroju i koncentracji. Okazuje się, że naukowe i duchowe podejście do emocji wcale nie są od siebie aż tak odległe.

Dla zainteresowanych odbiorem emocji i buddyzmem -- pozycja obowiązkowa.

Książka, na której przeczytanie potrzebowałem ładnych paru tygodniu. Rozmowa Dalai Lamy i Ekmana wciąga, ale równocześnie wymaga tej odpowiedniego nastroju i koncentracji. Okazuje się, że naukowe i duchowe podejście do emocji wcale nie są od siebie aż tak odległe.

Dla zainteresowanych odbiorem emocji i buddyzmem -- pozycja obowiązkowa.

Pierwszy raz zaraz po przeczytaniu jakiejś książki zastanawiam się, czy powinienem pisać opinię bezpośrednio po jej zakończeniu, pod wpływem emocji czy nawet - być może - zbyt pozytywnego nastroju. I taka świadomość to już jest wpływ powyższej pracy. Powyższy nastrój jak i pozytywne emocje - tak samo. Opinia taka może nie być obiektywna lecz naznaczona może być - siłą rzeczy - pewną dawką stronniczości. Ale teraz myślę, że po co komuś obiektyne opinie (?) Jeśli w ogóle istnieje coś takiego jak "obiektywna opinia" - ponieważ z założenia (tak mi się wydaje) opinia służy wyrażaniu subiektywnych osądów. Wiele można sobie zaszkodzić działając pod wpływem "dotkliwych" (wyrażenie z tej książki),a więc negatywnych emocji i takiegoż nastroju. Także innym, ale zwlaszcza sobie (czytając tę książkę w pewnym momencie pomyślałem sobie, jak bardzo Buddyzm jest - w pozytywnym znaczeniu słowa jak też w pewnym sensie - egoistyczny. Korzyści dla innych są wtórne - w pewnym sensie można tak uważać). Ale chyba pisząc opinię pod wpływem pozytywnych stanów umysłu (czego jestem świadomy) nikomu nie zaszkodzę, ani tym bardziej sobie samemu.

Nie zgadzam się z opinią, jakoby w tej książce za dużo było Paula Ekmana - współautora, partnera rozmów Dalajlamy, których zapis stanowi niniejszą pozycję. Dla mnie obecność Dalajlamy jest oczywista, ale sam P. Ekman - przynajmniej dla mnie - reprezentuje mój w pełni raczej zachodni światopogląd czy punkt widzenia, mimo że zdaje sobie sprawę nieustannie z możliwości ograniczeń z tym związanych, jest bardzo otwarty, ma analityczny i chłonny umysł, nie jest wcale dogmatyczny i nawet doznaje osobistej przemiany życia emocjonalnego pod wpływem Dalajlamy. Zadaje bardzo trafne pytania (reprezentatywne dla człowieka z Zachodu),jego wywody są również takie. Przyznam, że musiałem pokonać pewne uprzedzenie, bowiem P. Ekman jest psychologiem behawioralnym, ale teraz już zupełnie inaczej widzę tę teorię jak i sam fakt posiadania uprzedzeń. Dalajlama z kolei chwilami nawet humorystycznie nazywa siebie "heretykiem", nauczał studentów, aby poddawali w wątpliwość nawet to, co mówił i czego nauczał sam Budda (który również zalecał indywidualne, analityczne traktowanie jego nauki, niedogmatyczne - aby wyrobić umiejętność samodzielnego myślenia, oceny i pełnej świadomości). Tak więc nic "na wiarę". Dla przykładu pod wpływem spotkań z naukowcami Zachodu Dalajlama kwestionuje tradycyjną buddyjską kosmologię zawartą w pismach.

Z tej książki coś emanuje, jakaś dobroć - i to się udziela. Za chwilę zabieram się zatem za "Sztukę Szczęścia", która również jest rozmową z Dalajlamą, tym razem innego naukowca ze świata Zachodu. Chyba nie będzie temu końca, wystarczy raz się "wkręcić" ;)

Pierwszy raz zaraz po przeczytaniu jakiejś książki zastanawiam się, czy powinienem pisać opinię bezpośrednio po jej zakończeniu, pod wpływem emocji czy nawet - być może - zbyt pozytywnego nastroju. I taka świadomość to już jest wpływ powyższej pracy. Powyższy nastrój jak i pozytywne emocje - tak samo. Opinia taka może nie być obiektywna lecz naznaczona może być - siłą...

Książka całkiem dobra, ale Ekman jest tutaj nie do zniesienia. Raz - za dużo go; dwa - jego wywody są wkurzające; trzy - WTF?!

Tak, jak fragmenty kilka lat temu przeczytałem z ciekawością, tak teraz, jak zabrałem się do całości to po prostu praktycznie nie dociągnąłem do końca, bo nie mogłem znieść ww. przeze mnie osoby.

Jedynie wypowiedzi odnośnie historii samego Ekmana mi się podobały. Co do Dalajlamy nie mam zastrzeżeń - czytało się wspaniale.

Książka całkiem dobra, ale Ekman jest tutaj nie do zniesienia. Raz - za dużo go; dwa - jego wywody są wkurzające; trzy - WTF?!

Tak, jak fragmenty kilka lat temu przeczytałem z ciekawością, tak teraz, jak zabrałem się do całości to po prostu praktycznie nie dociągnąłem do końca, bo nie mogłem znieść ww. przeze mnie osoby.

Jedynie wypowiedzi odnośnie historii samego Ekmana...