Ostateczna diagnoza

Cykl „Szpital kosmiczny” należy do moich ulubionych „pokrzepiaczy”. Nazywam je tak, ponieważ beztroska fabuła i idealistyczne podejście autora wprawiają w dobry nastrój. Wszystko dobrze się kończy, istoty z różnych światów współpracują zgodnie ze sobą, a wszelka przemoc i mroczna strona życia to przejawy degeneracji, które można wyleczyć.

„Ostateczna diagnoza” to jeden z ostatnich tomów cyklu. Ponownie w szpitalu Sektora Dwunastego spotykamy znajomych bohaterów, rozwiązujących nierozwiązywalne dla innych zagadki medyczne. Takim beznadziejnym przypadkiem jest pacjent Hewlitt. Człowiek zdawałoby stuprocentowo zdrowy, lecz przekonany o swojej chorobie i trapiony drobnymi, ale utrudniającymi życie dolegliwościami. Kiedy przez przypadek jego rzeczywisty stan manifestuje się w widowiskowy, boski wręcz sposób, sytuacja zmienia się diametralnie. Na scenę wkracza mój ulubiony, owadzi doktor Prilicla, a akcja przenosi się na planetę, na której pacjent Hewlitt przebywał jako dziecko. Tak zwaną Chorą Planetę Etli. Wkrótce okazuje się, że przypadłość Hewlitta może stanowić zagrożenie dla całej Federacji, z jej nieprzebraną rzeszą zamieszkałych światów.

Naiwność i idealizm świata wykreowanego przez White’a już omówiłem, ale moim zdaniem jedynie wprawia ona czytelnika w dobry nastrój. I to pomimo stosunkowo dużej schematyczności scenariusza. Poważniejszym niedociągnięciem tego tomu jest brak zachowania ciągłości opisu jednej z ras. Telfi w poprzednich książkach opisywano jako gromadę drobnych, telepatycznych żuczków żywiących się twardym promieniowaniem. W „Ostatecznej diagnozie” nagle i niespodziewanie przybierają postać półtorametrowych jaszczurów. Nie do końca rozumiem, dlaczego autor zdecydował się na tę zmianę, trudno uwierzyć także w niedopatrzenie, bo rasa ta pojawiała się na kartach książki kilkakrotnie i dość dziwne by było, gdyby nagle autor zapomniał, jak ją opisał. Poza tym jednak większych braków nie ma. Oceniam wysoko nie ze względu na literackie walory pozycji (wprawnie przetłumaczonej przez Radosława Kota),lecz dlatego, że jest to po prostu przyjemna lektura, którą szybko się czyta i która wciąga pomimo prostoty akcji. Czytałem ją wielokrotnie i przeczytam jeszcze nie raz.

Cykl „Szpital kosmiczny” należy do moich ulubionych „pokrzepiaczy”. Nazywam je tak, ponieważ beztroska fabuła i idealistyczne podejście autora wprawiają w dobry nastrój. Wszystko dobrze się kończy, istoty z różnych światów współpracują zgodnie ze sobą, a wszelka przemoc i mroczna strona życia to przejawy degeneracji, które można wyleczyć.

„Ostateczna diagnoza” to jeden z...

White to jeden z niewielu tak równo piszących autorów. Mimo że "Ostateczna diagnoza" jest już dziesiątym tomem cyklu, i to stworzonym u schyłku życia pisarza (powieść wyszła na dwa lata przed jego śmiercią, gdy miał 69 lat),absolutnie nie widać po niej żadnego spadku formy, puchliny słownej czy utraty panowania nad intrygą. Tę książką czyta się tak samo dobrze, jak stary, poczciwy "Szpital kosmiczny". Główną zasługą są doskonale wyważone proporcje między ciekawą zagadką, bogactwem kreacji (rasy obcych, sposób działania Federacji) i plejadą sympatycznie odmalowanych postaci, co zostało doprawione leciutkim humorem i sporą dawką zwyczajnego ciepła.

Są w tym wszystkim jednak dwa minusy. Pierwszy to troszkę zbyt daleko posunięta grzeczność tak fabuły, jak i zachowań bohaterów. Jeśli trafiają się tu postaci trochę bardziej szorstkie, albo szybko grzecznieją, albo ich postępowanie zostaje wyjaśnione chorobą czy wymogami służby, albo po prostu znikają bez śladu. W efekcie chwilami czyta się "Ostateczną diagnozę" trochę jak powieści Resnicka, co akurat nie jest aż tak pozytywną sprawą.

Drugi minus to skandaliczny opis na okładce, wyjawiający sedno intrygi i tak naprawdę psujący lekturę, skoro podane fakty trafiają przed oczy czytelnika dopiero w okolicach strony 240 z ogólnych 312. A główną osią fabuły jest właśnie dochodzenie przyczyn stanu pacjenta, nie zaś końcowe radzenie sobie z konsekwencjami tej wiedzy.

White to jeden z niewielu tak równo piszących autorów. Mimo że "Ostateczna diagnoza" jest już dziesiątym tomem cyklu, i to stworzonym u schyłku życia pisarza (powieść wyszła na dwa lata przed jego śmiercią, gdy miał 69 lat),absolutnie nie widać po niej żadnego spadku formy, puchliny słownej czy utraty panowania nad intrygą. Tę książką czyta się tak samo dobrze, jak stary,...

Buszując w antykwariacie natrafiłam na małą książeczkę, cienką, w czarnej niczym się nie wyróżniającej okładce. Po otwarciu autograf na wklejce. Hmm.. autora nie kojarzyła, ale opis z tyłu był interesujący. Pod koniec lat 70 - tych nie mieliśmy zbyt wielu autorów "zachodnich". Nabyłam za kieszonkowe.
Przeczytałam i zaczęłam pożądać reszty. Przeczytałam powoli w mękach w oryginale ze 4 tomy, a potem po kilku latach, gdy wyszła po polsku reszta serii to ja nabyłam. Stoi sobie na półce, a ja czasem sięgam po nią by nostalgicznie powspominać.
Nie wszystkie tomy serii trzymają poziom, ale warto zapoznać się z każdym.

Buszując w antykwariacie natrafiłam na małą książeczkę, cienką, w czarnej niczym się nie wyróżniającej okładce. Po otwarciu autograf na wklejce. Hmm.. autora nie kojarzyła, ale opis z tyłu był interesujący. Pod koniec lat 70 - tych nie mieliśmy zbyt wielu autorów "zachodnich". Nabyłam za kieszonkowe.
Przeczytałam i zaczęłam pożądać reszty. Przeczytałam powoli w mękach w...

Kiedyś pisałem o chęci polubienia SF.Że bardziej wolę fantasty,bardziej mi odpowiadają smoki niż statki kosmiczne.
Próbowałem polubić tę książkę,bo i kosmitów masa i fabuła nawet niczego sobie.
Lecz nie byłem w stanie,dla mnie to jakiś bełkot.Czułem się tak jakbym czytał nie dobre SF,ale powieść moralizatorską.
A przecież nie oto mi chodziło,czułem się zniesmaczony.

Kiedyś pisałem o chęci polubienia SF.Że bardziej wolę fantasty,bardziej mi odpowiadają smoki niż statki kosmiczne.
Próbowałem polubić tę książkę,bo i kosmitów masa i fabuła nawet niczego sobie.
Lecz nie byłem w stanie,dla mnie to jakiś bełkot.Czułem się tak jakbym czytał nie dobre SF,ale powieść moralizatorską.
A przecież nie oto mi chodziło,czułem się zniesmaczony.